Architektura romańska rozwijała się w X–XIII wieku w krajach Europy Zachodniej, skąd rozprzestrzeniła się na pozostałą część kontynentu. W Polsce związana jest z początkami państwowości, dlatego przybiera bardziej surową i prostą formę. Architektura romańska w Polsce kształtowała się pod wpływami niemieckimi i czeskimi.

Literatura średniowieczna w Polsce powstawała pod wpływem krajów zachodnich i chrześcijaństwa. Do końca XII wieku powstawała wyłącznie w języku łacińskim, była też zwykle anonimowa i obejmowała utwory hagiograficzne epistolograficzne, modlitewne i dziejopisarskie.

Architektura gotycka dotarła na ziemie polskie z cystersami sprowadzonymi z Bambergu w 1203 roku, którzy w 1214 roku wprowadzili elementy wczesnogotyckie w kościele cysterek w Trzebnicy.

Ogród francuski – barokowy styl aranżacji ogrodu zapożyczony z Francji, gdzie rozwinął się w XVII wieku. W Polsce ogrody takie powstawały przy rezydencjach magnackich, stanowiąc ich niezbędne dopełnienie. Ich cechą charakterystyczną jest geometryczny układ i rygorystyczne formowanie roślinności (ars topiaria).

Przykładem inspiracji sztuką antyku jest Świątynia Sybilli w Puławach – budowla w kształcie rotundy stanowiła ogrodową imitację (folly) antycznej świątyni.

Ogród romantyczny w stylu angielskim – styl aranżacji ogrodu zapożyczony z Anglii, gdzie rozwinął się w XVIII wieku. Jego cechą charakterystyczną jest kształtowanie rzeźby terenu, roślinności i elementów wodnych w sposób naśladujący naturalne formy.

Arkadowe krużganki wewnętrznych dziedzińców pałaców i rezydencji inspirowane XVI‑wieczną, renesansową architekturą włoską. Na ziemiach polskich styl ten pojawił się wraz z Boną Sforzą, drugą żoną Zygmunta Starego.

Akademia Krakowska założona w 1364 roku, wzorowana na najstarszych europejskich uczelniach w Bolonii i Padwie.

Gotycka architektura obronna charakterystyczna dla średniowiecznej Europy, także Polski. Jej cechą jest otoczenie miast i zamków murami z zębatymi blankami. Dostępu strzegła brama umieszczona w potężnej wieży.

Zabudowa inspirowana architekturą rosyjską, której wzorce zostały przeniesione na polski grunt w związku ze zjawiskiem bieżeństwa (1915–1922). Powracający bieżeńcy odbudowywali domy, wyposażając je w nowe elementy zdobnicze.

Ideologia realizmu socjalistycznego (socrealizmu) sprowadzona do Polski ze Związku Radzieckiego przejawiająca się w literaturze, sztuce, architekturze.

Architektura osiedli mieszkaniowych z drugiej połowy XX wieku inspirowana koncepcjami francuskiego architekta i urbanisty Le Corbusiera i uchwalonej w 1933 roku Karty Ateńskiej zawierającej zasady nowoczesnego projektowania urbanistycznego.

Weduta – obraz przedstawiający widok miasta lub wybrany jego fragment z niemal fotograficzną wiernością, powstała jako samodzielny gatunek w XVII wieku w Holandii i rozwinęła się w XVIII wieku we Włoszech. Do Polski sztuka weduty została sprowadzona przez włoskiego malarza Bernarda Bellotta Canaletta.

Muzyka romantyczna pojawiająca się w Europie po rewolucji francuskiej, której celem była pogłębiona ekspresja i oddawanie uczuć za pomocą środków muzycznych. Wśród licznego grona kompozytorów romantycznych poczesne miejsce zajmuje Fryderyk Chopin.

Impresjonizm – kierunek w kulturze europejskiej, zapoczątkowany przez paryskich malarzy i trwający kilka dekad na przełomie XIX i XX wieku. Za prekursora polskiego impresjonizmu uważany jest Ignacy Aleksander Gierymski.

Salon literacki, czyli rodzaj zebrania towarzyskiego odbywającego się w domach arystokratycznych i poświęconego dyskusjom na tematy literackie, powstały we Francji w XVII wieku. Za pierwszy polski salon literacki uznaje się obiady czwartkowe króla Stanisława Augusta, gromadzące ówczesnych intelektualistów.

Kuchnia polska kształtowała się pod wpływem wydarzeń dziejowych i ulegała zmianom regionalnym pod wpływem zmieniającej się mozaiki narodów zamieszkującej teren dawnej Rzeczypospolitej. Silne były zwłaszcza kulinarne wpływy kuchni rusińskiej, niemieckiej, francuskiej, włoskiej i żydowskiej.

Herbata dotarła Polski w drugiej połowie XVII wieku z Francji i początkowo była traktowana jako zioło lecznicze. Zwyczaj picia herbaty rozpowszechnił się w Polsce dopiero w drugiej połowie XVIII wieku, początkowo jedynie na dworze królewskim, na dworach magnackich, wśród bogatej szlachty i mieszczan.