Ilustracja alternatywna przedstawia obraz ukazujący antyczną scenę. W pałacowym wnętrzu siedzi starszy mężczyzna. Otacza go czworo dzieci w różnym wieku: trójka dziewcząt i nastoletni chłopiec. Dzieci są zrozpaczone, przytulają się do ojca. Scenie przyglądają się licznie zgromadzeni ludzie i żołnierz w zbroi. Opis punktów: 1. Filozoficzne przesłanie. Obraz przedstawia scenę bitewną. Widać bijących się wręcz młodych mężczyzn w antycznych strojach. Sofokles, wybierając jako temat swojej tragedii najbardziej dramatyczny fragment mitu tebańskiego, ukazał doświadczenia życiowe Edypa jako metaforę losu wszystkich ludzi. Okazało się bowiem, że wobec przeznaczenia (fatum) wszystkie działania człowieka są zupełnie bezskuteczne. Cokolwiek zrobi, jest tylko narzędziem (marionetką) w rękach bogów. Koncepcja życia wyłaniająca się z utworu prowadzi do wybitnie pesymistycznych wniosków. Mówi o tym Chór w ostatnich słowach dramatu: Śmiertelnika tu żadnego zwać szczęśliwym nie należy, Aż bez cierpień i bez klęski krańców życia nie przebieży. 2. Obraz przedstawia ulicę antycznego miasta. Znajdują się na niej ludzie. Na ich twarzach maluje się cierpienie. Środkiem ulicy idzie młody mężczyzna z młodą kobietą. Przechodnie pokazują ich palcami. Ukazanie życia ludzkiego jako igraszki losu wprowadza czytelnika w nastrój smutku i przygnębienia. Bo cóż osiągnął Edyp? Upadek, kompromitację własnego imienia i swoich potomków, hańbę i śmierć własnej żony i matki, wieczny wstyd. Życie jest w takim razie tylko pasmem cierpień. Zamiast wymarzonego szczęścia przynosi człowiekowi udrękę. Dzieje bohatera tragedii niewątpliwie nie nastrajają pozytywnie do życia. Ale może warto spróbować spojrzeć inaczej? Może los Edypa zawiera jakieś wartości optymistyczne?, 3. Obraz przedstawia dojrzałego, brodatego mężczyznę. Jest niewidomy. Idzie wspierając się na kiju, oparty o ramię młodej kobiety. Sofokles ukazuje fatalne skutki walki człowieka z przeznaczeniem. Mimo że autor zdecydowanie przyznaje rację bogom, jego bohater nie zasługuje na ostateczne potępienie. W czytelniku Edyp wzbudza raczej współczucie. Od początku tragedii wiemy, że próby pokonania fatum są daremne i wszystko na pewno skończy się źle. A jednak Edyp walczy. Ucieka przed swoim losem i myśli, że przechytrzy go siłą własnego rozumu. Myśli naiwnie, ale myśli. Nie użala się nad sobą. Dzielnie broni się przed tragiczną prawdą. Jego cierpienie dostrzegamy dopiero w momencie ostatecznego upadku. Ale i wtedy nie płacze. Woli sam wymierzyć sobie karę. Duma doprowadziła go do zguby i ta sama duma ocala jego godność osobistą. Wtedy poznajemy naprawdę jego wielkość., 4. Obraz przedstawia starszego mężczyznę siedzącego na kamiennym tarasie. Na jego kolanach leży martwa, młoda kobieta w długiej sukni. Mężczyzną uderza się pięścią w klatkę piersiową. Za jego plecami widać pochmurne niebo. Sofokles, czyniąc tematem utworu znany powszechnie Grekom mit, opowiedział tragiczne dzieje bohatera w sposób wyjątkowy. Stworzył historię człowieka dzielnie, lecz samotnie znoszącego przeciwności losu. Jego Edyp jest postacią żywą, niepoddającą się jednoznacznym ocenom. Podobnie jak każdy człowiek ma zalety i popełnia błędy. Właśnie prawdziwość jego wizerunku stanowi o wybitnej wartości kreacji tego bohatera i jednocześnie wielkości całego dzieła.