Film + Sprawdź się
Zapoznaj się z filmami i wykonaj kolejne polecenia.
Scharakteryzuj politykę prowadzoną przez Ottona von Bismarcka.
Wyjaśnij, dlaczego Prusy mimo zwycięstwa w wojnie w 1866 r. nie żądały dla siebie żadnych zdobyczy terytorialnych kosztem Austrii.
Wyjaśnij, przed jakimi wyzwaniami stanęły zjednoczone Niemcy w roku 1871.
Opisz działania Bismarcka na arenie międzynarodowej po zjednoczeniu Niemiec.
Zapoznaj się z poniższym tekstem oraz ilustracją. Wykonaj związane z nimi polecenie.
Źródło A
Historia NiemiecBismarck wychodził z założenia zachowania swobodnej decyzji i prowadzenia polityki zależnie od okoliczności. Wobec istnienia pięciu mocarstw we wspomnianym koncercie [mocarstw] stwierdził: „Gdzie jest pięciu, trzeba próbować być wśród trzech”. Od początku jednak ta swoboda była ograniczona. […]
Na kongresie berlińskim (13 VI−13 VII 1878) Niemcy znalazły się w pozycji pośrednika (Bismarck jako przewodniczący obrad określił ją jako stanowisko „uczciwego maklera”). Rola ta, a także miejsce odbywania kongresu (był on wszak kontynuacją kongresu paryskiego z czasów Napoleona III) stanowiły przejaw wzrostu znaczenia państwa, ale zarazem stawiały je wobec konieczności podjęcia decyzji wypowiedzenia się za Rosją czy za Austrią. Gra Bismarcka była coraz trudniejsza. Premier brytyjski dostrzegał w niej sprzyjanie Rosji, ale opinia, zwłaszcza rosyjska, była wręcz przeciwnego zdania, doszukiwała się zemsty Bismarcka nad Gorczakowem. Potwierdziły to rezultaty kongresu, okrojenie Bułgarii do połowy i utrata przez Rosję większości jej zdobyczy, natomiast Austria uzyskiwała okupację Bośni i Hercegowiny.
Zmianę położenia Niemiec Bismarck dostrzegł szybko, a potwierdziły ją noty rosyjskie po kongresie, najpierw chłodne, potem wręcz nieprzyjazne. […] Konsekwencją stała się opcja na rzecz Austrii, uwidoczniona podpisaniem z nią dwuprzymierza 7 X 1879 r.
Źródło B
Zapoznaj się z ilustracją oraz fragmentem opracowania i na ich podstawie wykonaj polecenia.
Źródło A
Źródło B
Sprawa [zawiązania sojuszu pomiędzy tymi państwami] bynajmniej nie była prosta, choćby ze względu na głębokie różnice ustrojowe […]. Jednak zestawienie interesów obu państw wskazywało, że są na siebie skazane. […] Po wzajemnych wizytach rozpoczęły się wielomiesięczne negocjacje, które doprowadziły do podpisania 17 sierpnia 1892 r. konwencji wojskowej. Przewidywała ona, że jeśli [jedno z państw] zaatakują Niemcy lub Austro‑Węgry, [drugie] udzieli mu natychmiastowej pomocy. Gdy [to ostatnie] zaatakują Niemcy lub Włochy, to z kolei [pierwsze] udzieli mu militarnego wsparcia. […] Na przełomie 1893/1894 r. konwencję wojskową podpisali ministrowie spraw zagranicznych obu państw, uznając jej tekst za ostateczny i obowiązujący.