Elementy składowe szerokopasmowych sieci pozabudynkowych

Wizualizacja 3D

Widoczny jest ekran spisu treści. Na długim panelu wyświetlają się tytuły zakładek, które możemy zmieniać za pomocą znaczków znajdujących się po jego obu stronach. Tytuły tych zakładek umieszczone są także po lewej stronie ekranu na panelach ułożonych jeden pod drugim. Pod panelem znajduje się pasek umożliwiający odtworzenie nagrania dźwiękowego, zgodnego z treścią zamieszczoną poniżej. W dolnym lewym rogu widać ikonę trójkąta w kółku. Jest to ikona włączania odtwarzania nagrania. Kolejna ikona znajduje się w połowie ekranu paska. Jest to ikona megafonu. Obok niej widać niebieski pasek, który oznacza poziom głośności. Pod tekstem widoczny jest ciemny panel z napisem: „kliknij, aby pokazać model”. Po kliknięciu pojawia się szara plansza z pierwszym modelem. Model możemy dowolnie obracać, przybliżać, oddalać za pomocą myszki. Na poszczególnych częściach urządzenia widoczne są przyciski. Przyciski znajdują się również w lewym górnym rogu planszy. Oprócz numerów od jeden do osiem, tożsamych z tymi na planszy, widoczne są dwie ikony – od lewej: Okrągły przycisk z przekreślonym znakiem kamery – zresetuj kamerę, obok okrągły przycisk ze znaczkiem plej.

Szafa dostępowa
W zakładce znajduje się pasek odtwarzania z treścią tożsamą z poniższą.
Szafa dostępowa jest zewnętrznym elementem instalacji systemu zasilania oraz urządzeń teleinformatycznych. Znajduje zastosowanie w telekomunikacji i teletransmisji oraz systemach informatycznych. Musi spełniać określone warunki termiczne dla zamontowanej instalacji zasilania i urządzeń.

Szafa dostępowa umieszczana jest na fundamencie betonowym lub stojakach metalowych dopasowanych do cokołu szafy. Jej spód jest zabezpieczony przed wodą i kurzem przez osłonę wewnętrzną. Konstrukcja chroni również przed gryzoniami.

Wnętrze szafy ma dwa piony. Pierwszy przeznaczony jest do połączenia instalacji elektrycznej z licznikiem energii. Dodatkowo wyposażony jest w złącze do podłączenia jednofazowej linii zasilającej, ochronniki przeciwprzepięciowe, gniazda zasilające wraz z zabezpieczeniami oraz wyłącznik różnicowo‑prądowy. W drugim pionie umieszcza się zestaw urządzeń teleinformatycznych. Przy podłodze szafy znajduje się płyta z uszczelnionymi przepustami kablowymi.

Solidna konstrukcja szafy (podwójne stalowe ściany) chroni ulokowany w niej sprzęt przed czynnikami atmosferycznymi (np. wilgocią, która może powodować korozję) oraz osobami niepowołanymi, a także przed zniszczeniem lub włamaniem.

Szafa posiada system ogrzewania i wentylacji, który ustala odpowiednią temperaturę i wilgotność w jej wnętrzu. Prędkość wentylatorów regulowana jest w funkcji temperatury.

Grafika przedstawia urządzenie w kształcie prostopadłościanu. Przycisk numer jeden na urządzeniu umieszczony jest na prostokątnej powierzchni. Po kliknięciu przycisku pojawia się pole boczne zatytułowane: drzwi frontowe. Przycisk numer dwa umieszczony jest w dolnej części lewej wnęki szafy. Po kliknięciu przycisku pojawia się pole boczne zatytułowane: Złącze do połączenia linii napięciowych. Przycisk numer trzy umieszczony jest w najwyższej części lewej wnęki szafy. Po kliknięciu przycisku pojawia się pole boczne zatytułowane: miejsce przeznaczone do połączenia instalacji elektrycznej z licznikiem energii. Przycisk numer cztery umieszczony jest w środkowej wnęce szafy po lewej stronie. Po kliknięciu przycisku pojawia się pole boczne zatytułowane: miejsce urządzeń teleinformatycznych. Przycisk numer pięć umieszczony jest w środkowej wnęce szafy. Po kliknięciu przycisku pojawia się pole boczne zatytułowane: miejsce urządzeń teleinformatycznych. Przycisk numer sześć umieszczony jest w dolnej części środkowej wnęki szafy. Po kliknięciu przycisku pojawia się pole boczne zatytułowane: listwa zasilająca. Przycisk numer siedem umieszczony jest na drzwiach od strony wewnętrznej. Po kliknięciu przycisku pojawia się pole boczne zatytułowane: system wentylacji i chłodzenia. Przycisk numer osiem umieszczony jest we wnęce lewej pod miejscem przeznaczonym do podłączania instalacji elektrycznej z licznikiem energii.

Szafa RACK
W zakładce znajduje się pasek odtwarzania z treścią tożsamą z poniższą.
Szafa RACK [rak] nazywana jest też szafą serwerową, krosowniczą lub rozdzielnicą teletechniczną. Służy do przechowywania wrażliwych urządzeń np. w serwerowniach komputerowych oraz urządzeń w branżach teletechnicznych czy energetycznych. Szafa teletechniczna najczęściej wykonana jest ze stali lub aluminium. Jej wnętrze stanowi system montażowy dla elementów pasywnych i aktywnych sieci teleinformatycznej.

Wymiary konstrukcyjne szaf rackowych są ujednolicone, ich szerokość wynosi najczęściej 19” (spotykane są również szerokości 10”, 21” i 24”), a do opisania ich wysokości stosuje się się specjalną jednostkę, tzw. jednostkę unit (U), gdzie 1 U to 1 ¾ cala, czyli 44,45 mm, natomiast standardowa szafa ma rozmiar 42U, co przekłada się na ok. 186,7 cm wysokości. Wyróżniamy szafy RACK stojące i wiszące, a wybór rodzaju szafy zależy od dostępności miejsca oraz ilości sprzętu, który musi zmieścić się w jej wnętrzu. Szafa rack posiada trzy drzwiczki: przednie - przeszklone, boczne i tylne - metalowe, które ułatwiają dostęp do elementów znajdujących się w jej wnętrzu. Przeszklone przednie drzwi umożliwiają stałą kontrolę prawidłowego działania urządzeń. Kolejnym elementem szaf RACK są wentylatory, które rozpraszają i odprowadzają ciepło generowane przez znajdujące się w niej urządzenia.

Pod tekstem widoczny jest ciemny panel z napisem: „kliknij, aby pokazać model”. Po kliknięciu pojawia się szara plansza z  modelem. Model możemy dowolnie obracać, przybliżać, oddalać za pomocą myszki. Na poszczególnych częściach urządzenia widoczne są przyciski. Przyciski znajdują się również w lewym górnym rogu planszy. Oprócz numerów od jeden do siedem, tożsamych z tymi na planszy, widoczne są dwie ikony – od lewej: okrągły przycisk z przekreślonym znakiem kamery – zresetuj kamerę, obok okrągły przycisk ze znaczkiem plej.

Grafika przedstawia urządzenie w kształcie prostopadłościanu. Przycisk numer jeden na urządzeniu umieszczony jest na prostokątnej powierzchni. Po kliknięciu przycisku pojawia się pole boczne zatytułowane: drzwi frontowe. Przycisk numer dwa na urządzeniu umieszczony jest na tylnej powierzchni. Po kliknięciu przycisku pojawia się pole boczne zatytułowane: drzwi tylne. Przycisk numer trzy na urządzeniu położony jest wewnątrz. Po kliknięciu przycisku pojawia się pole boczne zatytułowane: rama szafy. Przycisk numer cztery na urządzeniu położony jest na powierzchni bocznej. Po kliknięciu przycisku pojawia się pole boczne zatytułowane: drzwiczki boczne. Przycisk numer pięć na urządzeniu położony jest na powierzchni wewnątrz przy drzwiach. Wyglądem przypomina listwę z otworami. Po kliknięciu przycisku pojawia się pole boczne zatytułowane: przycisk numer pięć, na urządzeniu położony jest na powierzchni wewnątrz przy drzwiach. Wyglądem przypomina listwę z otworami. Po kliknięciu przycisku pojawia się pole boczne zatytułowane: profil rak. Przycisk numer sześć na urządzeniu położony jest wewnątrz. Po kliknięciu przycisku pojawia się pole boczne zatytułowane: półka szafy. Przycisk numer siedem na urządzeniu położony jest wewnątrz. To listwa przytwierdzona do ścian wewnętrznych. Po kliknięciu przycisku pojawia się pole boczne zatytułowane: profil poprzeczny.

Paczpanel światłowodowy
W zakładce znajduje się pasek odtwarzania z treścią tożsamą z poniższą.
Paczpanel światłowodowy, nazywany też krosowym panelem światłowodowym, jest elementem pasywnym sieci komputerowych i telekomunikacyjnych. Montuje się go w szafach rak i szafach dostępowych, aby uporządkować okablowanie. Jest to możliwe dzięki serii gniazd bądź portów wejściowych na wtyk ułożonych w panelu szeregowo. Patchpanel służy do podłączania urządzeń instalacji telekomunikacyjnej i teleinformatycznej w niezależnej konfiguracji, zakańczania kabli światłowodowych oraz przełączania łączy światłowodowych. Panel krosowy to metalowa konstrukcja przymocowana do szyny szafy (w przypadku szaf dostępowych są to konstrukcje aluminiowe). Na obudowie znajdują się panele adaptacyjne i tacki łączące światłowody. Tacki służą do łączenia włókien światłowodowych z warkoczami światłowodowymi, które zespalane są z portami wewnętrznymi patchpanelu. Panel światłowodowy wyposażony jest w zewnętrzne porty przeznaczone do podłączania np. paczkordów światłowodowych. Liczba portów jest różna, mieści się w przedziale od dwunastu do dziewięćdziesięciu sześciu.

Pod tekstem widoczny jest ciemny panel z napisem: „kliknij, aby pokazać model”. Po kliknięciu pojawia się szara plansza z pierwszym modelem. Model możemy dowolnie obracać, przybliżać, oddalać za pomocą myszki. Na poszczególnych częściach urządzenia widoczne są przyciski. Przyciski znajdują się również w lewym górnym rogu planszy. Oprócz numerów od jeden do trzy, tożsamych z tymi na planszy, widoczne są dwie ikony – od lewej: okrągły przycisk z przekreślonym znakiem kamery – zresetuj kamerę, obok okrągły przycisk ze znaczkiem plej.

Grafika przedstawia model urządzenia składającego się z listwy, wewnątrz której znajdują się cztery scalone moduły. W ich środku znajdują się szeregowo umieszczone otwory wlotowe. Obok przymocowana jest szyna z otworami. Przycisk numer jeden na urządzeniu umieszczony jest na powierzchni zewnętrznej. Po kliknięciu przycisku pojawia się pole boczne zatytułowane: gniazda porty wejściowe. Przycisk numer jeden na urządzeniu umieszczony jest na powierzchni zewnętrznej. Po kliknięciu przycisku pojawia się pole boczne zatytułowane: gniazda porty wejściowe. Przycisk numer dwa na urządzeniu umieszczony jest na powierzchni wewnętrznej. Po kliknięciu przycisku pojawia się pole boczne zatytułowane: porty wewnętrzne. Przycisk numer trzy na urządzeniu umieszczony jest na powierzchni położonej równolegle. Jest to rodzaj szyny z otworami. Po kliknięciu przycisku pojawia się pole boczne zatytułowane: miejsca na panele adaptacyjne i łączące światłowody.

Tacka do puszek i muf światłowodowych
W zakładce znajduje się pasek odtwarzania o treści tożsamej z poniższą.
Kaseta bądź tacka światłowodowa stosowana w celu ochrony i ułożenia spawów włókien światłowodowych w mufach i przełącznicach światłowodowych. Łączy włókna światłowodowe z warkoczami światłowodowymi, które zespalane są z portami wewnętrznymi patchpanelu. Zaprezentowana półka z tacką na spawy stosowana jest wraz z paczpanelem w szafie rak lub bezpośrednio w szafach dostępowych.

Pod tekstem widoczny jest ciemny panel z napisem: „kliknij, aby pokazać model”. Po kliknięciu pojawia się szara plansza z pierwszym modelem. Model możemy dowolnie obracać, przybliżać, oddalać za pomocą myszki. Na poszczególnych częściach urządzenia widoczne są przyciski. Przyciski znajdują się również w lewym górnym rogu planszy. Oprócz numerów od jeden do siedem, tożsamych z tymi na planszy, widoczne są dwie ikony – od lewej: okrągły przycisk z przekreślonym znakiem kamery – zresetuj kamerę, obok okrągły przycisk ze znaczkiem plej.

Grafika przedstawia element w kształcie prostopadłościanu. Przycisk numer jeden na elemencie umieszczony jest na powierzchni zewnętrznej  listwy. Po kliknięciu przycisku pojawia się pole boczne zatytułowane: półka. Przycisk numer dwa na elemencie umieszczony jest na powierzchni zewnętrznej. Wyglądem przypomina listwę zewnętrzną. Po kliknięciu przycisku pojawia się pole boczne zatytułowane: przełącznica światłowodowa. Przycisk numer trzy na elemencie umieszczony jest na powierzchni zewnętrznej. To owalny element z pokrywą. Wewnątrz widoczne są uchwyty, pomiędzy którymi znajdują się kable. Po kliknięciu przycisku pojawia się pole boczne zatytułowane: Tacka kaseta na spawy. Przycisk numer cztery na elemencie umieszczony jest na powierzchni kasety na spawy. To wiązki kabli. Po kliknięciu przycisku pojawia się pole boczne zatytułowane: włókna spawne. Przycisk numer pięć na elemencie umieszczony jest na powierzchni kasety na spawy razem z włóknami. Wyglądem przypominają kable. Dalej poprowadzone są do portu. Po kliknięciu przycisku pojawia się pole boczne zatytułowane: włókna światłowodowe. Przycisk numer sześć jeden na elemencie umieszczony jest na powierzchni zewnętrznej. To panel szeregowo ułożonych wejść wtykowych. Po kliknięciu przycisku pojawia się pole boczne zatytułowane: paczpanel. Przycisk numer siedem na elemencie zamontowany jest na powierzchni zewnętrznej paczpanelu. Wyglądem przypomina niewielkie kasety z gniazdami wtykowymi. Po kliknięciu przycisku pojawia się pole boczne zatytułowane: adapter światłowodowy.

Mufa światłowodowa
W zakładce znajduje się pasek odtwarzania z treścią tożsamą z poniższą.
Mufa światłowodowa to element ochronny osprzętu kablowej sieci światłowodowej. Służy do połączenia dwóch lub kilku odcinków kabli światłowodowych metodą spawania w taki sposób, aby zapewnić trwałość mechaniczną w miejscu połączenia oraz minimalne straty sygnału optycznego. Mufa zabezpiecza włókna kabli sieciowych przed niekorzystnymi warunkami atmosferycznymi oraz uszkodzeniami mechanicznymi.
Obudowa mufy światłowodowej to tzw. kaseta, w której przechowywane są włókna światłowodowe i spawy wraz z osłonkami. We wnętrzu mufy znajdują się uchwyty do mocowania, oznaczniki, uszczelnienia, opaski kablowe, zacisk uziemiający, zawór pneumatyczny. Mufa może pomieścić nawet kilkadziesiąt spawów. Mufa światłowodowa jest stosowana pozabudynkowo doziemnie i naziemnie: w ziemi, w wodzie lub na słupach.

Pod tekstem widoczny jest ciemny panel z napisem: „kliknij, aby pokazać model”. Po kliknięciu pojawia się szara plansza z pierwszym modelem. Model możemy dowolnie obracać, przybliżać, oddalać za pomocą myszki. Na poszczególnych częściach urządzenia widoczne są przyciski. Przyciski znajdują się również w lewym górnym rogu planszy. Oprócz numerów od jeden do sześć, tożsamych z tymi na planszy, widoczne są dwie ikony – od lewej: okrągły przycisk z przekreślonym znakiem kamery – zresetuj kamerę, obok okrągły przycisk ze znaczkiem plej.

Grafika przedstawia narzędzie o kształcie cylindrycznym. Składa się z sześciu zespolonych ze sobą elementów o różnych kształtach. Przycisk numer jeden na narzędziu umieszczony jest z przodu. To kilka elastycznych kabli. Po kliknięciu przycisku pojawia się pole boczne zatytułowane: przepust kabla. Przycisk numer dwa na narzędziu umieszczony jest w miejscu połączenia kabla. Wyglądem przypominają walec z otworem. Po kliknięciu przycisku pojawia się pole boczne zatytułowane: otwory kablowe. Przycisk numer trzy na narzędziu umieszczony jest na powierzchni tarczy, w której znajdują się otwory. Po kliknięciu przycisku pojawia się pole boczne zatytułowane: głowica. Przycisk numer cztery na narzędziu umieszczony jest na aluminiowych obręczach. Posiadają one liczne otwory. Po kliknięciu przycisku pojawia się pole boczne zatytułowane: opaska kablowa. Przycisk numer pięć na narzędziu umieszczony jest w miejscu za opaską. Wyglądem przypominają cienkie półokrągłe blaszki, węższe przy podstawie, ułożone szeregowo jedna za drugą. Po kliknięciu przycisku pojawia się pole boczne zatytułowane: kasety na włókna i spawy. Przycisk numer sześć na narzędziu umieszczony jest jako ostatni. Wyglądem przypomina okrągłą tubę. Na powierzchni widoczne wyżłobienia. Po kliknięciu przycisku pojawia się pole boczne zatytułowane: Obudowa odporna na promieniowanie u fał.

Koncentrator (ha u be)
W zakładce znajduje się pasek odtwarzania z treścią tożsamą z poniższą.
Koncentrator (ha u be) należy do pasywnych elementów sieci komputerowych o topologii gwiazdy. Pozwala na przyłączenie wielu segmentów sieci, urządzeń sieciowych i sprawną komunikację poprzez porty. Praca koncentratora polega na odebraniu sygnału z jednego portu i rozesłanie go na pozostałe, oprócz portu źródłowego. Do HUBa podłączane są urządzenia komputerowe stanowiącą stacje robocze lub serwerownie.

Pod tekstem widoczny jest ciemny panel z napisem: „kliknij, aby pokazać model”. Po kliknięciu pojawia się szara plansza z pierwszym modelem. Model możemy dowolnie obracać, przybliżać, oddalać za pomocą myszki. Na poszczególnych częściach urządzenia widoczne są przyciski. Przyciski znajdują się również w lewym górnym rogu planszy. Oprócz numerów od jeden do trzy, tożsamych z tymi na planszy, widoczne są dwie ikony – od lewej: okrągły przycisk z przekreślonym znakiem kamery – zresetuj kamerę, obok okrągły przycisk ze znaczkiem plej.

Grafika przedstawia urządzenie w kształcie prostopadłościanu. W części przedniej widoczne są liczne okrągłe wejścia. Przycisk numer jeden na urządzeniu umieszczony jest na panelu z przodu. To ułożone szeregowo porty. Po kliknięciu przycisku pojawia się pole boczne zatytułowane: port wejściowy. Przycisk numer dwa na urządzeniu umieszczony jest po przeciwnej stronie na panelu. Jest to kilkanaście okrągłych ponumerowanych  gniazd. Po kliknięciu przycisku pojawia się pole boczne zatytułowane: port wyjściowy. Przycisk numer trzy na urządzeniu umieszczony jest na panelu za portami wyjściowymi. Jest to czerwony włącznik. Po kliknięciu przycisku pojawia się pole boczne zatytułowane: włącznik zasilania.

Przełącznica światłowodowa.
W zakładce znajduje się pasek odtwarzania z treścią tożsamą z poniższą.
Element w punkcie dystrybucyjnym, w którym dochodzi do przełączania toru światłowodowego pomiędzy przewodem liniowym i urządzeniem końcowym. Umożliwia przełączanie światłowodów, dołączanie nowych przewodów i urządzeń sieciowych bądź urządzeń pomiarowych do niewykorzystanych torów.

Pod tekstem widoczny jest ciemny panel z napisem: „kliknij, aby pokazać model”. Po kliknięciu pojawia się szara plansza z pierwszym modelem. Model możemy dowolnie obracać, przybliżać, oddalać za pomocą myszki. Na poszczególnych częściach urządzenia widoczne są przyciski. Przyciski znajdują się również w lewym górnym rogu planszy. Oprócz numeru jeden, tożsamego z tym na planszy, widoczne są dwie ikony – od lewej: okrągły przycisk z przekreślonym znakiem kamery – zresetuj kamerę, obok okrągły przycisk ze znaczkiem plej.

Grafika przedstawia urządzenie o kształcie prostopadłościanu, wewnątrz widoczne są szeregowo ułożone prostokątne otwory. Przycisk numer jeden na urządzeniu umieszczony jest na panelu z otworami. Po kliknięciu przycisku pojawia się pole boczne zatytułowane: port wejściowy.

Sprzęgacz optyczny.
W zakładce znajduje się pasek odtwarzania z treścią tożsamą z poniższą.
Inaczej splitter optyczny – element pasywny sieci światłowodowej, który rozprowadza sygnał świetlny kabla światłowodowego z jednego portu wejściowego przez kilka portów wyjściowych lub odwrotnie – z kilku portów wejściowych do jednego, między urządzeniem stacjonarnym i abonenckim. Moc sygnału wyjściowego jest rozdzielana równomiernie lub ma określony procent podziału mocy. Sprzęgacz optyczny odpowiada za podzielenie mocy optycznej dla poszczególnych abonentów. Może być umiejscowiony w mufie naziemnej i doziemnej. Pod tekstem widoczny jest ciemny panel z napisem: „kliknij, aby pokazać model”. Po kliknięciu pojawia się szara plansza z pierwszym modelem. Model możemy dowolnie obracać, przybliżać, oddalać za pomocą myszki. Na poszczególnych częściach urządzenia widoczne są przyciski. Przyciski znajdują się również w lewym górnym rogu planszy. Oprócz numerów od jeden do cztery, tożsamych z tym na planszy, widoczne są dwie ikony – od lewej: okrągły przycisk z przekreślonym znakiem kamery – zresetuj kamerę, obok okrągły przycisk ze znaczkiem plej.

Grafika przedstawia urządzenie składające się z prostopadłościennej kasety z wpiętymi kablami, które zakończone są wtykami. Przycisk numer jeden na urządzeniu umieszczony jest na obudowie w kształcie prostopadłościanu. Po kliknięciu przycisku pojawia się pole boczne zatytułowane: obudowa. Przycisk numer dwa na urządzeniu umieszczony jest w dolnej części obudowy. To miejsce gdzie wpięte są kable. Po kliknięciu przycisku pojawia się pole boczne zatytułowane: porty wyjściowe. Przycisk numer trzy na urządzeniu umieszczony jest na  wiązce cienkich kabli w białej izolacji. Po kliknięciu przycisku pojawia się pole boczne zatytułowane: kabel piktajlowy. Przycisk numer cztery na urządzeniu umieszczony jest na  kablach. Przypomina niewielki walec z przyciskiem umieszczony na końcówce kabla. Po kliknięciu przycisku pojawia się pole boczne zatytułowane: wtyk.

Listwa zasilająca
W zakładce znajduje się pasek odtwarzania z treścią tożsamą z poniższą.
Listwa zasilająca służy do zasilania urządzeń umieszczonych w szafie rak, pozwalających na udostępnienie sieci telekomunikacyjnych i teleinformatycznych. Listwa ma wbudowane porty.

Pod tekstem widoczny jest ciemny panel z napisem: „kliknij, aby pokazać model”. Po kliknięciu pojawia się szara plansza z pierwszym modelem. Model możemy dowolnie obracać, przybliżać, oddalać za pomocą myszki. Na poszczególnych częściach urządzenia widoczne są przyciski. Przyciski znajdują się również w lewym górnym rogu planszy. Oprócz numerów od jeden do trzy, tożsamych z tym na planszy, widoczne są dwie ikony – od lewej: okrągły przycisk z przekreślonym znakiem kamery – zresetuj kamerę, obok okrągły przycisk ze znaczkiem plej.

Grafika przedstawia urządzenie w kształcie podłużnego prostopadłościanu z gniazdami na kable elektryczne w części przedniej. Przycisk numer jeden na urządzeniu umieszczony jest w obudowie w części przedniej. To okrągłe otwory z bolcem uziemienia. Po kliknięciu przycisku pojawia się pole boczne zatytułowane: gniazda wejściowe. Przycisk numer dwa na urządzeniu umieszczony jest w obudowie w części przedniej. To miejsce za gniazdami wejściowymi. Widoczny jest czerwony klawisz. Po kliknięciu przycisku pojawia się pole boczne zatytułowane: włącznik. Przycisk numer trzy na urządzeniu umieszczony jest w obudowie części tylnej. To okrągłe otwory z bolcem uziemienia. Po kliknięciu przycisku pojawia się pole boczne zatytułowane: gniazda wyjściowe.

System chłodzenia
W zakładce znajduje się pasek odtwarzania z treścią tożsamą z poniższą.
System chłodzenia – system wbudowany w szafę rak, w jego skład wchodzą termostaty, panele wentylacyjne, wentylatory gwarantujące odpowiednie chłodzenie urządzeń zamontowanych w szafie.

Pod tekstem widoczny jest ciemny panel z napisem: „kliknij, aby pokazać model”. Po kliknięciu pojawia się szara plansza z pierwszym modelem. Model możemy dowolnie obracać, przybliżać, oddalać za pomocą myszki. Na poszczególnych częściach urządzenia widoczne są przyciski. Przyciski znajdują się również w lewym górnym rogu planszy. Oprócz numerów od jeden do dwa, tożsamych z tymi na planszy, widoczne są dwie ikony – od lewej: okrągły przycisk z przekreślonym znakiem kamery – zresetuj kamerę, obok okrągły przycisk ze znaczkiem plej.

Grafika przedstawia prostokątny panel z wmontowanymi trzema ramami, w których osadzone się wentylatory. Przycisk numer jeden na urządzeniu umieszczony jest na obudowie zewnętrznej. Po kliknięciu przycisku pojawia się pole boczne zatytułowane: panel wentylacyjny. Przycisk numer dwa na urządzeniu umieszczony jest na skrzydłach jednego z wentylatorów. Po kliknięciu przycisku pojawia się pole boczne zatytułowane: wentylator.

Światłowód
W zakładce znajduje się pasek odtwarzania z treścią tożsamą z poniższą.
Światłowód Światłowód to medium transmisyjne wykonane z włókna szklanego i tworzyw sztucznych. Włókno jest zbudowane z dwóch rodzajów szkła o różnych współczynnikach załamania światła. Rdzeń usytuowany w środkowej części ma większy współczynnik załamania światła niż część zewnętrzna, czyli płaszcz. Ze względu na budowę użytego włókna światłowodowego kable dzielą się na: jednomodowe – nazywane SMF (ang. Single Mode Fiber), charakteryzujące się tym, że podczas transmisji sygnału, w formie wiązki światła, we włóknie występuje tylko jeden mod przesyłany równolegle do osi rdzenia, i wielomodowe – nazywane MMF (ang. Multi Mode Fiber). Wymiary światłowodu, czyli średnica rdzenia i średnica powłoki zewnętrznej, są wyrażane w mikrometrach (µm), natomiast tłumienność jednostkowa wyrażana jest w decybelach na kilometr (dB/km). Standardowa średnica rdzenia w światłowodzie jednomodowym wynosi od 4 do 10 µm przy średnicy powłoki zewnętrznej do 125 µm.

Zasada działania Działanie włókna światłowodowego opiera się na zjawisku całkowitego wewnętrznego odbicia światła na granicy rdzeń–płaszcz, które z kolei jest konsekwencją prawa zmiany kierunku biegu odbicia światła (prawo Snella).

Nośnikiem danych światłowodu jest modulowana fala świetlna, która umożliwia transmisję danych między nadajnikiem a odbiornikiem w odległościach na skalę globalną z wysoką prędkością transmisji sięgającej nawet do 5 Tb/s. Ograniczenie szybkości wynika z ograniczeń sprzętowych, lecz nie z ograniczeń włókna światłowodowego.

Zastosowanie Światłowody wykorzystywane są głównie jako łącza telekomunikacyjne. Wyróżniamy światłowody zewnętrzne przystosowane do ziemi. Światłowody doziemne mają kolor pomarańczowy. Standardowo są zbudowane z włókien światłowodowych, dielektrycznej konstrukcji z centralną tubą, specjalnego wzmocnienia oraz elementów usztywniających w postaci prętów wtopionych wzdłuż powłoki zewnętrznej. Wymienione elementy budowy światłowodu doziemnego zabezpieczają go przed przedostaniem się wody, wgnieceniami i rozciąganiem.

Pod tekstem widoczny jest ciemny panel z napisem: „kliknij, aby pokazać model”. Po kliknięciu pojawia się szara plansza z pierwszym modelem. Model możemy dowolnie obracać, przybliżać, oddalać za pomocą myszki. Na poszczególnych częściach urządzenia widoczne są przyciski. Przyciski znajdują się również w lewym górnym rogu planszy. Oprócz numerów od jeden do pięć, tożsamych z tym na planszy, widoczne są dwie ikony – od lewej: okrągły przycisk z przekreślonym znakiem kamery – zresetuj kamerę, obok okrągły przycisk ze znaczkiem plej.

Grafika przedstawia kabel światłowodowy w przekroju. Widoczne są poszczególne warstwy. Włókna światłowodowe znajdują się w tubie. Wokół niej widoczna jest otulina składająca się z licznych cienkich, długich włókien. Zabezpieczeniem zewnętrznym jest powłoka. Przycisk numer jeden na modelu umieszczony jest na obudowie. Po kliknięciu przycisku pojawia się pole boczne zatytułowane: powłoka zewnętrzna. Przycisk numer dwa na modelu umieszczony jest na obudowie w części przedniej. To rodzaj przewodu wtopionego w powłokę zewnętrzną. Po kliknięciu przycisku pojawia się pole boczne zatytułowane: element usztywniający. Przycisk numer trzy na modelu umieszczony jest pod powłoką zewnętrzną. To wiązka licznych cienkich włókien. Po kliknięciu przycisku pojawia się pole boczne zatytułowane: wzmocnienie. Przycisk numer cztery na modelu umieszczony tuż pod wiązką włókien. To tuba, wewnątrz której znajdują się włókna światłowodowe. Po kliknięciu przycisku pojawia się pole boczne zatytułowane: centralna tuba. Przycisk numer pięć na modelu umieszczony jest w obudowie części tylnej. To wiązka kolorowych włókien. Po kliknięciu przycisku pojawia się pole boczne zatytułowane: włókna światłowodowe.

Kabel koncentryczny
W zakładce znajduje się pasek odtwarzania z treścią tożsamą z poniższą.
Kabel koncentryczny to element obwodu elektrycznego wykonany z miedzi, który służy do przesyłania sygnałów telewizyjnych i radiowych o dużej częstotliwości. Kabel koncentryczny składa się z przewodu elektrycznego, izolacji wewnętrznej, ekranu i izolacji zewnętrznej, która zabezpiecza kabel przed wilgocią i uszkodzeniami mechanicznymi. W instalacji pozabudynkowej izolacja zewnętrzna jest koloru czarnego, wytrzymała na promieniowanie u fał i odporna na zakłócenia. W instalacji wewnętrznej powłoka zewnętrzna ma kolor biały. Kabel koncentryczny zewnętrzny charakteryzuje się niską wartością tłumienia z powodu wysokiej jakości przewodu, która daje odpowiednią jakość sygnału. Kabel koncentryczny umiejscowiony jest między urządzeniem wytwarzającym sygnał a urządzeniem odbierającym.
Budowa kabla koncentrycznego
Strukturę kabla współosiowego tworzy żyła środkowa, dielektryk, cienka folia, elastyczny oplot, taśma i płaszcz zewnętrzny wykonany z polietylenu. Żyła środkowa oraz pokryty termoplastyczną koszulką oplot tworzą zamknięty obwód elektryczny. Przenoszą także sygnał w postaci napięcia przy bardzo małych prądach. Właściwym izolatorem elektrycznym jest próżnia. Dielektryk ma za zadanie odizolować wewnętrzny przewód od ekranu oraz przenieść energię o dużej częstotliwości. Dielektryk cechuje mała przenikalność elektryczna i niski współczynnik strat energii. Dla osiągnięcia odpowiednich parametrów warstw elektrycznych i mechanicznych oraz uzyskania wielkich częstotliwości kabel powinien mieć od trzech do siedmiu takich warstw.
Zastosowanie
Ten rodzaj kabla znalazł zastosowanie jako medium transmisyjne sygnałów o częstotliwościach radiowych. Używa się go powszechnie w instalacjach antenowych (również satelitarnych), telewizji radiowej, telewizji przemysłowej, sieciach komputerowych i w przyłączach internetowych. Współcześnie standardowym kablem koncentrycznym jest em i el de te el jeden siedem.

Pod tekstem widoczny jest ciemny panel z napisem: „kliknij, aby pokazać model”. Po kliknięciu pojawia się szara plansza z pierwszym modelem. Model możemy dowolnie obracać, przybliżać, oddalać za pomocą myszki. Na poszczególnych częściach urządzenia widoczne są przyciski. Przyciski znajdują się również w lewym górnym rogu planszy. Oprócz numerów od jeden do sześć, tożsamych z tym na planszy, widoczne są dwie ikony – od lewej: okrągły przycisk z przekreślonym znakiem kamery – zresetuj kamerę, obok okrągły przycisk ze znaczkiem plej.

Grafika przedstawia kabel osłonowy, wewnątrz którego znajduje się kilka przewodów wewnętrznych. Każdy z nich to rdzeń, otoczony jest kilkoma warstwami  powłok. Przycisk numer jeden na modelu umieszczony jest na osłonie zewnętrznej kabla. Po kliknięciu przycisku pojawia się pole boczne zatytułowane: płaszcz zewnętrzny. Przycisk numer dwa na modelu umieszczony jest na osłonie przewodu znajdującego się wewnątrz. Po kliknięciu przycisku pojawia się pole boczne zatytułowane: płaszcz wewnętrzny. Przycisk numer trzy na modelu umieszczony jest wewnątrz pod płaszczem wewnętrznym. To uszczelniająca siatka osłonowa. Po kliknięciu przycisku pojawia się pole boczne zatytułowane: oplot. Przycisk numer cztery na modelu umieszczony tuż pod oplotem. To metalowa powłoka osłonowa. Po kliknięciu przycisku pojawia się pole boczne zatytułowane: ekran. Przycisk numer pięć na modelu umieszczony jest na rdzeniu przewodnika. Po kliknięciu przycisku pojawia się pole boczne zatytułowane: dielektyk. Przycisk numer sześć na modelu umieszczony jest wewnątrz wymienionych warstw. Po kliknięciu przycisku pojawia się pole boczne zatytułowane: rdzeń.

Paczkord światłowodowy optyczny
W zakładce znajduje się pasek odtwarzania z treścią tożsamą z poniższą.
Paczkord światłowodowy optyczny to część instalacji światłowodowej, która służy do zestawienia urządzeń aktywnych w systemie poprzez wysyłane sygnały optyczne. Kabel paczkordu ma kolor żółty. Z obu stron jest zakończony złączem z ferrulą: z jednej strony do światłowodu, a z drugiej do optycznego modułu nadawczo‑odbiorczego. Paczkord cechuje niska tłumienność, której poziom wyrażony jest w decybelach.
Zastosowanie
Przeznaczony jest do łączenia urządzeń optotelekomunikacyjnych oraz kalibracji zestawów pomiarowych w technice światłowodowej. W sieci szerokopasmowej pozabudynkowej stosowany jest patchcord o włóknach jednomodowych: z zastosowaniem sznura jednowłóknowego, inaczej simpleksowego, bądź dwuwłóknowego dupleksowego o średnicy rdzenia włókna od dziewięciu do stu dwudzestu pięciu µm (mikrometrów). Zewnętrzna średnica żyły sznura wynosi dwa do trzech milimetrów.

Pod tekstem widoczny jest ciemny panel z napisem: „kliknij, aby pokazać model”. Po kliknięciu pojawia się szara plansza z pierwszym modelem. Model możemy dowolnie obracać, przybliżać, oddalać za pomocą myszki. Na poszczególnych częściach urządzenia widoczne są przyciski. Przyciski znajdują się również w lewym górnym rogu planszy. Oprócz numerów od jeden do cztery, tożsamych z tym na planszy, widoczne są dwie ikony – od lewej: okrągły przycisk z przekreślonym znakiem kamery – zresetuj kamerę, obok okrągły przycisk ze znaczkiem plej.

Grafika przedstawia model kabla, który na obu końcach posiada złączki. Złączki składają się z trzech elementów. Wszystkie wykonane są z tworzywa sztucznego. Przycisk numer jeden na modelu umieszczony jest na złączce. Po kliknięciu przycisku pojawia się pole boczne zatytułowane: odgiętka. Przycisk numer dwa na modelu umieszczony jest na złączce za odgiętką. Po kliknięciu przycisku pojawia się pole boczne zatytułowane: tulejki zaciskowe. Przycisk numer trzy na modelu umieszczony jest jako ostatni element złączki wewnątrz posiada bolec. Po kliknięciu przycisku pojawia się pole boczne zatytułowane: ferrula. Przycisk numer cztery na modelu umieszczony jest na kablu. Po kliknięciu przycisku pojawia się pole boczne zatytułowane: kabel światłowodowy.

Pigtejl światłowodowy
W zakładce znajduje się pasek odtwarzania z treścią tożsamą z poniższą.
Pigtejl światłowodowy to krótki odcinek kabla światłowodowego jednowłóknowego z jednej strony zakończony złączem optycznym (wtykiem). To tak zwany warkocz przeznaczony do dospawania łukiem elektrycznym bądź za pomocą spawu mechanicznego pojedynczego, z pojedynczym włóknem w kablu światłowodowym. W zależności od rodzaju włókna pigtejle dzielą się na jedno- i wielomodowe. Wielomodowy pigtejl z jednej strony łączy wielomodowy kabel światłowodowy o średnicy rdzenia sześćdziesiąt dwa i pół mikrometra i średnicy płaszcza sto dwadzieścia pięć mikrometrów lub średnicy rdzenia pięćdziesiąt mikrometrów i średnicy płaszcza sto dwadzieścia pięć mikrometrów, a z drugiej ma wielomodowe złącze. Pigtejl jednomodowy przeznaczony do sieci rozległych wykorzystuje kabel jednomodowy o średnicy rdzenia dziewięć mikrometrów i średnicy płaszcza sto dwadzieścia pięć mikrometrów oraz złącze jednomodowe. Złącza optyczne pigtejlu światłowodowego różnią się od siebie nie tylko typem zakończeń, ale także tłumiennością, siłą naciągu, minimalnym promieniem gięcia.

Pigtejl światłowodowy stosowany jest do połączeń z optycznym urządzeniem nadawczo‑odbiorczym (na przykład o de ef, z angielskiego optikal distribiuszyn frejm, czyli przełącznica światłowodowa, urządzenie zamknięcia spawów i urządzenia w szafkach rozdzielczych), które steruje światłowodem. Pigtejl światłowodowy służy do wyrównania elementów światłowodowych.

Pod tekstem widoczny jest ciemny panel z napisem: „kliknij, aby pokazać model”. Po kliknięciu pojawia się szara plansza z pierwszym modelem. Model możemy dowolnie obracać, przybliżać, oddalać za pomocą myszki. Na poszczególnych częściach urządzenia widoczne są przyciski. Przyciski znajdują się również w lewym górnym rogu planszy. Oprócz numerów od jeden do trzy, tożsamych z tym na planszy, widoczne są dwie ikony – od lewej: okrągły przycisk z przekreślonym znakiem kamery – zresetuj kamerę, obok okrągły przycisk ze znaczkiem plej.

Grafika przedstawia model kabla, który na jednym końcu posiada kostkę wtykową w kształcie prostopadłościanu. Przycisk numer jeden na modelu umieszczony jest kostce znajdującej się na końcówce kabla. Po kliknięciu przycisku pojawia się pole boczne zatytułowane: wtyk. Przycisk numer dwa na modelu umieszczony na kablu. Po kliknięciu przycisku pojawia się pole boczne zatytułowane: kabel światłowodowy. Przycisk numer trzy na modelu umieszczony jest w miejscu zewnętrznej powłoki kabla. Po kliknięciu przycisku pojawia się pole boczne zatytułowane: włókno optyczne.

Adapter światłowodowy
W zakładce znajduje się pasek odtwarzania z treścią tożsamą z poniższą.
Adapter światłowodowy. Element toru światłowodowego wykorzystywany do obustronnego łączenia jednomodowych przewodów transmisyjnych, np. pigtejla z paczkordem z ferrulą o średnicy dwa i pół milimetra. Adapter zapewnia najwyższe parametry transmisyjne oraz niskie tłumienie: tłumienie wtrąceniowe: mniejsze lub równe zero przecinek dwa decybela; tłumienie odbiciowe: większe lub równe trzydziestu decybelom.
Złącza optyczne pigtejlu światłowodowego różnią się od siebie nie tylko typem zakończeń, ale także tłumiennością, siłą naciągu, minimalnym promieniem gięcia. Komponent wykonany jest z tworzywa sztucznego i ma na końcach otwory montażowe, a na bokach zatrzaskowe uchwyty. Adaptery światłowodowe stosowane są do montażu w przełącznicach światłowodowych, skrzynkach, mufach oraz jako przedłużenie gniazda abonenckiego. Każdemu adapterowi odpowiada właściwy wtyk.

Pod tekstem widoczny jest ciemny panel z napisem: „kliknij, aby pokazać model”. Po kliknięciu pojawia się szara plansza z pierwszym modelem. Model możemy dowolnie obracać, przybliżać, oddalać za pomocą myszki. Na poszczególnych częściach urządzenia widoczne są przyciski. Przyciski znajdują się również w lewym górnym rogu planszy. Oprócz numerów od jeden do dwa, tożsamych z tym na planszy, widoczne są dwie ikony – od lewej: okrągły przycisk z przekreślonym znakiem kamery – zresetuj kamerę, obok okrągły przycisk ze znaczkiem plej.

Grafika przedstawia tuleję z otworami po obu stronach. Zamknięta jest w prostopadłościennej obudowie. Przycisk numer jeden na modelu umieszczony jest na zewnętrznej powierzchni tulei. Po kliknięciu przycisku pojawia się pole boczne zatytułowane: ferrula ceramiczna. Przycisk numer dwa na modelu umieszczony wewnątrz tulei. Po kliknięciu przycisku pojawia się pole boczne zatytułowane: tuleja na wtyk.

Główna stacja czołowa
W zakładce znajduje się pasek odtwarzania z treścią tożsamą z poniższą.
Główna stacja czołowa – zestaw wzmacniaczy kanałowych telewizji naziemnej. W celu zwiększenia odbiorcom dostępności programowo‑usługowej, czyli radia i telewizji, udostępnia się sygnały odbierane drogą satelitarną za pomocą stacji czołowej. Wzmacniacze pozwalają na: odbiór naziemnej telewizji analogowej, odbiór naziemnej telewizji cyfrowej, odbiór cyfrowych i analogowych programów satelitarnych, dostarczanie sygnałów satelitarnych posiadaczom tunerów. Stacje czołowe montuje się na dachach budynków. antena szerokopasmowa dwupolaryzacyjna, logarytmiczna – przeznaczona do odbioru naziemnej telewizji cyfrowej de fał be te dwa lub de a be plus w zakresie częstotliwości fał ha ef i u ha ef w polaryzacji poziomej, pionowej lub mieszanej. Zysk energetyczny fał ha ef jest słabszy niż u ha ef.

Antena telewizyjna

W zakładce znajduje się pasek odtwarzania z treścią tożsamą z poniższą.
Wyróżniamy kilka typów anten telewizyjnych zewnętrznych kierunkowych: antena fal ultra wielkiej częstotliwości (u ha ef – z angielskiego ultra haj frekłensi) – odpowiedzialna za odbiór kanałów cyfrowych telewizji naziemnej de fał be te i umiejscowiona kilka kilometrów od nadajnika; antena fal bardzo wysokiej częstotliwości (fał ha ef, z angielskiego wery haj frekłensi) – przystosowana do odbioru kanałów cyfrowych telewizji naziemnej de fał be te w paśmie fał ha ef, to jest w krótkim odcinku zasięgu fali. W obu przypadkach anten lista parametrów technicznych wskazuje między innymi na: zakres częstotliwości wyrażonej w megahercach, polaryzację fali, wielkość impedancji, liczbę elementów, zyski energetyczne oraz stosunek promieniowania przód/tył wyrażonych w decybelach (de be), stopień rozwartości wiązki horyzontalnej i wertykalnej oraz długość anteny. Antena szerokopasmowa dwupolaryzacyjna, logarytmiczna – przeznaczona do odbioru naziemnej telewizji cyfrowej de fał be te dwa lub de a be plus w zakresie częstotliwości fał ha ef i u ha ef w polaryzacji poziomej, pionowej lub mieszanej. de fał be te dwa lub de a be plus w zakresie częstotliwości fał ha ef i u ha ef. Anteny telewizyjne wykonane są z utwardzonego stopu aluminium. Można je zamontować na maszcie antenowym na dachu, przymocować na uchwycie do ściany albo do barierki balkonu.

Pod tekstem widoczny jest ciemny panel z napisem: „kliknij, aby pokazać model”. Po kliknięciu pojawia się szara plansza z pierwszym modelem. Model możemy dowolnie obracać, przybliżać, oddalać za pomocą myszki. Na poszczególnych częściach urządzenia widoczne są przyciski. Przyciski znajdują się również w lewym górnym rogu planszy. Oprócz numerów od jeden do pięć, tożsamych z tym na planszy, widoczne są dwie ikony – od lewej: okrągły przycisk z przekreślonym znakiem kamery – zresetuj kamerę, obok okrągły przycisk ze znaczkiem plej.

Przycisk numer jeden na modelu umieszczony jest na ramie. Po kliknięciu przycisku pojawia się pole boczne zatytułowane: mocowanie masztu. Przycisk numer dwa na modelu umieszczony na ramie to miejsce styku dwóch wygiętych w kształt owalny prętów . Po kliknięciu przycisku pojawia się pole boczne zatytułowane: puszka antenowa. Przycisk numer trzy na modelu umieszczony jest na owalnym pręcie. Po kliknięciu przycisku pojawia się pole boczne zatytułowane: dipol. Przycisk numer cztery na modelu umieszczony dłuższym elemencie ramy. To krótsze z prętów wmontowanych w ramę. Po kliknięciu przycisku pojawia się pole boczne zatytułowane: direktor. Przycisk numer pięć na modelu umieszczony jest na krótszym elemencie ramy. To dłuższe od poprzednich pręty. Po kliknięciu przycisku pojawia się pole boczne zatytułowane: reflektory.

Antena radiowa

W zakładce znajduje się pasek odtwarzania z treścią tożsamą z poniższą.
Urządzenie przeznaczone do odbioru sygnałów radiowych. Jednym z typów anten radiowych jest antena dookolna gwarantująca szerokopasmowy odbiór sygnału zbieranego z każdej strony. Innym typem jest antena radiowa kierunkowa, która, podobnie jak w przypadku anteny telewizyjnej kierunkowej, odbiera częstotliwości z konkretnego kierunku. Prezentowany model jest anteną radiową kierunkową w polaryzacji pionowej lub poziomej o zakresie częstotliwości radiowej 88 do 108 megaherców. Można ją zamontować na maszcie antenowym na dachu, przymocować na uchwycie do ściany albo do barierki balkonu.

Pod tekstem widoczny jest ciemny panel z napisem: „kliknij, aby pokazać model”. Po kliknięciu pojawia się szara plansza z pierwszym modelem. Model możemy dowolnie obracać, przybliżać, oddalać za pomocą myszki. Na poszczególnych częściach urządzenia widoczne są przyciski. Przyciski znajdują się również w lewym górnym rogu planszy. Oprócz numerów od jeden do siedem, tożsamych z tym na planszy, widoczne są dwie ikony – od lewej: okrągły przycisk z przekreślonym znakiem kamery – zresetuj kamerę, obok okrągły przycisk ze znaczkiem plej.

Grafika przedstawia maszt antenowy. Widoczna jest zamontowana do niego konstrukcja, to długi łącznik na końcu którego znajdują się proste pręty . Pośrodku znajduje się pręt w kształcie owalnym. Przycisk numer jeden na modelu umieszczony jest na końcu płaskiego łącznika. Po kliknięciu przycisku pojawia się pole boczne zatytułowane: reflektor. Przycisk numer dwa na modelu umieszczony jest tuż przy maszcie. Wskazuje kabel. Po kliknięciu przycisku pojawia się pole boczne zatytułowane: Kabel antenowy. Przycisk numer trzy na modelu umieszczony jest na słupie podpierającym konstrukcję. Po kliknięciu przycisku pojawia się pole boczne zatytułowane: maszt antenowy. Przycisk numer cztery na modelu umieszczony jest pośrodku płaskiego łącznika. Po kliknięciu przycisku pojawia się pole boczne zatytułowane: dipol. Przycisk numer pięć na modelu umieszczona jest na maszcie tuż pod dipolem. Po kliknięciu przycisku pojawia się pole boczne zatytułowane: puszka antenowa. Przycisk numer sześć na modelu umieszczony jest na łączniku. To prosty drut. Po kliknięciu przycisku pojawia się pole boczne zatytułowane: direktor. Przycisk numer siedem na modelu umieszczony na  dłuższym elemencie ramy. To krótsze z prętów wmontowanych w ramę. Po kliknięciu przycisku pojawia się pole boczne zatytułowane: łącznik.

Antena satelitarna

W zakładce znajduje się pasek odtwarzania z treścią tożsamą z poniższą.
Antena satelitarna to część zestawu antenowego, którego przeznaczeniem jest odbiór sygnału nadawanego przez satelity telekomunikacyjne znajdujące się w odległych miejscach na świecie. Jej średnica wynosi od 45 do 100 centymetrów. Jako że antena satelitarna stanowi zewnętrzną instalację, jej czasza musi być odporna na czynniki atmosferyczne, np. porywisty wiatr, deszcz, wysoką i niską temperaturę. Przed zakłóceniami odbioru chroni powłoka antykorozyjną. Ponadto powierzchnia anteny powinna być pokryta warstwą, która ułatwia spływanie wody.
Według normy odpornościowej na wiatr wyróżnia się trzy stany pracy anteny:

przy dopuszczalnej sile wiatru 72 kilometry na godzinę (dwadzieścia metrów na sekundę) właściwości elektryczne nienaruszonej anteny nie mogą ulec zaburzeniu. Dopuszczalna wartość redukcji wzmocnienia anteny wynosi jeden decybel i nie powinna mieć negatywnego wpływu na odbierany sygnał;

przy maksymalnej sile wiatru 144 kilometry na godzinę (czterdzieści metrów na sekundę) prędkość może mieć wpływ na degradację anteny. Wówczas potrzebna jest ponowna regulacja anteny w celu przywrócenia jakości odbieranego sygnału;

niszcząca siła wiatru z prędkością 216 kilometrów na godzinę (sześćdziesiąt metrów na sekundę) może spowodować trwałą degradację właściwości elektrycznych anteny. Przy tak wielkiej sile wiatru żadna antena nie rozpadnie się mechanicznie, jednak musi zostać wymieniona na nową.

Dla uzyskania najlepszego sygnału antena powinna być wyposażona między innymi w konwerter. Antenę satelitarną można zamontować zarówno na maszcie antenowym na dachu, przymocować na uchwycie do ściany albo do barierki balkonu.

Pod tekstem widoczny jest ciemny panel z napisem: „kliknij, aby pokazać model”. Po kliknięciu pojawia się szara plansza z pierwszym modelem. Model możemy dowolnie obracać, przybliżać, oddalać za pomocą myszki. Na poszczególnych częściach urządzenia widoczne są przyciski. Przyciski znajdują się również w lewym górnym rogu planszy. Oprócz numerów od jeden do trzy, tożsamych z tym na planszy, widoczne są dwie ikony – od lewej: okrągły przycisk z przekreślonym znakiem kamery – zresetuj kamerę, obok okrągły przycisk ze znaczkiem plej.

Grafika przedstawia okrągły talerz anteny satelitarnej umocowany na ramieniu i zakończony niewielkim urządzeniem odbioru sygnału. Przycisk numer jeden na modelu umieszczony jest na powierzchni okrągłej powierzchni talerza anteny. Po kliknięciu przycisku pojawia się pole boczne zatytułowane: Czasza anteny. Przycisk numer dwa na modelu umieszczony jest na czaszy. Wskazuje pręt. Po kliknięciu przycisku pojawia się pole boczne zatytułowane: Ramię. Przycisk numer trzy na modelu umieszczony końcu ramienia. To niewielkie urządzenie. Po kliknięciu przycisku pojawia się pole boczne zatytułowane: konwerter satelitarny.

Konwerter satelitarny

W zakładce znajduje się pasek odtwarzania z treścią tożsamą z poniższą.
Konwerter to element zewnętrznej instalacji antenowej umiejscowiony przy czaszy anteny satelitarnej. Zadaniem konwertera jest zebranie sygnału z ogólnodostępnego satelity oraz jego przekształcenie i wzmocnienie w taki sposób, aby dotarł do odbiornika telewizyjnego w odpowiednich częstotliwościach. Konwerter ma wbudowane wyjścia emitujące fale polaryzacji, które za pośrednictwem kabla antenowego (koncentrycznego) mogą obsłużyć kilka odbiorników naraz. W zależności od ilości wbudowanych wyjść sygnału wyróżniamy cztery typy konwerterów: single – pojedyncze wyjście sygnału daje możliwość podłączenia jednego kabla antenowego doprowadzonego do jednego odbiornika satelitarnego; twin – dwa wyjścia sygnałowe – dwa kable koncentryczne, przeznaczone dla dwóch odbiorników satelitarnych; quad – cztery wyjścia sygnałowe – cztery kable koncentryczne, przeznaczone dla czterech odbiorników satelitarnych; quattro – cztery wyjścia antenowe obsługujące nawet kilkaset odbiorników. Ten typ konwertera przeznaczono do pracy z multiswitchem satelitarnym, tzn. wieloprzełącznikiem, rozdzielającym sygnały odbierane z satelity do wielu odbiorników. Pierwotnie zakres częstotliwości sygnału emitowanego jest wyrażany w gigahercach (GHz), a w kolejnych etapach przekazu sygnału w megahercach (MHz).

Prezentowany konwerter może współpracować z ośmioma odbiornikami satelitarnymi o zakresie częstotliwości wejściowej 10,7–12,75 GHz i częstotliwości wyjściowej 950–2150 MHz. Jest odporny na trudne warunki atmosferyczne dzięki wartości wzmocnienia 65 dB, minimalizując współczynnik szumów odbioru sygnału do 0,1 dB.

Pod tekstem widoczny jest ciemny panel z napisem: „kliknij, aby pokazać model”. Po kliknięciu pojawia się szara plansza z pierwszym modelem. Model możemy dowolnie obracać, przybliżać, oddalać za pomocą myszki. Na poszczególnych częściach urządzenia widoczne są przyciski. Przyciski znajdują się również w lewym górnym rogu planszy. Oprócz numerów od jeden do trzy, tożsamych z tym na planszy, widoczne są dwie ikony – od lewej: okrągły przycisk z przekreślonym znakiem kamery – zresetuj kamerę, obok okrągły przycisk ze znaczkiem plej.

Grafika przedstawia urządzenie do odbioru i wzmacniania sygnału. Korpus ma kształt prostopadłościanu, który posiada liczne wtyki w kształcie cylindrycznym. W części górnej korpusu widoczna jest niewielka scalona wypustka w kształcie tuby z płaską pokrywą. Przycisk numer jeden na modelu umieszczony jest na powierzchni korpusu. Po kliknięciu przycisku pojawia się pole boczne zatytułowane: obudowany promiennik. Przycisk numer dwa na modelu umieszczony jest na płaskiej pokrywie górnej części korpusu. Po kliknięciu przycisku pojawia się pole boczne zatytułowane: konwerter. Przycisk numer trzy na modelu umieszczony jest wtykach. To osiem niewielkich końcówek o kształcie cylindrycznym. Po kliknięciu przycisku pojawia się pole boczne zatytułowane: wyjście satelitarne.

Zwrotnica antenowa

W zakładce znajduje się pasek odtwarzania z treścią tożsamą z poniższą.
Zwrotnica to urządzenie instalacji antenowej, mocowane na maszcie antenowym za pomocą opaski zaciskowej. Zadaniem zwrotnicy jest doprowadzenie odebranego sygnału pasma fal ef em (z angielskiego frekłensi modulejszyn, czyli modulacji częstotliwości), fał ha ef (z angielskiego wery haj frekłensi – bardzo wysokiej częstotliwości) i u ha ef (z angielskiego ultra haj frekłensi – ultra wielkiej częstotliwości) z anten do jednego przewodu. Bolce pojemnościowe lub indukcyjne umieszczone w zwrotnicy, w liczbie zależnej od liczby podłączonych pasm, służą do przepuszczania lub wytłumiania sygnału o określonej częstotliwości. Prezentowana zwrotnica ma możliwość symulacji z pasma fał ha ef w zakresie częstotliwości osiemdziesiąt siedem do dwustu trzydziestu megaherców oraz u ha ef w zakresie częstotliwości czterysta siedemdziesiąt do ośmiuset sześćdziesięciu dwóch megaherców oraz tłumienia jeden decybel.

Pod tekstem widoczny jest ciemny panel z napisem: „kliknij, aby pokazać model”. Po kliknięciu pojawia się szara plansza z pierwszym modelem. Model możemy dowolnie obracać, przybliżać, oddalać za pomocą myszki. Na poszczególnych częściach urządzenia widoczne są przyciski. Przyciski znajdują się również w lewym górnym rogu planszy. Oprócz numerów od jeden do trzy, tożsamych z tym na planszy, widoczne są dwie ikony – od lewej: okrągły przycisk z przekreślonym znakiem kamery – zresetuj kamerę, obok okrągły przycisk ze znaczkiem plej.

Grafika przedstawia urządzenie w kształcie prostopadłościanu. W części dolnej widoczne są trzy otwory wtykowe. Na ścianie głównej korpusu znajduje się tabliczka znamionowa i danymi urządzenia. Przycisk numer jeden na modelu umieszczony jest na jednym z wtyków. Po kliknięciu przycisku pojawia się pole boczne zatytułowane: wejście kabla u ha ef. Przycisk numer dwa na modelu umieszczony jest na drugim z wtyków. Po kliknięciu przycisku pojawia się pole boczne zatytułowane: przewód doprowadzający sygnał do odbiornika. Przycisk numer trzy na modelu umieszczony jest na  trzecim wtyku. Po kliknięciu przycisku pojawia się pole boczne zatytułowane: wejście kabla anteny fał ha ef.

Multisłicz satelitarny

W zakładce znajduje się pasek odtwarzania z treścią tożsamą z poniższą.
Multisłicz, inaczej wieloprzełącznik, to urządzenie instalacji antenowej, które wraz z konwerterem satelitarnym służy do rozdzielania sygnałów telewizji satelitarnej odbieranych z pojedynczej anteny do wielu odbiorników. Najczęściej spotykane modele multisłicza mają wejścia abonenckie pięciowejściowe – pięć razy osiem i dziewięciowejściowe – dziewięć razy osiem stopniujące tłumienie oraz przełączniki regulujące poziom sygnału dla każdego z torów satelitarnych. Prezentowany model z aktywnym torem telewizji naziemnej i satelitarnej przeznaczony jest do średnich i dużych instalacji zbiorczych dostarczających sygnał dla odbiorników radiowych i telewizyjnych. Multisłicz chroni aluminiowa obudowa, która dodatkowo wzmacnia wartość sygnału. W urządzenie wbudowano dwanaście wyjść abonenckich o separacji przekraczającej trzydzieści decybeli oraz przełączniki. Długość przyłączy abonenckich może sięgać nawet osiemdziesięciu metrów, dlatego multisłicz wymaga wzmocnienia przez wzmacniacz kanałowy.

Pod tekstem widoczny jest ciemny panel z napisem: „kliknij, aby pokazać model”. Po kliknięciu pojawia się szara plansza z pierwszym modelem. Model możemy dowolnie obracać, przybliżać, oddalać za pomocą myszki. Na poszczególnych częściach urządzenia widoczne są przyciski. Przyciski znajdują się również w lewym górnym rogu planszy. Oprócz numerów od jeden do trzy, tożsamych z tym na planszy, widoczne są dwie ikony – od lewej: okrągły przycisk z przekreślonym znakiem kamery – zresetuj kamerę, obok okrągły przycisk ze znaczkiem plej.

Grafika przedstawia urządzenie w kształcie płaskiego prostopadłościanu. Na aluminiowej powierzchni widoczna jest tabliczka znamionowa z danymi. Na dłuższych  bokach obudowy po obu stronach zamontowano wtyki ułożone szeregowo. Na krótszych bokach widoczne są bolce. Każdy wtyk i bolec jest opisany na powierzchni obudowy urządzenia. Przycisk numer jeden na modelu umieszczony jest na jednym z krótszych boków. Po kliknięciu przycisku pojawia się pole boczne zatytułowane: bolce łączące kable prowadzone z konwertera satelitarnego. Przycisk numer dwa na modelu umieszczony jest na ułożonych rzędem wtykach. Po kliknięciu przycisku pojawia się pole boczne zatytułowane: wyjścia abonenckie. Przycisk numer trzy na modelu umieszczony jest na jego krótszym boku. Wskazuje na pojedynczy bolec. Po kliknięciu przycisku pojawia się pole boczne zatytułowane: bolec łączenia ze wzmacniaczem kanałowym.

Wzmacniacz kanałowy

W zakładce znajduje się pasek odtwarzania z treścią tożsamą z poniższą.
Wzmacniacz kanałowy to urządzenie stosowane w dużych instalacjach antenowych jako regulator różnicy poziomów w granicach dziesięć do dwudziestu decybeli na wejściu instalacji, poprzez zmianę tłumienia kabli w funkcji częstotliwości. Wzmacniacz ma także za zadanie wyeliminować wszelkie zakłócenia i szumy oraz wzmocnić wybiórczy kanał telewizyjny o około czterdzieści do pięćdziesięciu czterech decybeli, a pozostałe wytłumić. Poziom wyjściowy wzmacniacza przekracza sto dwadzieścia decybeli. Dla prawidłowego funkcjonowania wzmacniacza potrzebne jest zastosowanie wysokiej jakości złącz i kabli. Prezentowany model może stanowić część instalacji multiswitchowej bądź część stacji czołowej. Jest wykonany ze stopu aluminium. Urządzenie ma wbudowane dwa wejścia sygnału dla pasma fał ha ef (z angielskiego wery haj frekłensi – bardzo wysokiej częstotliwości) w zakresie częstotliwości sto siedemdziesiąt cztery do dwustu czterdziestu megaherców, dla pasma u ha ef (z angielskiego ultra haj frekłensi – ultra wielkiej częstotliwości) w zakresie częstotliwości czterysta siedemdziesiąt do sześciuset dziewięćdziesięciu czterech megaherców, jedno wejście pasma ef em (z angielskiego frekłensi modulejszyn, czyli modulacji częstotliwości) w zakresie częstotliwości osiemdziesiąt siedem do stu ośmiu megaherców oraz dwadzieścia niezależnych torów wzmacniających. Oznacza to, że każdy z torów pojedynczo wzmacnia jeden multipleks naziemnej telewizji cyfrowej. Wzmacniacz ma automatyczną funkcję równomiernej dystrybucji poziomu sygnału. Regulacja poziomu wyjściowego wynosi dwad decybeli.

Pod tekstem widoczny jest ciemny panel z napisem: „kliknij, aby pokazać model”. Po kliknięciu pojawia się szara plansza z pierwszym modelem. Model możemy dowolnie obracać, przybliżać, oddalać za pomocą myszki. Na poszczególnych częściach urządzenia widoczne są przyciski. Przyciski znajdują się również w lewym górnym rogu planszy. Oprócz numerów od jeden do siedem, tożsamych z tym na planszy, widoczne są dwie ikony – od lewej: okrągły przycisk z przekreślonym znakiem kamery – zresetuj kamerę, obok okrągły przycisk ze znaczkiem plej.

Grafika przedstawia urządzenie w kształcie płaskiego prostopadłościanu. Na aluminiowej powierzchni widoczna jest tabliczka znamionowa z danymi, dwie diody error oraz opis poszczególnych wejść wtykowych. Na jednym z boków zamontowano pięć wtyków ułożonych szeregowo. Na przylegającym boku widoczne są dwa bolce. Przycisk numer jeden na modelu umieszczony jest na pierwszym w rzędzie wtyku. Po kliknięciu przycisku pojawia się pole boczne zatytułowane: Wejście pasma fał ha ef i u ha ef. Przycisk numer dwa na modelu umieszczony jest na na drugim w rzędzie wtyku. Po kliknięciu przycisku pojawia się pole boczne zatytułowane: Wejście pasma fał ha ef i u ha ef. Przycisk numer trzy na modelu umieszczony jest na trzecim w rzędzie wtyku. Po kliknięciu przycisku pojawia się pole boczne zatytułowane: tor wzmacniający. Przycisk numer cztery na modelu umieszczony jest na na czwartym w rzędzie wtyku. Po kliknięciu przycisku pojawia się pole boczne zatytułowane: tor wzmacniający. Przycisk numer pięć na modelu umieszczony jest na piątym w rzędzie wtyku. Po kliknięciu przycisku pojawia się pole boczne zatytułowane: wejście pasma ef em. Przycisk numer sześć na modelu umieszczony jest przylegającym boku. Po kliknięciu przycisku pojawia się pole boczne zatytułowane: tor wyjścia głównego. Przycisk numer siedem na modelu umieszczony jest na przylegającym do poprzedniego boku. Po kliknięciu przycisku pojawia się pole boczne zatytułowane: wejście zasilania.

Rozgałęźnik antenowy
W zakładce znajduje się pasek odtwarzania z treścią tożsamą z poniższą.
Rozgałęźnik antenowy służy do równomiernego podziału mocy sygnału w kanale wejściowym na określoną liczbę wyjść w zbiorowych oraz indywidualnych instalacjach radiowych, telewizyjnych i satelitarnych (er te fał). Obudowa rozgałęźnika ma odlewany aluminiowy korpus, dzięki któremu zabezpiecza przed uszkodzeniami mechanicznymi oraz utratą wartości sygnału. Prezentowany rozgałęźnik rozdziela sygnał w instalacjach multisłiczowych oraz telewizji naziemniej. Ma wbudowanych dziewięć wejść i osiemnaście wyjść, separacja między wyjściami wynosi ponad trzydzieści decybeli. Zakres częstotliwości dla telewizji satelitarnej cyfrowej wynosi od dziewięciuset pięćdziesięciu do dwóch tysięcy czterystu megaherców, natomiast dla er te fał od pięciu do ośmiuset sześćdziesięciu dwóch megaherców. Tłumienie przyłączenia w obu przypadkach jest równe czterem decybelom.

Pod tekstem widoczny jest ciemny panel z napisem: „kliknij, aby pokazać model”. Po kliknięciu pojawia się szara plansza z pierwszym modelem. Model możemy dowolnie obracać, przybliżać, oddalać za pomocą myszki. Na poszczególnych częściach urządzenia widoczne są przyciski. Przyciski znajdują się również w lewym górnym rogu planszy. Oprócz numerów od jeden do pięć, tożsamych z tym na planszy, widoczne są dwie ikony – od lewej: okrągły przycisk z przekreślonym znakiem kamery – zresetuj kamerę, obok okrągły przycisk ze znaczkiem plej.

Grafika przedstawia urządzenie w kształcie dwóch płaskich prostopadłościanów zespolonych ze sobą. Na aluminiowej powierzchni widoczna jest tabliczka znamionowa z danymi, oraz opis poszczególnych wejść wtykowych. Na trzech bokach zamontowano po pięć wtyków w dwóch rzędach. Przycisk numer jeden na modelu umieszczony jest na pierwszym w rzędzie od góry wtyku. Po kliknięciu przycisku pojawia się pole boczne zatytułowane: wejście toru satelitarnego. Przycisk numer dwa na modelu umieszczony jest na na ostatnim w górnym rzędzie wtyku. Po kliknięciu przycisku pojawia się pole boczne zatytułowane: wejście toru telewizji naziemnej. Przycisk numer trzy na modelu umieszczony jest na wtyku na przylegającym boku. Po kliknięciu przycisku pojawia się pole boczne zatytułowane: wyjście toru satelitarnego. Przycisk numer cztery na modelu umieszczony jest na wtyku. Po kliknięciu przycisku pojawia się pole boczne zatytułowane: wejście toru telewizji naziemnej. Przycisk numer pięć na modelu umieszczony jest na sąsiednim wtyku. Po kliknięciu przycisku pojawia się pole boczne zatytułowane: wyjście toru satelitarnego .

Separator zasilania

W zakładce znajduje się pasek odtwarzania z treścią tożsamą z poniższą.
Urządzenie niezbędne do zasilania wzmacniaczy antenowych poprzez kabel koncentryczny. Oddziela napięcie zasilające od wejścia sygnału te fał do odbiornika, jednocześnie przesyłając je koncentrycznym przewodem antenowym w celu zasilania wzmacniacza.

Pod tekstem widoczny jest ciemny panel z napisem: „kliknij, aby pokazać model”. Po kliknięciu pojawia się szara plansza z pierwszym modelem. Model możemy dowolnie obracać, przybliżać, oddalać za pomocą myszki. W lewym górnym rogu planszy znajdują się przyciski. Okrągły przycisk z przekreślonym znakiem kamery – zresetuj kamerę, obok okrągły przycisk ze znaczkiem plej.

Grafika przedstawia separator. To urządzenie w obudowie prostopadłościennej. Na powierzchni znajduje się tabliczka znamionowa z informacjami o produkcie. W części przedniej widoczne są trzy otwory wtykowe.