Izabella Klebańskatooltipid11.1Izabella Klebańska

„Mania i skarby szklanej gabloty” (fragment)tooltipid12„Mania i skarby szklanej gabloty” (fragment)

„(…) Zamrugała powiekami i odwróciła się gwałtownie w stronę szklanej gabloty. Zamknięte w niej były prawdziwe cudeńka. Papa, który był nauczycielem fizyki w gimnazjum, powiedział, że to przyrządy fizyczne. Manię niezmiennie zachwycały stojące tam maleńkie, delikatne wagi, błyszczące szklane naczynia o przedziwnych kształtach i różnokolorowe kamienie zwane minerałami.
„Przyrządy fizyczne, przyrządy fizyczne” – zaczęła nucić w duchu.
– Maniusiu! – Aż podskoczyła, gdy ręka ojca nagle spoczęła na jej ramieniu. – Co ty tutaj robisz?
– Chowam się, tatku – odparła i błyskawicznie zanurkowała pod biurkiem, gdy w uchylonych drzwiach gabinetu ukazała się głowa jej brata, Józia.
– O! – zająknął się na widok ojca. – Przepraszam, nie widział papa Mani?
– Tu jej nie ma – kategorycznym tonem odpowiedział pan Skłodowski.
– Dziękuję, że mnie papa nie zdradził – wysapała, gramoląc się spod biurka, gdy tylko drzwi zamknęły się za Józiem.
– Nad czym tak dumałaś, kochanie? – spytał tata.
– Ja tylko patrzyłam – wyszeptała. – Wszystko tutaj jest takie śliczne.
– Doprawdy? – roześmiał się. – A co podoba ci się najbardziej?
– Nie wiem – odparła niepewnie.
– Rozumiem – pokiwał głową z nagłą powagą – prawdziwy badacz nie wydaje opinii pochopnie. Zatem przyjrzyjmy się z bliska – dodał, otwierając szafkę. Wyjął z niej tackę z minerałami i postawił na biurku.
– Pozwól tutaj – zwrócił się do Mani, siadając za biurkiem, a ona wspięła się na jego kolana.
– Jak dorosnę, zostanę fizykiem, tak jak tatko! – oznajmiła Mania, gdy pan Skłodowski odłożył ostatni minerał. – Co papa o tym myśli?
– Myślę, że ty, moja panno Maniu, możesz zostać, kim zechcesz – powiedział z przekonaniem ojciec przyszłej noblistki Marii Skłodowskiej-Curie.”tooltipid12.1„(…) Zamrugała powiekami i odwróciła się gwałtownie w stronę szklanej gabloty. Zamknięte w niej były prawdziwe cudeńka. Papa, który był nauczycielem fizyki w gimnazjum, powiedział, że to przyrządy fizyczne. Manię niezmiennie zachwycały stojące tam maleńkie, delikatne wagi, błyszczące szklane naczynia o przedziwnych kształtach i różnokolorowe kamienie zwane minerałami.
„Przyrządy fizyczne, przyrządy fizyczne” – zaczęła nucić w duchu.
– Maniusiu! – Aż podskoczyła, gdy ręka ojca nagle spoczęła na jej ramieniu. – Co ty tutaj robisz?
– Chowam się, tatku – odparła i błyskawicznie zanurkowała pod biurkiem, gdy w uchylonych drzwiach gabinetu ukazała się głowa jej brata, Józia.
– O! – zająknął się na widok ojca. – Przepraszam, nie widział papa Mani?
– Tu jej nie ma – kategorycznym tonem odpowiedział pan Skłodowski.
– Dziękuję, że mnie papa nie zdradził – wysapała, gramoląc się spod biurka, gdy tylko drzwi zamknęły się za Józiem.
– Nad czym tak dumałaś, kochanie? – spytał tata.
– Ja tylko patrzyłam – wyszeptała. – Wszystko tutaj jest takie śliczne.
– Doprawdy? – roześmiał się. – A co podoba ci się najbardziej?
– Nie wiem – odparła niepewnie.
– Rozumiem – pokiwał głową z nagłą powagą – prawdziwy badacz nie wydaje opinii pochopnie. Zatem przyjrzyjmy się z bliska – dodał, otwierając szafkę. Wyjął z niej tackę z minerałami i postawił na biurku.
– Pozwól tutaj – zwrócił się do Mani, siadając za biurkiem, a ona wspięła się na jego kolana.
– Jak dorosnę, zostanę fizykiem, tak jak tatko! – oznajmiła Mania, gdy pan Skłodowski odłożył ostatni minerał. – Co papa o tym myśli?
– Myślę, że ty, moja panno Maniu, możesz zostać, kim zechcesz – powiedział z przekonaniem ojciec przyszłej noblistki Marii Skłodowskiej-Curie.”

Źródło: https://elementarz.org/wp-content/uploads/2020/03/MiNS-kl-3-cz-3A-04.pdf [dostęp: 16.10.2023]