Ilustracja przedstawia porosty, które można spotkać wraz ze zmniejszającym się stopniem zanieczyszczenia powietrza. Dwa pierwsze porosty skorupiaste/proszkowate występują przy największym zanieczyszczeniu powietrza: 1. Liszajec szary występuje głównie na pniach drzew. Jest on bardzo odporny na zanieczyszczenia. Rośnie przy stężeniu dwutlenku siarki wynoszącym od 100 do 170 mikrogramów na metr sześcienny. Porasta pnie drzew zielonym nalotem. 2. Misecznica proszkowata występuje w środowisku, gdzie stężenie dwutlenku siarki wynosi od 100 do 170 mikrogramów na metr sześcienny. Porasta pnie drzew zielonkawoszarymi, okrągłymi skupiskami przypominającymi skorupę. Kolejne dwa porosty listkowate występują przy mniejszym zanieczyszczeniu: 3. Pustułka pęcherzykowata jest jednym z gatunków, które wykorzystuje się do oceny poziomu zanieczyszczeń na danym terenie. Rośnie przy stężeniu dwutlenku siarki wynoszącym od 50 do 70 mikrogramów na metr sześcienny. Porasta gałązkę zielonkawymi listkami, które oplatają ją dookoła. 4. Tarczownica bruzdkowana występuje w strefach średnio zanieczyszczonych, gdzie stężenie dwutlenku siarki wynosi od 50 do 70 mikrogramów na metr sześcienny. Rośnie w okrągłym skupisku, jego listki są szarozielone. Dwa kolejne porosty krzaczkowate nie tolerują dużych zanieczyszczeń powietrza: 5. Mąklik otrębiasty akumuluje metale ciężkie, takie jak cynk, kadm, nikiel, żelazo lub miedź, w ilościach proporcjonalnych do ich stężenia w powietrzu. Rośnie, gdy stężenie dwutlenku siarki wynosi od 50 do 40 mikrogramów na metr sześcienny. Jest postrzępiony, szarozielony, listki formują się w niewielki krzaczek. 6. Odnożyca występuje w strefach o względnie mało zanieczyszczonym powietrzu, gdzie stężenie dwutlenku siarki wynosi poniżej 40 mikrogramów na metr sześcienny. Nieregularne, podłużne listki w kolorze żywej zieleni łączą się w niewielki krzaczek.