Mapa przedstawia Europę po upadku Cesarstwa Rzymskiego (476 rok) do końca VI wieku. Zaznaczone są na niej następujące państwa: królestwo Wizygotów obejmujące Hiszpanię, królestwo Swewów obejmujące północno zachodnią Hiszpanię, królestwo Wandalów obejmujące północną Afrykę, królestwo Franków obejmujące północno zachodnia Francję, królestwo Burgundów obejmujące południową Francję, królestwo Ostrogotów obejmujące Włochy i Dalmację, Państwo Geidów – na północ od Grecji, Państwo Sasanidów – na wschód od cesarstwa wschodniorzymskiego. Legenda mapy wyróżnia też konkretne obszary na których znajdowały się konkretne narodowości. Wizygoci - Goci zachodni lub Terwingowie (łac. Visigothi) lud germański, odłam Gotów, jednego z największych plemion wschodniogermańskich. W IV w. n.e. przyjęli arianizm (dzięki Biblii przetłumaczonej przez duchownego rzymskiego Wulfilę na język gocki). Dotarli do na Półwysep Iberyjski z dorzecza Dniestru poprzez Grecję, Italię i Galię. Anglosasi - Wspólne określenie plemion germańskich, Anglów, Sasów i Jutów, wywodzących się z terenu obecnych Niemiec i Skandynawii. Plemiona te w V w. zasiedliły większą część Wysp Brytyjskich podbijając lub asymilując mieszkającą tam ludność celtycką. Z czasem, kiedy różnice plemienne zanikły, wykształciło się społeczeństwo anglosaskie posługujące się językiem angielskim. Cesarstwo wschodniorzymskie (Bizancjum) ok 500 r. - Za datę jego powstania uważa się przeniesienie stolicy cesarstwa rzymskiego z Rzymu do Konstantynopola w 330 r. Inna data powstania to 395 r. kiedy to cesarz Teodozjusz dokonał ostatecznego podziału cesarstwa rzymskiego na wschodnie i zachodnie. Obowiązywały tu rzymska administracja i prawo, ale dominujące były kultura grecka i język grecki. Królestwo Franków za panowania Chlodwiga w latach 482-511 i obszary od niego uzależnione - Początkowo plemienne państwo Franków, zachodniogermańskiej federacji plemion, zamieszkującej tereny na północ i wschód od dolnego Renu. Pod koniec V w. Chlodwig I, jeden z władców plemiennych, pokonał innych wodzów, zwyciężył także rzymskiego wodza Syagriusa, który po upadku cesarstwa rzymskiego ustanowił dominium w północnej Galii (Państwo Syagriusza). Po tym zwycięstwie Chlodwig rozciągnął swą władzę nad jego państwem. W 498 r. Chlodwig przyjął chrzest w obrządku katolickim. Królestwo Burgundów i obszary od niego uzależnione w latach 443-534 - Powstało ok. 409 r. Utworzyło je plemię Burgundów, które wkroczyło do cesarstwa rzymskiego. Trzydzieści lat później królestwo najechali Hunowie, z którymi Burgundowie walczyli wspólnie z Rzymianami. W 534 r. zostało podbite przez Franków. Królestwo Ostrogotów i obszary od niego uzależnione za panowania Teodoryka Wielkiego w latach 493-526 - Powstało w 493 r. po likwidacji państwa Odoakra przez Teodoryka Wielkiego, wodza Ostrogotów, plemienia germańskiego, wschodniego odłamu Gotów. Teodoryk stał się królem zarówno Rzymian, jaki i barbarzyńców, którzy osiedlili się na półwyspie apenińskim. Zachował rzymską administrację i prawo. Rozbudował stolicę państwa Rawennę i dobudował wiele rzymskich budowli. W 553 r. Królestwo Ostrogotów zostało podbite przez Justyniana Wielkiego. Obszary przyłączone do Bizancjum przez Justyniana do 565 r. - Justynian Wielki – cesarz bizantyjski. Celem jego polityki była reaktywacja imperium rzymskiego zjednoczonego jedyną, ortodoksyjną wiarą. Podbił państwo Wandalów, zajął południowa część Półwyspu Iberyjskiego, zwyciężył Ostrogotów. Zreformował administrację państwa i nakazał kodyfikację (spisanie i usystematyzowanie) prawa. Na mapie są jeszcze zaznaczone plemiona: Jutowie, Duńczycy, Goci – Półwysep Skandynawski, Sasi, Turyngowie, Longobardowie (ekspansja na południe Niemiec) – Niemcy, Słowianie – wschodnia Europa (częściowo dzisiejsza Polska), ekspansja na północ, południe, wschód i zachód, Baltowie – na północ od Słowian, Plemiona ugrofińskie – na północny wschód od Słowian, Bułgarzy, Awarowie (najazd na Państwo Geidów w 568 roku) – wschód Europy, okolice miasta Tanais, Arabowie – Półwysep Arabski, Libijczyczy, Berberowie, Maurowie – północna Afryka, Baskowie – północno wschodnia Hiszpania. Kierunki najazdów bizantyjski wojsk na państwa germańskie to: z Konstantynopola przez Grecję w 533 roku na Kartaginę, potem w 554 roku z Kartaginy na Kartagenę, z Kartaginy na Sycylię w 534 roku, natomiast w 536 roku na Rzym, z Rzymu na Rawennę a w 552 roku z Rawenny na Mediolan.