Ilustracja przedstawia muzyków wykonujących utwór na scenie. W tle znajduje się publiczność. Opisano: 1. Kofaktory. by jod mógł poprawnie działać na nasze organy docelowe, potrzebuje – podobnie jak dyrygent podczas koncertu – nie tylko wiolonczeli, ale i całej orkiestry substancji pomocniczych (tzw. kofaktorów), które są niezbędne do prawidłowego funkcjonowania jodu. Kofaktory tarczycy, które biorą udział w metabolizmie jodu, zostały już bardzo dobrze poznane. Do tej grupy substancji pomocniczych należą: kwasy tłuszczowe, ATP, selen, żelazo, witaminy C, A i D. 2. Kwasy tłuszczowe. Jod współdziała z wybranymi kwasami tłuszczowymi, przez co oddziałuje na nasze komórki, a jego połączenie z tłuszczami jest zwane jodolipidami lub jodolaktonami. Kwasy omega-3 i omega-6, pobierane z pożywienia w dużych dawkach, są niezbędne do syntezy jodolipidów, regulujących wzrost komórek. Ilustracja przedstawia rozsypane, drobne nasiona chia. Obok znajduje się linijka. 3. ATP. Aby możliwe było zachodzenie procesów w naszym organizmie, potrzebna jest energia. Transportery sodowo-jodowe wymagają stałej dostawy energii (ATP, adenozynotrifosforan). Większość komórek ciała wyposażona jest w małe organella komórkowe, zwane mitochondriami. Przy ich zaburzonej pracy, jod nie może przedostać się do komórki, nawet podczas dostarczenia go z pokarmem. Ilustracja przedstawia wzór ATP. W strukturze występują trzy grupy fosforanowe, pierścień pięcioczłonowy z wbudowanym atomem tlenu oraz dwa skondensowane pierścienie: pięcio- i sześcioczłonowy z wbudowanymi atomami azotu. W związku obecna jest grupa aminowa i dwie grupy hydroksylowe. 4. Selen. Selen jest ważnym kofaktorem jodu do tarczycy, a enzymy zależne od selenu (dejodynazy) aktywują przemianę wolnych hormonów tarczycy T4 w aktywne hormony T3. Enzymy peroksydazy glutationowej, współzależne od selenu, chronią komórki tego narządu przed szkodliwym wpływem nadtlenku wodoru – substancji chemicznej, potrzebnej do produkcji hormonów tarczycy. Ilustracja przedstawia model peroksydazy glutationowej. Ilustracja przedstawia dwa modele strukturalne. Występują sploty, spirale i nieuporządkowane łańcuchy. 5. Żelazo. Odgrywa istotną rolę w metabolizmie jodu w tarczycy. Jest częścią składową enzymu peroksydazy tarczycowej (TPO), spełniającej ważną funkcję przy produkcji hormonu tarczycy T4. Ilustracja przedstawia model monomeru jodoperoksydazy. Występują spirale i skręcone nici. 6. Witamina C. Kwas L-askorbinowy. Wpływa pozytywnie na transportery sodowo-jodowe i ich funkcjonowanie. W przypadku ich uszkodzeń, terapia witaminą C jest niezwykle skuteczna. Witamina C występuje w owocach i warzywach, spożywanych przede wszystkim na surowo. Ilustracja przedstawia wzór cząsteczki witaminy C. W jej strukturze znajduje się pierścień pięcioczłonowy z wbudowanym jednym atomem tlenu oraz z wiązaniem podwójnym. Dodatkowo występuje przyłączony do pierścienia atom tlenu poprzez wiązanie podwójne. Obecne są także cztery grupy hydroksylowe i dwuwęglowy łańcuch alkilowy. 7. Witamina A. Jej niedobór może pogarszać wchłanianie jodu do komórek. Jest ona dostępna w produktach zwierzęcych (wątróbka, ryby, mleko), a nasz organizm samodzielnie wytwarza jej tylko niewielkie ilości z roślinnego beta-karotenu (prowitaminy A), występującego np. w marchwi. Ilustracja przedstawia wzór witaminy A. Obecny jest sześcioczłonowy pierścień z jednym wiązaniem podwójnym. Pierścień jest podstawiony trzema grupami metylowymi. Dodatkowo występuje przy pierścieniu łańcuch węglowy z czterema wiązaniami podwójnymi, grupami metylowymi i grupą hydroksylową. 8. Witamina D. Witamina D pełni istotną rolę w magazynowania jodu przez tkanki, a jej niedobór prowadzi do pogorszenia zdolności odkładania jodu w komórkach. Ilustracja przedstawia wzór witaminy D. W jej strukturze znajdują się: pierścień pięcioczłonowy, skondensowany pierścień pięcio- i sześcioczłonowy, łańcuchy alkilowe, wiązania podwójne i grupa hydroksylowa.