Mapa przedstawia na czterech poziomach uszczegółowiony przebieg bitwy polsko‑krzyżackiej pod Płowcami 27 września 1331 roku. Ukazany jest obszar Kujaw od drogi biegnącej od Konina do Radziejowa, a następnie na wschód do Brześcia oraz układ wsi między Kaczewem a Samszycami, gdzie ustawiona była armia polska. Pokazana jest lokalizacja wsi Płowce, pod którą doszło do ataku z czoła części wojsk polskich na oddział krzyżacki stanowiący tylną część armii. Przedstawiono kierunki natarcia wojsk Władysława Łokietka na rozczłonkowaną kolumnę wojsk krzyżackich. Następnie ukazano przebieg dalszych walk między polską armią a nadciągającą spod Brześcia odsieczą krzyżacką. Na koniec zwrócono uwagę na kierunek odwrotu wojsk zakonnych w stronę Torunia. W legendzie umieszczono oznaczenia na las, mokradła, rzekę, miejscowość, obóz wojsk polskich, obóz wojsk krzyżackich, miejsce bitwy, kierunek działań wojsk polskich na godz. 9.00, kierunek wojsk polskich na godz. 14.00, kierunek wojsk polskich na godz. 17.00, kierunek wojsk krzyżackich na godz. 9.00, kierunek wojsk krzyżackich na godz. 14.00, kierunek wojsk krzyżackich na godz. 17.00. Pod oznaczeniami obozów dwóch armii umieszczono informacje: oznaczenie biało‑czarne dla wojsk krzyżackich-  spod Konina, gdzie doszło do pierwszej potyczki z armią Władysława Łokietka, 24 września 1331 roku wojska krzyżackie kierują się na Radziejów, który zajmują 26 września 1331 roku. Armią zakonną dowodzi komtur chełmiński Otto von Lutterberg [czyt.: oto fon luterberg], a podlegają mu m.in. wielki marszałek Dietrich von Altenburg [czyt.: ditrich fon altenburg], komtur elbląski Herman von Oetting [czyt.: fon eting], komtur gdański Albert von Ore [czyt.: fonor], wielki komtur Otto von Bonsdorf [czyt.: oto fon bonzdorf] oraz komtur bałgijski Henryk Reuss von Plauen [czyt.: rojs fon plauen]. W armii zakonnej znajdują się również Krzyżacy inflanccy oraz goście z zachodniej Europy, z liczącą około 100 osób grupą rycerzy angielskich. Całość wojska krzyżackiego liczy około 7 tysięcy ludzi. W jego skład wchodzą ciężkozbrojni bracia zakonni w liczbie blisko 200, 100 ciężkozbrojnych rycerzy świeckich oraz liczące około 1700 osób hufce lekkozbrojne. Ponadto w tym wojsku jest mniej więcej 2000 konnych giermków oraz 2000 chłopskiej ludności pruskiej.  oznaczenie biało‑czerwone dla wojsk polskich- spod Konina 24 września 1331 roku wojska polskie pod dowództwem Władysława Łokietka wycofują się, nie kontynuując potyczki z armią zakonną i kierują się na Brześć Kujawski przez wsie Kaczewo, Bytoń i Faliszewo na zachód od jeziora Głuszyńskiego. Po przekroczeniu rzeki Zgłowiączka na wysokości wsi Samszyce rozlokowują się obozem w pobliskim lesie. Zgrupowanie chorągwi z Kujaw, Wielkopolski, Małopolski, Ziemi Sieradzko- Łęczyckiej i pojedynczych rycerzy z Pomorza Gdańskiego liczy blisko 5 tysięcy żołnierzy. Wśród nich są: wojewoda poznański Wincenty z Szamotuł, chorąży krakowski Grzegorz Nekada, chorąży sandomierski Krystyn z Ostrowa czy rycerz z Kujaw Jan z Kisielewa.  Pod oznaczeniami miejscowości umieszczono informacje: Radziejów- wieczorem 26 września 1331 roku, gdy został zawiązany obóz pod miastem, Krzyżacy podjęli decyzję o wyruszeniu rano w kierunku Brześcia Kujawskiego w trzech grupach. Pierwszy oddział pod dowództwem komtura bangijskiego Henryka Reuss von Plauena [czyt.: rojs fon plauena] zawierający większość sił krzyżackich miał wyruszyć o 6.00 rano. Za nim w niewielkiej odległości miała się posuwać grupa ciężkozbrojnej jazdy na czele z komturem chełmińskim Otto von Lutterbergiem [czyt.: oto fon luterbergiem]. Straż tylną stanowiła trzecia grupa pod dowództwem wielkiego marszałka Dietricha von Altenburga [czyt.: ditricha fon altenburga]. W skład tej grupy wchodziła pruska piechota i około 350 rycerzy konnych. Ich zadaniem było zabezpieczenie tyłów, ochrona zebranych łupów i zbieranie żywności dla całej armii. W grupie tej znajdowali się czołowi dostojnicy zakonu: komtur elbląski Herman von Oetting [czyt.: fon eting], komtur gdański Albert von Ore [czyt.: fonor], wielki komtur Otto von Bonsdorf [czyt.: oto fon bonzdorf]. Rozbili się obozem w pewnym oddaleniu od sił głównych na drodze w stronę wsi Stary Radziejów w odległości blisko 3 km od wsi Płowce. Wyruszyli najpóźniej około 9.00 rano. Było bowiem bardzo wilgotno i mgliście, więc czekano na lepsze warunki pogodowe.  Płowce- walka polskich hufców Władysława Łokietka z oddziałami straży tylnej wojsk krzyżackich zakończyła się około południa. Odniesiono zwycięstwo i wzięto do niewoli 56 braci zakonnych razem z rannym w policzek wielkim marszałkiem Dietrichem von Altenburgiem [czyt.: ditrichem fon altenburgiem]. Zajęto krzyżackie tabory i rozłożono się obozem dla wypoczynku około trzy kilometry od miejsca bitwy blisko wsi Jarantowice. Władysław Łokietek zdawał sobie sprawę, że wieść o pogromie z pewnością już dotarła do dwóch pozostałych oddziałów krzyżackich i czekał na reakcję strony przeciwnej. Tymczasem grupa ciężkozbrojnej jazdy na czele z Otto von Lutterbergiem [czyt.: oto fon luterbergiem] powiadomiła straż przednią Henryka Reuss von Plauena [czyt.: rojs fon plauena], że wracają w stronę Radziejowa. Chodziło nie tyle o wsparcie straży tylnej, co powstrzymanie uciekinierów z pola walki przed rozbudzaniem paniki w szeregach zakonnych żołnierzy. Armia von Lutterberga dotarła do polskiego obozowiska około godziny 14.00 i z miejsca przystąpiła do walki.  Jarantowice-  straż przednia Henryka Reuss von Plauena [czyt.: rojs fon plauena] dotarła na miejsce bitwy dopiero około godziny 17.00, gdyż zawracała uciekających w panice rycerzy krzyżackich. Zajęła się wzmacnianiem załamujących się szyków wojsk zakonnych, co doprowadziło do lekkiej paniki w oddziałach polskich i wycofania królewicza Kazimierza z pola walki. Krzyżakom udało się odbić większość jeńców, w tym Dietricha von Altenburga [czyt.: ditricha fon altenburga] oraz wielką chorągiew zakonu. W tym samym czasie w ręce polskie wpadło blisko 40 rycerzy zakonnych, w tym Henryk von Plauen. Wobec zapadających ciemności i zaznaczającej się przewagi wojsk krzyżackich Łokietek nakazał wycofanie się z pola bitwy. Po tym fakcie Krzyżacy wymordowali na rozkaz Otto von Lutterberga [czyt.: oto fon luterberga] większość jeńców, pozostawiając dla okupu 56 najcenniejszych polskich rycerzy. Następnie podjęli decyzję o przerwaniu marszu na Brześć Kujawski i natychmiastowego odwrotu do Torunia bez pochowania swoich własnych poległych.  Pod numerami na polu bitew umieszczono informacje: 1. straż tylna wojsk krzyżackich, licząca około 2300 osób, została zaatakowana około godz. 9.00 rano 27 września 1331 roku z czoła przez polski hufiec dowodzony przez Wincentego z Szamotuł w pobliżu wsi Płowce. Krzyżacy zdezorientowani rzucili przeciwko niemu większość swych sił, wiążąc je w walce. Ruchy żołnierzy utrudniała mgła.  2. pomimo mgły Krzyżacy zdołali podzielić się na pięć oddziałów i ustawili szyki bojowe. Pozostający dotychczas w ukryciu w lesie rycerze polscy w sile czterech hufców na czele z królem Władysławem Łokietkiem, gdy zaczęła opadać mgła, zaatakowali kolumnę krzyżacką równocześnie z boku i z tyłu. Hasłem bojowym, które pozwalało rycerstwu polskiemu rozpoznać się w bitewnym zamęcie, było zawołanie "Kraków". Walka trwała około trzech godzin i składała się z szeregu pojedynków rycerskich oraz była dwukrotnie przerywana dla odpoczynku i opatrzenia rannych. Podczas trzeciego ataku Polaków na pozycje krzyżackie spadł z konia chorąży zakonny Iwan, a wraz z nim chorągiew, co wywołało panikę w szeregach krzyżackich. Ich pozycje załamały się i poszły w rozsypkę. Jedynie nielicznym udało się wyrwać z kotła i uciec w kierunku Brześcia. Do niewoli wzięto 56 braci zakonnych ze swym dowódcą, rannym podczas bitwy w twarz wielkim marszałkiem von Altenburgiem [czyt.: fon altenburgiem]. Poległo wielu dostojników zakonu m.in. komtur elbląski Herman von Oetting [czyt.: fon eting], komtur gdański Albert von Ore [czyt.: fonor] oraz wielki komtur Otto von Bonsdorf [czyt.: oto fon bonzdorf]. Zdobyto także wozy z łupami i wielką chorągiew Zakonu.  3. około godziny 14.00 nadciągnęła od strony Brześcia Kujawskiego ciężkozbrojna jazda na czele z Otto von Luterbergiem [czyt.: oto fon luterbergiem], który po drodze zawracał niedoszłych uciekinierów z pola walki. Bitwa rozgorzała na nowo i przybrała charakter chaotyczny. Początkowo przewagę miały wojska polskie, które doprowadziły do ucieczki część wojsk krzyżackich, tak, że z kolei zawracać je musiał nadciągający ze strażą przednią Henryk Reuss von Plauen [czyt.: rojs fon plauen]. Uderzył on zwartą kolumną na lewe skrzydło wojsk polskich, gdzie walczyli Wielkopolanie i Kujawianie pod dowództwem Wincentego z Szamotuł. Przełamał front i wszedł na tyły polskiej armii, co wywołało panikę w jej szeregach. Najprawdopodobniej wtedy zostaje zamordowana przez Polaków część jeńców. Królewicz Kazimierz zostaje odesłany z pola walki przez ojca, który uruchomił dla ratowania wojsk polskich swoje odwody. Mimo to Krzyżacy uzyskali przewagę i zaczęli spychać Polaków ku zachodowi. Walka była zaciekła. Zginął komtur toruński Heinrich Rube [czyt.: hajnrich rube]. Po stronie polskiej największe straty były na prawym skrzydle, gdzie walczyli Małopolanie. Życie stracił chorąży ziemi sandomierskiej Krystyn z Ostrowa i chorąży ziemi krakowskiej Grzegorz Nekada Toporczyk. Poza tym w bezpośrednim niebezpieczeństwie znajdował się sam król. Część jeńców z rannym Dietrichem von Altenburgiem [czyt.: ditrichem fon altenburgiem] zostaje odbita przez Krzyżaków z rąk łęczycan. Równocześnie do niewoli polskiej dostaje się Henryk Reuss von Plauen [czyt.: rojs fon plauen] oraz komtur golubski Eliger von Hohenstein [czyt.: fon hohensztajn] wraz z blisko czterdziestoma rycerzami zakonnymi, co dowodzi jak zmienne były koleje tej bitwy. Wobec zapadających ciemności i zauważalnej przewagi wojsk krzyżackich Łokietek zarządził odwrót armii polskiej. Krzyżacy na rozkaz Luterberga wymordowali jeńców polskich z wyjątkiem 56 najznaczniejszych na wymianę i okup. Następnie szybko opuścili miejsce bitwy, nie grzebiąc nawet swoich poległych. Pochówkiem zajął się biskup włocławski Maciej z Gołańczy, który naliczył 4187 zabitych żołnierzy po obu stronach, z czego większość stanowili Krzyżacy. Doliczywszy rannych i wziętych do niewoli można straty po obu stronach szacować na 40 procent.