Zdaniem wielu badaczy kultury i sztuki nie jest pożądane doszukiwanie się w myśli autora podstaw koncepcji teoretycznych, ponieważ to sugeruje, że się je deprecjonuje, relatywizuje, uważa za pewną formę ekspresji. W opozycji do tego typu nastawienia znajdują się filozofowie nurtu egzystencjalistycznego, których namysł filozoficzny wynika właśnie z doświadczenia.

Prof. Hartman charakteryzuje egzystencję u Kierkegaarda jako specyficznie ludzki sposób istnienia. Jest to istnienie świadome siebie, zaniepokojone o siebie i przepełnione lękiem o siebie samego.

Pisma Kierkegaarda poruszają bardzo wiele tematów: od sztuki po egzystencję. Kierkegaard był krytykiem, znawcą kultury i sztuki. Jako filozof zajmował się czymś, co prof. Hartman nazywa „psychologią religii”, egzystencją, doświadczeniem, życiem. Swój namysł filozoficzny koncentrował na sposobie bytowania człowieka świadomego, który dojrzewa do tego, by całkowicie oddać się Bogu. Ten temat nie został przez niego opracowany w sposób świątobliwy albo patetyczny, tylko w sposób konkretny, a więc z punktu widzenia prawdziwych, realnych ludzkich doświadczeń (nie tylko własnych). W swoich rozważaniach próbuje nadać religijności i wierze „konkretność”. To sprawia, że jego teksty są interesujące również dla dzisiejszego czytelnika.