Sposób kreacji podmiotu lirycznego i adresata:
a) podmiot liryczny ujawnia się tylko przez fakt mówienia do adresata,
b) adresat wskazany przez użycie czasowników osobowych („pokochałeś”, „stoisz”) oraz zaimków („z tobą”, „twoja”), >c) o adresacie podmiot liryczny mówi, używając czasowników w czasie przeszłym („pokochałeś”) i teraźniejszym („żyjesz”),
d) motyw ruczaju (strumienia, potoku) daje efekt lustrzanego odbicia, stąd adresat ma „twarze obie”,
e) jego funkcją jest ukazanie złożoności psychiki jednego człowieka, dramatycznego rozdarcia osobowości (por. wiersz Wczorajszemu T. Gajcego),
f) podmiot liryczny i adresat wypowiedzi to ta sama osoba, a wypowiedź jest monologiem wewnętrznym.
Czas w wierszu:
a) czasu przeszłego używa się w połączeniu z pojęciami kojarzącymi się z kruchością, delikatnością, miękkością („kruche, ciepłe ciało”, „formach słowiczych”, „jak mleko płynie w szklanym smukłym dzbanie,/skrzypiec ma smutek i roślin śpiewanie”),
b) wyrażenia te odnoszą się do przeszłości pojmowanej jako czas idylliczny, czas lirycznych wzruszeń,
c) czas teraźniejszy użyty w połączeniu z określeniami wyrażającymi grozę („gdzie bracia popieleją z tobą,/gdzie śmierć i wielkość jak dwa gromy obok/stoją u skroni i skrzydłami biją”, „z szablą rozpaloną stoisz/u huraganów ostatniego boju”, „kiedy broń jak życie w dłoni ważysz,/a nie masz łzy na sercu i na twarzy,/gdy rzucasz ciało jak puchy świetliste”),
d) teraźniejszość to czas wojny, walki i śmierci,
e) przeszłość i teraźniejszość spotykają się i przenikają, tworząc całość („jeden ruch, co poukrywa/ziemię jak pożar i niebo jak jaśmin”). Zegar śmierci, Alfred Kubin. 166 Język polski – Nowa matura, nowe możliwości
Odbiór rzeczywistości charakterystyczny dla pokolenia Kolumbów:
a) tytuł Dwie miłości sugeruje rozdarcie, dramatyczne napięcie pomiędzy tęsknotą do „kruchego, ciepłego ciała” i „form słowiczych” a spokojną akceptacją „ziemi grozy”,
b) przedstawienie wojny jako wydarzenia nieuniknionego, koniecznego, bo wpisanego w koncepcję historii („ziemię grozy/z ognistym śladem wielkich kroków bożych”):
c) katastrofizm historiozoficzny,
d) apokaliptyczne obrazowanie („ziemię jak pożar”, „śmierć i wielkość jak dwa gromy obok/stoją u skroni i skrzydłami biją/tym, co umarli, i tym, którzy żyją”),
e) pojmowanie losów ludzi rzuconych w taką rzeczywistość:
f) ludzie słabi i bezradni na tle grozy wojny („jedno serce jest małe i ciasne”, „rzucasz ciało jak puchy świetliste,/wiotkie jak śpiew”, „ludzi skutych”),
g) poczucie konieczności uczestnictwa w walce („I kiedy z szablą rozpaloną stoisz/ u huraganów ostatniego boju,/i kiedy broń jak życie w dłoni ważysz,/a nie masz łzy na sercu i na twarzy”),
h) przewidywanie nieuchronnej śmierci („gdzie śmierć i wielkość jak dwa gromy obok/ stoją u skroni i skrzydłami biją”, „by mieć twarz jedną nie odbitą w ciszy,/napiętnowaną śmierci czarnym krzyżem”),
i) przekonanie o nieuniknionej zagładzie pokolenia („gdzie bracia popieleją z tobą”),
j) akceptacja losu pokolenia („myślisz, że z Boga musi być ta miłość,/dla której młodość w grobie się prześniło”),
k) katastrofizm generacyjny.
Budowa wersyfikacyjna:
a) wiersz ma regularną budowę stroficzną (trzy strofy po 10 wersów),
b) wszystkie wersy oprócz jednego mają długość 11 sylab,
c) rymy na ogół parzyste, rzadko odbiegające od tej reguły,
d) powtórzenia formy „pokochałeś”,
e) wszystkie te zabiegi służą budowaniu atmosfery spokoju oraz wyrażeniu akceptacji rzeczywistości i losu pokolenia.