Autor: Jarosław Dyrda

Przedmiot: wiedza o społeczeństwie

Temat: Główne kierunki polityki zagranicznej po 1989 r.

Grupa docelowa: III etap edukacyjny, liceum, technikum, zakres rozszerzony

Podstawa programowa:

Zakres rozszerzony

XV. Polska polityka zagraniczna.

Uczeń:

1) wyjaśnia, jakie znaczenie w polityce zagranicznej państwa odgrywa racja stanu; podaje transformację celów, instrumentów i treści polskiej polityki zagranicznej od lat 90. XX w.

Kształtowane kompetencje kluczowe:

• kompetencje w zakresie rozumienia i tworzenia informacji;

• kompetencje cyfrowe;

• kompetencje osobiste, społeczne i w zakresie umiejętności uczenia się;

• kompetencje obywatelskie.

Cele operacyjne:

Uczeń:

• wyjaśnia podstawowe pojęcia związane z polityką zagraniczną – polityka zagraniczna, interes narodowy i racja stanu;

• przedstawia główne cele polskiej polityki zagranicznej po 1989 r.;

• omawia rolę organów państwa w stosunkach międzynarodowych;

• wskazuje organy wewnętrzne i zewnętrzne podległe ministrowi spraw zagranicznych;

• charakteryzuje stosunki Polski z wybranymi państwami po 1989 r.

Strategie nauczania:

• konstruktywizm;

• odwrócona klasa.

Metody i techniki nauczania:

• burza mózgów;

• dyskusja;

• rozmowa nauczająca;

• praca ze schematem.

Formy zajęć:

• praca indywidualna;

• praca w grupach;

• praca całego zespołu klasowego.

Środki dydaktyczne:

• komputery z głośnikami i dostępem do internetu, słuchawki;

• zasoby multimedialne zawarte w e‑materiale;

• tablica interaktywna/tablica, pisak/kreda.

Przebieg zajęć:

Przed lekcją

1. Zajęcia przeprowadzone metodą kształcenia wyprzedzającego. Podczas poprzedniego spotkania uczniowie otrzymują za zadanie zapoznanie się z głównymi kierunkami polskiej polityki zagranicznej po 1989 r.

2. Podział klasy na cztery grupy:
Grupa I - Polska polityka zagraniczna po 1989 r. – zagadnienia ogólne;
Grupa II – Ukraina;
Grupa III – Stany Zjednoczone Ameryki Północnej;
Grupa IV – Federacja Rosyjska.

Faza wstępna

1. Przedstawienie tematu i celów zajęć. Wprowadzenie do tematu poświęconego głównym kierunkom polityki zagranicznej RP po 1989 r.

2. Wprowadzenie do tematyki związanej z polityką zagraniczną, nauczyciel wyjaśnia podstawowe pojęcia oraz wskazuje cele polityki zagranicznej – rozmowa nauczająca.

Faza realizacyjna

1. Dyskusja na forum klasy – „Kto odpowiada za politykę zagraniczną państwa?”. Wskazanie podmiotów odpowiedzialnych za politykę zagraniczną w formie notatki z lekcji.

2. Transformacja ustrojowo‑systemowa w 1989 r. i jej konsekwencje dla polityki zagranicznej.

3. Analiza schematu Główne cele polskiej polityki zagranicznej po 1989 r.

4. Poszczególne grupy pokazują swoje prezentacje poświęcone zagadnieniom polskiej polityki zagranicznej po 1989 r.:
Grupa I – Polska polityka zagraniczna po 1989 r. – zagadnienia ogólne; 
Grupa II – Ukraina;
Grupa III – Stany Zjednoczone Ameryki Północnej;
Grupa IV – Federacja Rosyjska.

5. Każda grupa na tablicy wypisuje najważniejsze informacje ze swojego wystąpienia, redagując wspólną notatkę z lekcji.

Faza podsumowująca

1. Podsumowanie tematu poświęconego polskiej polityce zagranicznej po 1989 r.

2. Wykonanie ćwiczeń do multimedium.

Praca domowa:

Wykonanie ćwiczeń z modułu „Sprawdź się”.

Materiały pomocnicze:

Andrzej J. Madera, Polityka zagraniczna Polski po roku 1989: (wybrane zagadnienia), „Annales Universitatis Paedagogicae Cracoviensis. Studia Politologica” nr 2, 2004.

Rafał Willa, Jacek Knopek, Polska polityka zagraniczna 1989‑2014, Warszawa 2016.

Przemysław Żurawski vel Grajewski, Dwie dekady polskiej polityki zagranicznej 1989‑2009, omp.org.pl.

Wskazówki metodyczne opisujące różne zastosowania multimedium:

Multimedium można wykorzystać do przygotowania prezentacji o celach polskiej polityki zagranicznej po 1989 r. lub jako materiał powtórzeniowy.