Edmund Niziurski Szyfr fizjologiczny

– Nowy dyżurny?
– Tak jest, proszę kolegi.
– Nie wyglądasz mi zbyt mądrze – wycedził. – Wiesz, kto ja jestem? – zapytał groźnie.
– Ko... kolega jest przerośniętymt69demjAKk_000tp001przerośniętym Pumeksem, wyczynowcem – odrzekłem, czując, że nogi uginają się pode mną.
– Nieścisłe. Jestem Pumeksem Drugim – wbił we mnie bawoli wzrok. – Jestem Pumeksem Drugim i w ten sposób odróżniam się od mojego brata z jedenastej, Pumeksa Pierwszego, który zresztą nie dorasta mi do pięt. Powtórz!
– Kolega jest Pumeksem Drugim. W ten sposób kolega odróżnia się od swojego brata, Pumeksa Pierwszego, z jedenastej, który zresztą nie dorasta koledze do pięt.
– Dobrze! Podpowiadać umiesz?
– Tak, ale...
– Pytam, czy umiesz podpowiadać szyfrem fizjologicznym!
– Logicznym... Nie... nie słyszałem o czymś takim, proszę kolegi – przełknąłem ślinę przez ściśnięte gardło.
– No, to uważaj – Pumeks II przeszywał mnie swym bawolim wzrokiem. – Musisz się tego nauczyć. Dyżurni zawsze podpowiadają mi moim specjalnym szyfrem fizjologicznym. Zapamiętaj sygnały. Dotknąć czoła znaczy „jeden”, dotknąć nosa – „dwa”, dotknąć brody – „trzy”, dotknąć ucha – „cztery”, nadąć policzki – „pięć”, zrobić ryjek – „sześć”, zęby wyszczerzyć – „siedem”, język pokazać – „osiem”, kaszlnąć – „dziewięć”, ziewnąć – „zero”, drapać się jedną ręką – „odjąć”, drapać się dwoma rękami – „dodać”, pięść pokazać – „pomnożyć”, dwie pięści pokazać – „podzielić”...
– Kolega żartuje! Ja mam to wszystko robić? – wybełkotałem.
– A kto? Duch Święty? – zmarszczył się Pumeks II. – A teraz powtórz! Chcę sprawdzić, czy zapamiętałeś.
– Zrobić ryjek – „sześć”... zrobić ryjek – „sześć” – powtarzałem ogłupiały.
– Tylko o ryjku zapamiętałeś – rozzłościł się Pumeks II – co za cymbał! Uważaj, nadaję sygnał!
Nadął policzki, podrapał się w głowę dwiemat69demjAKk_000tp002dwiema rękami, a potem wyszczerzył zęby.
– No, co ja zrobiłem? – zapytał.
– Małpę.
– Ech, ty idioto, zrobiłem działanie.
– Tak jest, działanie – powtórzyłem szybko.
Pumeks II spojrzał na mnie ciężkim wzrokiem.
– Od razu zauważyłem, że nie jesteś zbyt inteligentny. Ale to nic – sięgnął do kieszeni i wręczył mi kartkę papieru – tu jest spis sygnałów. Przepiszesz sobie i wkujesz na przerwie. Jak mnie Pitagoras weźmie do tablicy, będziesz sygnalizował z ławki. Ale pamiętaj, jak się omylisz, zostanie z ciebie mokra plama, rozumiesz?
– Ro... rozumiem.
– No, to pamiętaj! – powtórzył rozwlekle bardzo nosowym głosem, który nie wróżył nic dobrego, i dla zachęty obdarzył mnie małym kuksańcem pod żebro. [...]
Do klasy wszedł Pitagoras. [...]
– A teraz wszyscy na miejsca. Do tablicy przyjdzie Pumeks.
Pumeks II wyszedł z ławki. Mijając mnie, ścisnął boleśnie i znacząco moje ramię.
– Pumeks, rozwiążesz zadanie dziewiąte z podręcznika – Pitagoras wręczył mu książkę.
Pumeks II przeczytał, stanął bezradnie i zaczął mrugać na mnie swoim bawolim okiem. Udałem, że nie widzę, Czesiek trącił mnie łokciem. Zacząłem więc podpowiadać fizjologicznie. Dotknąłem czoła, nosa, brody, pokazałem język, pokazałem pięść, zrobiłem ryjek, wyszczerzyłem zęby.
Pitagoras patrzył na mnie z osłupieniem, założył okulary, jakby jeszcze nie dowierzał, wreszcie wybiegł zza katedryt69demjAKk_000tp003katedry.
– Dyżurny Piegus! Co się z tobą dzieje?
Wstałem gwałtownie.
– Twój dzienniczek!
Roztrzęsiony sięgnąłem pod pulpitt69demjAKk_000tp004pulpit.

t69demjAKk_00000_BIB_001Edmund Niziurski, Szyfr fizjologiczny, [w:] tegoż, Niewiarygodne przygody Marka Piegusa, Łódź 2000, s. 55–65.