Mapa przedstawiająca wydarzenia wojny stuletniej. Posiadłości Plantagenetów we Francji w 1339 r. znajdowały się w Gujennie. Tereny zajęte przez Anglików w latach 1415-1453 to Normandia, Bretania, Gujenna, Reims, Paryż, Orlean, Troyes. Tereny objęte żakierią: Paryż. Tereny przyjęte do Burgundii w końcu XIV i XV wieku: Księstwo Brabantu, Księstwo Luksemburga. […] by w przyszłości nie było już nigdy sporów ani spraw co do rzeczonego hołdu, obiecujemy w dobrej wierze, w imieniu naszym i naszych następców książąt Gujenny, którzy wtedy nastaną, że rzeczony hołd odbywać się będzie w ten oto sposób: Król Anglii, książę Gujenny, włoży swoje dłonie między dłonie króla Francji. A ten, który będzie się zwracał do króla Anglii, księcia Akwitanii, a będzie mówił w imieniu króla Francji, będzie mówił w ten sposób: „Jesteście, panie, winni hołd wiernopoddańczy tu obecnemu królowi Francji jako książę Gujenny i par Francji i obiecujecie mu dochować wiary i wierności! Mówcie: Potwierdzam!”. A król Anglii, książę Gujenny, oraz jego następcy powiedzą wtedy: „Potwierdzam!”. Zatem król Francji przyjmie od rzeczonego króla Anglii i księcia Gujenny ten hołd wiernopoddańczy z wiary i z ust, na mocy swojego prawa i prawa innego […]. Tak ma się odbywać hołd i ma być tak samo odnawiany za każdym razem. I z tytułu złożenia rzeczonego hołdu My i nasi następcy, książęta Gujenny, przekażemy pisma opieczętowane naszą wielką pieczęcią, jeśli tylko król Francji tego wymaga. Posiadłości Plantagenetów we Francji na mocy pokoju w Brétigny w 1360 r.: Traktat z Brétigny. Oddajemy i przekazujemy rzeczonemu królowi Anglii oraz wszystkim jego potomkom i następcom, a także cedujemy na nich wszystkie honory, obediencje, hołdy, poddanych, wasali, lenna, służby, powinności, przysięgi, prawa […] oraz wszelkiego rodzaju wyższą i niższą jurysdykcję, strażnice, seniorie i suwerenności. Tereny zajęte przez Anglików w latach 1415 - 1453: Powstania chłopskie w Normandii przeciwko Anglikom (ok. 1434–1435 r.). A tak […] dręczyli lud gwałtami i wszelkiego rodzaju nieprawościami, że ludność pól i wsi w całym Bessin, za przyczyną pewnych szlachciców z kraju, postanowiła mszcząc się za swą krzywdę i udrękę wygnać lub wytępić Anglików. Zebrali się więc w zimie, a mróz tego czasu tak się rozsrożył, że pola na 2 stopy i więcej śniegiem były zakryte, i przybyli na przedmieście miasta Caen, szacowani na liczbę trzydziestu tysięcy ludzi, a [nawet] więcej. […] W tymże czasie były też podobne rozruchy ludowe w okolicach Vaux de Vire za przyczyną pewnego człowieka mianem Boquier. W całej bowiem Normandii, pod władzą króla Anglików będącej, lud wycierpiał od zbójów angielskich tak wiele gwałtów, rzezi, wszelkich fałszów i krzywd, że nie mogąc znieść niesprawiedliwości i codziennej niepewności, nie widząc ratunku – wszczął wielkie powstanie przeciwko Anglikom. Niecni Anglicy, którzy byli starymi i niejako naturalnymi wrogami tej ziemi i jej ludu, chętnie – jak powiadamy – to przyjęli, bo dawało im to możność wielkich gwałtów i rzezi, do których szukali okazji, aby nasycić swą nienawiść. Lecz rozruchy te w Vaux de Vire brutalnie uśmierzył pewien dowódca wojskowy Anglików, pan Scales, wybijając – jak wieść głosi – cztery lub pięć tysięcy chłopów i w ten sposób kładąc kres buntowi, pozostałym zaś pozwolił bezpiecznie wrócić, do domów […]. Powstanie chłopskie we Francji zw. żakierią z 1358 r. Kronika Froissarta. W tym czasie, gdy król Francji był więziony w Anglii, o czym była poprzednio mowa, w królestwie Francji, a mianowicie w Beauvaisis, w Brie i nad rzeką Marną, w Valois, w Laonnais i w ziemi Coucy i wokół Soissons, wielkie szaleństwo ogarnęło chłopów ze wsi; ponieważ wielu chłopów, piechurów i ludzi z osad miejskich, bez dowódcy czy przewodnika, zebrało się w Beauvaisis. A na początku nie było ich nawet stu. I mówili między sobą, że szlachta gubi i bezcześci całe królestwo Francji; że fałszywie i zdradliwie pozwoliła księciu Walii ująć i wysłać do Anglii ich króla. [Ten] miał zaledwie garść ludzi w porównaniu z siłami Francuzów; że [szlachta] nic innego nie czyni jak tylko niszczy i obdziera wszystek niski lud, który wiele ma biedy i utrapień, tak z lich powodu, jak i wskutek wojen ogarniających całe królestwo, a którym nikt nie zapobiega […], ale [lud] wytępi wszystką szlachtę, nikogo z nich nie pozostawiając [przy życiu]. Królem uczynili jednego spośród siebie, który – jak powiadają – pochodził z Glermont en Beauvaisis, a wybrali najgorszego ze złych. A ten zły i chłopski król zwie się Jacques Bonhomme. Owi podli ludzie spalili w okręgu Beauvaisis, wokół Garbie, Amiens i Montdidier ponad sześćdziesiąt dużych dworów i znacznych zamków. I gdyby Bóg nie postawił temu kresu swoją świętą łaską, tak by się ta plaga rozmnożyła, że zniszczyłaby szlachtę, kościół święty, a potem i wszystkich bogatych ludzi w całym kraju […]. Tereny przyłączone do Burgundii w końcu XIV i XV w. Żyli więc poddani domu burgundzkiego w wielkim bogactwie dzięki długiemu okresowi pokoju i dobroci księcia, pod którego panowaniem byli, a który ściągał małe podatki ze swoich poddanych; i wydaje mi się, że ziemie te z tego powodu łacniej ziemią obiecaną zwać się mogą niż jakiekolwiek inne seniorie na ziemi. Są one pełne bogactw i w wielkim wytchnieniu [trwają] jak [chyba] nigdy już później: i pewnie już 23 lata minęły, od kiedy się to zaczęło. Spiżarnie i odzienie mężczyzn i kobiet obfite i zbytkowne, biesiady i bankiety wspanialsze i zbytkowniejsze niż w jakimkolwiek innym kraju, o którym słyszałem; kąpiele i hulanki z kobietami wielkie, nieumiarkowane i nieco bezwstydne (mówię o kobietach niskiego stanu). Toteż wydawało się poddanym tego domu [burgundzkiego], że żaden książę nie jest dla nich odpowiedni, tym bardziej taki, który usiłowałby ich ukorzyć […]. A przede wszystkim nie wiedzą oni, że wszystkie te ich łaski pochodzą od Boga, który rozdziela je tak, jak mu się podoba […].