Dla nauczyciela
Autor: Katarzyna Lewandowska
Przedmiot: Język polski
Temat: Szekspir na ekranie. Krótki przegląd filmowych adaptacji
Grupa docelowa:
Szkoła ponadpodstawowa, liceum ogólnokształcące, technikum, zakres podstawowy
Podstawa programowa:
Kształtowane kompetencje kluczowe:
kompetencje w zakresie wielojęzyczności;
kompetencje cyfrowe;
kompetencje osobiste, społeczne i w zakresie umiejętności uczenia się;
kompetencje w zakresie świadomości i ekspresji kulturalnej;
kompetencje w zakresie rozumienia i tworzenia informacji.
Cele operacyjne. Uczeń:
poznaje historię ekranizacji dzieł Szekspira, od kina niemego do współczesności,
analizuje sposoby interpretacji sztuk szekspirowskich przez różnych twórców filmowych,
dowiaduje się, w jaki sposób twórcy filmowych adaptacji wykorzystywali fabularność sztuk Szekspira,
wyjaśnia, w jakim celu niektórzy reżyserzy uwspółcześniają dramaty Szekspira.
Strategie nauczania:
konstruktywizm;
konektywizm.
Metody i techniki nauczania:
ćwiczeń przedmiotowych;
z użyciem komputera.
Formy pracy:
praca indywidualna;
praca w parach;
praca całego zespołu klasowego.
Środki dydaktyczne:
komputery z głośnikami, słuchawkami i dostępem do internetu;
zasoby multimedialne zawarte w e‑materiale;
tablica interaktywna/tablica, pisak/kreda.
Przebieg lekcji
Przed lekcją:
Przygotowanie do zajęć. Nauczyciel loguje się na platformie i udostępnia uczniom e‑materiał: „Szekspir na ekranie. Krótki przegląd filmowych adaptacji”. Prosi o zapoznanie się z informacjami z bloku tekstowego oraz mapą myśli z e‑materiału.
Nauczyciel przygotowuje dwie filmowe interpretacje monologu Hamleta, Laurence’a Oliviera (1948) i Kennetha Branagha (1996); dostępne w internecie.
Prosi także, by zainteresowane osoby przygotowały prezentację złożoną z fragmentów adaptacji dzieł Szekspira, dostępnych w internecie. Warto zwrócić uwagę na pracę kamery, różne rodzaje planów, muzykę i inne środki wyrazu filmowego. Ciekawe może być także porównanie dawnych i współczesnych adaptacji.
Faza wprowadzająca:
Nauczyciel wyświetla na tablicy temat lekcji oraz cele zajęć, omawiając lub ustalając razem z uczniami kryteria sukcesu.
Lekcja rozpoczyna się od wyświetlenia przez nauczyciela monologu Hamleta w wykonaniu L. Oliviera i K. Branagha (można je znaleźć w popularnym serwisie muzyczno‑filmowym w internecie). Nauczyciel nie komentuje fragmentów filmów, prosi uczniów, by opowiedzieli o swoich wrażeniach, wskazali podobieństwa i różnice w interpretacji.
Krótka rozmowa wprowadzająca w temat lekcji: nauczyciel pyta: dlaczego twórcy filmowi tak chętnie i często adaptują dzieła Szekspira? Uczniowie odpowiadają swobodnie, wykorzystując swoją wiedzę oraz informacje z e‑materiału.
Podanie celu i tematu zajęć.
Faza realizacyjna:
Nauczyciel prosi uczniów, którzy przygotowali kompilację fragmentów adaptacji dzieł Szekspira, o prezentację efektów swojej pracy. Pozostali uczniowie mogą zadawać pytania twórcom pokazu i notować swoje wrażenia. Później nauczyciel ocenia dodatkową pracę uczniów.
Uczniowie indywidualnie wykonują polecenie 1 z sekcji „Mapa myśli”, mogą wykorzystać tytuły, które pojawiły się w prezentacji oraz w bloku tekstowym e‑materiału.Prowadzący odtwarza nagranie z sekcji „Audiobook”, a następnie prosi, by uczniowie wykonali w parach polecenia 1 i 2 z tej sekcji. Weryfikuje poprawność odpowiedzi.
Faza podsumowująca:
Nauczyciel prosi uczniów o podsumowanie zgromadzonej wiedzy, zadając pytania: Kiedy pojawiły się pierwsze filmowe adaptacje dzieł Szekspira?
Kto należy do ich najsłynniejszych twórców?
Dlaczego adaptacje dramatów Szekspira bywają uwspółcześniane?
Praca domowa:
Obejrzyj dowolną adaptację filmową dramatu Szekspira i przygotuj się do jej recenzji.
Materiały pomocnicze:
Przygotowanie ucznia do odbioru różnych tekstów kultury, pod red. Anny Janus‑Sitarz, Kraków.
Aleksandra Żelazińska, Dużo Szekspira na dużym ekranie, „Polityka”, 17.06.2016.
Olga Katafiasz, Lustra i echa. Filmowe adaptacje dzieł Williama Shakespeare’a, Kraków 2017.
Wskazówki metodyczne
Uczniowie mogą wykorzystać multimedium „Mapa myśli” do przygotowania się do lekcji powtórkowej.