Demitologizacja to obalenie mitu związanego z jakąś postacią, rzeczą lub zjawiskiem.

Zastanów się, jakie naczelne hasła i ideały wykształcił romantyzm polski? Jakiego stworzył bohatera?

Wiersz Termopile polskie to utwór podejmujący temat śmierci i ludzkiej degradacji. Nie jest to bowiem liryka opisująca przeżycia wewnętrzne podmiotu – tutaj osoba mówiąca zdaje się wręcz niezaangażowana emocjonalnie w opisywane zdarzenia. Dobiera jednak wyraziste barwy, buduje plastyczne formy i kompozycje.
Przejmujące porównanie rozpoczyna cały cykl obrazów, które odżywają w pamięci podmiotu lirycznego w związku z przeżytą zagładą.

Stary świat runął w gruzach, naruszone zostały jego fundamenty. Podmiot liryczny dokonuje demitologizacji tradycji romantycznej: poległych (w tradycji nazywanych bohaterami) przedstawia jako zwykłych ludzi – naturalistyczne opisy odbierają im podmiotowość. Nie ma tu śmierci uwznioślającej, uświęcającej, są tylko elementy cierpiącego lub martwego ciała. Śmierć staje się przyziemna, brzydka, wręcz odrażająca, nie ma w niej nic mistycznego.
Kompozycja wiersza przypomina zestawienie migawkowych ujęć. To jakby wycinki pamięci. Do ukazania wymiaru zagłady służy poecie zatrzymanie na poziomie tego, co zewnętrzne. Nie potrzeba analizować stanów psychicznych, nie potrzeba patetycznych, ognistych słów, żeby wywołać emocje. Autor posługuje się językiem zrozumiałym, a jednocześnie niezwykle malarskim, wyrazistym i brutalnym.

Zastanów się, jakie obrazy przywołują poeci w swoich utworach, jaka jest ich wymowa. Zwróć uwagę na wartości przywołane przez Apollinaire'a oraz na czasowniki nagromadzone w utworze Różewicza. Jakich sfer dotyczą te pojęcia? Jakie obrazy zdają się kreślić w swoich utworach?

W wierszu Prześliczna rudowłosa Guillame’a Apolinaire’a podmiot liryczny to kreacja człowieka pogodzonego z historią i losem, doświadczonego życiowo i pełnego mądrego dystansu do wartości poezji.
Natomiast Tadeusz Różewicz w wierszu Termopile polskie kreuje wizerunek człowieka, który doznał wszystkiego, co skrajne, ostateczne, bolesne. Nie kieruje się emocjami, jego poezja realizuje założenia poetyki ściśniętego gardła. Nie znajduje słów, by nazwać ogrom barbarzyństwa.
Zastanawia w wierszu Prześliczna rudowłosa Guillame’a Apollinaire’a świat łączący obrazy śmierci z dobrocią. Są one niezbyt okrutne, zracjonalizowane, pośrednio wyrażają tęsknotę do dobroci, metafizyki, którą niesie poezja. Poznanie/poznawanie ma sens. Wiersz zdumiewa spokojem.
Obrazy śmierci w wierszu Tadeusza Różewicza Termopile polskie są zarówno naturalistyczne, jak i turpistyczne. Z wiersza emanuje przerażenie śmiercią, wojną, rozlewem krwi. To świat pełen grozy dosadności i przygnębienia. Nie ma w nim nadziei, nawet śnieg przyrównany został do trucizny.