Film
Przeprowadź wywiad ze swoimi rodzicami na temat sposobu, w jaki byli wychowywani oni i ich rodzice, a następnie obejrzyj film, i porównaj te sposoby z możliwymi modelami socjalizacjisocjalizacji.
Film dostępny pod adresem https://zpe.gov.pl/a/D4oqmQfOW
Film nawiązujący do treści materiału Pójdź dziecię, ja cię uczyć każę.
Zdecyduj, które stwierdzenia są prawdziwe, a które fałszywe.
| Stwierdzenie | Prawda | Fałsz |
| Sankcje negatywne (kary) są uruchamiane przez społeczeństwo w procesie socjalizacji jednostki na chybił trafił. | □ | □ |
| Jednostka poddana negatywnym oddziaływaniom na etapie socjalizacji pierwotnej nie ma szans zlikwidować ich negatywnych efektów na etapie socjalizacji wtórnej. | □ | □ |
| Socjalizacja odwrócona to tyle, co „przeciwsocjalizacja”. | □ | □ |
| Socjalizacja może być określona jako proces uspołecznienia jednostki. | □ | □ |
| Rygor i dyscyplina w procesie wychowawczym nie zawsze oznacza realizację modelu konfliktowego. Czasami jest to przejaw patologicznej przemocy stosowanej przez rodziców wobec dzieci. | □ | □ |
| Założenia modelu laissez faire odwołują się do behawioryzmu, a modelu lepienia z gliny – do psychoanalizy. | □ | □ |
Zapoznaj się z filmem i wykonaj zadanie.
Film dostępny pod adresem https://zpe.gov.pl/a/D4oqmQfOW
Film nawiązujący do treści materiału
Słownik
w sensie ogólnym oznacza każdą, możliwą do zaobserwowania reakcję organizmu na bodźce zewnętrzne; w odniesieniu do ludzkiej aktywności oznacza tyle, co: dotyczący zachowań
mechanizm i zarazem proces przyjmowania ze środowiska społecznego i uznawania za własne poglądów, norm, wartości, wzorów zachowań, postaw w stosunku do świata rzeczy i ludzi
mechanizmy regulujące zgodność zachowań jednostek i zbiorowości społecznych z normami i regułami obowiązującymi w społeczeństwie lub szerszych zbiorowościach społecznych
układ wartości, norm postępowania, które umacniają te wartości, oraz wzorów zachowania, czyli kulturowo i historycznie zmiennych form, jakie przybierają normy w zależności od konkretnej sytuacji, w której są stosowane przez jednostkę
układ relacji międzyludzkich uporządkowany dzięki wspólnym wartościom i normom moralnym, prawnym, które zapewniają spójność społeczeństwa, jego stabilność, i warunkują współpracę między jednostkami i grupami społecznymi
właściwa danej osobie, zorganizowana struktura motywacji, właściwości, cech, postaw i kompetencji działania, będącą biograficznym wynikiem radzenia sobie jednostki z wymogami środowiska i własnego organizmu
(z łac. socialis – społeczny, towarzyski); uspołecznienie, proces nabywania przez podmiot umiejętności (a przede wszystkim przyswajania sytemu wartości, norm i wzorów zachowań akceptowanych i podtrzymywanych przez zbiorowość lub społeczeństwo); proces, w którym jednostka ze swoimi specyficznymi biologicznymi i psychicznymi dyspozycjami, staje się dojrzała społecznie; w wyniku tego zostaje wyposażona w dynamicznie podtrzymywane w okresie całego życia zdolności i umiejętności skutecznego działania w obrębie całego społeczeństwa (jak i w poszczególnych jego elementach); jednocześnie jest to proces powstawania i rozwoju osobowości zachodzący we wzajemnej zależności ze społecznie przekazywanym środowiskiem socjalnym i materialnym
(inaczej: podstawowa); faza procesu socjalizacji, w której dziecko nabywa podstawowych kompetencji kulturowych: umiejętności komunikacyjnych, wiedzy, norm, wartości i wzorów działania oraz uczy się roli dziecka i rozpoznaje role tak zwanych znaczących innych (rodziców, dziadków i innych osób z najbliższego kręgu rodzinnego)
proces internalizacji pojawiających się nowych treści kulturowych (norm, reguł działania), zgodnie z aktualnymi teoriami socjalizacji, trwający przez całe życie podmiotu
przekazywanie umiejętności, wiedzy, ale także wartości i norm, starszemu pokoleniu, przez dzieci i młodzież; wynika z tempa rozwoju społecznego, głównie w zakresie technologii; pojawiają się nowe urządzenia, procesy, procedury i zjawiska, których dorośli nie mają już szansy przyswoić, tak jak ich dzieci i wnuki, w trakcie socjalizacji pierwotnej
faza procesu socjalizacji, w której dziecko jest wprowadzane w różne wymiary życia społecznego, nabywa wiedzę niezbędną do pełnienia różnorodnych ról społecznych; przyjmuje się, że socjalizacja wtórna rozpoczyna się, kiedy dziecko uzyskuje zdolność uogólniania właściwości członków grup i reguł działania (tzw. uogólniony inny)
identyczność, świadomość samego siebie, zdawanie sobie sprawy z bycia sobą; tożsamość osobistą należy odróżnić od tożsamości społecznej, chociaż są one współzależne; tożsamość społeczna to identyfikacja z jakimś elementem rzeczywistości społecznej, najczęściej grup lub innej zbiorowości, z jednoczesnym okazywaniem tej identyfikacji przez jednostkę sobie i innym
generalizacja cech grupy, postaw jej członków w procesie kształtowania jaźni (wg G.H. Meada)