Ilustrację główną stanowi mapa Polski podzielona na powiaty pokazująca gęstość zaludnienia. Gęstość zaludnienia powyżej 3000 osób na kilometr kwadratowy dotyczy dużych miast, czyli między innymi Warszawy, Gdańska, Szczecina, Poznania, Wrocławia, Katowic, Krakowa, Rzeszowa, Łodzi. Na mapie z wysoką wartością gęstości zaludnienia wyróżnia się województwo śląskie - w szczególności centralna i południowa jego część, oraz Warszawa z przylegającymi do niej powiatami. Najmniejsza gęstość zaludnienia - liczne powiaty z gęstością poniżej 50 osób na kilometr kwadratowy - dotyczy następujących województw: warmińsko-mazurskiego, podlaskiego - bez jednego powiatu, zachodniopomorskiego. Powiaty z tak niską gęstością zaludnienia leżą także na północy województwa mazowieckiego, na wschodzie lubelskiego, na zachodzie lubuskiego, na południu województwa podkarpackiego. W Polsce jest dominują powiaty o gęstości zaludnienia w przedziale od 50,1 do 100 osób na kilometr kwadratowy. Mapa Polski podzielona na powiaty pokazuje gęstość zaludnienia. Gęstość zaludnienia powyżej 3000 osób na kilometr kwadratowy dotyczy dużych miast, czyli między innymi Warszawy, Gdańska, Szczecina, Poznania, Wrocławia, Katowic, Krakowa, Rzeszowa, Łodzi. Na mapie z wysoką wartością gęstości zaludnienia wyróżnia się województwo śląskie - w szczególności centralna i południowa jego część, oraz Warszawa z przylegającymi do niej powiatami. Najmniejsza gęstość zaludnienia - liczne powiaty z gęstością poniżej 50 osób na kilometr kwadratowy - dotyczy następujących województw: warmińsko-mazurskiego, podlaskiego - bez jednego powiatu, zachodniopomorskiego. Powiaty z tak niską gęstością zaludnienia leżą także na północy województwa mazowieckiego, na wschodzie lubelskiego, na zachodzie lubuskiego, na południu województwa podkarpackiego. W Polsce jest dominują powiaty o gęstości zaludnienia w przedziale od 50,1 do 100 osób na kilometr kwadratowy. Na mapie zaznaczono siedem obszarów o wysokiej gęstości zaludnienia. Opisano: 1. Wysoka gęstość zaludnienia Warszawy jest wynikiem miejsko-przemysłowego charakteru aglomeracji i dużej liczby miejsc pracy, natomiast powiaty z nią sąsiadujące, gdzie ceny ziemi i mieszkań są niższe, pełnią funkcję „sypialni” osób pracujących i uczących się w stolicy., 2. Wysoka gęstość zaludnienia aglomeracji górnośląskiej jest wynikiem rozwoju pracochłonnego przemysłu opartego na wydobyciu i przetwarzaniu surowców mineralnych., 3. Wysoka gęstość zaludnienia w rejonie Trójmiasta jest wynikiem rozwoju niegdyś przemysłu stoczniowego, natomiast tereny podmiejskie są atrakcyjne z powodu ich położenia, cen działek, wysokiego standardu życia i rozwoju sektora usługowego., 4. Wysoka gęstość zaludnienia w rejonie Krakowa jest wynikiem rozwoju przemysłu hutniczego w okresie socjalistycznym. Ponadto atrakcyjność terenu związana jest z dużą liczbą miejsc pracy i szeroką ofertą usługową (szkolnictwo wyższe, turystyka itd.). Ludność coraz chętniej przenosi się na tereny podmiejskie., 5. Wysoka gęstość zaludnienia na południu jest wynikiem wczesnego uwłaszczenia chłopów. Wpłynęło to na rozdrobnienie gospodarstw rolnych i koncentracją ludności na obszarach wiejskich., 6. Wysoka gęstość zaludnienia aglomeracji poznańskiej jest wynikiem dużej liczby miejsc pracy, rozwojem usług i wysokiego standardu życia. Obserwuje się tam również zjawisko suburbanizacji., 7. Wysoka gęstość zaludnienia Wrocławia i okolic jest wynikiem napływu kapitału, dużej liczby miejsc pracy, lepszych perspektyw dla ludności z obszarów peryferyjnych, a także dobrych warunków dla rozwoju rolnictwa.

Ilustrację główną stanowi mapa Polski podzielona na powiaty pokazująca gęstość zaludnienia. Gęstość zaludnienia powyżej 3000 osób na kilometr kwadratowy dotyczy dużych miast, czyli między innymi Warszawy, Gdańska, Szczecina, Poznania, Wrocławia, Katowic, Krakowa, Rzeszowa, Łodzi. Na mapie z wysoką wartością gęstości zaludnienia wyróżnia się województwo śląskie - w szczególności centralna i południowa jego część, oraz Warszawa z przylegającymi do niej powiatami. Najmniejsza gęstość zaludnienia - liczne powiaty z gęstością poniżej 50 osób na kilometr kwadratowy - dotyczy następujących województw: warmińsko-mazurskiego, podlaskiego - bez jednego powiatu, zachodniopomorskiego. Powiaty z tak niską gęstością zaludnienia leżą także na północy województwa mazowieckiego, na wschodzie lubelskiego, na zachodzie lubuskiego, na południu województwa podkarpackiego. W Polsce jest dominują powiaty o gęstości zaludnienia w przedziale od 50,1 do 100 osób na kilometr kwadratowy. Na mapie zaznaczono pięć obszarów o niskiej gęstości zaludnienia. Opisano: 1. Niska gęstość zaludnienia tzw. ściany wschodniej jest wynikiem emigracji stamtąd ludzi młodych, szczególnie kobiet do dużych miast. Niski poziom rozwoju, słabe warunki dla rozwoju rolnictwa i niski jego poziom, a także występowanie obszarów podmokłych wpływają na pogłębianie tego zjawiska. Ponadto brak surowców mineralnych nie generuje rozwoju przemysłu., 2. Niska gęstość zaludnienia pogranicza województwa mazowieckiego i warmińsko-mazurskiego jest wynikiem z jednej strony czynnika historycznego – dotyczy on części północnej obszaru (Ziemie Odzyskane były niechętnie zasiedlane), a z drugiej – czynników przyrodniczych (duża lesistość, piaszczyste gleby, dość duże zabagnienie, brak surowców mineralnych, urozmaicona rzeźba terenu). Czynniki te nie sprzyjają rozwojowi ani rolnictwa, ani przemysłu., 3. Niska gęstość zaludnienia Pojezierza Drawskiego i Wałeckiego jest wynikiem z jednej strony czynnika historycznego (Ziemie Odzyskane były niechętnie zasiedlane), a z drugiej – czynników przyrodniczych (duża lesistość, piaszczyste gleby, urozmaicona rzeźba terenu)., 4. Niska gęstość zaludnienia Ziemi Lubuskiej jest wynikiem z jednej strony czynnika historycznego (Ziemie Odzyskane były niechętnie zasiedlane), a z drugiej – czynników przyrodniczych (duża lesistość, piaszczyste gleby), które nie sprzyjają rozwojowi rolnictwa., 5. Niska gęstość zaludnienia w Bieszczadach jest wynikiem z jednej strony czynnika historycznego (przesiedlenia ludności w ramach akcji „Wisła” oraz walk z bojówkami UPA), a z drugiej – czynników przyrodniczych (duża lesistość, słabe gleby, brak surowców mineralnych), które nie sprzyjają rozwojowi rolnictwa.