Ważne daty

Biografia Jana Stefaniego

Jan Stefani urodził się w 1746 roku w Pradze w czeskiej rodzinie. W ówczesnym okresie Czechy nie były samodzielnym państwem i wchodziły w skład monarchii Habsburgów. Podstawowe wykształcenie muzyczne odebrał jako dziecko u benedyktynów w Pradze, a następnie studiował we Włoszech. Po ukończeniu edukacji przeniósł się do Wiednia, w którym od około 1765 roku był muzykiem orkiestry pułku hrabiego Kinskiego. Z uwagi na swoje umiejętności dość szybko stał się kapelmistrzemKapelmistrzkapelmistrzem oraz zaczął grać na skrzypcach w zespole dworskim cesarza Józefa II. To właśnie w Wiedniu kompozytor nawiązał pierwszy kontakt z rodziną Poniatowskich. W 1779 roku został zatrudniony wraz z dziewięcioosobowym zespołem na dworze Rzeczpospolitej. Dwa lata później skład został rozszerzony do pełnej orkiestry, w której Stefani grał partie pierwszych skrzypiec. Zespół był również podstawą przy formowaniu orkiestry Teatru Narodowego w Warszawie. Muzyk pełnił również aż do swojej śmierci funkcję kapelmistrza katedry św. Jana w Warszawie. Zmarł 23 lutego 1829 roku w Warszawie i został pochowany na Cmentarzu Powązkowskim.

Ze swoją żoną, Fryderyką de Monter doczekał się kilkunastu dzieci, z których szóstka przeżyła. Większość z nich zajęła się muzyką - dwóch spośród synów objęło stanowiska skrzypków w orkiestrze operowej, córka była śpiewaczką, natomiast Józef Andrzej Stefani był znanym dyrygentem i kompozytorem, jednym z uczniów Józefa Elsnera (nauczyciela Fryderyka Chopina).

R10FZJ2nc44LE1

Rycina przedstawia Jana Stefaniego. Starszy mężczyzna z siwymi włosami. Ubrany elegancko w białą koszulę z podniesionym kołnierzem oraz ciemny frak.

Działalność kompozytorska i muzyczna Jana Stefaniego

Jan Stefani był nie tylko utalentowanym skrzypkiem, ale również wyjątkowo twórczym kompozytorem. Po przybyciu do Polski nawiązał kontakty z innymi twórcami, dzięki czemu zainteresował się muzyką ludową. Drugą inspiracją był dla niego Wolfgang Amadeusz Mozart i jego opery komiczne; cenił w nich łatwe w odbiorze i proste melodie. Wiele dzieł Stefaniego łączy przetworzone motywy i pomysły ludowe z muzyką poważną. Kompozytor napisał wiele kameralnych dzieł opartych o formy narodowych tańców - poloneza, krakowiaka i mazura. W twórczości artysty można odnaleźć też utwory na instrumenty dęte, z których należy wyróżnić partityPartitapartity, dedykowane generałowi artylerii Alojzemu Fryderykowi Brühlowi. Stefani komponował również dzieła religijne - msze oraz oratoria, a także kantaty i utwory okolicznościowe (przykładem może być tu wspólne dzieło Weinerta, Elsnera, Kurpińskiego i Stefaniego Muzyka do obchodu pogrzebowego [...] po zgonie księcia Józefa Poniatowskiego). Dodatkowo był związany z chórami jako dyrygent oraz twórca muzyki chóralnej.

Najważniejszą dziedziną twórczości kompozytora jest muzyka operowa. Stworzył kilkanaście oper, z czego najbardziej znana to Cud mniemany, czyli Krakowiacy i Górale. Tworzył też balety - Miłość każdemu wiekowi właściwa i Winnica miłości miały premiery w latach 80. XVIII wieku.

RjzyO3hjihUye1

Fotografia przedstawia polskiego kompozytora Józefa Stefaniego. Starszy mężczyzna z siwymi włosami oraz zarostem. Ubrany elegancko w białą koszulę z podniesionym kołnierzem oraz ciemny frak.

Kontekst historyczny

Premiera opery Cud mniemany, czyli Krakowiacy i Górale Jana Stefaniego miała miejsce pierwszego marca 1794 roku w Teatrze Narodowym w Warszawie. Był to czas wyjątkowo burzliwych wydarzeń dla Polski - w latach 1788‑1792 obradował Sejm Czteroletni, który w 1791 roku uchwalił rewolucyjną Konstytucję Trzeciego Maja; obecnie przyjmuje się, iż była to druga nowoczesna konstytucja na świecie (i pierwsza w Europie). Po stworzeniu konstytucji rozpoczął się konflikt stronnictwa rosyjskiego z twórcami tego aktu prawnego, który zakończył się powstaniem konfederacji targowickiej oraz wojną polsko‑rosyjską w 1792 roku; przegrana wojna w obronie konstytucji zaowocowała zerwaniem sejmu, unieważnieniem jego uchwał oraz II rozbiorem Polski (w 1793 roku). To na skutek tych wydarzeń zawiązało się sprzysiężenie powstańcze, które utworzyli Tadeusz Kościuszko, Ignacy Potocki oraz Hugo Kołłątaj. Chociaż za oficjalną datę insurekcjiInsurekcjainsurekcji uznaje się 24 marca 1794 roku, to jednak faktycznie pierwsze działania miały miejsce od 12 marca. W takich okolicznościach premierę miała pierwsza opera narodowa - pomimo tego, że nie wpłynęła bezpośrednio na wybuch powstania przeciw Rosji, to jednak jej przesłanie natchnęło wielu Polaków do walki; ponieważ można w niej znaleźć bardzo wyraźne treści propowstańcze i antyzaborcze, bardzo szybko została zakazana przez władze rosyjskie.

RbHfdImIStKmi1

Obraz przedstawia uchwalenie Konstytucji 3 maja 1791 roku. W dużym pomieszczeniu znajduje się mnóstwo ludzi. Sala jest prostokątna, ma dużo okien. Postaci siedzą na trybunach na podniesieniu inny na ławkach pod nimi. Na tronie siedzi król, który jest główną postacią dzieła.

Polski klasycyzm

Klasycyzm w muzyce polskiej przypada głównie na okres panowania króla Stanisława Augusta Poniatowskiego. Chociaż końcowa część klasycyzmu to czas po rozbiorach, to dzięki działaniom ostatniego władcy Polski nie stanowiły one znacznej przeszkody dla rozwijającej się polskiej kultury. Działalność polityczna Poniatowskiego jest zazwyczaj oceniana negatywnie, jednak jego zasługi dla oświaty oraz kultury są niepodważalne. Z tego powodu polski klasycyzm jest nazywany „czasami stanisławowskimiCzasy stanisławowskieczasami stanisławowskimi”.

Druga połowa oraz koniec XVIII wieku w Polsce w muzyce to pojawienie się silnego pierwiastka narodowego. Przejawiało się to przede wszystkim w obecności tańców polskich, które były wykorzystywane zarówno w muzyce wokalno‑instrumentalnej, jak i czysto instrumentalnej. Wśród wybitnych kompozytorów tego okresu należy wyróżnić Macieja Kamieńskiego (autora muzyki do pierwszego polskiego dzieła scenicznego, Nędzy uszczęśliwionej), Jana Stefaniego czy Feliksa Janiewicza; ponadto warto wymienić Józefa Elsnera i Karola Kurpińskiego, którzy działali też u progu romantyzmu.

Dodatkowo w opisywanym okresie nastąpił rozwój życia muzycznego - pojawiły się publiczne koncerty ze zróżnicowanym repertuarem, publicystyka muzyczna w prasie, a także państwowa sztycharniaSztycharniasztycharnia nut i odlewnia czcionek nutowych; dzieła kompozytorów były dzięki temu o wiele łatwiej dostępne, a duże zainteresowanie wpłynęło także na szerszą sprzedaż instrumentów.

R153o2P5W2Qk61

Ilustracja przedstawia Józefa Elsnera. Mężczyzna w siwych włosach. Wyraz twarzy bardzo poważny. Fotografia jest czarno-biała.

Fabuła opery Cud mniemany, czyli Krakowiacy i górale

Autorem libretta opery jest Wojciech Bogusławski, który jest dziś określany jako ojciec polskiego teatru. Był dyrektorem Teatru Narodowego w Warszawie, a podczas swojej działalności stworzył wyjątkowo dużo utworów scenicznych. Jego praca nad Cudem mniemanym... spowodowała, iż musiał w pośpiechu opuścić Warszawę, aby nie zostać aresztowanym. W późniejszym czasie przebywał we Lwowie. Po kilku latach powrócił do Warszawy, gdzie znów objął funkcję dyrektora teatru.

Akcja opery rozgrywa się w młynie oraz karczmie nieopodal klasztoru cystersów w MogileMogiłaMogile (oba budynki nadal istnieją). Bohaterami jest młoda para: Basia (córka młynarza, Bartłomieja) oraz Stach (syn furmana), oraz ich perypetie. Ponieważ w Stachu podkochuje się również Dorota, macocha Basi, zawiązuje ona intrygę, w którą wciąga swojego męża: próbuje oddać rękę Basi góralowi, Bryndasowi. Aby dokonać zaręczyn, we wsi pojawiają się górale. Narasta konflikt między nimi a społecznością lokalną (czyli krakowiakami; wieś Mogiła jest zlokalizowana blisko Krakowa). Obie strony próbuje pogodzić Bardos, krakowski student.

R19CKqJda4bcs1

Fotografia przedstawia scenę z opery „Cud mniemany, czyli Krakowiacy i Górale”. Scena wypełniona jest postaciami przebranymi w stroje góralskie i krakowiaka. Po prawej stronie zdjęcia tańczą kobiety, po lewej stronie tańczą mężczyźni, Po środku zdjęcia znajduje się mężczyzna w długim płaszczu na guziki, który ma skierowaną głowę w kierunku mężczyzn.

Treści patriotyczne w operze Cud mniemany, czyli Krakowiacy i górale

Fabuła opery nie może być oceniana bez kontekstu. Sama w sobie nie zawiera treści kontrowersyjnych czy patriotycznych - te znajdują się w wypowiedziach bohaterów. Relacja z premiery wskazuje, iż publiczność perypetie bohaterów śledziła z niewielką uwagą, skupiając się na odbieraniu aluzji oraz przekazu między wierszami. Część widzów odbierała całość jako zbiór nawiązań do sytuacji politycznej i społecznej w kraju. Kluczowe dla znaczenia całego dzieła stały się wykonywane przez bohaterów arie, które potem śpiewano na ulicach podczas powstania. Wśród nich należy wyróżnić przede wszystkim pieśń studenta, która opowiada o ucisku uczonych; bardzo szybko zmieniono tekst, który nawiązywał do ucisku uczciwych:

Wy uczciwi, którzy wszędzie
Cierpicie dla cnoty,
Nie zawsze wam tak źle będzie,
Nie traćcie ochoty.
Służyć swej ojczyźnie miło
Choćby i o głodzie,
Byle światło w ludziach było,
A sława w narodzie.

Również inne arie zawierały liczne odniesienia do ówczesnej sytuacji oraz pochwałę patriotyzmu (w mniej lub bardziej zawoalowany sposób), co było skrupulatnie śledzone przez publiczność, a następnie śpiewane na ulicach Warszawy.

Muzyka w operze Cud mniemany, czyli Krakowiacy i górale

Z punktu widzenia muzyki, Cud mniemany... bywa nazywany operą, operą komiczną, śpiewogrąŚpiewograśpiewogrą, a także wodewilemWodewilwodewilem. Jest to spowodowane charakterem dzieła, a także pewnym problemem z dokładną klasyfikacją (przykładowo śpiewogra, czyli singspiel, to adaptowana forma wodewilu). Ważniejszą kwestią jest jednak warstwa muzyczna; same arie są na tyle proste, że były śpiewane na ulicach Warszawy jako pieśni, a nawet traktowane jako piosenki. Ludowość jest kreowana nie tylko poprzez użycie charakterystycznej dla polskich tańców (głównie mazura, krakowiaka i poloneza) rytmiki, ale także melodyki, która miejscami mocno nawiązuje do rodzimych pieśni, a miejscami jest wręcz ich kalką. Z historycznego punktu widzenia spowodowało to wyjątkowo ciekawe zjawisko: obecnie nie ma możliwości ustalenia, które z melodii są pochodzenia ludowego, a które stworzył Stefani, gdyż premiera odbiła się na tyle szerokim echem, iż opera stała się znana także wśród kręgów chłopskich i na wsiach. To spowodowało, że wiele z arii oraz pieśni z uwagi na swoją prostą melodyjność i patriotyczny tekst upowszechniło się i w pewnym sensie stało ludowymi.

RCQEWq2HMUoxu1

Fotografia przedstawia scenę z opery „Cud mniemany, czyli Krakowiacy i Górale” (akt III, scena 6). Na zdjęciu znajdują się trzy kobiety po prawej stronie i dwóch mężczyzn po lewej stronie. Kobiety ubrane są w długie suknie oraz kapelusze lub czepki. Mężczyźni są w góralskich strojach. Znajdują się w miasteczku na ulicy. Kobieta i mężczyzna wskazują lewą rękę w stronę kobiety wychodzącej z domu.

Polacy końca XVIII wieku

RJiDoGSbl09ST

Ilustracja przedstawia: Portret Jana Stefani, autorstwa Maksymiliana Fajansa. . Dodatkowo na ilustracji umieszczono następujące informacje: 1. Jan Stefani urodził się w Pradze w 1746 roku. Po studiach muzycznych we Włoszech oraz pracy muzycznej w Wiedniu trafił do Polski w 1779 roku, gdzie stał się muzykiem i kapelmistrzem orkiestry dworskiej polskiego króla. Jego zainteresowania szybko zwróciły się ku muzyce ludowej oraz folklorowi; fascynowały go także opery komiczne Mozarta. Połączenie obu tych inspiracji spowodowało powstanie wielu oper, z których najbardziej znana to Cud mniemany, czyli Krakowiacy i Górale.

Ilustracja przedstawia: Portret Jana Stefani, autorstwa Maksymiliana Fajansa. . Dodatkowo na ilustracji umieszczono następujące informacje: 1. Jan Stefani urodził się w Pradze w 1746 roku. Po studiach muzycznych we Włoszech oraz pracy muzycznej w Wiedniu trafił do Polski w 1779 roku, gdzie stał się muzykiem i kapelmistrzem orkiestry dworskiej polskiego króla. Jego zainteresowania szybko zwróciły się ku muzyce ludowej oraz folklorowi; fascynowały go także opery komiczne Mozarta. Połączenie obu tych inspiracji spowodowało powstanie wielu oper, z których najbardziej znana to Cud mniemany, czyli Krakowiacy i Górale.

1

1. Jan Stefani urodził się w Pradze w 1746 roku. Po studiach muzycznych we Włoszech oraz pracy muzycznej w Wiedniu trafił do Polski w 1779 roku, gdzie stał się muzykiem i kapelmistrzem orkiestry dworskiej polskiego króla. Jego zainteresowania szybko zwróciły się ku muzyce ludowej oraz folklorowi; fascynowały go także opery komiczne Mozarta. Połączenie obu tych inspiracji spowodowało powstanie wielu oper, z których najbardziej znana to Cud mniemany, czyli Krakowiacy i Górale.

R1XTCtf7p5ESJ

Ilustracja interaktywna przedstawia: Portret Stanisława Augusta Poniatowskiego, Marcello Bacciarelli, 1792, National Museum Poznań. Stanisław August Poniatowski ubrany jest w niebieski mundur ze złotymi akcentami i szarfę ze złotym kwiatem. Z przodu widać białą koszulę z żabotem. Dodatkowo na ilustracji umieszczono następujące informacje: 1. Stanisław August Poniatowskim był ostatnim polskim królem, rządzącym w latach 1764-1795. Był jednym z najbardziej kontrowersyjnych władców - z mocno sympatyzował z Rosją, co przysporzyło mu wielu wrogów, a także podejrzeń o zdradę; część badaczy wskazuje jednak, iż była to przemyślana polityka, mająca uchronić Polskę przed innymi państwami sąsiednimi, co jednak ostatecznie się nie udało. Pomimo tego, jego zasługi dla polskiej oświaty i kultury były wyjątkowo istotne, szczególnie w kontekście późniejszych rozbiorów i utraty niepodległości. Część historyków wskazuje, że dzięki wspieraniu i promowaniu polskich szkół oraz artystów udało mu się szeroko rozpowszechnić tożsamość narodową, która pozwoliła Polakom przetrwać okres zaborów bez utraty świadomości o własnym pochodzeniu.

Ilustracja interaktywna przedstawia: Portret Stanisława Augusta Poniatowskiego, Marcello Bacciarelli, 1792, National Museum Poznań. Stanisław August Poniatowski ubrany jest w niebieski mundur ze złotymi akcentami i szarfę ze złotym kwiatem. Z przodu widać białą koszulę z żabotem. Dodatkowo na ilustracji umieszczono następujące informacje: 1. Stanisław August Poniatowskim był ostatnim polskim królem, rządzącym w latach 1764-1795. Był jednym z najbardziej kontrowersyjnych władców - z mocno sympatyzował z Rosją, co przysporzyło mu wielu wrogów, a także podejrzeń o zdradę; część badaczy wskazuje jednak, iż była to przemyślana polityka, mająca uchronić Polskę przed innymi państwami sąsiednimi, co jednak ostatecznie się nie udało. Pomimo tego, jego zasługi dla polskiej oświaty i kultury były wyjątkowo istotne, szczególnie w kontekście późniejszych rozbiorów i utraty niepodległości. Część historyków wskazuje, że dzięki wspieraniu i promowaniu polskich szkół oraz artystów udało mu się szeroko rozpowszechnić tożsamość narodową, która pozwoliła Polakom przetrwać okres zaborów bez utraty świadomości o własnym pochodzeniu.

1

1. Stanisław August Poniatowskim był ostatnim polskim królem, rządzącym w latach 1764-1795. Był jednym z najbardziej kontrowersyjnych władców - z mocno sympatyzował z Rosją, co przysporzyło mu wielu wrogów, a także podejrzeń o zdradę; część badaczy wskazuje jednak, iż była to przemyślana polityka, mająca uchronić Polskę przed innymi państwami sąsiednimi, co jednak ostatecznie się nie udało. Pomimo tego, jego zasługi dla polskiej oświaty i kultury były wyjątkowo istotne, szczególnie w kontekście późniejszych rozbiorów i utraty niepodległości. Część historyków wskazuje, że dzięki wspieraniu i promowaniu polskich szkół oraz artystów udało mu się szeroko rozpowszechnić tożsamość narodową, która pozwoliła Polakom przetrwać okres zaborów bez utraty świadomości o własnym pochodzeniu.

R1DDophj9oVTB

Ilustracja interaktywna przedstawia: Portret Wojciecha Bogusławskiego, Józef Reichan, 1798, Muzeum Narodowe w Warszawie. Mężczyzna siedzi pod drzewem. Ubrany jest w czarny płaszcz, białą koszulę z żabotem i czarny duży kapelusz. Lewą rękę trzyma na ksiażce. Dodatkowo na ilustracji umieszczono następujące informacje: 1. Wojciech Bogusławski jest dziś nazywany ojcem polskiego teatru. Był wieloletnim dyrektorem Teatru Narodowego w Warszawie, a także osobą bardzo mocno związaną ze spektaklami; stworzył, przetłumaczył na język polski i wyreżyserował wyjątkowo sporą liczbę sztuk, oper oraz innych form scenicznych.

Ilustracja interaktywna przedstawia: Portret Wojciecha Bogusławskiego, Józef Reichan, 1798, Muzeum Narodowe w Warszawie. Mężczyzna siedzi pod drzewem. Ubrany jest w czarny płaszcz, białą koszulę z żabotem i czarny duży kapelusz. Lewą rękę trzyma na ksiażce. Dodatkowo na ilustracji umieszczono następujące informacje: 1. Wojciech Bogusławski jest dziś nazywany ojcem polskiego teatru. Był wieloletnim dyrektorem Teatru Narodowego w Warszawie, a także osobą bardzo mocno związaną ze spektaklami; stworzył, przetłumaczył na język polski i wyreżyserował wyjątkowo sporą liczbę sztuk, oper oraz innych form scenicznych.

1

1. Wojciech Bogusławski jest dziś nazywany ojcem polskiego teatru. Był wieloletnim dyrektorem Teatru Narodowego w Warszawie, a także osobą bardzo mocno związaną ze spektaklami; stworzył, przetłumaczył na język polski i wyreżyserował wyjątkowo sporą liczbę sztuk, oper oraz innych form scenicznych.

R16zeS6mjVA9A

Ilustracja interaktywna przedstawia: Portret Tomasza Kościuszko, Kazimierz Wojniakowski. Mężczyzna na portrecie ubrany jest w jasny płaszcz z czarnym żabotem. W rękach trzyma szablę. Na głowie ma szpiczastą czapkę. Dodatkowo na ilustracji umieszczono następujące informacje: 1. Tadeusz Kościuszko był inżynierem wojskowym zajmującym się przede wszystkim fortyfikacjami, a także generałem armii Stanów Zjednoczonych. Był znanym dowódcą podczas wojny o niepodległość w Ameryce Północnej; za swoje zasługi otrzymał liczne nagrody. Ponadto był Naczelnikiem podczas powstania kościuszkowskiego w 1794 roku.

Ilustracja interaktywna przedstawia: Portret Tomasza Kościuszko, Kazimierz Wojniakowski. Mężczyzna na portrecie ubrany jest w jasny płaszcz z czarnym żabotem. W rękach trzyma szablę. Na głowie ma szpiczastą czapkę. Dodatkowo na ilustracji umieszczono następujące informacje: 1. Tadeusz Kościuszko był inżynierem wojskowym zajmującym się przede wszystkim fortyfikacjami, a także generałem armii Stanów Zjednoczonych. Był znanym dowódcą podczas wojny o niepodległość w Ameryce Północnej; za swoje zasługi otrzymał liczne nagrody. Ponadto był Naczelnikiem podczas powstania kościuszkowskiego w 1794 roku.

1

1. Tadeusz Kościuszko był inżynierem wojskowym zajmującym się przede wszystkim fortyfikacjami, a także generałem armii Stanów Zjednoczonych. Był znanym dowódcą podczas wojny o niepodległość w Ameryce Północnej; za swoje zasługi otrzymał liczne nagrody. Ponadto był Naczelnikiem podczas powstania kościuszkowskiego w 1794 roku.

R107Rcws3jMc2

Ilustracja interaktywna przedstawia: Portret Hugo Kołłątaja, Józef Peszka, 1791, Zamek Królewski w Warszawie. Mężczyzna siedzi przy stole. Ubrany jest na czarno. Prawą rękę trzyma na stole, lewą przytrzymuje ksiażkę. Fotel, na którym siedzi jest bogato zdobiony. Dodatkowo na ilustracji umieszczono następujące informacje: 1. Hugo Kołłątaj był wybitną osobistością końca XVIII wieku: zyskał uznanie jako jeden z głównych myślicieli polskiego oświecenia, jako pisarz, poeta i satyryk oraz duchowny. Wśród jego zasług dla Polski należy przede wszystkich wyróżnić jego udział w tworzeniu Konstytucji Trzeciego Maja i pomoc w przygotowaniu oraz prowadzeniu insurekcji kościuszkowskiej.

Ilustracja interaktywna przedstawia: Portret Hugo Kołłątaja, Józef Peszka, 1791, Zamek Królewski w Warszawie. Mężczyzna siedzi przy stole. Ubrany jest na czarno. Prawą rękę trzyma na stole, lewą przytrzymuje ksiażkę. Fotel, na którym siedzi jest bogato zdobiony. Dodatkowo na ilustracji umieszczono następujące informacje: 1. Hugo Kołłątaj był wybitną osobistością końca XVIII wieku: zyskał uznanie jako jeden z głównych myślicieli polskiego oświecenia, jako pisarz, poeta i satyryk oraz duchowny. Wśród jego zasług dla Polski należy przede wszystkich wyróżnić jego udział w tworzeniu Konstytucji Trzeciego Maja i pomoc w przygotowaniu oraz prowadzeniu insurekcji kościuszkowskiej.

1

1. Hugo Kołłątaj był wybitną osobistością końca XVIII wieku: zyskał uznanie jako jeden z głównych myślicieli polskiego oświecenia, jako pisarz, poeta i satyryk oraz duchowny. Wśród jego zasług dla Polski należy przede wszystkich wyróżnić jego udział w tworzeniu Konstytucji Trzeciego Maja i pomoc w przygotowaniu oraz prowadzeniu insurekcji kościuszkowskiej.

Scena operowa na przykładzie sali Stanisława Moniuszki w Teatrze Narodowym

Ru5pDTcjTTImq1

Ilustracja interaktywna przedstawia: Scena operowa na przykładzie sali Stanisława Moniuszki w Teatrze Narodowym. Dodatkowo na ilustracji umieszczono następujące informacje: 1. Sala Stanisława Moniuszki mieści się w Operze Narodowej w Warszawie. Olbrzymia widownia mieści ponad tysiąc siedemset osób. W 2009 miał miejsce gruntowy remont, który dostosował scenę oraz amfiteatr do najnowocześniejszych wymogów technicznych, głównie związanych z poprawą akustyki. 2. Scena Stanisława Moniuszki jest jedną z największych na świecie. Ma 1150 metrów kwadratowych, ponad trzydzieści metrów wysokości oraz szerokości, a także dysponuje wyjątkowo nowoczesną techniką: mostami świetlnymi, zapadniami czy nawet windą towarową. 3. W sali Stanisława Moniuszki widownia jest rozmieszczona w sporej ilości miejsc, w taki sposób, by stworzyć jak najwięcej możliwości bezproblemowego odbioru spektakli. Publiczność jest rozmieszczona na parterze, w amfiteatrze oraz na trzech balkonach.

Ilustracja interaktywna przedstawia: Scena operowa na przykładzie sali Stanisława Moniuszki w Teatrze Narodowym. Dodatkowo na ilustracji umieszczono następujące informacje: 1. Sala Stanisława Moniuszki mieści się w Operze Narodowej w Warszawie. Olbrzymia widownia mieści ponad tysiąc siedemset osób. W 2009 miał miejsce gruntowy remont, który dostosował scenę oraz amfiteatr do najnowocześniejszych wymogów technicznych, głównie związanych z poprawą akustyki. 2. Scena Stanisława Moniuszki jest jedną z największych na świecie. Ma 1150 metrów kwadratowych, ponad trzydzieści metrów wysokości oraz szerokości, a także dysponuje wyjątkowo nowoczesną techniką: mostami świetlnymi, zapadniami czy nawet windą towarową. 3. W sali Stanisława Moniuszki widownia jest rozmieszczona w sporej ilości miejsc, w taki sposób, by stworzyć jak najwięcej możliwości bezproblemowego odbioru spektakli. Publiczność jest rozmieszczona na parterze, w amfiteatrze oraz na trzech balkonach.

1

2

3

1.

Sala Stanisława Moniuszki mieści się w Operze Narodowej w Warszawie. Olbrzymia widownia mieści ponad tysiąc siedemset osób. W 2009 miał miejsce gruntowy remont, który dostosował scenę oraz amfiteatr do najnowocześniejszych wymogów technicznych, głównie związanych z poprawą akustyki.

2.

Scena Stanisława Moniuszki jest jedną z największych na świecie. Ma 1150 metrów kwadratowych, ponad trzydzieści metrów wysokości oraz szerokości, a także dysponuje wyjątkowo nowoczesną techniką: mostami świetlnymi, zapadniami czy nawet windą towarową.

3.

W sali Stanisława Moniuszki widownia jest rozmieszczona w sporej ilości miejsc, w taki sposób, by stworzyć jak najwięcej możliwości bezproblemowego odbioru spektakli. Publiczność jest rozmieszczona na parterze, w amfiteatrze oraz na trzech balkonach.

Zadania

Słownik pojęć

Źródła:

encyklopedia.pwn.pl

sjp.pwn.pl

Biblioteka muzyczna