Ilustracja interaktywna przedstaiw afotografię, a na niej duży fragment glinianej tabliczki o nieregularny kształcie. Jest gęsto zapisana pismem sumeryjskim. Przedmiot jest oparty o plastikowe haczyki umieszczone w czterech jego rogach. Opis punktu znajdującego się na ilustracji: 1. Cechy epopei (eposu): Epopeja to najstarszy i podstawowy (do XVIII w.) gatunek uznawany za wzorzec dla epiki. Rozwój eposu zakończył się wykształceniem powieści. Nazwa określa także długi poemat epicki opiewający w podniosłej formie czyny bohaterów narodowych.
Narodził się w starożytnej Grecji w formie ustnej melorecytacji, wykonywany z pamięci przez rapsodów. Późniejsze odmiany eposu nawiązywały m.in. do ludowej i rycerskiej epiki średniowiecznej (epos rycerski).
Antyczne utwory charakteryzowała równoległość dwóch akcji — w świecie bohaterów i w świecie bogów, mityczna motywacja zdarzeń, podniosły styl — inwokacje, stałe epitety i rozbudowane porównania (tzw. homeryckie), miara wierszowa — heksametr.
Późniejsze epopeje nawiązywały do tematyki biblijnej, a także parodiowały styl eposu antycznego (poemat heroikomiczny).
Odrębny charakter ma epos romantyczny, będący niekiedy próbą syntezy różnych gatunków literackich. W kolejnych stuleciach (od romantyzmu) mianem epopei określano większy utwór powieściowy lub cykl powieści przedstawiający obraz społeczeństwa w przełomowych momentach historycznych.

Ilustracja interaktywna przedstawia fragment tekstu w języku greckim. Opis punktu znajdującego się na ilustracji: 1. Homer, Iliada i Odyseja: Homerowi przypisuje się autorstwo dwóch największych epopei starożytności: Iliady (Iliás – Troja; 24 księgi) oraz Odysei (Odýsseia - od imienia Odyseusz; także 24 księgi). Homer był jednym z pierwszych, którzy przekształcili pieśń poetycką, istniejącą wcześniej tylko w chwili recytacji‑improwizacji, w poezję utrwaloną pismem, czyli w literaturę.
Treścią Iliady jest epizod z 10. roku wojny trojańskiej, przedstawiający przyczyny, przebieg i skutki gniewu Achillesa obrażonego na Agamemnona, śmierć Hektora i jego pogrzeb. Epopeja jest cennym źródłem do poznania obyczajów, religii, instytucji społecznych, zarówno czasów współczesnych Homerowi, jak i okresu wcześniejszego.
W Odysei zostały wykorzystane lokalne, niekiedy bardzo dawne mity z całego znanego Grekom basenu Morza Śródziemnego. Poznajemy je podczas żmudnej dziesięcioletniej tułaczki tytułowego bohatera.
Homer przedstawił ludy wielu krajów pod wodzą Agamemnona, władcy Myken, walczące wspólnie o tę samą sprawę na równinie trojańskiej. Epos Iliada stał się przy tym skarbnicą scalającą w jedność to, co było indywidualną tradycją mityczną poszczególnych ludów.
Arystoteles, pierwszy uczony, jaki poddał teoretycznej analizie poezję epicką i dramatyczną, widział w dziełach Homera doskonały przykład twórczości, której istotą jest artystyczne odtwarzanie rzeczywistości ludzkiej.

Ilustracja interaktywna przedstawia pięć osób siedzących obok siebie. Nad głowami mają aureole. Są młode. Trzy postaci siedzące pośrodku to mężczyźni. Ukazują twarze w całości. Mężczyźni mają okrągłe twarze, ciemne brwi, duże oczy i nosy, niewielkie usta i rumieńce na policzkach. Ich włosy i brody są krótkie i ciemne. Są ubrani w togi. Mężczyźnie siedzącemu pośrodku toga zsuwa się z ramion, odsłaniając tors. W prawej dłoni trzyma włócznię, a w lewej tarczę. Jego sąsiedzi trzymają tylko włócznie. Postaci siedzące po bokach ukazują profile. Są to kobiety. Trzymają w dłoniach włócznie. Kobieta siedząca po lewej stronie ma na głowie hełm. Na przegubie prawej ręki ma szeroką bransoletę. Opis punktu znajdującego się na ilustracji: 1. Wergiliusz (Publius Vergilius Maro), Eneida: Eneida, która powstała w latach 29 – 19 p.n.e., nawiązuje do dzieł Homera. Jej bohaterem jest Eneasz, syn Wenus, wzorowany na postaciach Achillesa i Odyseusza.
Utwór przedstawia pradzieje Rzymu. Akcja trwa siedem lat — od upadku Troi aż po zwycięstwo Eneasza w starciu z mieszkańcami Italii.
Autor opisał w utworze mityczne dzieje powstania „nowej Troi”, kolebki Rzymu.
Wergiliusz zastosował dramatyczne środki wyrazu — kontrast, patos, retorykę – co stanowi cechę charakterystyczną dla eposu.
Dzieło uznano za pomnik rzymskości, a o ważności postaci Wergiliusza świadczy fakt, że Dante uczynił go przewodnikiem po zaświatach w Boskiej Komedii.

Ilustracja interaktywna ukazuje na pierwszym planie ciężko rannych lub martwych żołnierzy. Mają na sobie zbroje. W centralnej części ilustracji znajduje się wzniesienie, na którym rośnie trawa i kilka drzew. Wzniesienie oddziela pierwszy plan od drugiego, na którym toczy się bitwa. Ukazani są tam liczni rycerze uczestniczący w walce. Po prawej stronie ukazany jest fragment lasu. W tle ukazane jest jasne niebo. Opis punktu znajdującego się na obrazie: 1. Pieśń o Rolandzie: Najsłynniejszy i jeden z najstarszych (prawdopodobnie koniec XI w.) francuskich eposów rycerskich, należący do chansons de geste (fr. pieśń o bohaterskich czynach). O jego przynależności do tego gatunku świadczy poetycka forma, podniosły język, a także tematyka – bohaterskie czyny.
Utwory typu chansons de geste swobodnie przetwarzały historię. Były recytowane przez wędrownych śpiewaków i truwerów przy akompaniamencie lutni.
Dzieło nieznanego autora stało się francuską epopeją narodową. Do jego motywów nawiązywało wielu poetów, m.in. Ludovico Ariosto w poemacie Orland szalony (1532).
Roland, tytułowy rycerz biorący udział w wyprawie Karola Wielkiego przeciw Saracenom, ginie w heroicznej walce w wąwozie Roncesvalles w obronie „słodkiej Francji” i wiary chrześcijańskiej.
Opiewając czyny legendarnego bohatera, Pieśń o Rolandzie wyraża najpełniej feudalny ideał rycerza.

Ilustracja interaktywna przedstawia rzeźbę ukazującą dwóch jeźdźców. Na pierwszym planie ukazany jest wysoki, szczupły mężczyzna w zbroi rycerskiej. Postać ukazuje prawy profil. Twarz mężczyzny jest owalna. Ma on lekko zmarszczone czoło, duży nos i hiszpańską brodę. Jego włosy są krótko ostrzyżone. Mężczyzna unosi prawą rękę. W lewej dłoni trzyma kopię. Koń, którego dosiada rycerz, pochyla głowę. Za jego plecami stoi drugi mężczyzna dosiadający osła. Ukazany jest tylko niewielki fragment tej postaci, lewe ramię i lewa noga giermka oraz lewe ucho osła. W tle zaprezentowany jest fragment budynku. Opis punktu znajdującego się na ilustracji: 1. Miguel de Cervantes (y Saavedra), Don Kichot: - Don Kichot jest parodią poczytnych w XVI w. średniowiecznych romansów rycerskich. Odczytywanie go jako eposu wynika zatem nie z cech samego dzieła, ale tego, do jakiej tradycji literackiej się odwołuje
Tytułowy bohater jest ubogim szlachcicem, który wyruszając na poszukiwanie przygód, zabrał ze sobą giermka Sancho Pansę. Tematyka utworu jest zatem poświęcona bohaterskim czynom i misji, jaką obierają sobie postacie.
Miejsce akcji powieści nie jest określone, jednak za wieś Don Kichota uznaje się miejscowość Argamasilla w rejonie La Manchy.
Rycerz i jego giermek stali się postaciami pobudzającymi do rozważań nad dwoistością ludzkiej natury, nad uwikłaniem jednostki w brutalną rzeczywistość.
Od imienia głównego bohatera powstał termin "donkiszoteria", oznaczający postępowanie kogoś, kto walczy o wzniosłe cele, ale jest pozbawiony poczucia rzeczywistości, przez co naraża się na śmieszność.

Ilustracja interaktywna przedstawia stronę tytułową Pana Tadeusza. Opis punktu znajdującego się na ilustracji: 1. Adam Mickiewicz, Pan Tadeusz: Pełen tytuł epopei Adama Mickiewicza brzmi: Pan Tadeusz, czyli Ostatni zajazd na Litwie. Historia szlachecka z roku 1811 i 1812 we dwunastu księgach wierszem.
Napisany w 1834 roku poemat ukazuje piękno ziemi rodzinnej i stanowi nostalgiczny powrót poety do czasów młodości.
Pan Tadeusz jest powszechnie uznawany za epopeję narodową, co jednak można kwestionować ze względu na brak skupienia na czynach bohaterskich czy brak podniosłego języka.
Akcja utworu rozgrywa się na Litwie w czasach kampanii napoleońskiej, z którą Polacy wiązali wielkie nadzieje. W tym przełomowym momencie dla historii naszego narodu Mickiewicz przedstawia waśnie i konflikty szlacheckie, które jednak zostają uśmierzone, a humor i piękno dominują nad burzliwymi dziejami narodu.
Poeta opisuje szlacheckie obyczaje, posiłki, spotkania, uczty, grzybobranie, łowy itp. Obrazuje bogactwo przyrody — jej barwy, dźwięki, smaki.

Ilustracja interaktywna przedstawia portret młodej kobiety. Postać jest ukazana od kolan w górę z prawego półprofilu. Jej twarz jest owalna. Ma gładkie czoło, ciemne brwi i duże oczy. Postać patrzy na nas. Kobieta ma duży, prosty nos i wydatne usta. Jej uszy zdobią złote, wiszące kolczyki. Ma ciemne, proste włosy gładko zaczesane i upięte z tyłu głowy. Jest ubrana w obszerną suknię z bufiastymi rękawami i dekoltem w kształcie łódki. Na jej lewym ramieniu wisi szal. Kobieta trzyma w lewej dłoni jeden z jego końców. W prawej ręce trzyma otwartą książkę, zaznaczając kciukiem stronę. Tło jest ciemne, jednolite. Opis punktu znajdującego się na ilustracji: 1. Honoriusz Balzac, Komedia ludzka (Ojciec Goriot): Komedię ludzką Balzac postrzegał jako złożoną „budowlę”, której podstawę tworzą Studia obyczajowe, najobszerniejsza część cyklu.
Dzieła Balzaca nazywamy epopeją w nowoczesnym znaczeniu terminu: jako utwór przedstawiający społeczeństwo w momencie przełomu. Autor nie odwołuje się do tradycji wypracowanej przez Homera bądź Wergiliusza, stworzył bowiem realistyczne powieści XIX‑wieczne, nie zachowując ani poetyckiej formy eposu, ani bohaterskiej tematyki.
Najsłynniejsze dzieła z cyklu Komedia ludzka to powieści: Eugenia Grandet (1833), Ojciec Goriot (1834) i Stracone złudzenia (1837–1843).
Cykl utworów zawiera obraz nowoczesnego, dynamicznego społeczeństwa, złożonego z nowego typu jednostek: ludzi ambitnych, powodowanych namiętnościami, pragnieniem zdobycia pieniędzy lub władzy.
Balzac wypracował model powieści oparty na takich cechach, jak: drobiazgowy opis otoczenia (miast, ulic, domów, wystroju wnętrz i ubiorów), prezentacja bohaterów (wygląd zewnętrzny, zawód, tryb życia, przeszłość) oraz zwarta akcja rozgrywająca się współcześnie.
Największe zasługi w upowszechnianiu dzieła Balzaca w Polsce miał Tadeusz Boy‑Żeleński, który przetłumaczył większą część Komedii ludzkiej (1909–33), a także publikował liczne artykuły i studia na temat francuskiego pisarza: "Balzac" (1934), "O Balzacu" (1950).

Ilustracja interaktywna przedstawia obraz mężczyzny w średnim wieku stojącego w pobliżu chłopskich chałup. Mężczyzna ma pociągłą twarz. Jego włosy są krótkie i proste, nastroszone. Mężczyzna ma bujne wąsy i długą brodę hiszpankę. Stoi z założonymi rękami, w prawej dłoni trzyma zeszyt. Ubrany jest w garnitur, koszulę i krawat. Opis punktu znajdującego się na ilustracji: 1. Władysław Stanisław Reymont, Chłopi: - Chłopi (t. 1–4, 1902–09) - to powieść zwana wielką epopeją życia wiejskiego, której kompozycja jest oparta na rytmie natury, powtarzalności świąt kościelnych oraz tradycyjnych obrzędów. Określenie Chłopów mianem eposu jest w dużej mierze metaforyczne, odwołuje się przede wszystkim do dużych rozmiarów dzieła, wielości bohaterów i problemów, z jakimi się zmagają.
Powieść została napisana gwarą w dialogach oraz we fragmentach mowy pozornie zależnej. Jej akcja rozgrywa się w autentycznej wsi Lipce na południu dawnego Księstwa Łowickiego, obejmuje 10 miesięcy - rozpoczyna się wczesną jesienią podczas wykopków, a kończy w następnym roku po żniwach.
Fabuła Chłopów daje obraz głównych bohaterów i całej społeczności wiejskiej. Gromada ze wsi Lipce tworzy mozaikę typów ludzkich różniących się od siebie psychologicznie, ale też społecznie - posiadają we wsi różny status, zależny od majątku, jakim dysponują.
W czterotomowej powieści (Jesień, Zima, Wiosna, Lato) czytelnik może poznać przebieg ważnego dla dawnej wsi polskiej roku obyczajowo‑obrzędowo‑liturgicznego.
Czas w powieści wyznaczony jest przez niezmiennie powtarzalny rytm pór roku i kolejnych miesięcy oraz narzucony przez rytm przyrody tok prac rolniczych. Pominięcie niektórych dat, jak np. święta Nowego Roku, tym mocniej zakotwicza powieść w potoku upływającego czasu.
W 1924 Reymont otrzymał za Chłopów Nagrodę Nobla. Przez wielu badaczy powieść jest traktowana jak dokument etnograficzny.

Ilustracja interaktywna przedstawia zdjęcie młodej, długowłosej blondynki. Kobieta ma pociągłą twarz, uśmiecha się. Ubrana jest w płaszcz. Opis punktu znajdującego się na fotografii: 1. Wojna polsko‑ruska pod flagą biało‑czerwoną Doroty Masłowskiej epopeją kultury masowej? Utwór Masłowskiej to przejaw krytyki kultury masowej. Powieść jest oparta na parodii i satyrze, momentami zmienia się w groteskę dzięki zachowaniu i językowi głównych bohaterów.
Zaklasyfikowanie jej jako eposu uzasadnia przede wszystkim sposób ukazania społeczeństwa – przekrojowo, ukazując określoną jego warstwę i problemy, z jakimi się zmaga. Ciekawy jest także język, po jaki sięgnęła autorka, powieść była bowiem nazywana "hiphopową", skonstruowaną z wypowiedzi potocznych, obfitujących w wulgaryzmy, co może stanowić współczesne przekształcenie podniosłego, a zatem charakterystycznego języka eposu.
Narracja książki w dużej mierze stanowi monolog wewnętrzny Silnego. W powieści przeważa czas teraźniejszy. To może sugerować, że mamy do czynienia z przesuwającymi się w psychice chorego człowieka obrazami (strumieniem świadomości). Monolog ten jednak układa się w spójną, opowiedzianą barwnym językiem historię.
Powieść jest tekstem symbolicznym; w warstwie dosłownej przedstawia historię Silnego i wojny polsko‑ruskiej, ale w istocie porusza zagadnienia egzystencjalne.
„Zapożyczony język jest wielorako umotywowany. Powieść odtwarza mówienie Silnego i dopiero poprzez naśladowanie tej mowy buduje przedstawioną rzeczywistość. Teoria literatury nazywa taki zabieg artystyczny mimesis językową” (Zofia Mitosek, Poznanie (w) powieści, Kraków 2003, s. 334.).
Książka otrzymała Paszport „Polityki” za „oryginalne spojrzenie na polską rzeczywistość oraz twórcze wykorzystanie języka pospolitego” (2002) oraz znalazła się w finale Nagrody Literackiej „Nike” w 2003. Na jej podstawie nakręcono w 2009 r. film w reżyserii Xawerego Żuławskiego.

Ilustracja interaktywna przedstawia portret mężczyzny w sile wieku. Postać ukazuje lewy profil. Mężczyzna ma na głowie wysoką futrzaną czapkę zakrywającą czoło. Jego brwi są ciemne i cienkie. Ma wyłupiaste oczy, garbaty nos, niewielkie wąsy oraz wydatne usta i podbródek. Postać patrzy przed siebie. Na szyi ma zawiązaną chustkę. Jest ubrany w szatę z futrzanym kołnierzem. Opis punktu znajdującego się na ilustracji: 1. Księgi Jakubowe (2014) Olgi Tokarczuk epopeją ponadnarodową? Pełen tytuł dzieła noblistki brzmi: Księgi Jakubowe albo Wielka podróż przez siedem granic, pięć języków i trzy duże religie, nie licząc tych małych. Opowiadana przez zmarłych, a przez autorkę dopełniona metodą koniektury, z wielu rozmaitych ksiąg zaczerpnięta, a także wspomożona imaginacją, która to jest największym naturalnym darem człowieka. Mądrym dla memoriału, kompatriotom dla refleksji, laikom dla nauki, melancholikom zaś dla rozrywki. Tak rozbudowany tytuł świadczyć może o świadomym nawiązaniu do tradycji literackiej i wprowadzeniu elementów podniosłości, a te stanowią cechy eposu.
Książka numerowana jest w odwrotnej kolejności - od ostatniej do pierwszej strony i liczy 906 stron z prologiem. Podzielona jest na części: I. Księga Mgły, II. Księga Piasku, III. Księga Drogi, IV. Księga Komety, V. Księga Metalu i Siarki, VI. Księga Dalekiego Kraju, VII. Księga Imion.
Bohaterami powieści są postacie historyczne, m.in. poetka barokowa Elżbieta Drużbacka, kasztelanowa kamieńska Katarzyna Kossakowska, arystokrata Antoni „Moliwda” Kossakowski oraz ksiądz Benedykt Chmielowski, autor Nowych Aten, jednej z pierwszych polskich encyklopedii. Można zatem uznać, że są to bohaterowie ważni dla historii, a tacy zazwyczaj stawali się częścią eposu.
Tytuł powieści pochodzi od imienia Jakuba Lejbowicza Franka, który ogłosił się Mesjaszem i doprowadził do powstania w łonie judaizmu heretyckiej sekty frankistów. Powieść przedstawia jego dzieje na tle mozaiki ludności zamieszkującej tereny ówczesnej Polski.