Ilustracja interaktywna przedstawia fragmenty wiersza Antoniego Słonimskiego pod tytułem Czarna wiosna. Treść wiersza: Już wam nie będę płacił śpiewem, / Czuję pod nogą twardy grunt! / I gniewem / Zachłyśnie się mej pieśni bunt! // Ja, com żył zawsze jeno echem, / Na wpół ukryty w cieniu krat, / Odechem / I serca głodem chłonę świat. // Słyszę w sapaniu lokomotyw / Rytm heksametru, w świstach kół / Gra motyw, / Co strofy pęd hamuje wpół. // [...] // III Z prawdziwym żalem słowa te kreślę. / Dosyć po polsku, dosyć pisałem! / Wszystko, co czułem i co cierpiałem, / Wszędzie na świecie ogromnym, całym. / Chcę dziś pisać po grecku, / Chcę dziś pisać po francusku, / Chcę dziś pisać po niemiecku, / Chcę dziś pisać po turecku, / Po włosku, chińsku, po rusku! // [...] // Żal mi dni, które przeszły, żałuję / Lat już minionych, wieków, stuleci – / Myśl moja rącza cwałuje, leci. / Słońce, śmiejąca się, w biegu całuje! // [...] // Ojczyzna moja wolna, wolna... / Więc zrzucam z ramion płaszcz Konrada. / Ojczyzna w więzach już nie biada, / Dźwiga się, wznosi, wstaje wolna. // Na cóż mi zbędnych słów aparat, / Którymim szarpał rany twoje?! / By ciebie zbudzić, już nie stoję / Nad twoim trupem jako Marat. // Poezjo, tyżeś na kurhany / Kazała klękać, jątrząc ranę, / Wodząc przed oczy rozkochane / Delije, pasy i żupany. // I cóż mi zrobić teraz z mową, / Która, zbłąkana w tej manierze / W pawęże bije i puklerze, / Ojczyznę wzywa: wstań na nowo! // Odrzucam oto płaszcz Konrada: / Niewola ludów nie roznieca / Płomienia zemsty. Pusta heca! / Gdzie indziej żagiew moja pada! Opis punktów znajdujących się na ilustracji: 1. Kim jest podmiot liryczny? W jakiej sytuacji się znajduje?, 2. Jak rozumiesz fragment Więc zrzucam z ramion płaszcz Konrada? Do jakiego bohatera nawiązują te słowa i dlaczego?, 3. Jaki jest stosunek osoby mówiącej do historii Polski?

Ilustracja interaktywna przedstawia wiersz Juliana Tuwima pod tytułem Z wierszy o państwie. Treść wiersza: 1 Dogasa legendarna łuna / Pożarów, kurzu, krwi i walk, / Polsko, wskrzeszona od pioruna, / Wezbranych chmur i wieszczych warg! // Sztandary twoje, przesiąknięte / Poezją i pokoleń krwią, / W muzeach drzemią – i są święte; / I dobrze jest, że święte są. // Jak walka miała lata szkolne / (I laury – jak liryczne bzy), / Tak muszą mieć narody wolne / Zadumy swoje, klechdy, mgły. // I trzeba, żeby wargi drżały, / Czytając smutny dziejów skrypt, / I tylko bęcwał przemądrzały / Nie drgnie w grobowym mroku krypt. // 2 Lecz nam w misterium przepowiedni / Rosła o państwie każda wieść, / Więc dziś wolności dzień powszedni / Trudno zrozumieć nam i znieść. // Od chorągwianych amarantów / Żądamy cudów, niczym w Lourdes, / I uskrzydlonych policjantów / Wzywamy śród ulicznych burd. / A on nie Konrad, on nie Gustaw, / Ni Króla Ducha dalszy ciąg. / Jemu wystarczy „Dziennik Ustaw”, / Najmistyczniejsza z polskich ksiąg. // I żadnej w tym nie widzę racji, / By rozanielił się nasz wiek: / Żeby Anhellim był Zawadzki, / A Wernyhorą wieszczym – Beck. Opis punktów znajdujących się na ilustracji: 1. Do kogo zwraca się w wierszu podmiot liryczny? Dlaczego?, 2. Jak osoba mówiąca postrzega historię Polski?, 3. O jakich bohaterach literackich jest mowa w wierszu? Jak sądzisz, dlaczego to właśnie oni zostali wybrani?, 4. Jak rozumiesz słowa Więc dziś wolności dzień powszedni / Trudno zrozumieć nam i znieść?