Grafika interaktywna przedstawia schemat podzielony na sześć kafelków opisane jako: klasa pierwsza, druga, trzecia, czwarta, piąta i szósta. 1. Czarnoziemy, brunatne na lessach, niektóre mady i czarne ziemie - duża zasobność w składniki pokarmowe i próchnicę - bardzo dobre warunki wodno-powietrzne - uprawy pszenicy, buraka cukrowego, rzepaku, warzyw, 2. Czarnoziemy, brunatne na lessach, niektóre mady i czarne ziemie, głębokie rędziny - mniejsza zasobność w składniki pokarmowe niż w klasie I - gorsze położenie terenowe, słabsze warunki wodno-powietrzne - uprawy pszenicy, buraka cukrowego, rzepaku, warzyw, drzew owocowych, 3. Brunatne i płowe, zdegradowane czarnoziemy, mady piaszczyste, niektóre rędziny, czarne ziemie, gleby torfowe niewymagające melioracji lub zmeliorowane - właściwości gorsze od klasy II – nadmiernie przesuszone lub uwilgotnione - wymagają nawożenia i niekiedy melioracji - wykazują objawy degradacji - uprawy np. jęczmienia, żyta, owsa, ziemniaków, gorzej udaje się np. pszenica, 4. brunatne, płowe, niektóre bielicowe (na piaskach gliniastych), średnie czarne ziemie i rędziny, zmeliorowane gleby torfowe gleby potencjalnie żyzne ale o gorszym położeniu terenowym (np. na stokach) - mało przewiewne, gorsze właściwości wodno-powietrzne niż w klasie III - bardzo podatne na wahania poziomu wód gruntowych - wymagają melioracji i zabiegów agrotechnicznych - uprawy np. ziemniaków, żyta, owsa, roślin pastewnych, niektórych gatunków drzew owocowych, 5. najsłabsze brunatne, rdzawe, płowe i bielicowe na żwirach, płytkie mady i rędziny - gleby kamieniste lub piaszczyste - niska zawartość próchnicy i składników pokarmowych - zbyt przesuszone lub uwilgotnione, mogą mieć poziom oglejenia - uprawy np. ziemniaków, owsa, koniczyny, lucerny, 6. rdzawe, bielicowe, najpłytsze rędziny inicjalne, podmokłe mady ciężkie - słabo rozwinięty profil glebowy - bardzo mała zawartość próchnicy i składników odżywczych - silnie uwilgotnione lub bardzo przesuszone - zazwyczaj występują pastwiska, uprawy roślin pastewnych, czasem owsa

Grafika interaktywna przedstawia schemat podzielony na dwanaście kafelków opisany jako jeden gleby tundrowe, dwa gleby bielicowe, trzy gleby brunatne i płowe, cztery gleby czarnoziemy, pięć gleby kasztanowe i cynamonowe, sześć gleby półpustyń i pustyń, siedem czerwonoziemy i żółtoziemy, osiem czerwone i żółtoczerwone gleby laterytowe, dziewięć mady i czarne ziemie, dziesięć rędziny, jedenaście gleby bagienne, dwanaście gleby górskie 1. - ze względu na małą żyzność i urodzajność oraz niedogodne do uprawy roślin warunki klimatyczne, są wykorzystywane jako pastwiska dla reniferów, 2. - kwaśne, ubogie w składniki pokarmowe, wymagają intensywnego nawożenia - uprawa ziemniaków, żyta, owsa, 3. - ze względu na wysoką urodzajność są cenione w rolnictwie, szczególnie dla upraw zbóż i roślin okopowych, 4. - ze względu na dużą zasobność w próchnicę, bardzo dobrą strukturę i korzystne warunki termiczne, są najżyźniejszymi i najbardziej urodzajnymi glebami - można na nich uprawiać bardzo wymagające rośliny, np. pszenicę i buraki cukrowe, 5. - są urodzajne, lecz wymagają nawadniania, okresowo przesuszone - można uprawiać np. kukurydzę, pszenicę czy drzewa owocowe, 6. - ograniczona przydatność rolnicza, 7. - trudne do uprawy, w uprawie wymagają intensywnego nawożenia - mogą być wykorzystywane w hodowli zwierząt, uprawy np. cytrusy, kakaowiec, 8. - są mało urodzajne i trudne do uprawy ze względu na zagrożenie erozją - znajdują się na nich plantacje np. bananowca lub cennych gatunków drzew (kauczukowiec), 9. - to bardzo urodzajne gleby nadające się do różnego typu upraw, czasami wymagają melioracji - przy właściwych warunkach wodnych: pszenica, burak cukrowy, rzepak, 10. - są urodzajne, lecz do uprawy nadają się tylko w przypadku odpowiednio dużej miąższości (tzw. rędziny głębokie), 11. - po osuszeniu wykorzystywane są jako naturalne pastwiska, 12. - ze względu na słabo wykształcony profil glebowy niewielka przydatność rolnicza - stanowią przede wszystkim podstawę hodowli np. owiec