Grafika przedstawia dwie kategorie czynników lokalizacji przemysłu. Do czynników techniczno-ekonomicznych zalicza się następujące: siła robocza, współpraca z placówkami naukowo-technicznymi, rynek zbytu, infrastruktura techniczna, rozwój społeczno-ekonomiczny, baza energetyczna, korzyści aglomeracji, korzyści deglomeracji. Do czynników społeczno-politycznych zalicza się następujące: polityka państwa, regulacje prawne, czynniki społeczne, infrastruktura społeczna, czynniki behawioralne, czynniki strategiczne. Każdy czynnik kolejno opisano: 1. Siła robocza. Przemysł tradycyjny wymaga dużej siły roboczej. Lokalizuje się go głównie na obszarach peryferyjnych, na terenach, gdzie występuje wysoki zasób siły roboczej o niskim koszcie. Przemysł wysokich technologii (high-tech) nie skupia się na zasobności w dużą siłę roboczą, ale koncentruje się na jej jakości (kwalifikacje, wykształcenie, doświadczenie). Przemysł high-tech lokalizowany jest na obszarach dużych aglomeracji, w których występują chętne do współpracy uniwersytety., 2. Współpraca z placówkami naukowo-technicznymi. Współpraca z placówkami naukowo-technicznymi przemysłu z takich gałęzi jak elektrotechnika czy chemia wpływa na zwiększenie liczby dobrze wykwalifikowanych pracowników., 3. Rynek zbytu. Lokalizacja przemysłu musi być silnie powiązana z rynkiem zbytu, ponieważ wpływa to na obniżenie kosztów produkcji, zmniejszenie kosztów transportu oraz zwiększenie konkurencyjności na rynku., 4. Infrastruktura techniczna. Wyposażenie obszaru w sieć komunikacyjną (drogi, linie kolejowe), sieć wodno-kanalizacyjną, energetyczną oraz gazową., 5. Rozwój społeczno-ekonomiczny. Rozwój społeczno-ekonomiczny wpływa na wzrost liczby placówek naukowo-badawczych, gęstość infrastruktury, zwiększenie liczby i jakości wykwalifikowanych pracowników oraz powiększenie rynku zbytu cechującego się większym konsumpcjonizmem., 6. Baza energetyczna. Czynnikiem tym związane są zakłady wykorzystujące dużą ilość energii elektrycznej w procesach technologicznych. Najbardziej energochłonne zakłady to: kopalnie, huty metali nieżelaznych (np. huty aluminium), zakłady chemiczne., 7. Korzyści aglomeracji. Związane są z korzyściami płynącymi z lokalizowania zakładów w jednym ośrodku miejskim lub w obrębie jednej aglomeracji. Wspólne korzystanie z infrastruktury technicznej, ułatwiona kooperacja między zakładami, ułatwienia w pozyskiwaniu siły roboczej czy zaopatrywaniu w surowce i produkty, bliskość urzędów, instytucji finansowych czy placówek naukowo-badawczych powodują obniżenie kosztów oraz ułatwiają funkcjonowanie zakładów., 8. Korzyści deglomeracji. Zlokalizowanie przemysłu na obszarach wiejskich związane jest z obniżeniem kosztów nabycia gruntów, niższymi podatkami, dobrym stanem środowiska przyrodniczego oraz dostępem do siły roboczej. Dotyczy zakładów o lokalizacji swobodnej., 9. Polityka państwa. Regulacje prawne mogą być zachętą do napływu kapitału zagranicznego lub rozwoju produkcji rodzimej poprzez: tworzenie stref ekonomicznych, stosowanie ulg podatkowych dla inwestorów, ograniczanie lub znoszenie ceł, dofinansowanie produkcji krajowej., 10. Regulacje prawne. Ulgi podatkowe, bariery celne oraz stosowne zapisy w planach zagospodarowania przestrzennego., 11. Czynniki społeczne. Moda, tradycje i możliwości finansowe mieszkańców generują zapotrzebowanie na pewne dobra. Istotny może być wpływ organizacji społecznych (w tym ekologicznych), a także związków zawodowych na decyzje lokalizacyjne (np. protesty przeciwko budowie elektrowni jądrowej w Żarnowcu)., 12. Infrastruktura społeczna. Placówki edukacyjne, sportowo-rekreacyjne, obiekty służby zdrowia, które przyciągają potencjalnych inwestorów., 13. Czynniki behawioralne. Wizerunek miejsca inwestycji, mentalność lokalnej społeczności., 14. Czynniki strategiczne. Obecnie tracą na znaczeniu. Dotyczą np. zakładów zbrojeniowych czy elektrowni jądrowych.