Animacja przedstawia współczesne wnętrze wystawowe, na którego ścianach rozwieszone są w złoconych ramach obrazy Paula Gauguina. Na pierwszej ścianie znajduje się obraz „Skąd przychodzimy? Kim jesteśmy? Dokąd zmierzamy?”. Dzieło ukazuje pogrupowane, półnagie postacie oraz zwierzęta im towarzyszące na tle natury. Należy je czytać od prawej strony, gdzie zobrazowany został moment narodzin. Środkowa strefa kompozycji odnosi się do codziennej egzystencji dorosłego człowieka. Po lewej stronie ukazana została stara kobieta pogodzona z nadchodzącą śmiercią. Błękitny bożek należy do strefy, w której znajdziemy się po przejściu na drugą stronę. Symbolizuje to, co spotka nas po śmierci. Tytuł malowidła zapisany został w lewym górnym rogu. Biały ptak trzymający jaszczurkę, umieszczony u stóp kobiety, oznacza daremność, bezcelowość słów w obliczu śmierci. Do dzieła dołączone są dodatkowe informacje: Paul Gauguin – „Skąd przyszliśmy? Kim jesteśmy? Dokąd idziemy” – 1897 – 1898. Obraz namalowany na Tahiti. W 1891 roku Gauguin opuścił Francję przenosząc się na Tahiti. Poszukiwał prostego, prawdziwego życia nieujętego w ramy sztucznych konwenansów. Uważał, że obraz Skąd przychodzimy? Kim jesteśmy? Dokąd zmierzamy?, stworzony w czasie osobistego kryzysu, jest jego największym dziełem, podsumowującym jego przemyślenia i poglądy. Na drugiej ścianie zamieszczony jest obraz „Żółty Chrystus”. W centrum ukazuje ukrzyżowanego Chrystusa. Pod krzyżem znajdują się bretońskie kobiety w regionalnych strojach. Klęczą pogrążone w smutku. Tło wypełnia daleki pejzaż, utrzymany w żółtych i rdzawych kolorach o nierównym terenie. Jesienny pejzaż oddany barwami żółtą, zieloną i rdzawą doskonale koresponduje z postacią Chrystusa. Poszczególne elementy posiadają wyraźne, grube kontury i płaską formę. Do dzieła dołączone są dodatkowe informacje: Paul Gauguin – „Żółty Chrystus” – 1889. Obraz Żółty Chrystus jest dziełem naznaczonym dwuznacznością. Do świata rzeczywistości należą kobiety, podczas gdy postać Chrystusa jest świętym obrazem, wysnutym z ich wiary. Gauguin wyjechał w 1888 roku do Arles, gdzie mieszkał przez ok. dwa miesiące, a po nieporozumieniach z van Goghiem powrócił do Pont‑Aven (początek 1889), gdzie mieszkał do wiosny 1890. Latem 1889 udał się na krótką wizytę do Paryża, aby obejrzeć światową wystawę i wziąć udział w wystawie “symbolistów i syntetystów” w Café Volpin. Po powrocie namalował Żółtego Chrystusa. Inspiracją dla namalowania obrazu stał się krucyfiks w kościele w Trémalo niedaleko Pont‑Aven. Na trzeciej ścianie znajdują się dwa obrazy. Pierwszy to „Wizja po kazaniu. Walka Jakuba z aniołem” Ukazuje kilka kobiet przypatrujących się scenie walki Jakuba z aniołem. Kobiety ubrane są w regionalne stroje bretońskie. Niektóre z nich mają złożone ręce i modlą się. Inne z zaciekawieniem spoglądają na scenę walki, która odbywa się na jednolitym, czerwonym tle. Kompozycja charakteryzuje się zastosowaniem dużych plam czystego koloru, niemal pozbawionych światłocienia. Szczególnie intensywna jest czerwień ziemi, zupełnie odbiegająca od barw spotykanych w naturze. Ukośnie rosnące drzewo dzieli obraz na dwie strefy: realną z bretońskimi kobietami na pierwszym planie oraz symboliczną ze sceną walki Jakuba z aniołem. Do dzieła dołączone są dodatkowe informacje: Paul Gauguin – „Wizja po kazaniu” – 1888. Znany też pod tytułem Walka Jakuba z aniołem. Obraz ten uznawany jest za dowód przejścia Gauguina od impresjonizmu do symbolizmu. Jest to też pierwszy obraz namalowany przez Gauguina w stylu określanym jako syntetyzm. Został przez autora ofiarowany proboszczowi w miasteczku Nizon, jednak ten nie przyjął daru. W obrazie współistnieją dwa światy: rzeczywisty (reprezentowany przez klęczące na pierwszym planie Bretonki) i fantastyczny (biblijna walka Jakuba z aniołem). Drugim dziełem jest „Mave nave moe” (Słodkie sny). Praca ukazuje wspomnienia artysty o Tahiti i jego romantyczne sny o harmonii wszystkich na ziemi. Tahitańskie dziewczyny symbolizują różne etapy życia. Młoda kobieta z aureolą nad głową po lewej stronie, jest zamyślona, ukazana jak we śnie i oznacza ucieleśnienie dziewiczej czystości. Druga dziewczyna z owocami w dłoni, jest gotowa do gryzienia owocu. W głębi krajobrazu mieszkańcy wyspy tańczą wokół bożka. Kolory są czyste i płaskie - dominują czerwienie i róże oraz zielenie i błękity. Plamy oddziela delikatny kontur. Do dzieła dołączone są dodatkowe informacje: Paul Gauguin – „Nave nave moe” – 1894. Obraz przedstawia dwie kobiety tahitańskie, odpoczywające na łonie natury w pobliżu lustra wody. Napis znajdujący się w lewym dolnym rogu – Nave nave moe, jest tłumaczony jako „Radość odpoczynku”, „Radość inspiracji” lub „Słodkie sny”. Dzieło ma jednak głębsze symboliczne znaczenie i nawiązuje do chrześcijańskiego Odkupienia. Przedstawiona kobieta z jabłkiem nawiązuje do biblijnej Ewy i jest jej tahitańską wersją. Obok niej siedzi kobieta z aureolą, co ma sugerować, iż jest to Matka Boska. Na ostatniej ścianie został zaprezentowany „Autoportret z Żółtym Chrystusem”. Ukazuje popiersie malarza, zwróconego lekko w lewą stronę. Artysta ma na sobie codzienny strój. Za nim widoczne są jego dzieła. Do dzieła dołączone są dodatkowe informacje: Paul Gauguin – „Autoportret z Żółtym Chrystusem” – 1889. Obraz ukazuje popiersie artysty. Jego wzrok jest skierowany w oczy widza. Z tyłu, z lewej strony wisi Chrystus, z prawej natomiast widać dzbanek na tytoń z „peruwiańskim” obliczem artysty, rzeźbę, którą Gauguin wykonał dla Émile’a Schuffeneckera. W ten sposób obraz dzieli się na dwie sfery: po jednej jego stronie ukazane jest męczeństwo i ofiara (sprawy duchowe), po drugiej – ludzkie namiętności (sprawy ziemskie). Obrazy o tematyce religijnej, namalowane przez Gauguina w 1889, ukazują jego próbę wzięcia udziału w debacie teologicznej, która zdominowała myślenie w końcu XIX w. W tle animacji znajduje się podkład muzyczny. Jest to zapętlona ścieżka dźwiękowa, zagrana na fortepianie. Utwór jest spokojny, delikatny, ma relaksacyjny charakter.