Ilustracja interaktywna. W centrum obrazu znajduje się kamienny, okrągły stół, na którym stoi waga szalkowa. Jest lekko przechylona w jedną stronę. Na położonej niżej części wagi leży pióro, a na drugiej — monety. Za stołem znajduje się masywna góra, w której wyżłobione są drzwi. Prowadzą do nich długie, kamienne schody. Posadzka pośrodku przed stołem zrobiona jest z kamiennych płyt, stoi na nich wiadro. Po bokach jest wyschnięta trawa. Elementy ilustracji interaktywnej: 1. Fenomenologia Husserla w Polsce Uczniem Husserla, który zaszczepił badania fenomenologiczne w Polsce był Roman Ingarden. Polski filozof jako uczeń Husserla z pierwszej fazy fenomenologii (okres Getyngi) przez dalsze swoje życie „tropił” idealizm w filozofii swego mistrza i wchodził z nim w poważny spór. Efektem dyskusji z dawnym nauczycielem była książka Ingardena Spór o istnienie świata, która ma swoje miejsce w światowych dyskusjach nad fenomenologią. Spór dotyczył istoty fenomenologii i jej zadań. Rysunek przedstawia twarz mężczyzny w średnim wieku. Ma wąską szczękę, zaciśnięte usta i zaczesane do tyłu włosy. 2. Na zdjęciu znajduje się mężczyzna w średnim wieku. Jest ubrany w szaty liturgiczne, na głowie ma piuskę. W rękach trzyma kadzidło, którym okadza znajdujące się na ołtarzu przedmioty. Innym wielkim kontynuatorem myśli Husserla był z kolei uczeń Ingardena, twórca „filozofii dramatu” Józef Tischner. Jego recepcja dzieł niemieckiego filozofa pozwoliła wykształcić własną, oryginalną koncepcję filozoficzną. Do wielkich postaci w Polsce, który sięgał do fenomenologii (z tym, że częściej do Maxa Schelera), należy Karol Wojtyła – w swoim znakomitym dziele Osoba i czyn odnosi się kilkakrotnie do niemieckiego fenomenologa, raz krytycznie, kiedy pisze o osobowej podmiotowości, innym razem uznaje jego dokonania w badaniu świadomości czy aktów intencjonalnych. 3. Fenomenologia w kulturze i literaturze W zasadzie można mówić o kierunku we współczesnej nauce o literaturze, który podejmuje metodę fenomenologiczną. Twórcą fenomenologicznej estetyki i teorii dzieła literackiego jest polski uczeń Husserla, Roman Ingarden. Należy wymienić kilka jego rozpraw, które przyczyniły się do rozpowszechnienia metody fenomenologicznej w badaniach literackich:
— O dziele literackim (1931);
— O poznawaniu dzieła literackiego (1937);
— Szkice z filozofii literatury (1947);
— Studia z estetyki (t.1-3, 1957-1970). 4. Ingarden zajął się między innymi sposobem istnienia dzieła sztuki. Opierając się na analizach fenomenologiczno-hermeneutycznych, które mają źródło w metodologii Husserla, ciekawe wydaje się odczytanie literatury, jakie zaproponował Józef Tischner, np. w rozmyślaniach nad dziełami Dostojewskiego — bohaterowie, nosiciele idei u rosyjskiego pisarza, poddani są fenomenologicznym badaniom istoty. W swoich Dziennikach twórcę fenomenologii przywoływał Witold Gombrowicz. Wskazywał go jako znaczący przykład filozofa, bez którego trudno czytać np. Sartre’a i Heideggera.