Zbigniew Herbert Wstęp do „Atlasa”

Mitologia, jakiej uczono go w szkole, napawała go odrazą, była bowiem tryumfem antropomorficznej bestii
− gromadził skamieliny, odciski pazurów
− nienawidził rasy zwycięzców i jego przymierze z pokonanymi wydawało mu się odziedziczone
po górze, strumieniu, ściganym owadzie i melancholijnym olbrzymie
− cała jego sympatia kierowała się ku
zmęczonym bohaterom i dwuznacznym.

cw1 Źródło: Zbigniew Herbert, Wstęp do „Atlasa”, [w:] tegoż, Król mrówek. Prywatna mitologia, oprac. R. Krynicki, Kraków 2008, s. 116.

Zbigniew Herbert Stary Prometeusz

Pisze pamiętniki. Próbuje w nich wyjaśnić miejsce bohatera w systemie konieczności, pogodzić sprzeczne ze sobą pojęcie bytu i losu.
Ogień buzuje wesoło na kominku, w kuchni krząta się żona – egzaltowana dziewczyna, która nie mogła urodzić mu syna, ale pociesza się, że i tak przejdzie do historii. Przygotowanie do kolacji na którą ma przyjść miejscowy proboszcz i aptekarz, najbliższy teraz przyjaciel Prometeusza.
Ogień buzuje na kominku. Na ścianie wypchany orzeł i list dziękczynny tyrana Kaukazu, któremu dzięki wynalazkowi Prometeusza udało się spalić zbuntowane miasto.
Prometeusz śmieje się cicho. Jest to teraz jedyny sposób wyrażenia niezgody na świat.

cw2 Źródło: Zbigniew Herbert, Stary Prometeusz, [w:] tegoż, Król mrówek. Prywatna mitologia, oprac. R. Krynicki, Kraków 2008, s. 87.