Chodzi o sojusz Prus (później Cesarstwa Niemieckiego), Austrii (później Austro‑Węgier) i Rosji, który utrzymywał się przez większą część XIX w. Zwróć uwagę na to, w jaki sposób malarz przedstawił Otto von Bismarcka i przedstawicieli Rosji. Ważne jest również to, dla kogo Werner pracował.

Rok 1878 r. przyniósł tąpnięcie w relacjach niemiecko‑rosyjskich, które z czasem tylko się pogłębiało. Warunki pokoju z Turcją po wojnie z lat 1877−1878, na które Rosja przystała pod presją Wielkiej Brytanii i w wyniku mediacji Niemiec, były dla niej znacznie gorsze niż wcześniejsze postanowienia z San Stefano, odrzucone przez mocarstwa. Moskwa miała powody do patrzenia na swojego dotychczasowego partnera z podejrzliwością – wygrała wojnę, ale niewiele zyskała, a pierwsze skrzypce odegrały Niemcy, które nawet nie wzięły udziału w konflikcie. Władze niemieckie nie wahały się zresztą wykorzystywać tego sukcesu propagandowo. Przykładowo na zamówionym przez magistrat Berlina obrazie, Anton von Werner podkreśla wkład Cesarstwa w przywrócenie pokoju w Europie − Otto von Bismarck występuje na nim w roli gospodarza, wyraźnie dominuje nad otoczeniem. Uważnemu odbiorcy nie umknie marginalizacja Rosji: delegacja rosyjska siedzi z boku, obserwuje, ale to nie po jej stronie leży inicjatywa. Polityka Berlina w kolejnych latach ostatecznie uniemożliwiła powrót do poprzedniego układu, zakładającego współpracę austriacko‑prusko‑rosyjską.

(W kolejnym akapicie należałoby przedstawić powody, dla których najpierw doszło do zawiązania dwuprzymierza między Austro‑Węgrami a Niemcami, a następnie do przyłączenia się do niego Królestwa Włoch w 1882 r.).