Ważne daty
19 stycznia 1839 – narodziny Paula Cézanne’a w Aix‑en‑Provence (Francja)
1861 – przenosiny Cézanne’a do Paryża
ok. 1880 – powrót Cézanne’a do Prowansji – dojrzała faza twórczości
1885 – powstanie obrazu Zatoka Marsylska widziana z Estaque
1890‑1895 – powstanie serii obrazów Grający w karty
1900‑1906 – praca nad obrazem Wielkie kąpiące się
22 października 1906 – śmierć Paula Cézanne’a w Aix‑en‑Provence
Scenariusz lekcji dla nauczyciela.
II. Zapoznawanie z najwybitniejszymi dziełami w zakresie architektury i sztuk plastycznych. Uczeń:
10. określa funkcję dzieła i wskazuje jej wpływ na kształt dzieła;
12. wskazuje w dziele sztuki symbol i alegorię, potrafi wytłumaczyć ich znaczenie;
13.c) w malarstwie i grafice: kompozycji, koloru, sposobów ukazania iluzji przestrzeni, kształtowania formy przez światło, w dziełach figuratywnych stopnia oddania rzeczywistości lub jej deformacji;
14. wskazuje środki stylistyczne i środki ekspresji, które identyfikują analizowane dzieło z odpowiednim stylem, środowiskiem artystycznym lub autorem;
3. umiejscawia dzieła w czasie (wskazuje stulecie powstania dzieł sztuki dawnej, a w przypadku dzieł sztuki nowoczesnej i współczesnej datuje je z dokładnością do połowy wieku), w nielicznych przypadkach, dotyczących sztuki nowoczesnej i współczesnej, zna daty powstania dzieł lub datuje je z dokładnością jednej dekady;
5. wymienia podstawowe gatunki w dziełach sztuk plastycznych, m.in. portret (w tym autoportret, portret psychologiczny i oficjalny), pejzaż (w tym: weduta, marina, pejzaż ze sztafażem), sceny: rodzajowa, religijna, mitologiczna, historyczna (w tym batalistyczna), martwa natura, akt;
9. identyfikuje najbardziej reprezentatywne i najsłynniejsze dzieła na podstawie charakterystycznych środków warsztatowych i formalnych oraz przyporządkowuje je właściwym autorom;
III. Zapoznawanie z dorobkiem najwybitniejszych twórców dzieł architektury i sztuk plastycznych. Uczeń:
1. wymienia najistotniejszych twórców dla danego stylu lub kierunku w sztuce;
3. sytuuje twórczość artystów powszechnie uznawanych za najwybitniejszych w czasie, w którym tworzyli (z dokładnością do jednego wieku, a w przypadku twórców sztuki nowoczesnej i współczesnej – z dokładnością do połowy wieku) oraz we właściwym środowisku artystycznym;
5. na podstawie przedłożonych do analizy przykładów dzieł formułuje ogólne cechy twórczości następujących twórców: Fidiasz, Poliklet, Praksyteles, Giotto, Jan van Eyck, Hieronim Bosch, Masaccio, Sandro Botticelli, Leonardo da Vinci, Michał Anioł, Andrea Mantegna, Piero della Francesca, Rafael Santi, Giorgione, Tycjan, Jacopo Tintoretto, Pieter Bruegel Starszy, Albrecht Dürer, Hans Holbein Młodszy, Donatello, Filippo Brunelleschi, Andrea Palladio, El Greco, Caravaggio, Gianlorenzo Bernini, Francesco Borromini, Diego Velázquez, Bartolomé Esteban Murillo, Georges de la Tour, Nicolas Poussin, Claude Lorrain, Peter Rubens, Anton van Dyck, Frans Hals, Rembrandt van Rijn, Jan Vermeer van Delft, Antoine Watteau, Jacques Louis David, Jean Auguste Dominique Ingres, Antonio Canova, Berthel Thorvaldsen, Francisco Goya, Eugène Delacroix, Caspar David Friedrich, William Turner, John Constable, Gustave Courbet, Jean François Millet, Eduard Manet, Claude Monet, Edgar Degas, August Renoir, Georges Seurat, Vincent van Gogh, Paul Gauguin, Paul Cézanne, Henri de Toulouse‑Lautrec, August Rodin, Gustaw Klimt, Alfons Mucha, Antonio Gaudí, Edward Munch, Henri Matisse, Pablo Picasso, Umberto Boccioni, Wasyl Kandinsky, Piet Mondrian, Kazimierz Malewicz, Marcel Duchamp, Giorgio de Chirico, Salvador Dalí, René Magritte, Marc Chagall, Amadeo Modigliani, Jackson Pollock, Andy Warhol, Roy Lichtenstein, Claes Oldenburg, Francis Bacon, Yves Klein, Niki de Saint Phalle, Christo, Duane Hanson, Victor Vasarelly, Alberto Giacometti, Constantin Brançusi, Henry Moore, Le Corbusier, Frank Lloyd Wright, oraz artystów polskich i działających w Polsce (m.in. takich jak: Wit Stwosz, Bartłomiej Berrecci, Tylman z Gameren, Dominik Merlini, Bernardo Belotto, Marceli Bacciarelli, Piotr Aigner, Piotr Michałowski, Artur Grottger, Henryk Rodakowski, Jan Matejko, Józef Chełmoński, Maksymilian i Aleksander Gierymscy, Józef Brandt, Olga Boznańska, Józef Pankiewicz, Władysław Podkowiński, Jan Stanisławski, Leon Wyczółkowski, Henryk Siemiradzki, Xawery Dunikowski, Stanisław Wyspiański, Józef Mehoffer, Jacek Malczewski, Witold Wojtkiewicz, Witkacy, Leon Chwistek i inni przedstawiciele grupy formistów, przedstawiciele grupy Rytm, kapistów i grupy „a.r.”, Tadeusz Makowski, Andrzej Wróblewski, Tadeusz Kantor, Jerzy Nowosielski, Alina Szapocznikow, Władysław Hasior, Roman Opałka, Magdalena Abakanowicz);
IV. Kształcenie w zakresie rozumienia i stosowania terminów i pojęć związanych z dziełami sztuki, ich strukturą i formą, tematyką oraz techniką wykonania. Uczeń:
2. zna terminologię związaną z opisem formy i treści dzieła malarskiego, rzeźbiarskiego i graficznego, w tym m.in. nazwy formuł ikonograficznych, słownictwo niezbędne do opisu kompozycji, kolorystyki, relacji przestrzennych i faktury dzieła;
6. właściwie stosuje terminy dotyczące opisu treści i formy dzieł sztuk plastycznych.
rozróżniać cechy stylistyczne malarstwa Paula Cézanne’a;
przedstawiać tematykę dzieł;
rozróżniać najważniejsze obrazy artysty.
Wczesny etap twórczości – inspiracje impresjonizmem
Do wczesnych dzieł artysty należy Dom powieszonego, wykonany w roku 1873. W obrazie tym wyraźnie zarysowuje się inspiracja malarstwem impresjonistów, a zwłaszcza Pissarra. Artysta zastosował stonowane kolory, które nakładał krótkimi, rwanymi pociągnięciami pędzla. Typowy dla impresjonizmu jest także dobór tematu: spokojny pejzaż zwykłego dnia. Jedynie tytuł dodaje dziełu dramatyzmu, choć nic na malowidle nie sugeruje, że w przedstawionym budynku wydarzyła się tragedia. Kompozycja jest skomplikowana; wpływają na to ciasno zestawione plany oraz liczne linearne dominanty rozchodzące się od centrum obrazu w różnych kierunkach: ścieżka prowadząca na lewo, inna kierująca się na wprost, strzeliste gałęzie drzew, wreszcie masywny pagórek po prawej stronie.
Innym dziełem z okresu wspólnych podróży z Camillem Pissarrem jest Dom Doktora Gacheta w Auvers‑sur‑Oise.
Martwe natury – studium kształtu i przestrzeni
Najważniejszy okres w twórczości Cézanne’a związany jest z przeprowadzką malarza na stałe do Prowansji około roku 1880. Odszedł on wówczas od założeń impresjonistów, pragnących zawrzeć na płótnie swoje ulotne wrażenia. Skupił się wówczas na eksperymentach ze sposobem przedstawiana przedmiotów w przestrzeni oraz na badaniu efektów, jakie wytwarza światło padające pod różnym kątem na bryły. Doskonale zaobserwować można to na przykładzie martwych natur wykonanych w drugiej połowie lat osiemdziesiątych: Martwej natury z błękitnym wazonem oraz Martwej natury z kuchennym stołem.
Przedmioty przedstawiane na obrazach sprowadzane były w coraz większym stopniu do prostych kształtów: kuli, walca, stożka. Z kolei eksperymenty w dziedzinie przestrzennych relacji między obiektami doprowadziły Cézanne’a do odrzucenia dominującej w malarstwie od stuleci perspektywy linearnej na rzecz ukazywania przedmiotów z różnych punktów widzenia na raz. Twórczość Francuza stoi zatem u podstaw kubizmu, czego zresztą nie ukrywali przedstawiciele tego kierunku.
Widoki góry Sainte‑Victoire i inne prowansalskie pejzaże
Paul Cézanne szczególnie upodobał sobie pracę w plenerze: wykonywał dużą ilość pejzaży, często malując to samo miej‑sce po kilka lub kilkanaście razy. Do ulubionych jego tematów należała góra Sainte‑Victoire wznosząca się nad Aix‑en‑Provence. Regularnie malował ją od 1878 roku aż do śmierci: znanych jest ponad 60 wersji tematu. Na przykładzie wizerunków góry prześledzić można ewolucję stylu artysty. Wczesne widoki są naturalistyczne, o wyważonej, statycznej kompozycji. Płótno datowane na lata 1882‑1885 od razu zwraca uwagę czytelnymi wertykalnymi i horyzontalnymi podziałami wyznaczonymi przez drzewa oraz most kolejowy po lewej stronie kompozycji. Gama barwna jest stonowana, wąska, zdominowana przez odcienie zieleni i ochry. Z kolei wersje z końcowych lat życia Cezanne’a wykazują coraz większe dążenie do abstrakcji. Obserwowany krajobraz zredukowany jest do geometrycznych brył oddanych plamami żywych barw. Przykład stanowi widok wykonany w latach 1902‑1904. Pomiędzy zimnymi niebieskimi partiami pierwszego planu oraz góry w oddali, artysta umieścił kontrastowe partie ochry z zielonym wzbogaconą o mocniejsze, czerwone akcenty. Domy, drzewa i pola zmywają się w jedną mieszankę kolorowych plam, obwiedzionych niekiedy wyraźnym konturem. Linia horyzontu jest nieco uniesiona po prawej stronie, co znakomicie współgra z diagonalnymi liniami dającymi się wyodrębnić pośród domów i pól. Dzieło to zapowiada już eksperymenty kubistyczne.
Charakterystycznym zabiegiem stosowanym przez malarza jest wykorzystanie perspektywy barwnejperspektywy barwnej. Za doskonały przykład służyć może dzieło Zatoka Marsylska widziana z Estaque. Budynki na pierwszym planie, wykonane w ciepłych barwach: ochrach, umbrach optycznie zdają się znajdować bliżej odbiorcy, niż szaro‑niebieskie skały na drugim brzegu zatoki.
Wizerunki ludzkie w twórczości Cézanne’a
Cézanne rzadziej wykonywał wizerunki ludzkie. Nie wciągnęło go życie artystyczno‑towarzyskie Paryża i wolał pracować w odosobnieniu. Portretował najczęściej osoby z najbliższego kręgu, zwłaszcza żonę. W pierwszej połowie lat dziewięćdziesiątych wykonał cykl pięciu przedstawień Grających w karty. Co ciekawe, obecnie malowidła te znajdują się w pięciu różnych kolekcjach i nigdy dotąd nie zostały wystawione razem. Poniżej zaprezentowano wersję z Muzeum Orsay w Paryżu. Centralną oś kompozycji stanowi ustawiona na stoliku butelka odbijająca refleksy świetlne. Dzieli ona obraz na dwie symetryczne części, w których umieszczeni są gracze. Ich gesty są bardzo oszczędne, wyrażają ciche skupienie nad kartami. Harmonijna gama kolorystyczna ogranicza się do brązów, pomarańczy i kontrastujących z nimi stonowanych zieleni oraz szarości ubrań mężczyzn.
Jeszcze jednym motywem, do którego artysta wracał przez całą aktywność twórczą był wizerunek nagich, kąpiących się kobiet i mężczyzn, ukazanych w grupach lub pojedynczo. Od lat siedemdziesiątych XIX wieku powstało kilkanaście wersji tematu. Jednym z ostatnich dzieł Cézanne’a były Wielkie kąpiące się, dużych rozmiarów płótno o wymiarach 2,10 na 2,50 metra przedstawiający grupę kobiet. Obraz zakomponowany został w oparciu o trójkąt utworzony przez symetrycznie ustawione ciała oraz pochylające się drzewa. Scena emanuje przez to spokojem, statycznością. Gama barwna jest wąska, zredukowana właściwie do odcieni błękitu i ochry. Postacie kobiece ukazane zostały w abstrakcyjny, zredukowany sposób, charakterystyczny dla eksperymentów malarskich Cézanne’a. W momencie śmierci artysty dzieło nie było jeszcze ukończone, o czym najdobitniej świadczą jedynie wstępnie opracowane ciała kobiet zgrupowanych po prawej stronie kompozycji.
Paul Cézanne był artystą, który wyszedł z impresjonizmu, jednak odrzucił jego pierwotne założenia. Jego twórczość z dojrzałego okresu charakteryzuje się poszukiwaniem alternatywnego sposobu przedstawiania perspektywy – próbował komponować obrazy ukazujące przedmioty z różnych punktów widzenia na raz, stosował perspektywę barwną. Dążył również do uproszczenia przedmiotów, sprowadzenia ich do prostych brył. Jego eksperymenty rozwinęli w późniejszym czasie kubiści, dla których malarstwo Cézanne’a stanowiło ważny punkt odniesienia. Tworzył głównie pejzaże w swojej rodzinnej Prowansji, gdzie mieszkał przez większą część życia.
Dokonaj analizy porównawczej dzieł.
Kompozycja i relacje przestrzenne
Kolorystyka
Opis kształtowania światłocienia
Na podstawie informacji z lekcji, określ w jaki sposób Cézanne odzwierciedlał bryłę i przestrzeń.
Słownik pojęć
sposób uzyskania przestrzenności w obrazie poprzez wykorzystanie odpowiednich stosunków barwnych. Niektóre barwy, np. błękit i czerń, kładzione na tej samej płaszczyźnie co czerwień lub biel, zdają się cofać, podczas gdy tamte występują w przód.
Źródło:
K. Zwolińska, Z. Malicki, Mały słownik terminów plastycznych, Warszawa 1990
Galeria dzieł sztuki
Bibliografia
S. Borghesi, Cézanne, Warszawa 2006
C. Naubert‑Riser, Cézanne, Warszawa 1996
B. Osińska, Sztuka i czas. Od klasycyzmu do współczesności, Warszawa 2005
http://www.musee‑orsay.fr/en/collections/works‑in‑focus/search/commentaire/commentaire_id/la‑maison‑du‑pendu‑8824.html?no_cache=1 (dostęp z dnia 31.03.2018)
http://www.musee‑orsay.fr/en/collections/works‑in‑focus/painting/commentaire_id/the‑bay‑of‑marseille‑seen‑from‑lestaque‑21221.html?tx_commentaire_pi1%5BpidLi%5D=509&tx_commentaire_pi1%5Bfrom%5D=841&cHash=deacea8b34 (dostęp z dnia 31.03.2018)