Polecenie dla grupy 1:

1. Poproście lektora, aby przeczytał wam fragment „Dziejów Polskich” J. Długosza, napiszcie czym charakteryzuje się język użyty w tym dziele, jakie uczucia wam towarzyszyły przy czytaniu tego tekstu, w jaki sposób pisarz oddaje patos, gwałtowność opisów? Swoje wnioski zapiszcie na arkuszu szarego papieru.

Pierwsze starcie wg Jana Długosza

Kiedy zaczęły rozbrzmiewać pobudki, całe wojsko królewskie zaśpiewało donośnym głosem ojczystą pieśń: „Bogurodzicę”, a potem wznosząc kopie rzuciło się do walki. Pierwsze jednak poszło do starcia wojsko litewskie. Na rozkaz księcia Aleksandra nie znoszącego żadnej zwłoki. Już podkanclerzy Królestwa Polskiego Mikołaj, który zamierzał udać się kapłanami i pisarzami do obozu królewskiego, wśród potoku łez zniknął z oczu króla, kiedy jeden z pisarzy podszepnął mu, żeby się chwilkę zatrzymał i czekał na starcie się w walce tak potężnych wojsk, bo to rzadkie, zaiste, widowisko, którego nigdy później nie miano oglądać. Ten ulegając jego słowom zwraca oczy i twarz na walczące szeregi. A właśnie w tym momencie jedne i drugie oddziały starły się w środku doliny, która rozdzielała wojska, i obydwie strony wzniosły okrzyk, jaki zwykle wznoszą żołnierze przed walką. Krzyżacy na próżno usiłowali podwójnym wystrzałem z bombard porazić i zmieszać oddziały polskie, mimo że wojsko pruskie z głośniejszym krzykiem, silniejszym pędem i z większego wzniesienia zbiegło do walki. W miejscu starcia było 6 wysokich dębów, na które powłaziło i obsiadło ich gałęzie wielu ludzi - nie wiadomo, czy z królewskiego, czy krzyżackiego wojska - by oglądać z góry pierwsze starcie oddziałów i los jednego i drugiego wojska. Przy natarciu bowiem na siebie oddziałów łamiące się włócznie i uderzające nawzajem o siebie zbroje wydawały tak wielki łoskot i huk, tak donośny był szczęk mieczy, jakby się zwaliła się jakaś ogromna skała, tak że słyszeli go nawet ci, którzy byli oddaleni o kilka mil. Następnie mąż nacierał na męża, kruszyły się zbroje pod naciskiem zbroi, a miecze godziły w twarze. A kiedy szeregi tak się zwarły, nie można było odróżnić tchórza od odważnego, dzielnego od opieszałego, bo jedni i drudzy przywarli do siebie jakby w jakimś splocie. Tu zmieniali miejsce albo posuwali się naprzód dopiero wtedy, gdy zwycięzca przez zrzucenie lub zabicie wroga zajął miejsce pokonanego. Kiedy w końcu połamali kopie, przywarły nawzajem do siebie jedne i drugie oddziały i zbroje zbroi tak, że naciskani przez konie, złączeni jedynie walczyli mieczami i wyciągniętymi nieco dalej na drzewcu toporami, a walcząc robili tak potężny huk, jaki zwykle jedynie w kuźniach wydają uderzenia młota. A wśród rycerzy walczących wtedy jedynie wręcz, mieczem, dostrzegano przykłady ogromnej dzielności.

Polecenie dla grupy 2:

1. Poproście lektora, aby przeczytał wam uważnie fragment powieści „Krzyżacy”/ rozdz. XXVIII, tom 4/. Napiszcie czym charakteryzuje się język użyty w tym dziele, jakie uczucia wam towarzyszyły przy czytaniu tego tekstu, w jaki sposób pisarz oddaje patos, gwałtowność opisów? Swoje wnioski zapiszcie na arkuszu szarego papieru.

Polecenie dla grupy 3:

1. Przyjrzyjcie się uważnie reprodukcji obrazu Jana Matejki „Bitwa pod Grunwaldem”. Porozmawiajcie na temat wrażeń. W jaki sposób malarz oddał patos, religijność, gwałtowność na swym obrazie? Swoje wnioski zapiszcie na arkuszu szarego papieru.

Polecenie dla grupy 4:

1. Przypomnijcie sobie scenę końcową filmu A. Forda „Krzyżacy”. W jaki sposób reżyser oddał patos, religijność, gwałtowność na swym obrazie filmowym? Swoje wnioski zapiszcie na arkuszu szarego papieru.

MOJE SPOSTRZEŻENIA O BITWIE POD GRUNWALDEM

W LITERATURZE

NA OBRAZIE

W FILMIE