Dla nauczyciela
Scenariusz zajęć
Autor: Mateusz Flacha, Krzysztof Błaszczak
Przedmiot: chemia
Temat: Czy związki siarki z wodorem mogą tworzyć łańcuchy?
Grupa docelowa: uczniowie III etapu edukacyjnego, liceum, technikum, zakres podstawowy i rozszerzony; uczniowie III etapu edukacyjnego – kształcenie w zakresie podstawowym i rozszerzonym.
Podstawa programowa:
Zakres podstawowy
VII. Systematyka związków nieorganicznych. Uczeń:
6) klasyfikuje wodorki ze względu na ich charakter chemiczny (kwasowy, zasadowy i obojętny); wnioskuje o charakterze chemicznym wodorku na podstawie wyników doświadczenia; pisze odpowiednie równania reakcji potwierdzające charakter chemiczny wodorków; opisuje typowe właściwości chemiczne wodorków pierwiastków 17. grupy, w tym ich zachowanie wobec wody i zasad.
VII. Systematyka związków nieorganicznych. Uczeń:
6) klasyfikuje wodorki ze względu na ich charakter chemiczny (kwasowy, zasadowy i obojętny); projektuje i przeprowadza doświadczenie, którego przebieg pozwoli wykazać charakter chemiczny wodorku; wnioskuje o charakterze chemicznym wodorku na podstawie wyników doświadczenia; pisze odpowiednie równania reakcji potwierdzające charakter chemiczny wodorków; opisuje typowe właściwości chemiczne wodorków pierwiastków 17. grupy, w tym ich zachowanie wobec wody i zasad.
Kształtowane kompetencje kluczowe:
kompetencje w zakresie rozumienia i tworzenia informacji;
kompetencje matematyczne oraz kompetencje w zakresie nauk przyrodniczych, technologii i inżynierii;
kompetencje cyfrowe;
kompetencje osobiste, społeczne i w zakresie umiejętności uczenia się.
Cele operacyjne
Uczeń:
wyjaśnia analogie pomiędzy związkami tlenu z wodorem oraz siarki z wodorem;
wyjaśnia, czym są polisulfany;
opisuje otrzymywanie polisulfanów;
wyjaśnia, czym jest mleko siarkowe.
Strategie nauczania:
asocjacyjno‑operacyjna.
Metody i techniki nauczania:
dyskusja dydaktyczna;
analiza materialu źródłowego;
ćwiczenia uczniowskie;
film samouczek;
technika bateria.
Formy pracy:
praca indywidualna;
praca w parach;
praca w grupach;
praca zbiorowa.
Środki dydaktyczne:
komputery z głośnikami, słuchawkami i dostępem do Internetu
zasoby multimedialne zawarte w e‑materiale;
tablica interaktywna/tablica, pisak/kreda;
rzutnik multimedialny.
Przebieg zajęć
Faza wstępna:
Zaciekawienie i dyskusja. Nauczyciel dzieli tablicę na dwie części oraz prosi dwóch uczniów o wypisanie informacji o atomach tlenu i siarki, np. konfiguracji elektronowej, położenie w układzie okresowym, sposoby osiągnięcia trwałej konfiguracji gazu szlachetnego.
Rozpoznanie wiedzy wyjściowej uczniów. Nauczyciel prosi uczniów o wymienienie wszystkich znanych związków, które zawierają wyłącznie tlen i wodór.
Ustalenie celów lekcji. Nauczyciel podaje temat zajęć i wspólnie z uczniami ustala cele lekcji, które uczniowie zapisują w portfolio.
Faza realizacyjna:
Nauczyciel wyświetla uczniom na tablicy multimedialnej film samouczek. Uczniowie formułują pytania do treści filmu, a po jego projekcji zadają je sobie nawzajem i udzielają odpowiedzi. Pozostali uczniowie weryfikują poprawność merytoryczną wypowiedzi uczniów. Następnie wykonują w zeszycie sketchnotkę – chętna osoba prezentuje ją na forum klasy. Uczniowie samodzielnie wykonują ćwiczenie, które jest zawarte w medium.
Nauczyciel dzieli uczniów na dwie grupy zadaniowe (grup roboczych może być więcej:
grupa I – łańcuchowe związki siarki i wodoru (pojęcie polisulfanów, wzór ogólny, budowa łańcucha, schemat budowy zygzakowatej);
grupa II – otrzymywanie i stabilność polisulanów (etapy otrzymywania, właściwości, równanie rozkładu przykładowego polisulfanu, mleko siarkowe).
Uczniowie mogą korzystać z dostępnych źródeł informacji, w tym z e‑materiału. Nauczyciel rozdaje arkusz papieru A3, mazaki i monitoruje przebieg pracy uczniów. Po wyznaczonym czasie liderzy grup prezentują efekty pracy, pozostali uczniowie mogą włączać się do dyskusji.
Uczniowie pracują w parach z częścią „Sprawdź się”. Wykonują zadania. Nauczyciel może wyświetlić treść poleceń na tablicy multimedialnej. Po każdym przeczytanym poleceniu, daje uczniom określony czas na zastanowienie się, a następnie chętna osoba z danej pary udziela odpowiedzi/prezentuje rozwiązanie na tablicy. Pozostali uczniowie ustosunkowują się do niej, proponując ewentualnie swoje pomysły. Nauczyciel w razie potrzeby koryguje odpowiedzi, dopowiada istotne informacje, udziela uczniom informacji zwrotnej. Ćwiczenia, których uczniowie nie zdążą wykonać podczas lekcji, mogą być zlecone do wykonania w ramach pracy domowej.
Faza podsumowująca:
Uczniowie na planszy, z narysowaną baterią i zaznaczonymi poziomami jej naładowania, np. co 5‑10%, zaznaczają cenkami, w jakim stopniu opanowali zagadnienia, które wynikają z zamierzonych do osiągnięcia celów lekcji. W przypadku, gdy bateria nie jest naładowana w 100%, zastanawiają się, w jaki sposób podnieść swój poziom posiadanej wiedzy.
Praca domowa:
Wyjaśnij, dlaczego roztwór wodny polisiarczku sodu ma odczyn zasadowy.
10 g poddano rozkładowi. Wydajność tego procesu wynosiła 50%. Powstały gaz zbierano i przepuszczono przez 100 cmIndeks górny 33 wody, znajdującej się w płuczce. Wydajność rozpuszczania gazu wynosiła 10%. Podaj stężenie molowe otrzymanego kwasu siarkowodorowego. Wynik podaj w molach/dmIndeks górny 33 w postaci liczby całkowitej.
Uczniowie wykonują w e‑materiale w sekcji „Sprawdź się” pozostałe ćwiczenia, których nie zdążyli wykonać na lekcji.
Wskazówki metodyczne opisujące różne zastosowania multimedium:
Film samouczek może zostać wykorzystany podczas przygotowywania się ucznia do sprawdzianu lub do zdobycia wiedzy w razie nieobecności ucznia na lekcji.
Materiały pomocnicze:
Nauczyciel przygotowuje planszę z narysowaną baterią i zaznaczonymi poziomami jej naładowania, np. co 5‑10% do oceny stopnia opanowania zagadnień oraz cenki dla uczniów.
Nauczyciel przygotowuje arkusze papieru A3, mazaki.
Polecenia podsumowujące (nauczyciel przed lekcją zapisuje je na niewielkich kartkach):
Co to są polisuflany?
Jak się otrzymuje polisuflany?
Co to jest mleko siarkowe?