Jednym z medium transmisyjnych wykorzystywanym w sieciach lokalnych był kabel koncentryczny zakończony złączem koncentrycznym BNC (ang. Bayonet Neil‑Concelman lub British Naval Connector). Obecnie, z powodu za niskich standardów transferu (do 10 Mbit) – nie jest już stosowany przy zakładaniu nowych sieci.

R13U0MJi3D7G7

Ilustracja przedstawia srebrne złącze o walcowatym kształcie i srebrnym kolorze. Do złącza przyczepiony jest czarny kabel.

Jego zaletą, szczególnie w połączenia między budynkami, była długość segmentu sieci, która wynosiła maksymalnie 185 m. Współcześnie wykorzystujemy inny kabel, zwany popularnie skrętką, jako medium transmisyjne, służące do rozprowadzenia sygnałów w lokalnych sieciach w różne miejsca w budynkach, którego długość nie może przekroczyć 100 m.

R1LpJ4ipb7CQo

Ilustracja przedstawia przekrój kabla. Widzimy jego pięć warstw.

Poza wcześniej wymienionymi, można natrafić na kable koncentryczne typu Outdoor – w powłoce izolacyjnej zabezpieczającej przed zmiennymi warunkami atmosferycznymi. Ten typ jest przeznaczony do montażu na zewnątrz budynków. Kolejnym typem kabla koncentrycznego jest tzw. „Flex”, nazywany „linką”.

Kabel miedziany czteroparowy – „skrętka”

Współcześnie, powszechnie stosowanym medium w trakcie budowy sieci lokalnych jest kabel miedziany czteroparowy – „skrętka”. Na kabel ten składają się cztery pary przewodów miedzianych. Przewody są skręcone w pary, stąd też popularna nazwa tego przewodu. Aby zmniejszyć wzajemne zakłócenia pomiędzy poszczególnymi parami, skok skręcenia każdej z nich jest nieco inny – to tak zwany „splot norweski”. Skręcone pary przewodów ułożone są równolegle względem siebie (symetrycznie względem osi toru). W przeciwieństwie do kabli współosiowych skrętkę zaliczamy do grupy kabli symetrycznych.

W przeciwieństwie do kabli elektroenergetycznych, w których przekrój liczony jest w mmIndeks górny 2², rozmiar (grubość) kabli sieciowych jest podawany w jednostkach AWG (ang. American Wire Gauge).

Powszechnie stosowanym rozmiarem pojedynczej żyły kabla typu „drut” jest 24 AWG (około 0,2 mmIndeks górny 2²), natomiast pojedynczy przewód typu „linka” składać się może np. z siedmiu żył o rozmiarach 32 AWG (0,032 mmIndeks górny 2²) każda.

Ze względu na budowę skrętki możemy wyróżnić następujące jej rodzaje:

• UTP (ang. Unshielded Twisted Pair) – skrętka czteroparowa nieekranowanaskrętka nieekranowanieekranowana – pary przewodów są chronione zwykłą powłoką izolacyjną.

  R1DF5W74ej8QX

  Na grafice znajduje się przekrój kabla. Z gumowej części wystaje osiem przewodów o różnych kolorach.

  

• FTP (ang. Foiled Twisted Pair) – skrętka foliowana. Jest to skrętka ekranowana za pomocą folii aluminiowej z przewodem uziemiającym.

RkUn0BYC91bde

Ilustracja przedstawia trzy warstwy kabla. Pierwszą, jednakową jak na grafice powyżej, z niej wychodzi mniejsza jednolita osłona, a z niej kolorowe przewody.

• STP (ang. Shielded Twisted Pair) – skrętka ekranowana. Podobna w budowie do skrętki FTP z tym, że ekran jest wykonany w formie oplotu, spełniając jednocześnie rolę zewnętrznej koszulki ochronnej.

R159kSgR8V9vL

Ilustracja przedstawia trzy warstwy kabla. Pierwszą, jednakową jak na grafice powyżej, z niej wychodzi mniejsza osłona wyglądająca na siatkę, a z niej kolorowe przewody.

Wyżej zilustrowane sposoby ekranowania mogą występować razem jako:

• S‑FTP (ang. Shielded Foiled Twisted Pair) – każdą parę przewodów otacza osobny ekran foliowy. Ponadto, wszystkie pary również są otoczone ekranem oplotowym.

Rqq2KsB0y7FeL

Ilustracja przedstawia trzy warstwy kabla. Pierwszą, jednakową jak na grafice powyżej, z niej wychodzi mniejsza osłona wyglądająca na siatkę, z niej kilka jednolitych osłonek łączących po dwa kolorowe przewody.

• SF‑FTP – każda z par przewodów otoczona jest osobnym ekranem z folii, a dodatkowo jeszcze – kabel w całości pokrywa folia oraz oplot ekranujący.

RmYQBfuFxlGJo

Ilustracja przedstawia trzy warstwy kabla. Pierwszą, jednakową jak na grafice powyżej, z niej wychodzi mniejsza osłona wyglądająca na siatkę, z niej gładka warstwa. Kolejną warstwą jest kilka gładkich osłonek łączących po dwa kolorowe przewody.

W celu określenia parametrów przewodów skrętki stosuje się kategorie usystematyzowane przez dwa stowarzyszenia ISO (International Organization for Standardization) oraz TIA (Telecommunications Industry Association). Poniżej zestawienie najczęściej stosowanych. W praktyce można używać przewodów różnych kategorii, należy jednak pamiętać, że system będzie ograniczony do parametrów kategorii/klasy najniższego elementu.

Indeks górny Tab. 9.1. Podstawowe parametry poszczególnych kategorii i klas skrętki komputerowej. Indeks górny koniec^{Tab. 9.1. Podstawowe parametry poszczególnych kategorii i klas skrętki komputerowej.}

Skrętkę miedzianą produkuje się w dwóch odmianach – linki lub drutu. W kablu typu „linka” pojedyncza żyła składa się z kilku (na przykład 7) cienkich drucików. Kable typu „drut” mają lepsze parametry transmisyjne – stosuje się je do układania głównych ciągów kablowych. W kablu typu „drut” pojedyncza żyła zbudowana jest z jednego drutu miedzianego.

RixnRXwXUrWBQ

Ilustracja przedstawia czarny kabel z którego wychodzą kolorowe poskręcane dwójkami przewody.

Cechą kabla nazywanego „linką” jest mniejsza podatność na oddziaływanie mechaniczne, np. zginanie. Dlatego ten typ kabla stosuje się do połączeń oraz jako kable krosowe w szafach dystrybucyjnych. Ze względu na niższe parametry transmisyjne „linki” nie należy jej stosować na dystansach dłuższych niż 3 metry.

Elementy pasywne sieci tworzą system okablowania strukturalnego. Jest on zbudowany z następujących segmentów:

• okablowanie poziome (łączy punkty abonenckie, czyli gniazda sieciowe),

• okablowanie pionowe (łączy kondygnacje w budynku),

• okablowanie międzybudynkowe,

• punkty dystrybucyjne (rozdzielcze) – zbiega się w nich okablowanie z segmentu sieci,

• punkty abonenckie, czyli miejsca podłączenia końcowego.

Przejdź do wizualizacji 3DD1Dtpms2APrzejdź do wizualizacji 3D

Wróć do spisu treściD19MCOS02Wróć do spisu treści