Ilustracja interaktywna przedstawia scenę rodzajową. Ukazana jest duża grupa ludzi i małych, nagich, skrzydlatych dzieci. Centralną postacią obrazu jest stojąca, naga kobieta uosabiająca Wenus. Ma ona pełne kształty, jest długowłosa. Obejmuje ona obiema rękami znajdującego się przed nią dojrzałego mężczyznę w antycznej zbroi i hełmie na głowie. Tym mężczyzną jest Mars. Mężczyzna spogląda na nią. Postacie te otoczone są licznymi małymi, skrzydlatymi dziećmi. Naprzeciw mężczyzny znajduje się młody, muskularny, półnagi mężczyzna, trzymający w uniesionej prawej ręce miecz. Mężczyźni splątani są płachtą czerwonego materiału. U jego stóp leżą liczne, splątane ze sobą ciała kobiet i mężczyzn. Za nagą kobietą stoi spowita w długą suknię młoda kobieta z uniesioną do góry głową i dłońmi. Opis punktów znajdujących się na ilustracji: 1. Obraz przedstawia portret dojrzałego mężczyzny. Jego twarz jest pociągła, okala ją broda i wąsy. Mężczyzna ma duże, wyraziste oczy, wąski nos. Ubrany jest w ciemny ubiór, na głowie ma kapelusz z szerokim rondem. Rubens (1577 – 1640) to malarz flamandzki, w którego twórczości koncentrują się najważniejsze cechy baroku: dynamizm, żywiołowość, swoboda kompozycji, przepych, doskonałe wyczucie koloru. Źródło portretu: Peter Paul Rubens, Autoportret, ok. 1629, 2. Pieter Paul Rubens, Skutki wojny, 1637 – 1638. Dzieło Rubensa jest alegorią wojny trzydziestoletniej toczonej w siedemnastym wieku między protestantami i katolikami. Dramatyzm wojennych wydarzeń został podkreślony przez silne zdynamizowanie przedstawienia, ukazanie wyrazistych emocji postaci i kontrastowe zestawienia kolorystyczne – krwista czerwień chusty w centrum obrazu oddziela strefę barw jasnych i ciepłych, przynależnych do świata bogini miłości Wenus, od mrocznego świata Marsa – boga wojny.

Ilustracja interaktywna przedstawia scenę rodzajową utrzymaną w kolorystyce jasności i mroku. Połowa obrazu to widzenie Pawła z Tarsu. W jasnych barwach ukazany został unoszący się na niebie zmartwychwstały Jezus z krzyżem trzymanym w lewej ręce. Patrzy się on na kłębiącą się na ziemi grupę ludzi. Są oni ukazani w mroku, jedynie pojedyncze fragmenty ich ciał wyłaniają się z mroku dzięki blaskowi promieniejącemu od Chrystusa. Najlepiej widoczny jest Paweł z Tarsu. To młody mężczyzna leżący na plecach na ziemi, wyciągający w kierunku Jezusa prawą dłoń. Jest on podtrzymywany przez jednego z towarzyszy. Jedną nogę Pawła przygniata wywrócony, gniady koń. Otaczający go towarzysze podróży zasłaniają się dłońmi, ich pozycje ciała i wyraz twarzy może świadczyć o przerażeniu. Leżący na ziemi koń zdaje się kłaniać przed Jezusem. W prawym dolnym rogu znajduje się fragment sylwetki słabo widocznego psa. W tle widać zarys miasta, do którego zdążali przybysze. Opis punktów znajdujących się na ilustracji: 1. Bartolomé Esteban Pérez Murillo (1617 – 1682) to hiszpański malarz barokowy. Najczęściej tworzył obrazy religijne oraz realistyczne sceny rodzajowe i portrety. Posługiwał się subtelnym światłocieniem i ciepłymi barwami. W charakterystyczny sposób przedstawiał Madonnę z Dzieciątkiem, wykorzystując jako modelki młode Andaluzyjki, o dużych ciemnych oczach, ciemnych włosach i niewinnym, słodkim wyrazie twarzy. Obraz przedstawia portret dojrzałego mężczyzny. Jego twarz jest owalna, z zaznaczonym drugim podbródkiem. Mężczyzna ma szerokie brwi, głęboko osadzone oczy, prosty nos i wysokie czoło. Nosi niewielkie wąsy. Jego włosy są półdługie. Ubrany jest w ciemny kaftan, spod którego wystaje biały, wykończony koronką kołnierzyk. Źródło portretu: Bartolomé Esteban Murillo, Autoportret, 1668 – 1670. 2. Bartolomé Esteban Murillo, Nawrócenie
św. Pawła Apostoła, ok. 1675 – 1680. Dzieło ukazuje kulminacyjną scenę opisanego w Biblii wydarzenia – moment, w którym Szaweł (późniejszy św. Paweł), porażony wizją Chrystusa, spada z konia. Scena jest bardzo dynamiczna, a postacie cechuje wyrazista ekspresja twarzy. 3. Bartolomé Esteban Murillo, Nawrócenie świętego Pawła Apostoła, ok. 1675 – 1680. Płaszczyzna obrazu została podzielona na dwie strefy wzdłuż przekątnej. Utrzymana w ciemniejszych i intensywniejszych barwach, wpisana w trójkąt scena przedstawiająca upadek Szawła kontrastuje z jasną i świetlistą lewą górną częścią obrazu, w której została oddana postać Chrystusa zwyciężającego śmierć. Dzięki takiemu zabiegowi kompozycyjnemu hiszpański malarz podkreślił emocjonalny wymiar wydarzenia oraz jego sens symboliczny i mistyczny.

Ilustracja interaktywna przedstawia scenę, w której Chrystus powołuje do służby Mateusza. W ciemnym pomieszczeniu znajduje się grupa mężczyzn. Wnętrze oświetla strumień ostrego światła, wpadający z prawej strony przez niewidoczne okno. Obraz podzielony jest na dwie części. Dojrzały mężczyzna, celnik Mateusz, siedzi przy stole z czterema innymi mężczyznami, którzy zajęci są liczeniem pieniędzy. Są to mężczyźni w różnym wieku, elegancko i jaskrawo ubrani. Dwóch z nich ma kapelusze z piórami na głowach, u boku mają szpady. Niedaleko od nich, z prawej strony znajduje się Chrystus, który właśnie wszedł do pomieszczenia razem ze świętym Piotrem. Jezus wyciągniętą ręką wskazuje na Mateusza. Mateusz siedzący w środku grupy przy stole niezdarnie naśladuje gest Chrystusa i kieruje rękę na własną pierś, jakby upewniał się czy to o niego chodzi. Dwaj starsi celnicy nie widzą przybywających i cały czas zajęci są liczeniem pieniędzy. Młodsi, siedzący bliżej drzwi, patrzą w stronę Jezusa. Opis punktów znajdujących się na ilustracji: 1. Michelangelo Merisi da Caravaggio to włoski malarz, jeden z głównych przedstawicieli wczesnego baroku. Typowe cechy jego malarstwa to tenebryzm (używanie ciemnej tonacji barwnej, w której postacie i przedmioty wydobywane są z mrocznego tła ostrym światłocieniem), dynamizm przedstawienia oraz silna ekspresja, czyli eksponowanie emocji. Obraz przedstawia portret dojrzałego mężczyzny. Jego twarz jest owalna, oczy duże, brwi wyraziste. Mężczyzna ma ciemne, półdługie włosy. Ma długie wąsy i niewielką brodę na podbródku. Ubrany jest w kubrak, spod którego wystaje długi kołnierzyk koszuli. Źródło portretu: Ottavio Leoni, Portret Caravaggia, ok. 1621. 2. Caravaggio, Powołanie św. Mateusza, 1599 – 1600. Tematem dzieła jest biblijna scena, w której Chrystus powołuje do służby Mateusza. Obraz podzielono na dwie części. Celnik Mateusz siedzi przy stole ze współpracownikami zajętymi liczeniem pieniędzy. W pewnym oddaleniu, z prawej strony Caravaggio namalował Chrystusa, który właśnie wszedł do środka ze św. Piotrem. 3. Caravaggio, Powołanie św. Mateusza, 1599 – 1600. Zwracają uwagę gesty i mimika postaci. Jezus wyciągniętą ręką wskazuje na Mateusza, jego twarz wyraża zdecydowanie. Mateusz jest zaskoczony, niezdarnie naśladuje gest Chrystusa i kieruje rękę na własną pierś, jakby upewniał się, czy to o niego chodzi. 4. Caravaggio, Powołanie św. Mateusza, 1599 – 1600. Postaci znajdują się w ciemnym pomieszczeniu, które rozświetla ostre światło. Caravaggio posłużył się światłocieniem, wyodrębniającym jedynie fragmenty twarzy i postaci, podkreślając ich emocje.