R16fc1Eo3Xg8C
Ilustracja o kształcie poziomego prostokąta ukazuje fragment pomnika Mikołaja Kopernika w Warszawie dłuta Bertela Thorvaldsena. Za pomnikiem znajduje się widok na fragment zabudowy architektonicznej z arkadowymi przejściami.

Mistrzostwo formy i dbałość o detal w rzeźbach Bertela Thorvaldsena

Ważne daty

1770‑1844 – lata życia Bertela Thorvaldsena

1785 - rozpoczęcie studiów w Akademii Sztuk Pięknych w Kopenhadze

1797‑1819 - pobyt w Rzymie

1803 – wykonanie rzeźby Jazon ze złotym runem

od 1805 – pełnienie funkcji profesorem akademii sztuk pięknych w Kopenhadze

od 1808 – członkostwo w Akademii Św. Łukasza w Rzymie

1817‑1829 – wykonanie rzeźby Ganimedes i orzeł

1826‑1832 – wykonanie Pomnika księcia J. Poniatowskiego

1827‑1830 – wykonanie Pomnika Mikołaja Kopernika w Warszawie

m21ef9758af094d25_0000000000020
1
1

Scenariusz lekcji dla nauczyciela

RmTNIQQaK6QBY
Pobierz plik: scenariusz_lekcji.pdf
Scenariusz zajęć do pobrania.
Plik PDF o rozmiarze 77.01 KB w języku polskim

II. Zapoznawanie z najwybitniejszymi dziełami w zakresie architektury i sztuk plastycznych. Uczeń:

1. wymienia i rozpoznaje najbardziej znane dzieła sztuki różnych epok, stylów oraz kierunków sztuk plastycznych;

13. dokonuje opisu i analizy, w tym porównawczej, dzieł z uwzględnieniem ich cech formalnych:

b) w rzeźbie: bryły, kompozycji, faktury, relacji z otoczeniem,

15. rozpoznaje w dziele sztuki temat i wskazuje jego źródło ikonograficzne;

16. rozpoznaje podstawowe motywy ikonograficzne, świętych chrześcijańskich, bogów greckich i alegorie wybranych pojęć na podstawie atrybutów;

2. wskazuje twórców najbardziej reprezentatywnych dzieł;

3. umiejscawia dzieła w czasie (wskazuje stulecie powstania dzieł sztuki dawnej, a w przypadku dzieł sztuki nowoczesnej i współczesnej datuje je z dokładnością do połowy wieku), w nielicznych przypadkach, dotyczących sztuki nowoczesnej i współczesnej, zna daty powstania dzieł lub datuje je z dokładnością jednej dekady;

9. identyfikuje najbardziej reprezentatywne i najsłynniejsze dzieła na podstawie charakterystycznych środków warsztatowych i formalnych oraz przyporządkowuje je właściwym autorom;

III. Zapoznawanie z dorobkiem najwybitniejszych twórców dzieł architektury i sztuk plastycznych. Uczeń:

1. wymienia najistotniejszych twórców dla danego stylu lub kierunku w sztuce;

4. łączy wybrane dzieła z ich autorami na podstawie charakterystycznych środków formalnych;

5. na podstawie przedłożonych do analizy przykładów dzieł formułuje ogólne cechy twórczości następujących twórców: Fidiasz, Poliklet, Praksyteles, Giotto, Jan van Eyck, Hieronim Bosch, Masaccio, Sandro Botticelli, Leonardo da Vinci, Michał Anioł, Andrea Mantegna, Piero della Francesca, Rafael Santi, Giorgione, Tycjan, Jacopo Tintoretto, Pieter Bruegel Starszy, Albrecht Dürer, Hans Holbein Młodszy, Donatello, Filippo Brunelleschi, Andrea Palladio, El Greco, Caravaggio, Gianlorenzo Bernini, Francesco Borromini, Diego Velázquez, Bartolomé Esteban Murillo, Georges de la Tour, Nicolas Poussin, Claude Lorrain, Peter Rubens, Anton van Dyck, Frans Hals, Rembrandt van Rijn, Jan Vermeer van Delft, Antoine Watteau, Jacques Louis David, Jean Auguste Dominique Ingres, Antonio Canova, Berthel Thorvaldsen, Francisco Goya, Eugène Delacroix, Caspar David Friedrich, William Turner, John Constable, Gustave Courbet, Jean François Millet, Eduard Manet, Claude Monet, Edgar Degas, August Renoir, Georges Seurat, Vincent van Gogh, Paul Gauguin, Paul Cézanne, Henri de Toulouse‑Lautrec, August Rodin, Gustaw Klimt, Alfons Mucha, Antonio Gaudí, Edward Munch, Henri Matisse, Pablo Picasso, Umberto Boccioni, Wasyl Kandinsky, Piet Mondrian, Kazimierz Malewicz, Marcel Duchamp, Giorgio de Chirico, Salvador Dalí, René Magritte, Marc Chagall, Amadeo Modigliani, Jackson Pollock, Andy Warhol, Roy Lichtenstein, Claes Oldenburg, Francis Bacon, Yves Klein, Niki de Saint Phalle, Christo, Duane Hanson, Victor Vasarelly, Alberto Giacometti, Constantin Brançusi, Henry Moore, Le Corbusier, Frank Lloyd Wright, oraz artystów polskich i działających w Polsce (m.in. takich jak: Wit Stwosz, Bartłomiej Berrecci, Tylman z Gameren, Dominik Merlini, Bernardo Belotto, Marceli Bacciarelli, Piotr Aigner, Piotr Michałowski, Artur Grottger, Henryk Rodakowski, Jan Matejko, Józef Chełmoński, Maksymilian i Aleksander Gierymscy, Józef Brandt, Olga Boznańska, Józef Pankiewicz, Władysław Podkowiński, Jan Stanisławski, Leon Wyczółkowski, Henryk Siemiradzki, Xawery Dunikowski, Stanisław Wyspiański, Józef Mehoffer, Jacek Malczewski, Witold Wojtkiewicz, Witkacy, Leon Chwistek i inni przedstawiciele grupy formistów, przedstawiciele grupy Rytm, kapistów i grupy „a.r.”, Tadeusz Makowski, Andrzej Wróblewski, Tadeusz Kantor, Jerzy Nowosielski, Alina Szapocznikow, Władysław Hasior, Roman Opałka, Magdalena Abakanowicz);

6. porównuje dzieła różnych artystów tworzących w podobnym czasie;

IV. Kształcenie w zakresie rozumienia i stosowania terminów i pojęć związanych z dziełami sztuki, ich strukturą i formą, tematyką oraz techniką wykonania. Uczeń:

2. zna terminologię związaną z opisem formy i treści dzieła malarskiego, rzeźbiarskiego i graficznego, w tym m.in. nazwy formuł ikonograficznych, słownictwo niezbędne do opisu kompozycji, kolorystyki, relacji przestrzennych i faktury dzieła;

6. właściwie stosuje terminy dotyczące opisu treści i formy dzieł sztuk plastycznych;

V. Zapoznanie ze zbiorami najważniejszych muzeów i kolekcji dzieł sztuki na świecie i w Polsce, a także z funkcją mecenatu artystycznego oraz jego wpływem na kształt dzieła sztuki. Uczeń:

3. łączy dzieło z muzeum lub miejscem (kościoły, pałace, galerie), w którym się ono znajduje.

m21ef9758af094d25_0000000000029
Nauczysz się

rozpoznawać dzieła Bertela Thorvaldsena oraz umiejscowić je w czasie;

rozpoznawać podstawowe techniki plastyczne i określać ich cechy charakterystyczne;

przeprowadzać analizę ikonograficzną dzieła, posługując się słownikami symboli;

opisywać i przeprowadzać analizę porównawczą dzieł, uwzględniając ich cechy.

m21ef9758af094d25_0000000000034

Berthel Thorvaldsen – rzeźbiarz antykizujący

R8YpbvOP1TDxX1
Ilustracja o kształcie pionowego prostokąta przedstawia portret Berthela Thorvaldsena namalowany przez Karla Begasa. Ukazuje stojącego w półpostaci rzeźbiarza, ustawionego z półprofilu. Artysta ma na sobie długi, ciemny płaszcz z futrzanym kołnierzem. Dłonie trzyma z przodu, założone jedna na drugą na wysokości brzucha. Po lewej stronie, przed mężczyzną, znajduje się posążek kobiety stojącej profilem zwróconym w stronę Thorvaldsena. Obok postaci, na stole po prawej, rozrzucone są narzędzia rzeźbiarskie. Dodatkowo na ilustracji umieszczono następujące informacje: Berthel Thorvaldsen (1768-1844) był duńskim rzeźbiarzem islandzkiego pochodzenia, jednym z czołowych przedstawicieli klasycyzmu. Kiedy skończył jedenaście lat, matka zapisała go do Akademii Sztuk Pięknych w Kopenhadze. Tam artysta wykazał się wielkim talentem. Jego prace zdobywały liczne nagrody, a on sam medale. Jako absolwent uczelni został wysłany na stypendium do Rzymu (1793–96), gdzie spędził większą część życia. Od 1803 realizował zamówienia artystyczne płynące z Wielkiej Brytanii, Austrii, Danii, Niemiec, Rosji oraz Polski, do której podróżował na przełomie lat 20. i 30. XIX wieku.
Karl Begas, Bertel Thorvaldsen, ok. 1823, Ermitaż, Sankt Petersburg, Rosja, wikimedia.org, domena publiczna

W panegirycznych życiorysach opiewano talent Bertela Thorvaldsena jako równy geniuszom starożytnym, takim jak Homer, Sofokles i Platon. Pisano, że dorównuje Grekom, a nawet w niektórych dziełach zwycięsko z nimi rywalizuje. Opinie te zawdzięczał Thorvaldsen temu, iż w swej twórczości był wierny wzorom antycznym. Podstawą kompozycji było dla niego nie bozzettoBozzettobozzetto, lecz precyzyjny rysunek, traktowany jako rygorystyczny projekt. Przebieg procesu twórczego podporządkowany był naturze finalnego tworzywa, nawet modelując w glinie, Thorvaldsen formował ją z myślą o surowej logice kamienia. AntykizowaneAntykizowaćAntykizowane dzieła rzeźbiarza cieszyły się popularnością, a rzymska pracownia artysty stała się miejscem odwiedzanym przez monarchów.

Klasyczne inspiracje w rzeźbach Thorvaldsena

W rzeźbach Thorvaldsena widoczne są wpływy antyku. Zapewne wpływ na artystę miała podróż do Włoch, które były wtedy centrum kultury w Europie, studia starożytności. W tym czasie poznał także słynnego już rzeźbiarza włoskiego Antoniego Canovę. Znaczącą pracą, która przyniosła mu sławę była rzeźba Jazon ze złotym runem z 1803 roku, wykonana na zlecenie Thomasa Hope'a, bogatego angielskiego mecenasa sztuki. Posąg przedstawia dumnego Jazona w momencie, gdy powraca z runem przewieszonym przez ramię. Wyraża istotę starożytnego mitu opisanego przez aleksandryjskiego poetę Apolloniosa z Rodos o bohaterze, który podróżował w poszukiwaniu złotego runa , próbując pomóc ojcu odzyskać królestwo od króla Pellasa.

Jazon, Iásōn, - tesalski heros z Jolkos, dowódca Argonautów, uczestnik łowów kalidońskich;  syn króla Ajzona usuniętego z tronu przez Pellasa; Pellas zgodził się oddać władzę pod warunkiem zdobycia przez Jazona „złotego runa” (…); pomogła mu w tym Medea, którą później poślubił, lecz wkrótce porzucił dla innej; mit o Jazonie pojawia się u Hezjoda, Pindara, Eurypidesa, Apolloniosa z Rodos oraz Waleriusza Flakkusa; w czasach nowożytnych znalazł odbicie w literaturze i muzyce.

Źródło: https://encyklopedia.pwn.pl/haslo/Jazon;3917382.html (dostęp z dnia 31.03.2018)

Jazon ze złotym runem, Muzeum Thorvaldsena, 1803, Kopenhaga, Dania

R1dWjjOtwDXk51
Prezentacja 3D przedstawia rzeźbę Berthela Thorvaldsena „Jazon ze złotym runem”. Ukazuje mężczyznę w hełmie z włócznią na ramieniu. Dodatkowo do rzeźby zostały dołączone następujące informacje: 1. Rzeźba Polikleta „Doryforos niosący włócznię”, ukazująca antyczny posąg umięśnionego mężczyzny w akcie w pozycji kontrapostu oraz tekst: Inspiracją dla Thorvaldsena była antyczna rzeźba z V wieku p.n.e. – Doryforos niosący włócznię Polikleta. Duński artysta zastosował ten sam schemat: Jazon ustawiony jest w kontrapoście, na ramieniu trzyma włócznię. 2. Posąg Leocharesa „Apolla Belwederskiego”, ukazujący stojącego mężczyznę w akcie z wieńcem na głowie i wyciągniętą przed siebie lewą ręką, z przełożoną przez szyje peleryną oraz tekst: Estetyka aktu przypomina także posąg Apolla Belwederskiego, rzymskiej kopii z II wielu p.n.e., wykonanej według rzeźby z IV wieku p.n.e. greckiego oryginału dłuta Leocharesa. 3. Jazon utrzymany w klasycznej, statycznej pozie, wykazuje nieznaczny ruch poprzez obrót głowy. 4. Artysta różnicuje fakturę rzeźby – skóra przewieszona przez rękę oraz pień drzewa są o chropowatej powierzchni, wiernie odwzorowującej ich strukturę, podczas gdy ciału Jazona rzeźbiarz nadał gładką, wyszlifowaną powierzchnię. 5. Rzeźba wyraża zarówno fizyczny, jak i psychiczny spokój, jest prototypem klasycznego bohatera.
Źródło: online skills, cc0.

W latach 1817‑1829 Thorvaldsen wykonał rzeźbę Ganimedes i orzeł. Ukazuje młodzieńca odzianego jedynie w czapkę frygijską, który, przyklękając na jedno kolano, poi stojącego obok orła. W lewej ręce trzyma miseczkę, z której pije ptak, w prawej wysokie naczynie na płyn. W pracy Berthela Thorvaldsena zauważyć można, tak charakterystyczne dla klasycyzmu, dążenie do harmonii, symetrii i rytmu, którego celem było osiągnięcie wrażenia ładu, równowagi i spokoju. W rzeźbie klasycystycznej szukano harmonijnych proporcji, ideału piękna i doskonałości na wzór rzeźb starożytnych. Artysta zastosował kontrast w fakturze – gładka skórą młodzieńca jest zestawiona ze szczegółowym opracowaniem piór orła. Jednocześnie jest to zestawienie przeciwstawnych usposobień – ufnej natury człowieka i drapieżności ptaka o ostrym dziobie.

Ryky6foaaTrrM1
Ilustracja interaktywna o kształcie poziomego prostokąta przedstawia rzeźbę Berthela Thorvaldsena „Ganimedes i orzeł”. Ukazuje klęczącego na lewym kolanie mężczyznę w akcie, pojącego orła. W lewej dłoni trzyma naczynie z napojem, w prawej dzban. Ganimedes i orzeł przedstawieni są z profilu. Rzeźba umieszczona jest na czarnym tle. Na ilustracji został wyrysowany trójkąt, w którego wpisane są postacie. Dodatkowo na ilustracji zostały umieszczone następujące informacje: 1. Ganimedes był synem Trosa, króla Troi. Słynął ze swej urody. Według Homera (Iliada, 20, 232), został porwany przez bogów na Olimp, aby im służyć jako podczaszy w czasie uczt (wraz z Hebe). Według późniejszych źródeł, zakochany w nim Zeus porwał go przybrawszy postać orła (por. Owidiusza Metamorfozy, 10, 155) lub posłał orła po niego (por. Wergiliusza Eneidę, 5, 255), a Trosa - ojca chłopca - wynagrodził stadem cudownych rumaków. Orzeł zmieniony został w gwiazdozbiór Orła, a sam Ganimedes w Wodnika. 2. Kompozycja rzeźby oparta jest na trójkącie, którego wierzchołkiem jest nakrycie głowy Ganimedesa.
Bertel Thorvaldsen, „Ganimedes i orzeł”, 1817-1829, Muzeum Thorvaldsena, Kopenhaga, Dania, lesamoursdezeusenimages.files.wordpress.com, CC BY 3.0

Gracje są tematem często powtarzanym w twórczości Thorvaldsena. Powracając wielokrotnie do motywu, dokonywał zmian w odniesieniu do własnych kompozycji, jak również do modelu sztuki klasycznej i do grupy stworzonej przez Canova już w latach 1814‑1817. W kompozycji z 1842 roku (Accademia Nazionale di San Luca, Rzym), duński rzeźbiarz wprowadził nowy element, kupidyna z lirą, aby zasugerować, że Gracje, choć skoncentrowane we wzajemnym związku, słuchają jego muzyki. Dodatkowym elementem wprowadzonym przez artystę jest strzała miłości, trzymana przez jedną z Gracji i dotykana przez inną czubkiem palca.

RRMNiyeH1UQSx1
Ilustracja interaktywna o kształcie pionowego prostokąta przedstawia rzeźbę Berthela Thorvaldsena „Trzy Gracje i kupidyn”. Ukazuje trzy kobiety w akcie, wzajemnie obejmujące się. Kobiety na siebie spoglądają. Po lewej stronie, pomiędzy kobietami, widoczny jest kupidyn z lirą. Rzeźba jest w jasnym, jednolitym kolorze. Dodatkowo na ilustracji zostały umieszczone następujące informacje: 1. Ilustracja rzeźby Antonio Canovy „Trzy Gracje”, ukazująca trzy kobiety w akcie, wzajemnie obejmujące się oraz tekst: Gracje stoją w objęciach, lecz są w porównaniu z rzeźbą Canovy od siebie oddalone. 2. Kupidyn – symbol miłości gra na lirze, podkreślając zainteresowanie Gracji muzyką. 3. Jedna z gracji trzyma strzałę miłości, którą zainteresowana jest druga z kobiet i dotyka ją czubkiem palca. 4. Kołczan ze strzałami leży u stóp Gracji.
Bertel Thorvaldsen, „Trzy Gracje i kupidyn”, 1842, Akademia Św. Łukasza, Rzym, Włochy, wikipedia.org, CC BY 3.0

Jeszcze w latach 1813‑1816 powstała rzeźba inspirowana sztuką antyczną – Wenus z jabłkiem, nawiązująca do klasycznej greckiej mitologii. Rzeźba przedstawia boginię po konkursie piękności. Jedną ręką chwyta ubrania na pniu drzewa, aby je ponownie założyć, z drugiej – trzyma jabłko rzucone przez Eris podczas wesela Tetydy i Peleusa, będące motywem kluczowym i symbolem niezgody. Wenus jest uosobieniem piękna, jej spojrzenie przepełnione jest erotyzmem.

Ru2Ft8pB15CM11
Ilustracja interaktywna o kształcie pionowego prostokąta przedstawia obraz Berthela Thorvaldsena „Wenus z jabłkiem”. Na obrazie znajduje się młoda, naga kobieta. W lewej ręce trzyma kawałek płótna, a w prawej jabłko. Wzrok ma skierowany na owoc. Rzeźba jest w jasnym, jednolitym kolorze na ciemnym tle. Dodatkowo na ilustracji zostały umieszczone następujące informacje: 1. Ilustracja rzeźby Praksytelesa „Afrodyta z Knidos”, ukazująca stojąca w kontrapoście kobietę w akcie, trzymającą w lewej dłoni płaszcz oraz komentarz: Postawa Wenus Thorvaldsena nawiązuje do Afrodyty z Knidos Praksytelesa z ok. 360 roku przed naszą erą. 2. Wenus przedstawiona jest w kontrapoście. 3. Wzrok skierowany na jabłko jest pełen wdzięku, nawiązuje do pojęć piękna i miłości, z którymi kojarzona jest bogini.
Bertel Thorvaldsen, „Wenus z jabłkiem”, marmur, 1813-1816 Muzeum Thorvaldsena, Kopenhaga, Dania, wikimedia.org, domena publiczna

Pomniki Thorvaldsena w Polsce

Thorvaldsen zasłynął także jako twórca pomników. W jego dorobku znajdują się dzieła o znaczeniu historycznym oraz nagrobki. Świadectwa jego geniuszu znajdują się także w Polsce. Do najbardziej znanych należą pomniki w Warszawie — księcia Józefa Poniatowskiego (1826‑32) i Mikołaja Kopernika (1827‑30). Rzeźbiarz nadał przedstawieniu cech antycznych.

Idea przedstawienia wybitnego dowódcy, żołnierza z krwi i kości, bohatera, walecznego Polaka nie w mundurze czy stroju o cechach narodowych lecz w stroju antycznym, wzbudzała sprzeciw. Podobnie jak antykizacja oblicza oraz częściowa nagość (odsłonięte nogi i ręce), rzekomo niegodna szlachetnie urodzonego generała. Narzekano również na fakt, iż pomnik pozbawiony jest patosu, że nie podkreśla bohaterskiej śmierci, domagano się swoiście pojętego naturalizmu. (…)

W sporach o pomnik księcia Poniatowskiego odbija się konflikt między klasykami a romantykami, tak istotny dla kultury polskiej i kształtowania współczesnych cech narodowych Polaków, którego apogeum przypadało skądinąd na około 1830 rok.

Źródło: Kamil Kopania,  http://www.isztuka.edu.pl/i-sztuka/node/459 (dostęp z dnia 31.03.2018)

RtXyNBjWBO1Fk1
Ilustracja interaktywna o kształcie pionowego prostokąta przedstawia rzeźbę Berthela Thorvaldsena „Pomnik księcia Józefa Poniatowskiego”, ustawioną na postumencie. Ukazuje mężczyznę siedzącego na koniu. W lewym ręku trzyma uprząż. Jego głowa jest lekko obrócona w lewo. Za pomnikiem tło wypełnia błękitne niebo. Dodatkowo na ilustracji zostały umieszczone następujące informacje: 1. Ilustracja pomnika konnego Marka Aureliusza w Rzymie, ukazująca władcę na koniu z wyciągniętą prawą ręką, w której trzyma miecz na tle fragmentu zabudowy architektonicznej oraz tekst: Znajdujący się przed Pałacem Prezydenckim w Warszawie pomnik księcia Józefa Poniatowskiego wzorowany był na posągu konnym cesarza Marka Aureliusza, wykonanym w 175 roku n.e. 2. Poniatowski przedstawiony jest w rzymskim stroju, w skierowanej przed siebie ręce trzyma miecz. Jest stylizowany na wzór rzymskich przywódców. 3. Pełen powagi Poniatowski cechuje się zdecydowanym spojrzeniem, lecz jego wzrok jest spokojny, pozbawiony surowości Marka Aureliusza.
Bertel Thorvaldsen, „Pomnik księcia Józefa Poniatowskiego”, 1826-1832, Warszawa, wikimedia.org, domena publiczna

Pomnik Mikołaja Kopernika jest drugim, obok pomnika księcia Józefa Poniatowskiego, dziełem duńskiego rzeźbiarza Bertela Thorvaldsena zrealizowanym w Warszawie. Rzeźba została zamówiona w 1820 roku. Pomysłodawcą postawienia pomnika przed ówczesną siedzibą Towarzystwa Przyjaciół Nauk był Stanisław Staszic, który od razu pokrył część kosztów. Gipsowy model postaci Kopernika trafił do Warszawy z Rzymu dopiero w 1827 roku, choć według umowy miał być gotowy w półtora roku. Odlew figury wykonali brązownicy Jan Gregoire i Sebastian Norblin. Cokół został zrobiony według projektu Adama Idźkowskiego. Na realizację przedsięwzięcia przeznaczono część majątku po zmarłym rok wcześniej Staszicu, ponadto nowy prezes Towarzystwa Przyjaciół Nauk Julian Ursyn Niemcewicz przeprowadził zbiórkę publiczną. (…)

Rzeźba przedstawiała siedzącego astronoma z cyrklem w prawej dłoni i strefą armilarną w lewej dłoni, na cokole znajdowały się dwa napisy – po łacinie: NICOLAO COPERNICO GRATA PATRIA  i po polsku: MIKOŁAYOWI KOPERNIKOWI RODACY.

Źródło: http://muzhp.pl/pl/e/1858/odsloniecie-pomnika-mikolaja-kopernika-w-warszawie (dostęp z dnia 31.03.2018)

R1ApcW8gGne9T
Bertel Thorvaldsen, „Pomnik Mikołaja Kopernika”, Warszawa, 1827-1830, wikimedia.org, CC BY 3.0
RSngpOLHvvbI5
Ćwiczenie 1
Wymień dwie autentyczne postacie wyrzeźbione przez Thorvaldsena.
RqUD38TINVYXE
Ćwiczenie 2
Podaj antyczne inspiracje dla rzeźb Pomnik księcia Józefa Poniatowskiego, Wenus z jabłkiem.
RseahtR3Saqh1
Ćwiczenie 3
Uzupełnij tekst. Berthel Thorvaldsen był Tu uzupełnij rzeźbiarzem islandzkiego pochodzenia, jednym z czołowych przedstawicieli klasycyzmu. Kiedy skończył jedenaście lat, matka zapisała go do Akademii Sztuk Pięknych w Tu uzupełnij. Tam artysta wykazał się wielkim talentem. Jego prace zdobywały liczne nagrody, a on sam medale. Jako absolwent uczelni został wysłany na stypendium do Tu uzupełnij (1793–96), gdzie spędził większą część życia. Od 1803 realizował zamówienia artystyczne płynące z Wielkiej Brytanii, Austrii, Danii, Niemiec, Rosji oraz Tu uzupełnij, do której podróżował na przełomie lat 20. i 30. XIX wieku.
R1CkG0vKkWp9X
Ćwiczenie 4
Podaj tytuły rzeźb antycznych, które stały się inspiracją Jazona ze złotym runem Thorvaldsena.
RTFGvmv9Z7Zlk
Ćwiczenie 5
Podaj nazwisko innego rzeźbiarza klasycystycznego, który podjął się tematu „Trzech Gracji”.
RfM7pJ5HECm5T
Ćwiczenie 6
Wyjaśnij pojęcie kontrapostu.
R1XlhdQDNzltj
Ćwiczenie 7
Połącz rzeźby z miastami, w których się znajdują. Ganimedes i orzeł Możliwe odpowiedzi: 1. Warszawa, 2. Kopenhaga, 3. Kopenhaga, 4. Rzym. Trzy Gracje i kupidyn Możliwe odpowiedzi: 1. Warszawa, 2. Kopenhaga, 3. Kopenhaga, 4. Rzym. Pomnik księcia Józefa Poniatowskiego Możliwe odpowiedzi: 1. Warszawa, 2. Kopenhaga, 3. Kopenhaga, 4. Rzym. Wenus z jabłkiem Możliwe odpowiedzi: 1. Warszawa, 2. Kopenhaga, 3. Kopenhaga, 4. Rzym.
Polecenie 1
Omów rzeźbę Ganimedes i orzeł.
Omów rzeźbę Ganimedes i orzeł.
Polecenie 2

Znajdź w albumie sztuki lub zasobach internetowych jedno z dzieł Bertela Thorvaldsena, które nie zostało przedstawione na lekcji i krótko je opisz.

Słownik pojęć

Antykizować
Antykizować

1. naśladować sztukę antyczną; 2. stylizować dzieło sztuki przez nadanie mu cech charakterystycznych dla zabytków sztuki odległych epok.

Bozzetto
Bozzetto

pierwszy model rzeźby.

Słownik pojęć został opracowany na podstawie:

sjp.pwn.pl

m21ef9758af094d25_0000000000216

Galeria dzieł sztuki

m21ef9758af094d25_0000000000220

Bibliografia

S. Kozakiewicz, Oświecenie, klasycyzm, romantyzm, Warszawa 1976

http://muzhp.pl/pl/e/1858/odsloniecie-pomnika-mikolaja-kopernika-w-warszawie (dostęp z dnia 31.03.2018)

http://www.isztuka.edu.pl/i-sztuka/node/459 (dostęp z dnia 31.03.2018)