Ilustracja interaktywna składa się z czterech części ułożonych po dwie części w dwóch rzędach. Pierwsza część od góry przedstawia niby-twarz zrobioną z różnych warzyw: pietruszki z nacią, marchwi, cebul. Niby-twarz nakryta jest półmiskiem, jak kapeluszem. Druga część od góry pokazuje te same warzywa. Są one włożone do półmiska. Lewa część od dołu przedstawia dwa półmiski. Jeden, trzymany od dołu wypełniony jest martwymi zwierzętami: owcą, kurczakiem. Zwierzęta te przykryte są od góry drugim półmiskiem. Prawa część od dołu obrazy prezentuje ten sam obraz, co poprzednio, ale odwrócony do góry nogami. Opis: 1. Konceptyzm w sztuce opis alternatywny_{Giuseppe Arcimboldo, Autoportret, przed 1593
Źródło: domena publiczna}
Koncepty były wykorzystywane nie tylko w literaturze, ale również w malarstwie i architekturze. Twórcą chętnie posługującym się typową dla konceptyzmu poetyką zaskoczenia i niespodzianki był Giuseppe Arcimboldo, włoski malarz okresu manieryzmu.
Tworzone przez niego kompozycje są bardzo charakterystyczne: składają się z wielu elementów i zależnie od przyjętego punktu widzenia można je różnie odczytywać.
Obrazy artysty należą do nurtu sztuki dworskiej, służącej budzeniu estetycznej przyjemności, ale jednocześnie ukazują skomplikowaną naturę świata – w wizjach artysty nawet najprostsza rzecz składa się z wielu elementów, które widziane razem wywołują złudzenie czegoś zupełnie innego, nowego. Arcimboldo chętnie wykorzystuje symbol i alegorię., 2. Konceptyzm w sztuce Obrazy Ogrodnik i Kucharz opierają się na niezwykłym pomyśle związanym z oryginalnym sposobem ujęcia tematu. Widać tu koncept formalny, wykorzystujący wieloznaczność ukazanych elementów. Dzieła mają zaciekawiać osobliwością podwójnego obrazu (double image). Zależnie od ustawienia pracy można zobaczyć zbiór przedmiotów związanych z wykonywanym zawodem (misę z warzywami oraz półmiski z potrawami) lub ‒ po jej odwróceniu do góry nogami ‒ sylwetki kucharza i ogrodnika. Arcimboldo stosuje żart, zabawę z widzem. Jego obrazy to pokaz wirtuozerii i kunsztu malarskiego. Jednocześnie artysta podkreśla, że świat jest bardziej złożony, niż nam się wydaje. Według barokowych myślicieli i artystów nasza wiedza o nim to tylko iluzja. Człowiek poznaje świat zmysłami, a te są zawodne i złudne.

Ilustracja interaktywna przedstawia portret mężczyzny. Jest on jednak nietypowy, bowiem zrobiony jest z różnorodnych warzyw, owoców oraz kwiatów. Opis: 1. Konceptyzm w sztuce – portrety Arcimboldo często przedstawiał na swoich obrazach ludzi. Portrety ukazują twarze złożone z różnych przedmiotów, warzyw, owoców, kwiatów, ryb, mięs, a nawet miniaturowych ludzkich postaci. Te pełne detali kompozycje podkreślają złożoność człowieka i jego wnętrza., 2. Konceptyzm w sztuce – sensy alegoryczne i symboliczne Jedna z najbardziej znanych prac artysty to obraz przedstawiający Rudolfa II jako Wertumnusa – starożytnego rzymskiego boga przemian, pór roku i dojrzewania plonów. Dostrzegamy tu kilkadziesiąt gatunków kwiatów, zbóż, warzyw i owoców, co świadczy o rozległej wiedzy artysty, ale jest także przykładem jego artystycznej finezji.
Rośliny nie są dobrane przypadkowo ‒ tworzą metaforyczne sensy obrazu. Część z nich opiera się na odwołaniu do typowych w sztuce skojarzeń, stąd usta to soczyste czereśnie, a włosy to m.in. kłosy. Bogactwo roślinności i płodów pól oraz ogrodów może jednocześnie symbolizować bogactwo i przepych dworu Rudolfa II.
Są tu rośliny i owoce ze wszystkich czterech pór roku, których opiekunem był Wertumnus: wiosenne kwiaty, letnie owoce, takie jak czereśnie, symbolizujące jesień zboża oraz dynia, rzepy i cebule oznaczające zimę. Ukazanie wszystkich pór roku może sugerować harmonię, pokój i pomyślność za panowania Rudolfa II – dobrego, opiekuńczego władcy.
Malarz, ukazując cesarza w nietypowy sposób, przypomina, że człowiek, podobnie jak rośliny czy zwierzęta, podlega prawom natury i stanowi jej integralną część.
Koncept staje się dla Arcimbolda narzędziem żartu, zabawy, ale także drogą do wyrażenia sensów symbolicznych i alegorycznych.

Ilustracja interaktywna przedstawia wysoką skałę, wystającą z wody. Skała przypomina swoim kształtem twarz starszego, brodatego mężczyzny. Opis: 1. Konceptyzm w sztuce – sensy metaforyczne opis alternatywny_{Giuseppe Arcimboldo, Bibliotekarz, ok. 1570
Źródło: domena publiczna}
Koncepty stosowane w malarstwie opierają się często na wykorzystaniu metafory. Możemy wskazać trzy rodzaje przeniesienia znaczeń:
1) przeniesienie ożywionego na ożywione; do tej grupy należą portrety ludzi utworzone ze zwierząt, kwiatów lub owoców (np. Portret cesarza Rudolfa II jako Wertumnusa Arcimbolda);
2) przeniesienie martwego na ożywione; do tej grupy należą m.in. obrazy ukazujące sylwetki ludzi utworzonych z przedmiotów (np. Bibliotekarz Arcimbolda);
3) przeniesienie ożywionego na martwe – do tej grupy należą tzw. antropomorficzne krajobrazy, czyli pejzaże, które wyglądają jak twarze lub całe sylwetki ludzkie (np. Joos de Momper Młodszy, Alegoria zimy).

Ilustracja interaktywna przedstawia martwą naturę. To obraz na sztaludze, przy którym leży paleta z farbami i komplet pędzli. Na obrazie widać stolik i leżącą na nim ludzką czaszkę, kubek, kartkę papieru i inne przedmioty. Opis: 1. Motyw vanitas Przykładem konceptyzmu są bardzo popularne w epoce baroku martwe natury vanitas. Termin vanitas, zaczerpnięty z łaciny i oznaczający marność, odnosi się do twórczości związanej z motywem przemijania. Kompozycje wanitatywne ukazują w realistyczny sposób różne, pozornie przypadkowo zestawione przedmioty, które mają określone znaczenia symboliczne i w aluzyjny sposób nawiązują do kruchości i nietrwałości dóbr doczesnych oraz życia człowieka. Martwe natury vanitas odnoszą się do kilku aspektów ziemskiego bytowania: ukazują dobra materialne (cenne przedmioty, pieniądze, kosztowności), rozkosze zmysłowe (jedzenie, napoje, fajki, instrumenty muzyczne) oraz dokonania człowieka (literatura, malarstwo, rzeźba, nauka, atrybuty władzy). Wszystkie te obszary działań i zainteresowań ludzkich są przedstawiane jako złudne i pozbawione prawdziwej wartości.
Aby podkreślić ich przemijalność i marność, artyści zestawiają je z przedmiotami pozwalającymi unaocznić destrukcyjne działanie czasu (np. czaszki, zegary, psujące się jedzenie) oraz delikatnymi, kruchymi istotami i ulotnymi zjawiskami (np. muszle, motyle bańki mydlane).
Koncept staje się tu narzędziem refleksji. Przedstawienie omawianych elementów ma charakter moralizatorski i służy obrazowemu ukazaniu refleksji zaczerpniętej z biblijnej Księgi Koheleta: vanitas vanitatum, et omnia vanitas – łac. „marność nad marnościami i wszystko marność”., 2. Motyw vanitas Obraz Cornelisa Norbertusa Gijsbrechtsa podejmuje popularny w baroku temat przemijania. Poza przedstawieniem typowym dla martwych natur typu vanitas malarz wprowadza do obrazu elementy tzw. malarstwa iluzjonistycznego (franc. trompe l'oeil). Iluzjonizm to dążenie do stworzenia złudzenia rzeczywistości. Zagięte płótno obrazu ma wywołać złudzenie, iż ukazane na dwuwymiarowej powierzchni przedstawienie jest trójwymiarowe. Jest to forma konceptyzmu formalnego, który ma na celu zaskoczenie widza, wywołanie głębokich wrażeń.

Ilustracja interaktywna przedstawia zdjęcie dwóch sufitowych fresków. Oba przedstawiają sceny rodzajowe. Umieszczone są na nich liczne postacie. Opis: 1. Efekty iluzjonistyczne Efekty iluzjonistyczne były często stosowane w zdobieniu sklepień. Artyści łączyli w ten sposób malarstwo i architekturę. Technika zwana „kwadraturą” była bardzo popularna w epoce baroku. Polegała na wykorzystaniu złudzenia optycznego w celu wywołania iluzji przestrzeni. Artysta domalowywał w perspektywie „fałszywe” elementy architektoniczne na płaskim sklepieniu w taki sposób, żeby dawały wrażenie przestrzennej głębi, sfery niebieskiej czy prześwitu nieba., 2. Malarstwo iluzjonistyczne Malarstwo iluzjonistyczne było najczęściej stosowane we wnętrzach kościołów. Iluzja przestrzeni miała wywołać w odbiorcach określone wrażenia związane z doznaniem wzniosłości. Monumentalność budowli sakralnych przypominała o małości i kruchości człowieka będącego zaledwie pyłem w kosmosie stworzonym przez Boga., 3. Barokowa sztuka sakralna Kościół stał się w XVII wieku ważnym mecenasem artystów. Barokowa sztuka sakralna miała olśniewać. Łączyło się to z założeniami kontrreformacji, mającej na celu umocnienie Kościoła katolickiego i podkreślenie jego potęgi.