1. Harmonia Polscy poeci renesansowi tworzyli swoje dzieła z niezwykłą dbałością o ich strukturę wersyfikacyjną i odpowiednie proporcje w budowie poszczególnych zdań. Zwracali również uwagę na jednorodność używanych wyrazów. Uważali, że piękno utworu literackiego zależy właśnie od jego wewnętrznej harmonii, którą można osiągnąć dzięki liczbom, proporcji oraz układowi. Harmonia taka cechuje epigramaty Mikołaja Reja zawarte w zbiorze pt. Źwierzyniec, w którym rozmaitych stanów, ludzi, źwirząt i ptaków kstałty, przypadki i obyczaje są właśnie wypisane. A zwłaszcza ku czasom dzisiejszym naszym niejako przypadające (1562). Utwory wchodzące w skład zbioru mają regularną budowę, składają się ośmiu trzynastozgłoskowych wersów, przeważnie parzyście rymowanych. Poeta podzielił teksty Zwierzyńca na cztery rozdziały, grupując epigramaty o określonej tematyce. Znalazły się w nich teksty poświęcone sławnym ludziom, starożytnym bohaterom, uczonym, postaciom mitycznym, sławnym niewiastom, jak również ludzkim cnotom i wadom. Pojawiają opisy urzędów i zawodów, życia codziennego na wsi i bajki zwierzęce.