Ilustracja interaktywna przedstawia wielokolorową abstrakcję. Opis punktów znajdujących się na ilustracji: 1. Ten obraz to gra wyzwolonej wyobraźni. Z trudem doszukamy się tu aluzji do znanej nam rzeczywistości. Fantastyczne, pół ludzkie, pół zwierzęce stwory, o niepokojących kształtach, w których z trudem rozpoznajemy zdeformowane części ciała, kłębią się, tłoczą i przenikają nawzajem. Kompozycja oparta jest na linii przekątnej, co dodaje całej scenie dramatyzmu. 2. Przestrzenność obrazu staje się dla widza zagadką, podobnie jak i samo przedstawienie. Kompozycja to kilka płasko na siebie nałożonych planów, jakby wyciętych konturów poszczególnych postaci. Monstrualne cielska rozpychają się na całej płaszczyźnie płótna, realizując programową „jedność w wielości”. 3. Kompozycji dzieła nie da się – zgodnie z założeniem teorii Czystej Formy – ograniczyć do jakiegoś fragmentu ani też wydzielić z niej dowolnego elementu. Nawet jeśli spróbujemy poszukać na obrazie „formy głównej”, głównego bohatera – oko natychmiast straci pewność, bo kompozycyjny chaos podsunie nam coraz to nowe formy i kształty jako równie ważne. 4. Płótno z 1922 r. jest także doskonałym przykładem Witkacowskiej systematyki kolorów. Barwą dominującą jest niebieski – kolor cielska jednookiego muskularnego herosa na pierwszym planie, obwiedziony czarnym konturem i skontrastowany z czerwienią wyłaniającego się zza niego jaszczuropodobnego potwora. W tle odcinają się rozbielonym błękitem krystaliczne skały. 5. W tej dramatycznej kompozycyjnie i kolorystycznie scenie występuje cały repertuar artystycznych możliwości ujęcia formy – kształty są i kanciaste, i gładkie, i postrzępione. W ekstatycznych kształtach odnajdziemy echa kubizmu, futuryzmu i niemieckiego ekspresjonizmu oraz rodzimego podhalańskiego malarstwa na szkle – jednej z inspiracji polskiej awangardy.