Grafika interaktywna przedstawia układ okresowy pierwiastków, w którym podano wartości liczby atomowe, względnej masy atomowej, nazwę oraz symbol pierwiastka. Oprócz tego zawarto informacje dotyczące wodorków utworzonych przez wybrane pierwiastki, które to wyświetlają się po najechaniu kursorem myszy na symbol danego pierwiastka. W grupie pierwszej znajdują się wodór, lit, sód, potas, rubid, cez oraz frans. Wodorek litu (LiH) to bezbarwne ciało stałe, którego komercyjne próbki są szare. Jest wodorkiem jonowym o wysokiej temperaturze topnienia, nierozpuszczalnym, reagującym ze wszystkimi rozpuszczalnikami organicznymi i protonowymi. Jest rozpuszczalny i niereaktywny w kontakcie z niektórymi stopionymi solami, takimi jak fluorek litu, borowodorek litu i wodorek sodu. Jest najlżejszym związkiem jonowym o masie cząsteczkowej nieco mniejszej niż 8,0 grama na mol. Był prekursorem złożonych wodorków metali w chemii jądrowej do ochrony reaktorów jądrowych oraz w zakresie magazynowania wodoru. Wodorki jonowe mają strukturę analogiczną do struktury chlorku sodu. Wodorek sodu jest wodorkiem typu soli. Stanowi materiał jonowy nierozpuszczalny w rozpuszczalnikach organicznych (chociaż rozpuszczalny w stopionym sodzie). Z tego powodu, wszystkie reakcji z udziałem NaH zachodzą na powierzchni ciała stałego. Stosuje się go przede wszystkim jako mocną, ale palną zasadę oraz czynnik redukujący w syntezie organicznej. Podobnie jak LiH, jest wykorzystywany w zakresie magazynowania wodoru. Wodorek potasu (KH) jest to wodorek metalu alkalicznego, który jest biała substancją stałą, chociaż komercyjne próbki wydają się szare. Silna zasada przydatna w syntezie organicznej. Stanowi niebezpiecznie reaktywny związek, dlatego jest sprzedawany jako zawiesina w oleju mineralnym lub wosku parafinowym w celu ułatwienia dozowania, podobnie jak wodorek sodu. Wodorek rubidu (RbH) to wodorek jonowy. Jest syntezowany przy użyciu rubidu metalicznego w reakcji z gazowy wodorem. Jako wodorek metalu alkalicznego reaguje nawet ze słabymi utleniaczami. Reakcja redoks następuje z chlorem lub fluorem, z wydzieleniem dużej ilości ciepła. Wodorek rubidu reaguje gwałtownie z wodą lub powietrzem, dlatego konieczne jest jego staranne przechowywanie. Wodorek cezu CsH stanowi najbardziej reaktywny wodorek typu soli. Jest stabilnym związkiem chemicznym, który bardzo silnie reaguje z wodą. Jest trudny do wytworzenia w czystej postaci. Otrzymuje się go przez ogrzewanie węglanu cezu i metalicznego magnezu w temperaturze od 580 do 620 stopni Celsjusza. Do drugiej grupy układu okresowego należą beryl, magnez, wapń, stront, bar oraz rad. Wodorek berylu (${\text{BeH}}_2$), a właściwie ${\left({\text{BeH}}_2\right)}_{\text{n}}$. Atomy wodoru połączone są z atomami berylu za pomocą wiązań kowalencyjnych. To wyróżnia go między wodorkami metali ziem alkalicznych, które mają budowę jonową. Stosowany jest jako moderator w reakcjach jądrowych. W krysztale wodorek berylu tworzy strukturę, w której dwa atomy berylu są połączone dwoma mostkami wodorowymi. Wodorek magnezu (${\text{MgH}}_2$) jest związkiem chemicznym, w którym atomy wodoru są połączone z atomami magnezu za pomocą wiązań jonowych oraz z udziałem wiązań kowalencyjnych. W temperaturze pokojowej wykazuje strukturę typu rutylu. Zawiera 7,66% wagowych wodoru, dlatego został przebadany jako potencjalny czynnik magazynowania wodoru. Wodorek wapnia jest wodorkiem jonowym w formie szarego proszku (biały w formie czystej), który reaguje z wodą, uwalniając wodór. Jest stosowany jako środek suszący. To także prekursor otrzymywania czystych metali z ich tlenków (tytan, cyrkon, niob i tal). Wodorek strontu (${\text{SrH}}_2$). Stanowi wodorek typu soli, który jest białą, bardzo kruchą i wyjątkowo wrażliwą na wilgoć substancją. Rozkłada się w wodzie wraz z wydzieleniem wodoru. Reakcja jest burzliwa i kończy się po kilku sekundach. Wodorek baru (${\text{BaH}}_2$) jest wodorkiem jonowym, który powstaje w bezpośredniej reakcji metalu z wodorem. Reaguje z tlenem i wodą. Łatwo wybucha po zmieszaniu ze stałym utleniaczem, takim jak halogenek lub chromian. W trzeciej grupie opisano wodorki skandu oraz itru. Wodorek skandu (${\text{ScH}}_3$) to wodorek metalu ziem rzadkich (wodorek metaliczny), stosowany w przełączanych lusterkach i w celu magazynowania wodoru. Z tego względu łatwo przyjmuje wodór również w stanie elementarnym poprzez tworzenie ${\text{ScH}}_2$. Wodorek skandu(<math aria‑label="trzy">III) jest niestabilnym związkiem chemicznych, który nie może powstać pod ciśnieniem atmosferycznym z czystego skandu, tylko pod ciśnieniem 300 megapaskali. Wodorki itru to przedstawiciele wodorków metalicznych. Występują w kilku postaciach – najczęstszym jest związek metaliczny o wzorze ${\text{YH}}_2$. Pod dużym ciśnieniem dodatkowy wodór może się łączyć, tworząc izolator o strukturze heksagonalnej o wzorze zbliżonym do ${\text{YH}}_3$. W 1996 roku wykazano, że przejście metal – izolator przy przejściu z ${\text{YH}}_2$ na ${\text{YH}}_3$ może być użyte do zmiany stanu optycznego okien z nieprzeźroczystego na przeźroczysty. Ta właściwość optyczna umożliwia ich wykorzystanie w wielu aplikacjach technologicznych: czujnikach, okularach, urządzeniach medycznych oraz inteligentnych oknach. W czwartym okresie opisano wodorki tytanu, cyrkonu i hafnu. Wodorki tytanu (${\text{TiH}}_{2-n}$), choć nazwa wodorek tytanu odnosi się z reguły do związku o wzorze ${\text{TiH}}_2$ i powiązanych niestechiometrycznych materiałów. Jest on dostępny handlowo jako stabilny szary bądź czarny proszek, którego używa się jako dodatku do produkcji magnesów, pianki metalowej oraz sproszkowanego metalicznego tytanu, a także do spiekania sproszkowanych metali i w pirotechnice. Znany jest również wodorek tytanu(<math aria‑label="cztery">IV). Został wyizolowany w stałych matrycach gazowych. Jest bezbarwnym i niestabilnym termicznie gazem. Wodorek cyrkonu (${\text{ZrH}}_{\mathrm{n}}$) powstaje jako stop wytworzony przez połączenie cyrkonu i wodoru. Wodór działa jak środek utwardzający, zapobiegając dyslokacji w sieci krystalicznej atomu cyrkonu. Zmienianie ilości wodoru i formy jego obecności w wodorkach cyrkonu kontrolują takie cechy jak twardość, ciągliwość i wytrzymałość na rozciąganie otrzymanego wodorku cyrkonu. Wodorki cyrkonu są bezwonnymi, ciemnoszarymi do czarnych metalicznymi proszkami. Zachowują się jak zwykłe metale pod względem przewodności elektrycznej i właściwości magnetycznych. Ich struktura i skład są stabilne w warunkach otoczenia. Są ważnym czynnikiem reaktorów jądrowych. ${\text{ZrH}}_2$ jest stosowany w metalurgii proszków jako katalizator uwodornienia, środek redukujący oraz jako środek spieniający w produkcji pian metalowych. Spotykane są wodorki cyrkonu o następujących wzorach sumarycznych: ZrH, ${\text{ZrH}}_{\mathrm{1,6}}$, ${\text{ZrH}}_2$, ${\text{TlH}}_4$. Wodorek hafnu (${\text{HfH}}_2$) jest nierozpuszczalnym w wodzie ciałem stałym o czarnym kolorze. Jest stosowany jako przenośne źródło wodoru. Dla grupy piątek opisano wodorki wanadu oraz niobu. Wodorek wanadu(<math aria‑label="dwa">II) (${\text{VH}}_2$) to niestabilny związek chemiczny występujący w formie szarego pyłu znalazł zastosowanie jako środek osuszający, odwadniający oraz generujący wodór. Znane są również wodorku wanadu takie jak VH oraz ${\text{VH}}_5$. Wodorek niobu(<math aria‑label="pięć">V) (${\text{NbH}}_5$) Wodorki niobu spotykane są w formie szarego, stabilnego proszku. Zazwyczaj używa się ich w produkcji stali nierdzewnej i magnesu nadprzewodzącego. W grupie szóstej opisano wodorek chromu(<math aria‑label="jeden">I) będący związkiem nieorganicznym występującym naturalnie w niektórych rodzajach gwiazd. Molekularny wodorek chromu(<math aria‑label="jeden">I) o wzorze CrH został wyizolowany w matrycach gazu stałego. Jest on bardzo reaktywny. Dla grupy siódmej, ósmej i dziewiątej nie opisano wodorków. W grupie dziesiątej przedstawiono przykłady wodorków niklu oraz palladu. Wodorek niklu (${\text{NiH}}_{\mathrm{n}}$) jest związkiem nieorganicznym koordynacyjnym. Istnienie wodorków niklu jest wątpliwe, jednak nie wyklucz to istnienia wodorków niestechiometrycznych. Wodorek palladu (${\text{PdH}}_{\mathrm{n}}$) to metaliczny pallad, który zawiera niestechiometryczną ilość wodoru w swojej sieci krystalicznej. Pomimo swojej nazwy, nie jest to wodorek jonowy, ale raczej stop palladu z wodorem, który można zapisać jako (${\text{PdH}}_{\mathrm{x}}$). W temperaturze pokojowej wodorki palladu mogą zawierać dwie fazy krystaliczne: alfa i beta. Faza alfa istnieje przy x mniejszym niż 0,017, podczas gdy faza faz beta przy x większym niż 0,58. Pośrednie wartości odpowiadają mieszaninie obu faz. W jedenastej grupie opisano wodorki miedzi oraz złota. Wodorek miedzi jest piroforycznym, nieorganicznym związkiem o wzorze chemicznym (${\text{CuH}}_{\mathrm{n}}$). Jest to bezwonna, metastabilna, czerwona substancja stała, wytwarzana głównie jako czynnik redukujący w syntezie organicznej i jako prekursor dla wyjątkowo aktywnych katalizatorów. Wodorek złota(${\text{AuH}}_3$) jest niestabilny i charakteryzuje się szeroką paletą barw, od szarego do złocistożółtego. W grupie dwunastej opisano wodorki cynku, kadmu oraz rtęci. Wodorek cynku (<math aria‑label="zet H indeks dolny, dwa, koniec indeksu dolnego">ZnH2) to biała, bezwonna substancja stała, która powoli rozkłada się do pierwiastków elementarnych w temperaturze pokojowej. Reaguje z wodą. Wodorek cynku znalazł zastosowanie jako środek redukujący w chemii organicznej. Wodorek kadmu(<math aria‑label="dwa">II) (${\text{CdH}}_2$) to białe ciało stałe, niestabilne termicznie oraz nierozpuszczalne. Wodorek rtęci(<math aria‑label="jeden">I) nie został otrzymany laboratoryjnie, dlatego jego właściwości objętościowe pozostają nieznane. Z kolei wodorek rtęci(<math aria‑label="dwa">II) (${\text{HgH}}_2$) jest białym ciałem stałym termodynamicznie i kinetycznie niestabilnym w temperaturze otoczenia. Oba wodorki zostały wyizolowane w matrycach z gazem stałym. W grupie trzynastej opisano wodorki boru, galu, indu oraz talu. Borowodór (${\text{BH}}_3$) jest najprostszym reprezentantem boranów charakteryzujących się wzorem ${\text{B}}_{\mathrm{x}}{\text{H}}_{\mathrm{y}}$. Nie występuje w stanie wolnym ze względu na swoją skłonność do dimeryzacji (${\text{B}}_2{\text{H}}_6$). Diboran jest gazem w temperaturze pokojowej. Znalazł zastosowanie w syntezie organicznej, w reakcji hydroborowania. Dimer wodorku galu (${\text{Ga}}_2{\text{H}}_6$) to światłoczuły, bezbarwny gaz, którego nie można skoncentrować w czystej postaci. Nie ma zastosowania gospodarczego, jest celowo wytwarzany wyłącznie ze względów naukowych. Dimer wodorku galu jest związkiem nieorganicznym o wzorze chemicznym ${\text{GaH}}_2\left({\text{H}}_2\right){\text{GaH}}_2$. Jest lotny i skrapla się w temperaturze minus pięćdziesięciu stopni Celsjusza w postaci białej substancji. Wodorek indu (${\text{InH}}_3$) to związek nieorganiczny, który tworzy kowalencyjną sieć stałą, niestabilną w standardowej temperaturze i ciśnieniu. Monomer ${\text{InH}}_3$ występuje w formie bezbarwnego gazu, który nie może pozostać nierozcieńczony. Wodorek talu (${\text{TlH}}_3$) nie został jeszcze otrzymany laboratoryjnie, dlatego jego właściwości pozostają nieznane. Jednak cząsteczkowy wodorek talu został wyizolowany w stałych matrycach gazowych. Produkuje się go głównie do celów akademickich. W grupie czternastej opisano wodorki węgla, krzemu, germanu, cyny oraz ołowiu. Metan (${\text{CH}}_4$) występuje jako bezwonny i bezbarwny gaz (w temperaturze pokojowej. Znalazł zastosowanie jako gaz opałowy. Jest ważnym prekursorem w syntezach wielu związków organicznych oraz jest stosowany jako paliwo. Silan (${\text{SiH}}_4$) to najprostszy reprezentant związków krzemu z wodorem o wzorze ogólnym ${\text{SinH}}_{2n+2}$. Silan był prekursorem do wytwarzania wielu związków krzemoorganicznych. Ponadto znalazł zastosowanie w produkcji półprzewodników. Wodorek germanu jest analogiem metanu. Jest to najprostszy wodorek germany i jeden z najbardziej użytecznych związków tego pierwiastka. Gaz ten rozkłada się w pobliżu 600 kelwinów do germanu i wodoru. Ze względu na swoją labilność termiczną, jest wykorzystywany w przemyśle półprzewodników. Dimer wodorku germanu (${\text{Ge}}_2{\text{H}}_6$) jest jednym z niewielu wodorków germanu, który występuje w formie bezbarwnej cieczy. Jego geometria molekularna jest podobna do etanu. Wodorek cyny(<math aria‑label="cztery">IV) (${\text{SnH}}_4$)w warunkach normalnych jest on nietrwałym, bezbarwnym gazem, powoli rozkładającym się na metaliczną cynę i wodór, pod wpływem temperatury rozkład jest bardzo szybki. Wodorek cyny(<math aria‑label="cztery">IV) znalazł zastosowanie do wytwarzania polimerów zawierających cynę oraz do otrzymywania powłok z krystalicznego ${\text{SnHO}}_2$. Wodorek ołowiu(<math aria‑label="cztery">IV) (${\text{PbH}}_3$) nie jest jeszcze ani odpowiednio scharakteryzowany, ani wystarczająco znany. Jest niestabilny termodynamicznie. To bezbarwny gaz, który stanowi najcięższy wodorek grupy czternastej układu okresowego. W grupie piętnastej podano informacje dotyczące wodorków azotu, fosforu, arsenu, antymonu i bizmutu. Amoniak (${\text{NH}}_3$) występuje jako bezbarwny gaz o charakterystycznym zapachu. Wykorzystywany jest do wytwarzania nawozów sztucznych, węglanu sodu, materiałów wybuchowych, cyjanowodoru oraz tkanin syntetycznych. Fosfowodór (${\text{PH}}_3$) występuje w formie bezbarwnego i toksycznego gazu. Znalazł zastosowanie jako insektycyd (środek owadobójczy), którego używa się w przypadku drewnianych konstrukcji oraz do gazowania składów ziaren zbóż. Arsenowodór (${\text{AsH}}_3$)to nieorganiczny związek chemiczny, bezbarwny i piroforyczny. Występuje w formie silnie trującego gazu o zapachu czosnku. Słabo rozpuszcza się w wodzie, a ogrzewany rozkłada się na arsen i wodór. Jest wykorzystywany w syntezie materiałów półprzewodnikowych, związanych z mikroelektroniką i laserami w ciele stałym. Antymonowodór (${\text{SbH}}_3$) to bezbarwny, toksyczny gaz o nieprzyjemnym zapachu, który podczas ogrzewania rozkłada się na pierwiastki elementarne. Jest ważną częścią przemysłu chemicznego półprzewodników do domieszkowania krzemu małymi ilościami antymonu. Wodorek bizmutu (${\text{BiH}}_3$) to najcięższy analog amoniaku. Jest niestabilny, rozkłada się do metalicznego bizmutu znacznie poniżej zera stopni Celsjusza. Niska stabilność wodorku bizmutu stanowi poważne zagrożenie i wyklucza zastosowania techniczne z wyjątkiem produktów pośrednich. Woda (${\text{H}}_2\text{O}$) występująca w warunkach normalnych w postaci cieczy. To niezbędny składnik naszej diety, służy do nawadniania organizmów żywych oraz jest doskonałym środkiem gaśniczym. Woda może być także stosowana jako substancja wymieniająca ciepło. Siarkowodór (${\text{H}}_2\text{S}$) występuje w formie bezbarwnego gazu (warunki normalne), za to o charakterystycznym zapachu zgniłych jaj, wyczuwalnym nawet w niskich stężeniach. Znalazł zastosowanie do wytwarzania zawiązków organicznych siarkopochodnych oraz siarczków metali. Selenowodór (${\text{H}}_2\text{Se}$) występuje w formie bezbarwnego gazu o charakterystycznym ostrym zapachu. Jest silnie toksyczny. Wykorzystuje się go do wytwarzania innych związków selenopochodnych. Tellurowodór (${\text{H}}_2\text{Te}$) występuje w formie bezbarwnego lub bladożółtego gazu o charakterystycznym nieprzyjemnym zapachu. Wykorzystywany jest do wytwarzania innych związków telluru. Wodorek polonu (${\text{H}}_2\text{Po}$) to związek chemiczny, który w temperaturze pokojowej występuje w formie cieczy i ma tendencje do rozkładu na elementarny polon i wodór (lotny i nietrwały). Jest wysoce radioaktywny, jak wszystkie związki tego pierwiastka. Fluorowodór (HF) występuje w formie bezbarwnej cieczy lub gazu o ostrym zapachu. Pomiędzy cząsteczkami fluorowodoru tworzą się wiązania wodorowe, co wpływa na podwyższenie wartości jego temperatury wrzenia. Może być wykorzystywany w celu fluorowania węglowodorów w chemii organicznej, w przeróbce ropy naftowej, podczas wytwarzania szkła, a także w przypadku oczyszczania kwarcu. Chlorowodór (HCl) w temperaturze pokojowej jest bezbarwnym gazem. Największym zastosowaniem chlorowodoru jest produkcja kwasy chlorowodorowego (solnego). Bromowodór (HBr) występuje w formie bezbarwnego gazu, który w kontakcie z powietrzem mocno dymi. Jest wykorzystywany jako reagent do otrzymywania związków bromopochodnych w chemii organicznej. Jodowodór (HI) występuje w formie bezbarwnego gazu, który w kontakcie z powietrzem mocno dymi. Jest nietrwały, wykorzystuje się go jako reagent do otrzymywania związków jodopochodnych w chemii organicznej. Astatowodór (HAt) to słabo poznany związek ze względu na nietrwałość astatu, dlatego nie znalazł żadnego praktycznego zastosowania. Opisano również wodorki dla wybranych lantanowców i aktynowców. Wodorek lantanu(<math aria‑label="dwa">II) jest czarnym, piroforycznym oraz kruchym związkiem chemicznym o strukturze fluorku wapnia. Należy do związków niestechiometrycznych. Po dalszej absorpcji wodoru generuje wodorek lantanu(<math aria‑label="trzy">III). Wodorki ceru są niestechiometryczne. Odznaczają się kolorem metalicznym o formuje ${\text{CeH}}_{\mathrm{1,9}}$ do ${\text{CeH}}_{\mathrm{2,9}}$ lub wyższe. Wodorki prazeodymu również są niestechiometryczne oraz koloru metalicznego o formule ${\text{PrH}}_{\mathrm{1,9}}$ do ${\text{PrH}}_{\mathrm{2,9}}$ lub wyższe. Podobnie wodorki neodymu są niestechiometryczne oraz koloru metalicznego o formule ${\text{NdH}}_{\mathrm{1,9}}$ do ${\text{NdH}}_{\mathrm{2,9}}$ lub wyższe. Wodorki samaru także są niestechiometryczne oraz koloru metalicznego o formule ${\text{SmH}}_{\mathrm{1,9}}$ do ${\text{SmH}}_{\mathrm{2,9}}$ lub wyższe. Wodorek europu(<math aria‑label="dwa">II) jest półprzewodnikiem ferromagnetycznym, który wykorzystuje się jako źródło jonów europu na drugim stopniu utlenienia do tworzenia szkieletów metaloorganicznych z tymże jonem. Wodorki gadolinu także są niestechiometryczne oraz koloru metalicznego o formule ${\text{GdH}}_{\mathrm{2,15}}$ do ${\text{GdH}}_{\mathrm{2,4}}$ lub wyższe. Wodorki terbu również są niestechiometryczne oraz koloru metalicznego o formule ${\text{TbH}}_{\mathrm{2,15}}$ do ${\text{TbH}}_{\mathrm{2,4}}$ lub wyższe. Wodorki dyspozu podobnie są niestechiometryczne oraz koloru metalicznego o formule ${\text{DyH}}_{\mathrm{2,15}}$ do ${\text{DyH}}_{\mathrm{2,4}}$ lub wyższe. Wodorki erbu także są niestechiometryczne oraz koloru metalicznego o formule ${\text{ErH}}_{\mathrm{2,15}}$ do ${\text{ErH}}_{\mathrm{2,4}}$ lub wyższe. Wodorki tulu również są niestechiometryczne oraz koloru metalicznego o formule ${\text{TmH}}_{\mathrm{2,15}}$ do ${\text{TmH}}_{\mathrm{2,4}}$ lub wyższe. Iterb tworzy wodorki o barwie metalicznej i formułach ${\text{YbH}}_2$ oraz ${\text{YbH}}_3$, a także wodorki niestechiometryczne o formułach ${\text{YbH}}_{\mathrm{x}}$, gdzie x = 2,2 < H / Yb < lub równe 2,71. Wodorki lutetu również są niestechiometryczne oraz koloru metalicznego o formule ${\text{LuH}}_{\mathrm{2,15}}$ do ${\text{LuH}}_{\mathrm{2,4}}$ lub wyższe. Aktyn po podgrzaniu łatwo reaguje z wodorem, wytwarzając czarny wodorek aktynu(<math aria‑label="dwa">II), który charakteryzuje się niską stabilnością termiczną i jednocześnie wysoką wrażliwością na powietrze i wilgoć. Tor po ogrzaniu łatwo reaguje z wodorem, wytwarzając wodorki niestechiometryczne o barwie czarnej, takie jak ${\text{ThH}}_{\mathrm{1,93}}$, ${\text{ThH}}_2$, ${\text{Th}}_4{\text{H}}_{15}$. Temperatura potrzebna do reakcji zależy od stanu metalu, stopnia utlenienia powierzchni metalu oraz czystości i ciśnienia użytego wodoru. Wodorki toru nie są stabilne termicznie przy jednoczesnej wrażliwości na powietrze i wilgoć. Proaktyn po ogrzaniu łatwo reaguje z wodorem, wytwarzając wodorki ${\text{PaH}}_3$, charakteryzujące się czarną barwą. Wodorek proaktynu nie wykazuje wysokiej stabilności termicznej i jest bardzo wrażliwy na powietrze i wilgoć. Wodorek uranu(<math aria‑label="trzy">III) ${\text{UH}}_3$ jest piroforycznym proszkiem od brązowo‑szarego do czarnego koloru. Znalazł zastosowanie do oczyszczania wodoru, deuteru i trytu. Poza tym korzysta się z niego w celu przygotowania bardzo drobnego metalicznego uranu, a także do rozdzielania izotopów wodoru. Po ogrzaniu neptun łatwo reaguje z wodorem, wytwarzając wodorki niestechiometryczne o barwie czarnej, takie jak na ${\text{NpH}}_2$, ${\text{NpH}}_{\mathrm{2,38}}$, ${\text{NpH}}_{\mathrm{2,42}}$, ${\text{NpH}}_3$. Temperatura potrzebna do reakcji zależy od stanu metalu, stopnia utlenienia powierzchni metalu oraz czystości i ciśnienia użytego wodoru. Wodorki neptunu nie są stabilne termicznie i są bardzo wrażliwe na powietrze i wilgoć. Po ogrzaniu ameryk łatwo reaguje z wodorem, wytwarzając wodorki niestechiometryczne o barwie czarnej, takiej jak ${\text{AmH}}_2$, ${\text{AmH}}_{\mathrm{2,67}}$, ${\text{AmH}}_3$. Temperatura potrzebna do reakcji zależy od stanu metalu, stopnia utlenienia powierzchni metalu oraz czystości i ciśnienia użytego wodoru. Wodorki ameryku nie są stabilne termicznie i tym samym są bardzo wrażliwe na powietrze i wilgoć.