Najczęściej aparat szparkowy tworzą dwie komórki szparkowe, pomiędzy którymi znajduje się szczelina, tzw. szparka. Komórki szparkowe są żywe, zawierają chloroplasty i liczne ziarna skrobi. Ich ściany komórkowe są nierównomiernie zgrubiałe, co pozwala na zamykanie lub otwieranie szparki.

RbZ3g57CshVYK

Ilustracja przedstawia budowę aparatu szparkowego, który jest częścią liścia. Składa się on z dwóch komórek szparkowych – każda z nich ma kształt półksiężyca, ich końce przylegają do siebie. Wewnątrz każdej komórki znajdują się owalne chloroplasty. Od zewnątrz komórki od liścia oddziela cienka zewnętrzna ściana komórki szparkowej. Pomiędzy dwoma komórkami znajduje się szparka oddzielona grubą wewnętrzną ścianą od komórki szparkowej. Na pierwszej ilustracji aparat szpakowy jest otwarty - ściany wewnętrzne nie stykają się ze sobą. Z kolei na drugiej znajduje się aparat szpakowy zamknięty, czyli ściany wewnętrzne przylegają do siebie.

Powierzchnia liści, pokryta kutykuląkutykulakutykulą, która chroni roślinę przed nadmierną utratą wody, jest bardzo słabo przepuszczalna dla dwutlenku węgla, tlenu i wody, dlatego główna droga tych gazów do wnętrza i na zewnątrz liści prowadzi przez szparki. Stopień rozwarcia szparek ma decydujący wpływ na intensywność wymiany gazowejwymiana gazowa roślinwymiany gazowej.

RwRaBgDhMjQSt

Zdjęcie mikroskopowe w powiększeniu stukrotnym pokazuje aparaty szparkowe w liściu rośliny jednoliściennej - tulipana. Na fotografii widoczne są podłużne, pionowe komórki ułożone równolegle jedna koło drugiej. Pomiędzy nimi znajdują się aparaty szparkowe.

Im większa liczba aparatów szparkowych, tym intensywniejsza wymiana gazowa. Decydująca dla tego procesu jest także budowa liści: płaskie, rozległe powierzchnie ułatwiają wymianę gazów z powietrzem atmosferycznym.

R14tn176TWtc5

Zdjęcie przedstawia liść byliny o nazwie parzeplin. Liść jest dużych rozmiarów, na dole posiada grubą, bordową łodygę. Od łodygi odchodzą nerwy w tym samym kolorze, które się rozgałęziają na boki. Liść jest zielony, ma postrzępione brzegi.

Rośliny podwodne wykształciły przystosowania anatomiczne, które umożliwiają im funkcjonowanie w warunkach niedoboru tlenu. Jedną z takich adaptacji jest wytworzenie aerenchymy, wyspecjalizowanej tkanki zawierającej bardzo rozległe przestwory międzykomórkowe.

R3SOZ0XTv0JcH

Zdjęcie przedstawia miękisz powietrzny w łodydze oczeretu Tabernemontana. Łodyga jest pozbawiona jednej ściany. Jej wnętrze posiada półprzezroczyste wypełnienie podzielone na podłużne segmenty.

Aerenchyma występuje m.in. w ryżu – jednej z niewielu roślin uprawnych, które rosną na terenach podmokłych i tolerują nawet długotrwałe niedotlenie.

RxxUJtzPO92Cf

Zdjęcie przedstawia uprawę tarasową ryżu siewnego, która odbywa się na zboczach wzgórz. Ryż uprawiany jest na tarasach ułożonych w formie schodów. Rośliny mają jasnozieloną barwę. Pomiędzy wzgórzami znajdują się drewniane chaty.