Jaka to melodia?

Zdjęcie Krzysztofa Pendereckiego. Na głównym planie znajduje się mężczyzna, który siedzi na szerokich schodach. Ma krótkie włosy, brodę i wąsy. Ubrany jest w koszulę z długim rękawem, długie spodnie i buty. Ręce ma opuszczone, a palce dłoni splecione. Jedynie jego kciuki stykają się opuszkami. W tle znajduje się ściana. Portret jest wykonany w odcieniu sepii.

Grafika przedstawia partyturę utworu „Prząśniczka” autorstwa kompozytora Stanisława Moniuszko ze słowami autorstwa Jana Czeczota. Utwór jest napisany w metrum dwie czwarte, w tonacji d‑moll. Partytura ma jedną stronę, na której zapisano szesnaście taktów. Melodię zapisano w kluczu wiolinowym, a pod nutami zanotowano tekst, łącznie cztery zwrotki. Wszystkie dźwięki należą do oktaw razkreślnej lub dwukreślnej. W pierwszych dwóch linijkach, czyli taktach od pierwszego do ósmego zapisano zwrotkę utworu. W pierwszym takcie w pierwszej linijce na pierwszą miarę śpiewana jest ósemka z kropką d, a następnie szesnastka d. Na miarę drugą śpiewane są ósemki: f oraz g. Nad taktem zapisano akord d‑moll. W drugim takcie na pierwszą miarę śpiewana jest ćwierćnuta a, natomiast na miarę drugą dwie ósemki d. Nad taktem zapisano akord d‑moll. W takcie trzecim na pierwszą miarę śpiewana jest ćwierćnuta b, natomiast na miarę trzecią ósemki a oraz g. Nad taktem zapisano akord g‑moll. W czwartym takcie na pierwszą miarę śpiewana jest ćwierćnuta z kropką a, po której wykonywana jest jeszcze ósemka a. Nad taktem zapisano akord d‑moll. W takcie piątym na pierwszą miarę śpiewane są ósemka z kropką a oraz szesnastka e, na miarę drugą wykonywane są dwie ósemki: a oraz e. Nad taktem zapisano akord: dominantę septymową a. W takcie szóstym na pierwszą miarę śpiewana jest ćwierćnuta f, natomiast na miarę drugą ósemki d oraz f. Nad taktem zapisano akord d‑moll. W siódmym takcie na pierwszą miarę śpiewana jest ćwierćnuta a, natomiast na miarę drugą dwie ósemki e. Nad taktem zapisano akord: dominantę septymową A. W takcie ósmym na pierwszą miarę śpiewana jest ćwierćnuta z kropką f, a następnie ósemka a. Nad taktem zapisano akord d‑moll. W taktach od dziewiątego do szesnastego zapisano refren utworu. W takcie dziewiątym na pierwszą miarę śpiewane są ósemka z kropką c oraz szesnastka b, a na miarę drugą ósemki a oraz g. Nad taktem zapisano akord F‑dur. W dziesiątym takcie na pierwszą miarę śpiewana jest ćwierćnuta z kropką f, a następnie ósemka f. Nad taktem zapisano akord F‑dur. W jedenastym takcie na pierwszą miarę śpiewane są ósemka z kropką g oraz szesnastka g, a na drugą miarę ósemki e oraz c. Nad taktem zapisano akord: dominantę septymową C. W takcie dwunastym śpiewana jest ćwierćnuta z kropką a na pierwszą miarę, po której zaznaczono pauzę ósemkową. Nad taktem zapisano akord F‑dur. W takcie trzynastym na pierwszą miarę śpiewane są ósemka z kropką a oraz szesnastka b, a na miarę drugą ósemka a oraz ósemka gis. Nad taktem zapisano akord: dominantę septymową A. W takcie czternastym na pierwszą miarę śpiewana jest ćwierćnuta a, natomiast na miarę drugą ćwierćnuta d. Nad taktem zapisano akord d‑moll. W takcie piętnastym na pierwszą miarę śpiewane są ósemki: b oraz g, natomiast na miarę drugą ósemki e oraz a. Nad taktem zapisano akordy: g‑moll na pierwszą miarę oraz dominantę septymową A na miarę drugą. W ostatnim, szesnastym takcie śpiewana jest ćwierćnuta d na miarę pierwszą, natomiast na miarę drugą zaznaczono pauzę ćwierćnutową. Nad taktem zapisano akord d‑moll.

Grafika przedstawia partyturę poloneza a‑moll, zatytułowanego „Pożegnanie ojczyzny” autorstwa Michała Kleofasa Ogińskiego. Utwór jest napisany w metrum trzy czwarte, w tonacji a‑moll. Tempo utworu oznaczono jako moderato tristamente [czytaj: moderato tristamente], czyli umiarkowanie oraz smutno. W partyturze znajduje się partia fortepianu w dwóch kluczach: wiolinowym oraz basowym. W pierwszej linijce w kluczu wiolinowym w takcie pierwszym na pierwszą miarę grana jest ósemka e, a następnie ćwierćnuta e z akcentem. Dalej zapisano szesnastki dis oraz e, a na miarę trzecią dwie ósemki: f oraz e. Cały takt grany jest w dynamice mezzoforte [czytaj: medzoforte]. W kluczu basowym na pierwszą miarę grana jest ósemka a, a następnie trzy ósemki‑trójdźwięki, złożone z nut e, a oraz c, które razem tworzą akord a‑moll. Na trzecią miarę grana jest ósemka a, a następnie ponownie ósemka‑trójdźwięk a‑moll, złożona z dźwięków e, a oraz c. W drugim takcie w kluczu wiolinowym na pierwszą miarę grana jest ósemka z kropką c, nad którą dodatkowo zaznaczono mordent. Dalej zapisano szesnastkę h, a na drugą miarę ćwierćnutę a, przedłużoną o szesnastkę do trzeciej miary i rozpoczynającą frazę, która trwa przez kolejne szesnastki: h, c oraz d. W kluczu basowym na pierwszą miarę grana jest ósemka a, a następnie pięć ósemek‑trójdźwięków, złożonych z nut e, a oraz c, tworzących razem tworzą a‑moll. W trzecim takcie na pierwszą miarę grana jest ósemka e, a następnie ćwierćnuta e z akcentem. Dalej zapisano dwie przednutki‑szesnastki f oraz e, a następnie szesnastki dis oraz e, a na miarę trzecią ósemkę z kropką a oraz szesnastkę e, połączone frazą. W kluczu basowym na pierwszą miarę grana jest ósemka c, dalej trzy ósemki‑dwudźwięki z nut e oraz a, a na miarę trzecią ósemka cis oraz ponownie ósemka‑dwudźwięk, złożona z dźwięków e oraz a. W takcie czwartym w kluczu wiolinowym na pierwszą miarę zapisana jest ósemka z kropką g z akcentem, od której rozpoczyna się fraza; dalej zapisano szesnastkę fis, a na druga miarę ćwierćnutę z kropką f, na której fraza się kończy. Pod koniec taktu grana jest jeszcze ósemka d. W kluczu basowym na pierwszą miarę grana jest ósemka d, a dalej trzy ósemki‑dwudźwięki, złożone z nut a oraz d. Na trzecią miarę zapisano ósemkę d oraz ósemkę‑trójdźwięk, złożoną z nut f, a raz d, czyli rozłożony akord d‑moll. W drugiej linijce w kluczu wiolinowym w piątym takcie na pierwszą miarę zapisano przednutkę h, a następnie ósemkę z kropką h z akcentem o oktawę wyżej, spiętą linią frazową z szesnastką a, na drugą miarę ósemkę z kropką gis z akcentem, spiętą linią frazową z szesnastką f, a na miarę trzecią ósemkę z kropką e z akcentem, spiętą linią frazową z szesnastką dis. W kluczu basowym na pierwszą miarę grana jest ósemka c, a następnie trzy ósemki‑dwudźwięki, złożone z nut h oraz d. Na trzecią miarę zapisano ósemkę c oraz ósemkę‑dwudźwięk, złożoną z nut gis oraz d. W takcie szóstym w kluczu wiolinowym na pierwszą miarę zapisano cztery szesnastki: e, f, e oraz d, na miarę drugą ćwierćnutę c, a na trzecią miarę pauzę ósemkową oraz ósemkę a. W kluczu basowym na pierwszą miarę grana jest ósemka a, dalej trzy ósemki‑trójdźwięki z nut e, a oraz c, a na miarę trzecią ósemka c oraz ósemka‑dwudźwięk, złożona z dźwięków e oraz a. W siódmym takcie w kluczu wiolinowym zapisano dwie ósemki h, z czego druga jest przedłużona o szesnastkę do kolejnej miary oraz rozpoczyna frazę. Dalej zapisano szesnastki: d, f oraz e, a na trzecią miarę szesnastki d, c, h oraz a, przy czym na ostatniej z nich kończy się fraza. W kluczu basowym na pierwszą miarę grana jest ósemka d, po której zapisano trzy ósemki‑dwudźwięki, złożone z nut f oraz h. Na trzecią miarę zapisano ósemkę d oraz ósemkę‑dwudźwięk z nut f oraz h. W takcie ósmym w kluczu wiolinowym na pierwszą miarę zapisano cztery szesnastki jako jedną frazę; są to kolejno gis, c, e oraz ponownie gis oktawę wyżej. Na drugą miarę zapisano ćwierćnutę h, zagraną z akcentem, która jest połączona linią frazową z ósemką a graną na trzecią miarę. Dalej zaznaczono dodatkowo pauzę ósemkową. W kluczu basowym na pierwszą miarę grana jest ósemka e, dalej ósemka‑trójdźwięk, złożona z nut e, h oraz d. Na drugą miarę zapisano pauzę ósemkową, a dalej ósemkę‑trójdźwięk, złożoną z nut e, gis oraz, a dalej ósemkę‑dwudźwięk z nut a oraz c, połączoną z poprzednim układem frazą. Pod koniec taktu zapisano pauzę ósemkową. Po takcie zaznaczono również koniec repetycji oraz oznaczenie fine. Na początku taktu dziewiątego zaznaczono początek repetycji, a także zmianę dynamiki na piano [czytaj: pjano]. W kluczu wiolinowym na pierwszą miarę grana jest ósemka e. Od trioli szesnastkowej, złożonej z dźwięków e, gis oraz h rozpoczyna się fraza, która trwa do końca taktu. Na drugą miarę zapisano ćwierćnutę z kropką e, a następnie ósemkę d. W kluczu basowym na pierwszą miarę grane są dwie ósemki e, z czego druga oktawę wyżej od pierwszej, a na miary drugą oraz trzecią po dwie ósemki: najpierw dwudźwięk z nut gis oraz h, a następnie e. W dziesiątym takcie w kluczu wiolinowym na pierwszą miarę grana jest ćwierćnuta z kropką c, od której rozpoczyna się fraza trwająca cały takt. Dalej grane są szesnastki: f oraz e, a na trzecią miarę d, e, h oraz a. W kluczu basowym na pierwszą miarę grane są dwie ósemki e, z czego druga oktawę wyżej od pierwszej, a na miary drugą oraz trzecią po dwie ósemki: najpierw dwudźwięk z nut a oraz c, a następnie e. W takcie jedenastym na pierwszą miarę zapisano cztery szesnastki: gis, e, gis oraz h, od których rozpoczyna się fraza trwająca cały takt. Na drugą miarę grana jest ćwierćnuta z kropką e, a pod koniec taktu ósemka d. W kluczu basowym na pierwszą miarę grane są dwie ósemki e, z czego druga oktawę wyżej od pierwszej, a na miary drugą oraz trzecią po dwie ósemki: najpierw dwudźwięk z nut gis oraz h, a następnie e. W dwunastym takcie w kluczu wiolinowym na pierwszą miarę grana jest ćwierćnuta z kropką c, od której rozpoczyna się fraza trwająca cały takt. Dalej grane są szesnastki: f oraz e, a na trzecią miarę d, e, h oraz a. W kluczu basowym na pierwszą miarę grane są dwie ósemki e, z czego druga oktawę wyżej od pierwszej, a na miary drugą oraz trzecią po dwie ósemki: najpierw dwudźwięk z nut a oraz c, a następnie e. W takcie trzynastym w kluczu wiolinowym na pierwszą miarę grana jest ćwierćnuta gis z fermatą. Na drugą oraz trzecią miarę jako jedna fraza grane są szesnastki: na miarę drugą e, gis, h oraz a, natomiast na miarę trzecią gis, h, d oraz c. W kluczu basowym na pierwszą miarę grana jest ćwierćnuta‑trójdźwięk, złożona z nut e, h oraz e oktawę wyżej, a na drugą miarę zapisano pauzę półnutową. W takcie czternastym na pierwszą miarę zapisano cztery szesnastki, od których rozpoczyna się fraza; są to kolejno h, d, f oraz e. Na drugą miarę zapisano szesnastki d, gis, h oraz a. Na trzecią miarę grane są dwie szesnastki: gis oraz h, a następnie szesnastka z kropką f, na której kończy się fraza i nad którą zaznaczono fermatę. Pod koniec taktu grana jest jeszcze trzydziestodwójka e. Pod taktem zaznaczono crescendo [czytaj: kreszendo], trwające przez wszystkie miary. W kluczu basowym zapisano wyłącznie pauzę. W takcie piętnastym w kluczu wiolinowym następuje zmiana dynamiki na forte. Wszystkie dźwięki w tym takcie to dwudźwięki‑oktawy; na pierwszą miarę jest to ósemka z kropką e, dalej szesnastka dis, na miarę drugą ósemki e oraz f, na trzecią miarę ósemki e oraz d. W kluczu basowym na pierwszą miarę zapisano ósemkę z kropką‑czterodźwięk, złożony z nut a, c, e oraz a, czyli z akordem a‑moll; dalej zapisano szesnastkę h. Na drugą miarę grane są ósemki c oraz d, a na miarę trzecią ósemki c oraz h. W takcie szesnastym w kluczu wiolinowym ponownie wszystkie dźwięki są dwudźwiękami‑oktawami. Na pierwszą miarę grana jest ósemka z kropką c, następnie szesnastka h. Na drugą miarę zapisano ćwierćnutę z kropką a, a pod koniec taktu ósemkę c. W kluczu basowym na pierwszą miarę grana jest ósemka‑dwudźwięk, złożona z dwóch nut a zagranych w oktawie. Dalej zapisano pięć ósemek‑trójdźwięków, złożonych z nut e, a oraz c, czyli z rozłożonym akordem a‑moll. W takcie siedemnastym w kluczu wiolinowym na pierwszą miarę grana jest ósemka‑dwudźwięk, złożona z dwóch dźwięków h granych w oktawie. Dalej zapisano jako jedną frazę dwie szesnastki h oraz c. Na drugą miarę zapisano ćwierćnutę z kropką e, a następnie ósemkę gis. W kluczu basowym na pierwszą miarę grana jest ósemka‑dwudźwięk, złożona z dwóch nut e zagranych w oktawie. Dalej zapisano pięć ósemek‑trójdźwięków, złożonych z nut e, h oraz d. W osiemnastym takcie na pierwszą miarę zapisano frazę z czterech szesnastek: kolejno a, gis, a oraz h. Na drugą miarę ponownie zapisano frazę z czterech szesnastek: c, h, c oraz d. Na trzecią miarę wykonywana jest fraza z dwóch ósemek: e oraz c. W kluczu basowym na pierwszą miarę grana jest ósemka a. Dalej zapisano pięć ósemek‑trójdźwięków, złożonych z nut e, a oraz c, czyli z rozłożonym akordem a‑moll. W takcie dziewiętnastym w kluczu wiolinowym na pierwszą miarę grana jest ósemka h, a następnie jako jedna fraza szesnastki h oraz e. Na drugą miarę zapisano ćwierćnutę z kropką e, a następnie ósemkę gis. W kluczu basowym na pierwszą miarę grana jest ósemka‑dwudźwięk, złożona z dwóch nut e zagranych w oktawie. Dalej zapisano pięć ósemek‑trójdźwięków, złożonych z nut e, h oraz d. W dwudziestym takcie na pierwsza miarę zapisano frazę złożoną z czterech szesnastek: a, gis, c oraz h. Na drugą miarę grana jest ćwierćnuta‑dwudźwięk, złożona z dźwięków d oraz h. Na trzecią miarę zapisano ósemkę‑dwudźwięk, złożoną z dźwięków c oraz a, a następnie pauzę ósemkową. W kluczu basowym na pierwszą miarę zapisano ósemkę‑dwudźwięk, złożoną z dźwięków a oraz c, a następnie ósemkę‑trójdźwięk z nut e, gis oraz d. Na drugą miarę zapisano pauzę ósemkową, a następnie ósemkę‑dwudźwięk, złożoną z dwóch dźwięków e zagranych w oktawie. Na miarę trzecią zapisano ósemkę‑dwudźwięk, złożoną z nut a oraz e, a następnie pauzę ósemkową. Po takcie dwudziestym zaznaczono koniec repetycji. W takcie dwudziestym pierwszym zapisano początek repetycji. W kluczu wiolinowym na pierwsze dwie miary grany jest trójdźwięk C‑dur w pierwszym przewrocie, złożony z nut e, g oraz c. Na pierwszą miarę jest grany jako ósemka i dwie szesnastki, a na drugą miarę jako dwie ósemki. Na miarę trzecią grany jest trójdźwięk G‑dur w postaci zasadniczej jako dwie ósemki. Pod taktem zapisano zmianę dynamiki na forte. W kluczu basowym na pierwsze dwie miary grany jest układ trzech dźwięków: c, g oraz ponownie c oktawę wyżej, uzupełniający akord C‑dur w kluczu wiolinowym. Na pierwszą miarę zapisano ósemkę oraz dwie szesnastki, na miarę drugą dwie ósemki. Na trzecią miarę grana jest dwa razy ósemka‑dwudźwięk z nut g oraz d, uzupełniający akord G‑dur w kluczu wiolinowym. W takcie dwudziestym drugim w kluczu wiolinowym na pierwsze dwie miary ponownie grany jest akord C‑dur, tym razem w drugim przewrocie, a więc w układzie dźwięków g, c oraz e. Na pierwszą miarę jest zapisany jako ósemka oraz dwie szesnastki, na miarę drugą jako dwie ósemki. Na miarę trzecią zapisano dwa razy ósemkę‑trójdźwięk, złożoną z nut f, g oraz d, które razem z dźwiękami z klucza basowego tworzą dominantę septymową G. W kluczu basowym w tym takcie na pierwszą miarę zapisano ósemkę‑dwudźwięk, złożoną z nut c oraz e, dalej dwie szesnastki z tym samym dwudźwiękiem, a na drugą miarę dwie ósemki z tym samym dwudźwiękiem. Na trzecią miarę zapisano dwa razy ósemkę‑dwudźwięk, złożoną z nut g oraz h. W takcie dwudziestym trzecim w kluczu wiolinowym na pierwsze półtorej miary grany jest ponownie trójdźwięk C‑dur w pierwszym przewrocie, złożony z nut e, g oraz c. Na pierwszą miarę jest grany jako ósemka i dwie szesnastki, a na drugą miarę jako ósemka. Dalej zapisano ósemkę‑dwudźwięk, złożoną z nut g oraz e. Na miarę trzecią grana jest dwa razy ósemka‑dwudźwięk, za pierwszym razem złożona z nut fis oraz d, za drugim razem z nut fis oraz c. W kluczu basowym na pierwsze półtorej miary grany jest układ trzech dźwięków: c, g oraz ponownie c oktawę wyżej, uzupełniający akord C‑dur w kluczu wiolinowym. Na pierwszą miarę zapisano ósemkę oraz dwie szesnastki, na miarę drugą ósemkę z tym układem, a dalej jeszcze ósemkę‑dwudźwięk z zagranym w oktawie dźwiękiem c. Na trzecią miarę grana jest dwa razy ósemka‑dwudźwięk z nut d oraz a. W dwudziestym czwartym takcie w kluczu wiolinowym na pierwszą miarę grana jest ósemka‑dwudźwięk, złożona z nut g oraz h z artykulacją staccato [czytaj: stakkato], a następnie dwie szesnastki: h oraz c jako fraza. Na drugą miarę zapisano ósemkę a z artykulacją staccato [czytaj: stakkato], a następnie szesnastki a oraz h jako frazę. Na trzecią miarę grana jest ćwierćnuta g. W kluczu basowym na pierwszą miarę zapisano ósemkę g, następnie ósemkę‑dwudźwięk, złożoną z nut g oraz h. Na miarę drugą zapisano dwie ósemki‑trójdźwięki, złożone z nut d, fis oraz c. Na trzecią miarę grana jest ćwierćnuta‑dwudźwięk, złożona z nut g oraz h. W takcie dwudziestym piątym następuje zmiana dynamiki na piano [czytaj: pjano]. W kluczu wiolinowym na pierwszą miarę zapisano ćwierćnutę c, która rozpoczyna frazę; dźwięk jest przedłużony o szesnastkę do drugiej miary. Dalej grane są szesnastki g, a oraz h, a na miarę trzecią szesnastki c, d, e oraz ponownie c, na którym kończy się fraza. W kluczu basowym na pierwszą miarę zapisano ósemki c oraz g, na miarę drugą ósemkę‑dwudźwięk, złożoną z nut c oraz e oraz pojedynczą ósemkę g, a na trzecią miarę ponownie ósemkę‑dwudźwięk, złożoną z nut c oraz e oraz pojedynczą ósemkę g. W takcie dwudziestym szóstym na pierwszą miarę grana jest ósemka z kropką h, a dalej szesnastka d. Na miarę drugą zapisano ósemkę z kropką f, a następnie szesnastkę g oktawę niżej, od której rozpoczyna się fraza. Na trzecią miarę grane są szesnastki: fis, g, a oraz h, przy czym na tej ostatniej fraza się kończy. W kluczu basowym na pierwszą miarę zapisano dwie ósemki g, z czego drugą oktawę wyżej, na miarę drugą ósemkę‑dwudźwięk, złożoną z nut d oraz f oraz pojedynczą ósemkę g, a na trzecią miarę ponownie ósemkę‑dwudźwięk, złożoną z nut d oraz f oraz pojedynczą ósemkę g. W takcie dwudziestym siódmym w kluczu wiolinowym na pierwszą miarę zapisano ćwierćnutę c, która rozpoczyna frazę; dźwięk jest przedłużony o szesnastkę do drugiej miary. Dalej grane są szesnastki g, a oraz h, a na miarę trzecią szesnastki c, d, e oraz ponownie c, na którym kończy się fraza. W kluczu basowym na pierwszą miarę zapisano ósemki c oraz g, na miarę drugą ósemkę‑dwudźwięk, złożoną z nut c oraz e oraz pojedynczą ósemkę g, a na trzecią miarę ponownie ósemkę‑dwudźwięk, złożoną z nut c oraz e oraz pojedynczą ósemkę g. W takcie dwudziestym ósmym na pierwszą miarę grana jest ósemka z kropką h, a dalej szesnastka d. Na miarę drugą zapisano ósemkę z kropką f, a następnie szesnastkę g oktawę niżej, od której rozpoczyna się fraza. Na trzecią miarę grane są szesnastki: fis, g, a oraz h, przy czym na tej ostatniej fraza się kończy. W kluczu basowym na pierwszą miarę zapisano dwie ósemki g, z czego drugą oktawę wyżej, na miarę drugą ósemkę‑dwudźwięk, złożoną z nut d oraz f oraz pojedynczą ósemkę g, a na trzecią miarę ponownie ósemkę‑dwudźwięk, złożoną z nut d oraz f oraz pojedynczą ósemkę g. W takcie dwudziestym dziewiątym zaznaczono zmianę dynamiki na forte. W kluczu wiolinowym na pierwszą miarę grana jest ósemka z kropką c i szesnastka d, na miarę drugą ósemki e oraz g, a na trzecią miarę ósemki f oraz d. W kluczu basowym wszystkie dźwięki to szesnastki: na pierwszą miarę grane są kolejno c, g, e oraz g, na drugą miarę ponownie c, g, e oraz g, a na trzecią miarę h, g, d oraz g. W takcie trzydziestym w kluczu wiolinowym na pierwszą miarę grana jest ósemka z kropką e, dalej szesnastka dis, na drugą miarę ósemki e oraz g, a na trzecią miarę ósemki f oraz d. W kluczu basowym ponownie wszystkie dźwięki to szesnastki: na pierwszą miarę grane są kolejno c, g, e oraz g, na drugą miarę ponownie c, g, e oraz g, a na trzecią miarę h, g, d oraz g. W trzydziestym pierwszym takcie w kluczu wiolinowym na pierwszą miarę grana jest ósemka z kropką e, od której rozpoczyna się fraza; dalej zapisano szesnastkę d, a następnie na miarę drugą szesnastki c, h, d oraz c, a na miarę trzecią szesnastki h, a, g oraz f. W kluczu basowym wszystkie dźwięki to szesnastki; na pierwszą miarę są to kolejno c, g, e oraz g, na miarę drugą c, c oktawę wyżej, e oraz c, na trzecią miarę f, d, a oraz d. W ostatnim, trzydziestym drugim takcie na pierwszą miarę grana jest fraza, złożona z czterech szesnastek: e, g, f oraz d, na druga miarę ćwierćnuta d, spięta frazą z ósemką c zapisaną na trzecią miarę. Pod koniec taktu zapisano pauzę ósemkową. W kluczu basowym na pierwszą miarę grana jest ósemka g, dalej ósemka‑trójdźwięk, złożona z nut g, d oraz f, na drugą miarę zapisano pauzę ósemkową oraz ósemkę‑trójdźwięk z nut g, h oraz f, a na trzecią miarę ósemkę‑dwudźwięk z nut c oraz e oraz pauzę ósemkową. Po takcie zapisano koniec repetycji oraz oznaczenie ‘da capo al fine’ [czytaj: da kapo al fine].

Grafika przedstawia fragment partytury w metrum trzy czwarte, z zapisem rytmu poloneza. W pierwszym takcie na pierwszą miarę zapisano ósemkę oraz dwie szesnastki, na miary drugą oraz trzecią po dwie ósemki. W takcie drugim na pierwszą miarę zapisano cztery szesnastki, na drugą miarę ćwierćnutę, a na miarę trzecią ósemkę oraz pauzę ósemkową.

Grafika przedstawia fragment partytury w metrum trzy ósme, z zapisem rytmu oberka. W pierwszym takcie na pierwszą miarę zapisano ćwierćnutę, a na miarę trzecią ósemkę. W drugim takcie rytm jest powtórzony: ćwierćnuta na pierwszą miarę, ósemka na miarę trzecią. W taktach trzecim oraz czwartym zapisano po trzy ósemki.

Grafika przedstawia fragment partytury w metrum dwie czwarte, z zapisem rytmu krakowiaka. W pierwszym takcie zapisano na miary pierwszą oraz drugą po dwie ósemki. W drugim takcie na pierwszą miarę zapisano ósemkę oraz ćwierćnutę z akcentem, a na koniec ponownie ósemkę.

Ilustracja przedstawia plakat promujący balet Nikołaja Rimskiego‑Korsakowa „Szeherezada” i Samuela Barbera „Medea” z dwa tysiące osiemnastego roku. Na środku plakatu znajduje się postać kobiety, która klęczy. Jej plecy wygięte są do tyłu w łuk, a rozpuszczone, jasne włosy dotykają pięt. Ręce ma podniesione tak, że łokieć skierowany jest ku górze, a dłoń jest na szyi. Palcem wskazującym dotyka brody. Na nadgarstku ma cienką bransoletkę. Ubrana jest w ciemną, krótką sukienkę i baletki z taśmami obwiązanymi wokół kostek. Kobieta jest ustawiona bokiem. Z prawej strony plakatu jest szare tło. W górnym, prawym rogu znajduje się 5 linijek napisów. W pierwszej linijce jest czerwony napis „premiera”. Pod nim jest data: 19.05.2018 w czarnym kolorze. Poniżej jest czarny napis „pozostałe spektakle:”. W czwartej linijce jest czarny napis „20, 26 i 27 maja”. W ostatnim „oraz 9 czerwca”. Ten napis również jest w kolorze czarnym. Z lewej strony plakatu jest czerwone tło. W lewym górnym rogu jest biały napis „Opera śląska zaprasza”. Każdy wyraz jest w osobnej linijce. Pod nim są 4 linijki białych napisów: „Nikolaj Rimski‑Korsakow”", „Szeherezada”, „Samel Barber”, „Medea”. W lewym dolnym rogu są 2 linijki małych, białych napisów: „kierownictwo muzyczne: Maciej Tomasiewicz”, „reżyseria i choreografia: Robert Bondara”.

Ilustracja przedstawia skład instrumentalny potrzebny do wykonania „Bolero” Maurice'a Ravela [czytaj: morisa rawela]. Na obrazku znajdują się instrumenty ułożone w czterech liniach, jedna pod drugą. Pod każdym instrumentem jest kółko z liczbą w środku. Obok obrazka znajduje się lista instrumentów. Przy każdym napisie jest kółko z liczbą w środku. W pierwszej linii znajdują się: 1. flet piccolo [czytaj: pikolo], 2. flet, 3. oboje + obój d'amore [czytaj: de amore], 4. rożek angielski, 5. klarnety, 6. klarnet basowy, 7. fagot, 8. kontrafagot. W drugiej linii jest: 9. waltornie, 10. trąbki, 11. puzony, 12. tuba, 13. saksofony. W trzeciej linii znajdują się: 14. kotły, 15. perkusja, 16. Harfa.W ostatniej linii jest: 17. czelesta, 18. I skrzypce, 19. II drugie skrzypce, 20. Altówki, 21. wiolonczele, 22. kontrabasy. Kolorystyka instrumentów jest srebrno‑czarno‑brązowa oraz złota.

Fotografia przedstawia zbliżenie na fragment płyty winylowej z żółtą etykietą i logo Deutsche Grammophon [czytaj: dojcze gramofon]. Poniżej znajduje się napis: Johannes Brahams, Vier ernste Gesänge [czytaj: johanes brahams, wie ernste gesenje] , op.121, Nr. 2: Ich wandte mich und sah an alle [czytaj: iś wande miś un sah nach ale], die Unrecht leiden [czytaj: di unreśt lajden], Dietrich Fischer- Dieskau [czytaj: ditriś fisszar diksał], Bariton, Klavier: Herth Klust [czytaj: klawier: hert klus]. Logo składa się z bukietu tulipanów. Umieszczone zostało w górnej części etykiety.