Schemat przedstawia przekrój poprzeczny liścia. Jego pierwsza górna warstwa oznaczona numerem 1 to, cienka, jednolita warstwa kutykuli, która chroni przed utratą wody. Pod nią znajduje się cienka powierzchnia skórki (epidermy), złożona z niewielkich, przylegających do siebie, prostokątnych komórek. Jej funkcją jest zwiększenie powierzchni dyfuzji; warstwa oznaczona jest cyfrą 2. Pod nią znajduje się oznaczony cyfrą 3 miękisz palisadowy – pionowe, prostokątne struktury ustawione obok siebie. Kolejna warstwa to miękisz gąbczasty oznaczony numerem 4. Składa się z okrągłych komórek, między którymi znajdują się przestwory międzykomórkowe, oznaczone cyfrą 5. Są to puste przestrzenie między komórkami miękiszu gąbczastego pozwalające na swobodne przemieszczanie się gazów między nimi. Na spodniej stronie liścia oznaczono numerem 6 skórkę posiadającą komórki w kształcie przylegających do siebie prostokątów zwiększające powierzchnię dyfuzji. Pomiędzy nimi znajdują się oznaczone cyfrą 7 aparaty szparkowe mające formę okrągłych szparek otoczonymi komórkami, które zamykając się i otwierając w zależności od turgoru, kontrolują ilość traconej wody. Numerem 8 oznaczono cienką blaszkę liściową występującą na całym przekroju liścia. Minimalizuje ona dystans, jaki mają pokonać gazy.