Wpływ i recepcja mniejszych szkół sokratejskich

R19U0bn1uAovR1

Obraz przedstawia starszego mężczyznę. Ma wysoką czapkę, półdługie, jasne włosy i długą brodę z wąsami. Ubrany jest w ciemny strój. Stoi i podpiera się laską. Mężczyzna znajduje się nad brzegiem jeziora.

Przekonanie cyników o tym, że warunkiem szczęścia jest wyrzeczenie, przejęli stoicy. Ten pogląd był również bliski myślicielom wczesnochrześcijańskim, którzy ascezę uczynili podstawą życia duchowego. Filozofa zaczęto utożsamiać z pustelnikiem, który pogardza światem (łac. contemptus mundi) i od niego ucieka (łac. fuga mundi). Szkoła cynicka istniała aż do VI w. n.e. Z czasem jednak upowszechniło się także negatywne znaczenie cynizmu, rozumianego jako postawa życiowa polegająca na lekceważącym stosunku do obowiązującego w danej społeczności systemu wartości, deprecjonowaniu instytucji, negowaniu autorytetów.

Hedonizm cyrenaików znalazł swoją kontynuację w filozofii epikureizmu, ale też tracił na swoim radykalizmie. Z czasem przyjemność zaczęto rozumieć jako brak cierpień i dokonano rozgraniczenia między przyjemnościami cielesnymi a duchowymi.

Z przedstawicielami szkoły megarejskiej zetknął się Platon, który zresztą krytycznie ustosunkował się do niej w Sofiście. Niemniej jednak paradoksy i antynomie, które tworzyli, zwróciły uwagę na konieczność uściślenia i większej precyzji w myśleniu filozoficznym. Tym sposobem megarejczycy utorowali drogę późniejszemu rozwojowi systemów logiki nazw i logiki zdań.

dog