Orbita Ziemi ma kształt koła.

Ziemia obiega Słońce w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara.

Pełny obieg Ziemi wokół Słońca wynosi 365 dni, 6 godzin, 9 minut i 9,54 sekundy; jest to tzw. rok gwiezdny.

Ziemia obiega Słońce ze stałą prędkością wynoszącą ok. 30 km/s.

Odległość Ziemi od Słońca zmienia się w ciągu roku; w aphelium Ziemia jest najbliżej, a w peryhelium najdalej Słońca, różnica wynosi 5 mln kilometrów.

Roczna paralaksa gwiazd jest dowodem na ruch obiegowy Ziemi.

Płaszczyzna ekliptyki nachylona jest do płaszczyzny równika niebieskiego pod kątem 90°.

Zjawisko dnia i nocy jest efektem ruchu obiegowego Ziemi.

Astronomiczne pory roku rozpoczynają się w dniu, gdy Słońce znajduje się w płaszczyźnie równika oraz zwrotników Raka i Koziorożca.

W ciągu roku na Ziemi dwukrotnie występuje zjawisko równonocy.

Rok przestępny wprowadzono w celu dostosowania kalendarza gregoriańskiego do wcześniej obowiązującego kalendarza juliańskiego.

Tylko w dniach 21 marca i 23 września nachylenie osi Ziemi nie ma wpływu na zróżnicowanie jej oświetlenia.

W dniach przesilenia letniego promienie słoneczne padają pionowo na równik; za kołem podbiegunowym północnym panuje dzień polarny, a za południowym – noc polarna.

Gdyby oś Ziemi była nachylona do powierzchni ekliptyki pod kątem 90°, kąt padania promieni słonecznych nie ulegałby zmianie w ciągu roku, a więc nie występowałyby pory roku oraz długość dnia i nocy byłaby jednakowa we wszystkich punktach kuli ziemskiej.

Podczas równonocy promienie słoneczne w czasie południa padają pod kątem prostym na zwrotnik Raka.