Oświecenie po polsku

RvWIb5ZjW16ar

Nagranie video. Wyświetla się plansza z tytułem: „Nauka polska w XVIII wieku. Dydaktyka czy badania?”. Następnie pojawia się dr hab. Filip Wolański z Uniwersytetu Jagiellońskiego. Mężczyzna o długich, siwych włosach w okularach siedzi w jasnym pomieszczeniu. W tle biała ściana, powieszone na niej fragmenty grafik, biała kanapa i wzorzyste poduszki. Film kończy się planszą z napisami: wystąpił dr hab. Filip Wolański, scenariusz i realizacja Contentplus.pl, na zlecenie Uniwersytetu Wrocławskiego, w ramach projektu "E‑podręczniki do kształcenia ogólnego".

Nagranie video. Wyświetla się plansza z tytułem: „Nauka polska w XVIII wieku. Dydaktyka czy badania?”. Następnie pojawia się dr hab. Filip Wolański z Uniwersytetu Jagiellońskiego. Mężczyzna o długich, siwych włosach w okularach siedzi w jasnym pomieszczeniu. W tle biała ściana, powieszone na niej fragmenty grafik, biała kanapa i wzorzyste poduszki. Film kończy się planszą z napisami: wystąpił dr hab. Filip Wolański, scenariusz i realizacja Contentplus.pl, na zlecenie Uniwersytetu Wrocławskiego, w ramach projektu "E‑podręczniki do kształcenia ogólnego".

Film dostępny pod adresem /preview/resource/RvWIb5ZjW16ar

Nagranie video. Wyświetla się plansza z tytułem: „Nauka polska w XVIII wieku. Dydaktyka czy badania?”. Następnie pojawia się dr hab. Filip Wolański z Uniwersytetu Jagiellońskiego. Mężczyzna o długich, siwych włosach w okularach siedzi w jasnym pomieszczeniu. W tle biała ściana, powieszone na niej fragmenty grafik, biała kanapa i wzorzyste poduszki. Film kończy się planszą z napisami: wystąpił dr hab. Filip Wolański, scenariusz i realizacja Contentplus.pl, na zlecenie Uniwersytetu Wrocławskiego, w ramach projektu "E‑podręczniki do kształcenia ogólnego".

R1VK3U2s8h8JB

Nagranie video. Wyświetla się plansza z tytułem: „Podróże edukacyjne w I Rzeczypospolitej”. Następnie pojawia się dr hab. Filip Wolański z Uniwersytetu Jagiellońskiego. Mężczyzna o długich, siwych włosach w okularach siedzi w jasnym pomieszczeniu. W tle biała ściana, powieszone na niej fragmenty grafik, biała kanapa i wzorzyste poduszki. Film kończy się planszą z napisami: wystąpił dr hab. Filip Wolański, scenariusz i realizacja Contentplus.pl, na zlecenie Uniwersytetu Wrocławskiego, w ramach projektu "E‑podręczniki do kształcenia ogólnego".

Nagranie video. Wyświetla się plansza z tytułem: „Podróże edukacyjne w I Rzeczypospolitej”. Następnie pojawia się dr hab. Filip Wolański z Uniwersytetu Jagiellońskiego. Mężczyzna o długich, siwych włosach w okularach siedzi w jasnym pomieszczeniu. W tle biała ściana, powieszone na niej fragmenty grafik, biała kanapa i wzorzyste poduszki. Film kończy się planszą z napisami: wystąpił dr hab. Filip Wolański, scenariusz i realizacja Contentplus.pl, na zlecenie Uniwersytetu Wrocławskiego, w ramach projektu "E‑podręczniki do kształcenia ogólnego".

Film dostępny pod adresem /preview/resource/R1VK3U2s8h8JB

Nagranie video. Wyświetla się plansza z tytułem: „Podróże edukacyjne w I Rzeczypospolitej”. Następnie pojawia się dr hab. Filip Wolański z Uniwersytetu Jagiellońskiego. Mężczyzna o długich, siwych włosach w okularach siedzi w jasnym pomieszczeniu. W tle biała ściana, powieszone na niej fragmenty grafik, biała kanapa i wzorzyste poduszki. Film kończy się planszą z napisami: wystąpił dr hab. Filip Wolański, scenariusz i realizacja Contentplus.pl, na zlecenie Uniwersytetu Wrocławskiego, w ramach projektu "E‑podręczniki do kształcenia ogólnego".

Impulsy oświeceniowe płynące do Polski

Najbardziej znaczące impulsy oświeceniowe docierały do Polski z Francji.
We wczesnej, saskiej fazie rolę rozsadnika nowych idei pełniły z jednej strony dwór drezdeński, a z drugiej - po klęsce Stanisława Leszczyńskiego - jego krąg lotaryński. Tytularny król Polski nigdy nie wyrzekł się swoich korzeni i nie zrezygnował z chęci wpływania na polskie sprawy (por. lekcja 119).

R1MyyN4Ke5NWI1

Obraz przedstawia portret mężczyzny. Ma on siwe, kręcone na końcach włosy. Ma brązowe oczy, długi, prostu nos oraz pełne usta. Ukazany został od ramion w górę. Ma na sobie białą koszulę z ciasno przylegającym do szyi kołnierzem, żółtą bluzkę i ciemną kamizelkę. Tło za mężczyzną jest ciemne, jednolite.

Ważną rolę, podobnie jak w innych krajach, odgrywała masoneriamasoneriamasoneria, której początki sięgają do lat dwudziestych XVIII w., kiedy Fryderyk August Rutowski (nieślubny syn Augusta II Mocnego) założył w Warszawie lożę 'Trzech Braci'. Oddziaływanie masonerii miało jednak zasadnicze ograniczenie. Z trudem docierało do zwykłych dworków szlacheckich, przenikając raczej do kręgów arystokratyczno‑dworskich. Podobnie zresztą jak przywieziona też za pośrednictwem francuskim fascynacja Anglią. Jednymi z pierwszych, którzy jej ulegli, byli młody jeszcze wówczas
(1754 r.) przyszły król Stanisław Poniatowski i jego wpływowy protektor Adam Kazimierz Czartoryski.

Kolejnym źródłem inspiracji oświeceniowych były wzorce czerpane z Niemiec. Działo się to za pośrednictwem Drezna i saskich ośrodków nauki (np. uniwersytetu w Lipsku i sąsiadującego z nim pruskiego Halle) oraz poprzez Gdańsk i niemieckojęzyczne, luterańskie tamtejsze mieszczaństwo.

Rola Kościoła – triumf oświaty

Początek wieku XVIII wydawał się szczytem 'kontrreformacji' i wpływów kościoła na szlachtę polską. Okazuje się jednak, że również w Rzeczpospolitej zauważalne były tendencje antyklerykalne. Miały one - podobnie jak dawniej - podłoże stanowe. Szlachta chciała uwolnić się od jurysdykcji sądów kościelnych, formalnie zrównać obciążenia podatkowe, jak i zapewnić sobie płacenie dziesięciny w pieniądzu, a nie w naturze. Wrogość budziły też prerogatywy nuncjatury apostolskiejt7KAYjpAOl_000tp001nuncjatury apostolskiej.

Jednocześnie jednak w tym okresie wśród duchowieństwa przewagę zyskują pokolenia lepiej wykształcone do pracy duszpasterskiej, przenoszące na grunt polski nowe sposoby oddziaływania, nie polemizujące ze zdobyczami nauki, a nawet starające się pogodzić naukę z religią. Zgodnie z poglądami najbardziej uczonego papieża epoki Benedykta XIV miało to zapobiec postępującej sekularyzacji i upowszechnianiu deizmu.

Duchowni ci chętnie podróżowali i studiowali w Rzymie i Neapolu, dokąd przenikały wzorce francuskie (m.in. przez burboński dwór neapolitański), łatwiejsze do przyjęcia za włoskim i kościelnym pośrednictwem.

R15DKkWGVbVz9

Obraz przedstawia widok na piaskową ulicę. Jest ona zatłoczona: przechadzają się po niej ludzie, jeżdżą wozy i konie. Z obu stron ulicy wysokie zabudowania, na ścianach których umieszczone zostały symetrycznie okna. Z lewej strony ulicy, w oddali, kościół z dwoma wieżami na przedzie.

Władcy dają przykład – mecenat Wettynów i Stanisława Augusta Poniatowskiego

Zarówno August II jak i jego syn August III byli znani ze swojego zamiłowania
do sztuki. Dzięki ich inwestycjom Drezno zmieniło się we wzorcowe miasto barokowe, a Zwinger w podziwiany przez ówczesną Europę przykład budowli pałacowej.
Także w Warszawie przedsięwzięli szereg inwestycji, poczynając od słynnej Osi Saskiej, po przebudowę Zamku Królewskiego. Wzniesiono też nowy zamek w Grodnie, w którym odbywały się sejmy.

Stanisław Leszczyński wprawdzie nie miał możliwości zrealizować swoich projektów w Polsce, zrobił to jednak w swoich posiadłościach w Lotaryngii: w Lunéville
[czyt.: lunewil] oraz Nancy [czyt.: nosi].

Najwięcej jednak zawdzięcza polska kultura mecenatowi ostatniego władcy
- Stanisława Augusta. Przy współpracy z doradcami w sprawach sztuki Marcello Bacciarellim oraz Fryderykiem Moszyńskim władca realizował szereg inicjatyw w dziedzinie urbanistyki, architektury, rzeźby i malarstwa.

Król wspierał postęp kultury na wiele sposobów, poczynając od słynnych obiadów czwartkowych skupiających elity intelektualne i literackie, przez fundowanie stypendiów utalentowanym artystom, po kolekcjonerstwo i kreowanie rozwoju sztuki przez zamówienia.

Tragiczny finał rządów Poniatowskiego spowodował niestety zagrabienie (głównie przez Rosjan i Prusaków) znacznej części kolekcjonerskiego dorobku króla. Tylko nieliczne dzieła powróciły do Polski w wyniku rewindykacji oraz późniejszych zakupów.

R1TDnNYaZHVAB

Ilustracja przedstawia dwupiętrowy budynek ze spadzistym dachem. Na obu końcach oraz na środku budynku ściany wysuwają się do przodu. Na ścianach budynku symetrycznie umieszczone zostały okna.

RvSAGnaSkNl0P

Zdjęcie przedstawia dwukondygnacyjny zamek. W centralnej części skrzydła po prawej stronie znajduje się kolumnada sięgająca do wysokości drugiej kondygnacji, nad nią są okna drugiej kondygnacji, a nad nimi trójkątny tympanon. Po lewej stronie jest środkowe skrzydło wysunięte do przodu, a po jego lewej stronie, lewe skrzydło, które jest na tej samej wysokości do prawe. Budynek zwieńczony jest mansardowym dachem, na pierwszej kondygnacji okna są prostokątne, na drugiej zakończone łukiem. Do kolumnady prowadzi piaszczysta droga, po obu jej stronach jest przystrzyżony trawnik. Po lewej stronie przed budynkiem są klomby z kwiatami i krzewy.

Rola mecenatu magnackiego

Przykład płynący od władców oraz z zagranicy stał się również inspiracją dla polskich magnatów. Wspaniałe pałace, ogrody, przebudowa rezydencjalnych miasteczek i kolekcjonowanie dzieł sztuki stały się niemal obowiązkiem największych rodów magnackich. Działo się tak niezależnie od opcji politycznych – konserwatywnych czy postępowych.

Główne rody magnackie zaczęły wznosić wspaniałe rezydencje jeszcze w XVII w. W kolejnym stuleciu jednak nabrały one wręcz monarszego rozmachu i splendoru. Pałace Radziwiłłów w Nieświeżu i Nieborowie, Branickich w Białymstoku, Lubomirskich w Łańcucie, Czartoryskich w Puławach, Sieniawie czy Korcu, Potockich w Tulczynie należały do największych i najbardziej znanych. Dochody płynące zwłaszcza z przeżywających kolonizacyjny boom kresów południowo‑wschodnich pozwalały tworzyć tak nowatorskie dzieła jak wspaniały ogród sentymentalno‑krajobrazowy w Zofiówce. Szczęsny Potocki, który zasłynął jako „czołowy zdrajca”Stanisław Szczęsny Potocki„czołowy zdrajca”, stworzył tu u kresu Rzeczypospolitej jedno z najpiękniejszych założeń ogrodowych Europy swojej epoki.

R9ZVQZidm1HYp

Zdjęcie przedstawia dwupiętrowy budynek ze spadzistym, pomarańczowym dachem. W centralnej części budynku wejście. Okna na ścianach rozmieszczone zostały symetrycznie i w równych odległościach. Przed budynkiem szeroka, piaskowa droga, a z obu jego stron zielone drzewa. Niebo błękitne, częściowo przysłonięte białymi chmurami. Zdjęcie zostało wykonane w świetle dziennym.

R1EkU97ZNX5O0

Zdjęcie przedstawia żółty, dwupiętrowy budynek. Z obu jego stron wyższe wieże, a dalej niski, piętrowy budynek. Wejście do pałacu na środku, a na dachu rzeźba siedzącego mężczyzny i kobiety, po między nimi stoi mężczyzna dźwigający na ramionach kulę. Przed wejściem piaskowy plac, a za nim niski, żółty murek. Przed murem piaskowa droga, a z obu jej stron krótko przystrzyżona, zielona trawa. Z lewej strony budynku zielone drzewa. Niebo jasne, bezchmurne. Zdjęcie zostało wykonane w świetle dziennym.

R1LEyToAwyV5r

Obraz przedstawia widok na piętrowy budynek ze skośnym, pomarańczowym dachem. Okna umieszczone są symetrycznie, a dwa budynki mieszkalne połączone są wyższym, dwupiętrowym. Do wejścia do budynku prowadzą schody. Przed budynkiem piaskowy plac, po którym przechodzą się ludzie w eleganckich strojach. Wzdłuż drogi zielone krzewy w donicach i duże drzewa.

R17UOXd0OptO3

Zdjęcie przedstawia parterowy budynek, a z obu jego stron wyższy, piętrowy. Całość pałacu ma skośny, szary dach. zmienić na: Zdjęcie przedstawia budynek którego środkowa część jest parterowa, a dwa boczne skrzydła piętrowe. Fasada ozdobiona jest pilastrami pomiędzy oknami na obydwu kondygnacjach. Wejście zwieńczone jest tympanonem. Budynek nakryty jest mansardowym dachem z oknami w niższej części.

Nowe wzorce architektoniczne

Okres panowania Poniatowskiego przyniósł wyraźne zmiany w gustach architektonicznych. Powstała nawet odmiana stylistyczna, którą historycy sztuki nazwali 'klasycyzmem stanisławowskim', będącym zapowiedzią typowego dla następnego stulecia połączenia wątków historycznych: klasycyzmu, palladianizmut7KAYjpAOl_000tp003palladianizmu, baroku i rokoka z wątkami orientalnymi. Do najbardziej znanych realizacji należy tu zaliczyć dzieła przybyłego z Włoch Dominika Merliniego, który otrzymał tytuł 'architekta króla Rzeczypospolitej'. Był on autorem m.in. przebudowy Zamku Ujazdowskiego (1766‑1771) i nowych wnętrz na Zamku Królewskim (sala Audiencyjna, sypialnia, sale: Ensemblowa, Rycerska, Tronowa i kaplica, biblioteka).

Najważniejsze i najbardziej charakterystyczne, w sposób zdecydowany zrywające z późnobarokową estetyką były prace w Łazienkach: Biały Domek i Pałac Myślewicki, Pałac na Wyspie, Wodozbiór (przebudowany zbiornik wody) i Stara Pomarańczarnia wraz z Teatrem. Merlini odbudował też po pożarze pałac Krasińskich oraz gmach Trybunału w Lublinie. Dla magnatów związanych z dworem zrealizował przebudowę pałaców w Opolu Lubelskim (1766‑72), Jabłonnie (1775‑79) oraz warszawskiej Królikarni (1786‑89).

R1CMJuIMTxm1Y

Zdjęcie przedstawia wnętrze sali bogato zdobionej złotem. Sala jest prostokątna. Na lewej ścianie dwa okna, pomiędzy którymi znajduje się biała rzeźba oraz lustro. Na centralnej ścianie dwie pary drzwi: jedne zamknięte, a drugie otwarte. Pomiędzy nimi duży obraz przedstawiający mężczyznę na koniu. Wzdłuż prawej ściany białe rzeźby oraz czarne popiersia. Z sufitu zwisają kryształowe żyrandole. Na podłodze kwadratowe panele złożone z różnych odcieni drewna, tworzące wzory.

RkJygXmKAMmFD

Zdjęcie przedstawia wnętrze sali bogato zdobionej złotem. Wzdłuż ściany ustawione zostały złote kolumny, pomiędzy którymi w niszach znajdują się rzeźby lub lustra. Z sufitu zwisają duże, kryształowe żyrandole. Na podłodze parkiet w dwóch kolorach drewna w kształcie rombów.

R1Q3z5gJbdqHH

Zdjęcie przedstawia salę. Ściany są czerwone, a na nich w równych odstępach są złote wnęki z drzwiami i oknami. Wzdłuż ścian stoją krzesła obite czerwonym materiałem. Na ścianie na wprost jest czerwony tron z zadaszeniem. Sufit jest biały ze złotymi zdobieniami. Z sufitu zwisają dwa kryształowe żyrandole. Podłoga wyłożona jest drewnianym parkietem w dwóch kolorach.

R1OJuu2uRFbk8

Zdjęcie przedstawia dwukondygnacyjny budynek. W cenntralnej części znajdueje się trójkątny tympanon wsparty na czterech kolumnach. Na całej długości fasady pomiędzy oknami są pilastry. Po prawej stronie budynek połączony jest zadaszoną kolumnadą z mniejszym dwukondygnacyjnym budynkiem. Pałac stoi nad wodą. Na pierwszym planie stoi drzewo z kolorowymi liśćmi, przed którym leżą czerwone i żółte liście.

RJorx7sjQQ5xi

Zdjęcie przedstawia wnętrze sali. Z prawej strony ściana, w której znajdują się okna w równej odległości. Pomiędzy nimi złote zdobienia. W górnej części zdjęcia ściana przylegająca, na której znajduje się kominek, a nad nim rzeźba mężczyzny. Na środku sali długi stół ze złotym oraz białym obrusem. Na stole mikrofony, a przy stole złote krzesła.

RpZrzhR0WCjoE

Zdjęcie przedstawia półokrągły, piętrowy budynek. Na obu jego końcach dach jest podwyższony, w kształcie ostrosłupa. Okna w budynku rozmieszczone symetrycznie i w równych odległościach. Centralna część budynku jest podwyższona do drugiego piętra, a u dołu znajduje się wejście z drewnianymi drzwiami. Przed budynkiem brukowy plac, na środku którego jest zielona trawa i ciemnymi i żółtymi kwiatami. Za budynkiem zielone, wysokie drzewa. Niebo jasne, zachmurzone. Zdjęcie zostało zrobione w świetle dziennym.

RwYlkZbL6CVM2

Zdjęcie przedstawia plac, wokół którego stoją kolumny o różnej wysokości. Z lewej strony zdjęcia fragment ściany, w której znajduje się wnęka z rzeźbą człowieka. Przed placem woda. W tle zielone drzewa. Zdjęcie zostało wykonane w świetle dziennym.

Rl8LUy2VMNZUG

Zdjęcie przedstawia dwupiętrowy budynek ze spadzistym, zielonym dachem. Końce budynku oraz jego centralna część są wysunięte do przodu, a przestrzeń między nimi zagospodarowana jako balkon. Na środku budynku, na dachu, rzeźba. Okna pałacu rozmieszczone symetrycznie i w równych odległościach. Przed budynkiem zielona trawa i krzewy. Niebo błękitne z kilkoma chmurami. Zdjęcie zostało wykonane w świetle dziennym.

Teatr Narodowy

W roku 1765, a zatem zaledwie rok po swojej koronacji Stanisław August Poniatowski zainaugurował występy pierwszej polskiej, stałej trupy teatralnej pod nazwą 'Aktorowie Narodowi Jego Królewskiej Mości'. Grała ona w języku polskim, najczęściej komedie, których satyryczne ostrze wymierzone było w sarmackie, konserwatywne środowisko szlacheckie. Przesłanie polityczne i edukacyjne były oczywiste. Znacznie później zespół teatralny zyskał miano 'Teatru Narodowego'.

RYRY0Xagzgnmw1

Obraz przedstawia wnętrze sali teatralnej. W dolnej części obrazu scena, na której znajdują się ludzie w eleganckich strojach. Za nimi, na ścianie, obraz przedstawiający ulicę z budynkami z obu jej stron. Pod sceną tłum ludzi oglądających występ. Z lewej strony obrazu cztery poziomy balkonów, z których wyglądają oglądający. Z sufitu zwisają żyrandole, na ścianach są wiszące świeczniki.

Za ojca tej, w znacznej części finansowanej przez króla, instytucji uważa się Wojciecha Bogusławskiego, choć w rzeczywistości funkcję kierowniczą objął on dopiero w 1783 r. i z przerwami pełnił ją aż do 1814 r. Osobowość dyrektora wpłynęła na dobór repertuaru i poważne zaangażowanie polityczne teatru po stronie reform i postępu. To na scenie narodowej wystawiono w gorącym okresie Sejmu Czteroletniego sztukę Juliana Ursyna Niemcewicza Powrót posła. Podobnie w 1794 r., w przededniu Insurekcji Kościuszkowskiej wystawiono operę Krakowiacy i górale. Obie sztuki miały określony cel polityczny – poparcie reform i zjednoczenie narodu ponad podziałami stanowymi.

R60PTAUs9r16l

Zdjęcie przedstawia monumentalny budynek. Centralna jego część jest wysunięta do przodu i składa się z trzech pięter. Dwa pierwsze są wsparte kolumnami. Na dachu pierwszego piętra rzeźba. Z obu stron budynku niższe, podłużne skrzydła. Dach na parterze wsparty kolumnami. Przed budynkiem zaparkowane różnokolorowe samochody osobowe. Niebo błękitne, bezchmurne. Zdjęcie zostało wykonane w świetle dziennym.

R1d6aT983zAMn

Obraz przedstawia piętrowy budynek. Przednia część jest niższa, piętrowa, a wejście jej dodatkowo wsparte kolumnami. Z tyłu budynku część wyższa, piętrowa. Okna w całym teatrze rozmieszczone symetrycznie i w równych odstępach. Przed budynkiem plac, na którym leżą drewniane belki oraz stoją trzy osoby. W prawym rogu obrazu fragment budynku, do którego przymocowane są drewniane belki z metalowymi łańcuchami. Przy budynku leżą deski oraz beczki. Obraz jest utrzymany w odcieniach beży i brązu.

Biblioteka Załuskich

Biblioteka Załuskich została oficjalnie otworzona jako publicznie dostępna instytucja w 1747 r. Założyli ją dwaj bracia: Andrzej i Józef Załuscy. Obaj byli duchownymi i pełnili też inne ważne funkcje publiczne (np. Andrzej był biskupem i kanclerzem). Swoje zbiory zaczęli gromadzić już od pocz. lat 20. XVIII w., od początku też myśleli o nadaniu placówce charakteru narodowego. Już w chwili otwarcia biblioteka należała do większych tego typu placówek w Europie, licząc 180 tys. tomów i 10 tys. rękopisów.

Fundatorzy obawiali się o losy zbioru po swojej śmierci i ostatecznie uznali, że najpewniejszym zabezpieczeniem przed zakusami spadkobierców będzie podarowanie biblioteki jezuitom. W ten sposób trafiła ona pod kuratelęt7KAYjpAOl_000tp005kuratelę Komisji Edukacji Narodowej, zachowując status 'Książnicy narodowej'.

Po upadku powstania kościuszkowskiego na osobisty rozkaz carycy Katarzyny II bibliotekę miano przewieźć do Rosji. Zbiór liczył wówczas 400 tys. dzieł. W czasie pakowania i przewożenia wielka część książek została rozkradziona lub zniszczona. Do Petersburga dotarło zaledwie 262 tys. dzieł i stały się one podstawą dla Cesarskiej Biblioteki Publicznej (obecnie Rosyjskiej Biblioteki Narodowej).

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, zgodnie z traktatem pokojowym w 1921 r. Rosjanie oddali część zrabowanych zbiorów. W wyniku rewindykacji do Warszawy wróciło 43 tys. książek. Niestety, podpalone przez Niemców po powstaniu warszawskim, spłonęły one w 1944 r.

Biblioteka Załuskich stała się symbolem odrodzenia kulturalnego Polski w dobie oświecenia. Stanowiła wówczas największy w Europie, publicznie dostępny księgozbiór i bazę licznych badań naukowych.

R1QJZ9bzUsJUT

Obraz przedstawia wysoki, dwupiętrowy budynek. Na jego dachu okrągła wieża. Wejście do biblioteki w centralnej jej cześci. Okna rozmieszczone symetrycznie i w równych odległościach. Z obu stron budynku niższe, piętrowe domy, przylegające do biblioteki. Przed budynkiem piaskowy plac, na którym leżą deski oraz kamienie. Na placu stoją również ludzie. Z lewej strony obrazu drzewo, drewniany płot oraz studnia. Z prawej strony obrazu budynek mieszkalny ze skośnym dachem. Niebo błękitne, częściowo zachmurzone.

R15KtaDQZPWHm

Zdjęcie przedstawia współczesny budynek. Z przodu niższa jego część: piętrowa, z przeszklonymi ścianami. Z tyłu budynek jest wyższy, obłożony kafelkami w różnych odcieniach beżu. Przed budynkiem betonowy plac i prowadząca do niego droga. Na placu betonowe donice z roślinnością, a wzdłuż drogi zielona trawa i drzewa. Niebo błękitne, z kilkoma białymi chmurami. Zdjęcie zostało wykonane w świetle dziennym.