Częścią październikowego ruchu był entuzjazm wobec Gomułki i jego programu. Gomułka uzyskał poparcie ogromnej części społeczeństwa przede wszystkim nie jako komunistyczny polityk powracający do władzy, lecz jako przywódca narodu, poprzez swój opór wobec radzieckich żądań ucieleśniający narodowe tęsknoty do suwerenności i niezawisłości, odrzucenia upokarzającej sowieckiej kurateli. Symboliczna była treść ulotki znalezionej 22 października w Świdnicy: „Czerwona Armia do domu, żądamy niepodległości Polski. Niech żyje I sekretarz W. Gomułka, bohater narodu polskiego”. Postawa przyjęta przez Gomułkę w dniach VIII Plenum rodziła spontaniczny kult jego osoby. W Tarnobrzegu na murach w wielu punktach miasta pojawiły się napisy „Niech żyje Gomułka”, wykonane czerwoną olejną farbą, oraz „Precz z Rokossowskim” – wykonane wapnem (lokalny Urząd Bezpieczeństwa postanowił te drugie usunąć, pierwsze pozostawić). W jednej z warszawskich fabryk robotnicy „wyjęli portret tow. Rokossowskiego z ramek wkładając w jego miejsce portret tow. Gomułki”. Nowy I sekretarz w społecznej świadomości był człowiekiem, który rzucił wyzwanie Rosjanom. VIII Plenum i dojście do władzy Gomułki traktowane było jako zasadniczy przełom w stosunkach polsko‑radzieckich i początek prawdziwej suwerenności Polski. 23 października na wiecu w Lublinie jeden z mówców deklarował, że „do chwili VIII Plenum naród nasz był jeszcze pod przymusem, dziś dopiero czuje wolność”. 22 października na wiecu w Akademii Sztabu Generalnego jeden z pierwszych mówców tak oto rozpoczął swoje wystąpienie: „Towarzysze! Zebrani! Można powiedzieć, że od wczoraj rozpoczęła się niepodległość naszej Ojczyzny”. Na masówce kolejarzy w Szczecinie postulowano, by „uznać dzień 20 X 56 r. jako święto wyzwolenia narodu”. Na masówce w Białymstoku wysunięto postulat zmiany nazwy ulicy „Stalina” na „21 października”.

c1 Cytat za: P. Machcewicz, Odwilż 1956, w: Polski wiek XX, t. 3, Bellona i Muzeum Historii Polski, Warszawa 2010, s. 225-226.