Grafika przedstawia uproszczone schematy układu pokarmowego ssaka roślinożernego oraz ssaka mięsożernego. Dla roślinożerców źródłem pożywienia są rośliny. Pokarm roślinny jest stosunkowo łatwy do zdobycia, ale trudny do strawienia. Jego główny składnik to celuloza (wielocukier budujący ściany komórkowe komórek roślinnych). Ssaki nie potrafią jej rozłożyć, ponieważ brakuje im odpowiednich enzymów trawiennych. Porcja pokarmu roślinnego dostarcza znacznie mniej energii w porównaniu z taką samą porcją pokarmu pochodzenia zwierzęcego. Żołądek przeżuwaczy składa się z czterech komór: żwacza, czepca, ksiąg i trawieńca. Następują tam fermentacja pokarmu, rozkład celulozy przez organizmy symbiotyczne, zwracanie pokarmu z powrotem do jamy gębowej w celu ponownego przeżucia resztek, a także właściwe trawienie enzymatyczne. U roślinożerców występuje długie jelito cienkie, które ma wiele uchyłków zwiększających powierzchnię wchłaniania, oraz rozbudowane jelito ślepe, gdzie znajdują się liczne drobnoustroje symbiotyczne, wspomagające trawienie celulozy. Pokarm mięsożerców jest wysokokaloryczny i łatwy do strawienia, dlatego mają one krótki układ pokarmowy. Ich cechą charakterystyczną jest specyficzne uzębienie: słabo rozwinięte siekacze, ostre i spiczaste trzonowce oraz długie i twarde kły. U mięsożerców żołądki mają prostszą budowę, są mniejsze, okrągłe i jednokomorowe. Wydzielają dużo silnego kwasu solnego, który jest niezbędny do trawienia mięsa i kości. Układ pokarmowy u mięsożerców jest zdecydowanie krótszy niż u roślinożerców. Wiąże się to z rodzajem pobieranego pokarmu, który nie zawiera ciężkiej do strawienia celulozy.