Grafika interaktywna przedstawia elementy niezbędne do budowy parkuru.

Ilustracja przedstawia plac z szesnastoma różnorodnymi elementami ustawionymi na placu. Przy każdym z nich znajduje się punkt interaktywny ze szczegółową informacją oraz grafiką. Treść punktów jest tożsama z treścią nagrania (pliku dźwiękowego) umieszczonego na grafice.

Punkt pierwszy. Stacjonata. Stacjonata to przeszkoda wykorzystywana do ćwiczeń oraz w zawodach w skokach jeździeckich. Zbudowana jest z dwóch stojaków, na których opiera się jeden lub kilka drągów, umieszczonych w jednej pionowej płaszczyźnie. To najpopularniejsza pojedyncza przeszkoda, wyjściowa dla innych. Z pojedynczych stacjonat można zbudować przeszkody złożone, np. okser, doublebarre, tripplebarre bądź piramidę. Buduje się też stacjonatę z murem. 
Stacjonata ze wskazanym drągiem i stojakiem. Stacjonatę tworzą dwa stojaki i oparte na nich drągi. Drągi mocowane są za pomocą tzw. łyżek/kłódek, dzięki czemu można je przesuwać w górę bądź w dół i zmieniać wysokość przeszkody.

Punkt drugi. Stacjonata z żywopłotem. Podczas zawodów dopuszczalne jest, by przeszkody były ozdobione roślinami, np. żywopłotem bądź roślinami doniczkowymi.

Punkt trzeci. Hydra. Hydra to przeszkoda składająca się z części stałych i elementów zielonych, np. trawy, żywopłotu lub gałęzi – brzozowych, świerkowych bądź sosnowych.

Punkt czwarty. Okser. Okser to przeszkoda składająca się z dwóch stacjonat, pokonywana jednym skokiem. Wysokość drągów na pierwszej i drugiej stacjonacie powinna być równa. Szerokość rozstawienia przeszkód nie powinna przekraczać 2 m. Okser pochyły to przeszkoda składająca się z dwóch stacjonat, pokonywana jednym skokiem, w której przedni drąg znajduje się niżej niż tylny.

Punkt piąty. Doublebarre. Doublebarre to przenośna przeszkoda złożona. Składa się z dwóch stacjonat ustawionych jedna za drugą, różniących się między sobą wysokością średnio o 50 cm. Przeszkoda pierwsza jest niższa, druga jest wyższa. Najczęściej wykorzystywana podczas treningu.

Punkt szósty. Mur. Mur to masywna, pojedyncza, przenośna przeszkoda do skoków konnych, zbita z pomalowanych desek z imitacją np. muru z cegieł bądź zbudowana ze sztucznych lekkich cegieł. Młode, niedoświadczone konie mają problem z pokonaniem tej przeszkody, ponieważ jest ona zabudowana i kolorowa. Obecnie mur jest podstawową przeszkodą podczas konkursów potęgi skoków.

Punkt siódmy. Szereg. Szereg to zespół dwóch, trzech lub czterech przeszkód jednoczłonowych ustawionych jedna za drugą w odległości 7–12 m. W konkursach szereg traktowany jest jako jedna przeszkoda.

Punkt ósmy. Piramida. Piramida to przenośna przeszkoda złożona z trzech ustawionych równolegle stacjonat, z których środkowa jest wyższa od dwóch zewnętrznych.

Punkt dziewiąty. Chorągiewki. Chorągiewki – używane podczas zawodów do oznaczania przeszkód. Mocowane po dwóch stronach przeszkody. Wyznaczają kierunek, w jakim pokonuje się parkur. Czerwona chorągiewka powinna znajdować się z prawej strony przeszkody, a biała – z lewej. Zawodnik musi pokonać części toru pomiędzy chorągiewkami przy linii startu, a chorągiewkami przy linii mety, mijając czerwone po swojej prawej, a białe po lewej stronie.

Punkt dziesiąty. Pająk. Pająk to przenośna przeszkoda złożona z dwóch skrzyżowanych stacjonat.

Punkt jedenasty. Tripplebarre. Tripplebarre bar to przeszkoda zbudowana z trzech stacjonat, z których każda kolejna jest wyższa od poprzedniej o tę samą wysokość.

Punkt dwunasty. Koperta. Koperta, nazywana też krzyżakiem, pojedyncza przeszkoda zbudowana z dwóch stojaków i dwóch skrzyżowanych drągów. Koperta wykorzystywana jest głównie podczas treningów.

Punkt trzynasty. Rów z wodą. Rów z wodą to przeszkoda wypełniona wodą, ma kształt prostokątnej niecki. Szerokość rowu nie może przekraczać 2 m i musi być o przynajmniej 30% większa od jego długości. Od frontu rów zaznaczany jest niskim płotkiem lub inną wskazówką ułatwiającą odskok. Rów z wodą zaliczany jest do najtrudniejszych przeszkód, ponieważ konie dość często odmawiają wykonania nad nim skoku. Łatwo też o popełnienie błędu podczas oddawania skoku konkursowego.

Punkt czternasty. Pijany okser. Przeszkoda składająca się z dwóch stacjonat, pokonywana jednym skokiem. Od oksera różni się celowym ustawieniem drągów na różnej wysokości, np. z jednej strony wyżej niż z drugiej, bądź ukośnie. Wysokość pijanego oksera określana jest w punkcie przecięcia drągów obu części.

Punkt piętnasty. Pozostałe elementy. 
Kłódka. Mocowane są do stojaków, na nich opierają się drągi. Wszystkie przeszkody muszą być wyposażone w kłódki. Kłódki bezpieczne stosowane podczas zawodów powinny być zaaprobowane przez FEI (fr. Fédération Équestre Internationale), czyli Międzynarodową Federację Jeździecką.

Punkt szesnasty. Brama. Brama to przeszkoda przypominająca bramę lub drzwi od boksu, najczęściej wykonana z drewna lub tworzywa imitującego drewno.

Punkt siedemnasty. Tablica. Służy do wyświetlania odliczanego w dół czasu 45 sekund. Jest to czas, który ma do swojej dyspozycji zawodnik przed wystartowaniem w konkursie. Na tablicy widnieje też imię i nazwisko zawodnika oraz imię konia i jego numer. Na zawodach rangi ogólnopolskiej i wyższej obowiązuje elektroniczny pomiar czasu. Komisja sędziowska wykorzystuje do pomiaru czasu stopery – przynajmniej trzy podczas jednych zawodów. Pomiar czasu odbywa się z dokładnością co do setnej sekundy.