Autor: Małgorzata Kosińska‑Pułka, Bożena Święch

Przedmiot: Język polski

Temat: „W Weronie” Cypriana Norwida jako poetyckie „miejsce pamięci” Romea i Julii

Grupa docelowa:

Szkoła ponadpodstawowa, liceum ogólnokształcące, technikum, zakres podstawowy

Podstawa programowa:

Zakres podstawowy
Treści nauczania – wymagania szczegółowe
I. Kształcenie literackie i kulturowe.
1. Czytanie utworów literackich. Uczeń:
1) rozumie podstawy periodyzacji literatury, sytuuje utwory literackie w poszczególnych okresach: starożytność, średniowiecze, renesans, barok, oświecenie, romantyzm, pozytywizm, Młoda Polska, dwudziestolecie międzywojenne, literatura wojny i okupacji, literatura lat 1945–1989 krajowa i emigracyjna, literatura po 1989 r.;
2) rozpoznaje konwencje literackie i określa ich cechy w utworach (fantastyczną, symboliczną, mimetyczną, realistyczną, naturalistyczną, groteskową);
3) rozróżnia gatunki epickie, liryczne, dramatyczne i synkretyczne, w tym: gatunki poznane w szkole podstawowej oraz epos, odę, tragedię antyczną, psalm, kronikę, satyrę, sielankę, balladę, dramat romantyczny, powieść poetycką, a także odmiany powieści i dramatu, wymienia ich podstawowe cechy gatunkowe;
4) rozpoznaje w tekście literackim środki wyrazu artystycznego poznane w szkole podstawowej oraz środki znaczeniowe: oksymoron, peryfrazę, eufonię, hiperbolę; leksykalne, w tym frazeologizmy; składniowe: antytezę, paralelizm, wyliczenie, epiforę, elipsę; wersyfikacyjne, w tym przerzutnię; określa ich funkcje;
5) interpretuje treści alegoryczne i symboliczne utworu literackiego;
6) rozpoznaje w tekstach literackich: ironię i autoironię, komizm, tragizm, humor, patos; określa ich funkcje w tekście i rozumie wartościujący charakter;
9) rozpoznaje tematykę i problematykę poznanych tekstów oraz jej związek z programami epoki literackiej, zjawiskami społecznymi, historycznymi, egzystencjalnymi i estetycznymi; poddaje ją refleksji;
12) w interpretacji utworów literackich odwołuje się do tekstów poznanych w szkole podstawowej, w tym: trenów i pieśni Jana Kochanowskiego, bajek Ignacego Krasickiego, Dziadów cz. II oraz Pana Tadeusza Adama Mickiewicza, Zemsty Aleksandra Fredry, Balladyny Juliusza Słowackiego;
13) porównuje utwory literackie lub ich fragmenty, dostrzega kontynuacje i nawiązania w porównywanych utworach, określa cechy wspólne i różne;
14) przedstawia propozycję interpretacji utworu, wskazuje w tekście miejsca, które mogą stanowić argumenty na poparcie jego propozycji interpretacyjnej;
15) wykorzystuje w interpretacji utworów literackich potrzebne konteksty, szczególnie kontekst historycznoliteracki, historyczny, polityczny, kulturowy, filozoficzny, biograficzny, mitologiczny, biblijny, egzystencjalny;
2. Odbiór tekstów kultury. Uczeń:
2) analizuje strukturę tekstu: odczytuje jego sens, główną myśl, sposób prowadzenia wywodu oraz argumentację;
6) odczytuje pozaliterackie teksty kultury, stosując kod właściwy w danej dziedzinie sztuki;
II. Kształcenie językowe.
1. Gramatyka języka polskiego. Uczeń:
1) wykorzystuje wiedzę z dziedziny fleksji, słowotwórstwa, frazeologii i składni w analizie i interpretacji tekstów oraz tworzeniu własnych wypowiedzi;
III. Tworzenie wypowiedzi.
2. Mówienie i pisanie. Uczeń:
1) zgadza się z cudzymi poglądami lub polemizuje z nimi, rzeczowo uzasadniając własne zdanie;
2) buduje wypowiedź w sposób świadomy, ze znajomością jej funkcji językowej, z uwzględnieniem celu i adresata, z zachowaniem zasad retoryki;
8) tworzy plan kompozycyjny i dekompozycyjny tekstów o charakterze argumentacyjnym;
IV. Samokształcenie.
9. wykorzystuje multimedialne źródła informacji oraz dokonuje ich krytycznej oceny;

Kształtowane kompetencje kluczowe:

  • kompetencje cyfrowe;

  • kompetencje osobiste, społeczne i w zakresie umiejętności uczenia się;

  • kompetencje obywatelskie;

  • kompetencje w zakresie rozumienia i tworzenia informacji;

  • kompetencje w zakresie wielojęzyczności.

Cele operacyjne. Uczeń:

  • interpretuje wiersz Cypriana Kamila Norwida W Weronie;

  • opisuje przedstawione w wierszu uczucia bohaterów literackich;

  • wyjaśnia, w jaki sposób w wierszu W Weronie Cyprian Norwid nawiązał do historii Romea i Julii;

  • analizuje środki językowe służące poetyckiemu opisowi domu CapulettichMontecchich;

  • dostrzega, na czym polega różnica między światopoglądem racjonalistycznym a romantycznym;

  • wyjaśnia znaczenie „miejsc pamięci” w interpretowaniu wiersza.

Strategie nauczania:

  • konstruktywizm;

  • konektywizm.

Metody i techniki nauczania:

  • ćwiczeń przedmiotowych;

  • z użyciem komputera;

  • mapa myśli.

Formy pracy:

  • praca indywidualna;

  • praca w parach;

  • praca w grupach;

  • praca całego zespołu klasowego.

Środki dydaktyczne:

  • komputery z głośnikami, słuchawkami i dostępem do internetu;

  • zasoby multimedialne zawarte w e‑materiale;

  • tablica interaktywna/tablica, pisak/kreda.

Przebieg lekcji

Przed lekcją:

  1. Uczniowie zapoznają się z filmem Romeo i Julia – film z 1996 roku w reżyserii Baza Luhrmanna, adaptacja sztuki Williama Szekspira. W głównych rolach wystąpili Leonardo DiCaprio oraz Claire Danes. Chętni uczniowie oglądają również Listy do Julii – amerykańską komedię romantyczną w reżyserii Gary’ego Winicka

  2. Uczniowie przypominają sobie tekst dramatu Williama Szekspira Romeo i Julia. Wykonują umieszczone w e‑materiale ćwiczenie polegające na uzupełnianiu punktów planu (dodawanie wydarzeń z tragedii).

Faza wprowadzająca:

  1. Nauczyciel zapisuje na tablicy sformułowanie miejsce pamięci. Uczniowie dopisują przykłady takiej przestrzeni, która służy pamiętaniu o bohaterach i związanych z ich życiem wydarzeniach. Mówią również o znaczeniach hołdowania przeszłości i utrwalaniu wzorców osobowych. Powstają schematy, które nauczyciel komentuje.

  2. Podanie celu i tematu zajęć.

Faza realizacyjna:

  1. Uczniowie zapoznają się z multimedium bazowym. Wysłuchują wykładu prof. Michała Kuziaka, a następnie zapisują w formie mapy myśli te elementy, które wskazują na uniwersalizm wymowy tragedii Williama Szekspira Romeo i Julia. Po wykonaniu ćwiczenia dzielą się swoimi spostrzeżeniami.

  2. Uczniowie udzielają odpowiedzi na pytanie o to, jaka jest Werona jako miejsce pamiętania o Romeo i Julii. Opisują miasto na podstawie wrażeń Cypriana Norwida oraz własnych doświadczeń czytelniczych (ewentualnie podróżniczych).

  3. Uczniowie w parach analizują funkcjonowanie motywu nieszczęśliwej miłości w wierszu W Weronie Cypriana Norwida oraz wybranym przez siebie tekście kultury. Redagują notatki, które wskazani przez nauczyciela uczestnicy zajęć odczytują na forum klasy.

  4. Uczniowie pracują w czterech zespołach zadaniowych i wykonują kolejne ćwiczenia dołączone w e‑materiale do tekstu W Weronie Cypriana Norwida.

  5. Grupy prezentują na forum klasy efekty pracy zespołowej. Uczniowie zadają pytania koleżankom i kolegom, jeśli w wypowiedziach przygotowanych przez zespoły czegoś nie zrozumieli, lub proszą o uzupełnienie.

Faza podsumowująca

  1. Nauczyciel prosi, aby uczniowie podchodzili do tablicy i uzupełniali kolumny tabeli. W ten sposób uczniowie podsumowują wiadomości zdobyte w czasie lekcji i porządkują swoją wiedzę o szekspirowskich kochankach, których historię utrwalił w wierszu W Weronie Cyprian Norwid.

R1JuoWspJKv8k
Ćwiczenie 1
Lp. (Uzupełnij). Przyroda (Uzupełnij). Ludzie (Uzupełnij).
  1. Uczniowie z wiersza Cypriana Norwida W Weronie wypisują sformułowania, które dotyczą sposobu mówienia o niebie. Nazywają ten rodzaj metafory zastosowanej przez poetę.

  2. Nauczyciel zadaje pytania:

  • Na czym polega podwójne znaczenie obserwacji zmian zachodzących na niebie w wierszu W Weronie Cypriana Norwida?

  • Gdybyście byli w domu Julii w Weronie, to co zapisalibyście w księdze pamiątkowej tego muzeum?
    Uczniowie samodzielnie opracowują odpowiedzi na pytania. Zapisują je w zeszytach. Wskazani przez nauczyciela uczniowie prezentują efekty swojej pracy na forum całego zespołu

Praca domowa:

  1. Na podstawie utworów Cypriana Norwida (W WeronieTęcza) porównaj dwa obrazy Werony – miasta tragicznych kochanków.

Materiały pomocnicze:

  • Cyprian Kamil Norwid, Vade‑mecum, Kraków, 1999.

  • Bożena Chrząstowska, Poetyka stosowana, Warszawa, 1987.

Wskazówki metodyczne

  • Wykład akademicki jest wykorzystywany w fazie realizacyjnej zajęć. Na jego podstawie uczniowie mogą wykonać własną prezentację na temat wizerunków nieszczęśliwych kochanków utrwalonych w literaturze.