Włosień kręty jest pasożytem poliksenicznym, co oznacza, że w jego cyklu życiowym występuje kilku żywicieli. Są to ssaki odżywiające się mięsem innych ssaków: zarówno tym przez nie upolowanych, jak i padliny.

Samice włośnia żyją przez osiem tygodni i rodzą w tym czasie ok. 1,5 tys. larw, które przenikają do krwiobiegu bądź układu limfatycznego żywiciela. Następnie wraz z krwią lub limfą wnikają do mięśni poprzecznie prążkowanych, przede wszystkim tych najintensywniej pracujących, jak przepona, mięśnie międzyżebrowe, język czy krtań. Po osiedleniu się w mięśniach larwy rosną kosztem białka z organizmu gospodarza. Dorosłe larwy zwijają się spiralnie, a organizm izoluje je, otaczając torebką łącznotkankową. W tym stanie pozostają w ustroju nawet przez dziesięciolecia. Wykazują dużą odporność na niekorzystne warunki środowiska, np. w chłodni, w której temperatura wynosi -15°C, giną dopiero po 12 dniach. Aby zabić włośnia, należy gotować mięso przez 30–35 minut.

Włośnica (trychinoza) to choroba ogólnoustrojowa wywoływana spożyciem mięsa zakażonego larwami włośnia krętego.

Przebieg choroby zależy od liczby larw włośni spożytych z mięsem. W fazie jelitowej, czyli w okresie namnażania się larw, mogą występować pobolewania brzucha, biegunka, wymioty i zawroty głowy. Z jelit włośnie wędrują z krwią do mięśni, gdzie się osiedlają – to faza narządowa. W zależności od lokalizacji larw mogą wtedy wystąpić objawy takie jak: obrzęk okolicy oczodołów, twarzy i kończyn, bóle mięśni kończyn dolnych i górnych (mięśnie poprzecznie prążkowane), mięśni przepony oraz gorączka.

Liczba larw przekraczająca pięć osobników na gram masy ciała niesie ze sobą ryzyko śmierci. Niestety, leczenie włośnicy nie daje pełnych rezultatów, stąd bardzo ważna jest profilaktyka. Najlepszą metodą walki z tą chorobą jest niespożywanie nieprzebadanego weterynaryjnie mięsa.