Obraz przedstawia sytuację, która ma miejsce w urządzonym z przepychem pomieszczeniu, w którym znajdują się purpurowe kotary i zawieszone na ścianach proporce oraz obrazy. Po prawej stronie widać dwuskrzydłowe, rzeźbione drzwi, które są z jednej strony otwarte. Za nimi widać niewyraźną postać stojącego żołnierza. Przed drzwiami leży na podłodze młody mężczyzna z sumiastym wąsem. Rozdziera on dłońmi swoją koszulę, ukazując nagą pierś. Patrzy w kierunku grupy stojących przed nim ludzi, wśród których uwagę zwraca mężczyzna ubrany w czerwoną, bogato zdobioną szatę. Palcem wskazującym lewej, wyciągniętej w górę ręki wskazuje on na otwarte drzwi. W prawej ręce trzyma laskę, którą dotyka podłogi. Pozostałe osoby znajdujące się w pomieszczeniu również są bogato ubrane. Mają albo obojętne, albo zmartwione miny. Niektórzy z obecnych chwytają się za głowy w wyrazie rozpaczy. Na pierwszym planie obrazu widać rzeźbione, pozłacane, obite purpurowym materiałem krzesło, które jest przewrócone. Wokół niego porozrzucane są dokumenty.
Skąd w Polsce pojawił się jej ostatni król? Jak doszło do I rozbioru Polski i kto zdecydowanie się mu sprzeciwiał?
Śmierć Augusta III i różne plany elekcyjne
Śmierć Augusta III otwierała nowy rozdział w dziejach kryzysu państwowości Rzeczypospolitej. FamiliaFamiliaFamilia z Czartoryskimi na czele uznała, że jej wpływy na dworze rosyjskim pozwolą na przeprowadzenie reform, ale Katarzyna II wyraźnie dała do zrozumienia, że na żadne radykalne kroki nie pozwoli. Rozczarowanie było tym boleśniejsze, że przywódcy 'Familii' musieli pogodzić się z desygnowaniemdesygnowaćdesygnowaniem na władcę podsuniętego niegdyś Katarzynie, a teraz przez nią wywyższonego stolnika litewskiego Stanisława Poniatowskiego. Deklaracja Fryderyka II popierająca zamiary carycy była oczywista – Prusacy po niedawnej nauczce (wojna siedmioletnia)nie ośmieliliby się na sprzeciw i forsowanie swoich kandydatów wbrew woli Petersburga.
Kontrkandydaci do tronu, czy to któryś z Wettynów:
Fryderyk August (książę saski, głowa saskiej rodziny panującej jako książę elektor Saksonii w latach 1763–1806, król Saksonii w latach 1806–1827 i książę warszawski w latach 1807–1815) zmarł w grudniu 1763 r., zaś jego następca i syn był małoletni,
Jan Klemens Branicki (jeden z największych magnatów polskich XVIII w. Właściciel 12 miast, 257 wsi i 17 pałaców. Ostatni męski przedstawiciel rodu Branickich herbu Gryf. Kawaler hiszpańskiego orderu Złotego Runa, hetman polny koronny),
Stanisław Leszczyński ( król Rzeczypospolitej w latach 1704–1709 i 1733–1736) praktycznie nie mieli żadnych szans wobec rosyjskich pieniędzy i blisko 30 tys. wojsk pilnujących 'porządku' w Rzeczypospolitej.
Familia
Familia
nazwa stronnictwa powstałego w połowie XVIII wieku, zgrupowanego wokół magnackich rodów Czartoryskich i Poniatowskich, dążącego do wprowadzenia reform społeczno‑ustrojowych w Rzeczypospolitej Obojga Narodów. Konfederacja Familii 1764‑1766 uznawana jest za zamach stanu i zdradę kraju
R1YilFzDFf7rT
RJFF99w4ppqgx
Polecenie 1
Wymień kandydatów, których brano pod uwagę w czasie ostatniej wolnej elekcji w Rzeczpospolitej.
Ra6jcCzWG0goU
W czasie ostatniej wolnej elekcji brano pod uwagę kandydatów: Stanisława Augusta Poniatowskiego, Adama Kazimierza Czartoryskiego, Jana Klemensa Branickiego.
Polecenie 2
Wymień czynniki, które decydowały o przewadze Stanisława Poniatowskiego w czasie ostatniej wolnej elekcji w Rzeczypospolitej.
Ra6jcCzWG0goU
Czynniki, które decydowały o przewadze Stanisława Poniatowskiego w czasie ostatniej wolnej elekcji w Rzeczypospolitej: poparcie carycy Katarzyny II, brak sprzeciwu Prus.
tFJNsPuWN8_0000000R
Sejm konwokacyjny 1764 roku i pierwsze reformy
RJujpl4TEgWnC1
Mimo zawodu z powodu braku poparcia dla królewskich ambicji Adama Kazimierza Czartoryskiego stronnictwo Familii postanowiło wykorzystać przychylność Rosji dla wprowadzenia zmian w Polsce. Wybory posłów na sejmikach sprawiły, że opozycja udała się na emigrację, a skonfederowany sejm konwokacyjny w 1764 r. mógł zacząć proces naprawy. Nadrabiając zaległości z czasów nagminnie zrywanych sejmów saskich, w ciągu trwania konwokacji od 7 maja do 23 czerwca 1764 r. uchwalono ponad 180 konstytucji (ustaw).
Przyjęto zasady procedowaniatFJNsPuWN8_000tp001procedowania w sejmie, udało się też wprowadzić zasadę głosowania większością w sprawach skarbowych, zniesiono nakaz przysięgi posłów na instrukcje, zniesiono liberum veto na sejmikach deputackichdeputacideputackich i elekcyjnych, co m.in. odblokowało funkcjonowanie sądownictwa apelacyjnego.
Pod koniec obrad zawiązano też konfederację generalną, a to gwarantowało sprawne przeprowadzenie elekcji i kolejnych sejmów. Coraz częstsze stosowanie 'skonfederowania' sejmu zaczęło stanowić praktyczny sposób przełamania podstawowych bolączek parlamentu, tzn. groźby zerwania przez liberum veto oraz nieodzowności 'jednomyślności'. Uszczuplono w ten sposób rolę i wpływ magnaterii. Odebrano jej możność hamowania i zrywania sejmów i sejmików oraz pozbawiono wpływu na sprawy skarbu i wojska.
Powołano komisje skarbowe do uporządkowania problemów skarbu. Powołano wybierane przez sejm dwie komisje skarbowe - osobną dla Korony i osobną dla Litwy. Zniesiono prywatne cłacłocła i mytamytomyta zastępując je cłem generalnym, uporządkowano sprawy wojska i miast.
Ćwiczenie 1
RYhxMxJJov5R31
zadanie interaktywne
zadanie interaktywne
Przyporządkuj typ sejmu w Rzeczpospolitej do spraw, którymi się zajmował.
konwokacyjny, elekcyjny, koronacyjny
symboliczny akt objęcia władzy przez władcę
przygotowanie wyboru władcy
wybór władcy
Źródło: Contentplus.pl sp. z o.o., licencja: CC BY 3.0.
Polecenie 3
Wymień reformy przyjęte przez sejm konwokacyjny. Które z nich miały na celu ograniczenie stosowania liberum veto jako zasady ustrojowej Rzeczypospolitej?
Ra6jcCzWG0goU
Wprowadzono porządek do sposobu sejmowania tzw. regulamin obrad, a także zasadę głosowania większością głosów nad uchwałami dotyczącymi skarbu. Posłowie stali się niezależni od sejmików poprzez zakaz przysięgania na instrukcje sejmikowe. Na sejmikach deputackich i elekcyjnych w Koronie zniesiono zasadę liberum veto. Sukcesem sejmu konwokacyjnego było zdecydowane uszczuplenie roli i wpływów magnaterii. Odebrano jej możność hamowania i zrywania sejmów i sejmików oraz pozbawiono wpływu na sprawy skarbu i wojska. Powołano wybierane przez sejm dwie komisje skarbowe - osobną dla Korony i osobną dla Litwy.
tFJNsPuWN8_000tp001
procedowanie - postępowanie zgodnie z określoną procedurą
tFJNsPuWN8_0000001E
Elekcja Stanisława Augusta Poniatowskiego
W dniu 6 września 1764 roku na Woli (obecnie dzielnica Warszawy), pod osłoną rozłożonych zaledwie kilkanaście kilometrów dalej wojsk rosyjskich, w asyście ledwie 5,5 tys. elektorów wybrano na króla Polski stolnika litewskiego Poniatowskiego, który do swojego imienia Stanisław dodał drugie - August, w miejsce wcześniejszego Antoniego.
Król był stosunkowo młody, gdyż miał zaledwie 32 lata. Starannie wykształcony, odbył powszechną w ówczesnym systemie edukacyjnym 'wielką podróż' (ang. grand tour) do Francji i Anglii. 'Familia' celowo wysłała młodego stolnika do Petersburga, gdzie poznał wielką księżnę Katarzynę, żonę następcy tronu i nawiązał z nią romans, który zdecydował o dalszych losach Poniatowskiego. Romans ten był także jednym z najczęściej podnoszonych 'zarzutów' wobec późniejszego króla, który zdobył tron przez alkowę.
25 listopada 1764 r. odbyła się w Warszawie koronacja króla. Przyczyną zmiany wielowiekowych tradycji miał być zły stan Wawelu w Krakowie, gdzie wcześniej odbywały się koronacje.. Władca użył też innych akcesoriów koronacyjnych, m.in. płaszcza i berła a nie tylko korony i tronu.
R3cGeDoFdPX44
RiEivIAGmFxpn
Ćwiczenie 2
RRL85eh9VQO9G1
zadanie interaktywne
zadanie interaktywne
Aktywna polityka zagraniczna nowego króla mogła poprawić sytuację Rzeczpospolitej. Z kim mógł ją prowadzić? Przyporządkuj władców głównych państw europejskich w okresie od 1764 r. do 1772 r. do krajów, którymi rządzili.
Jerzy III, Fryderyk II, Katarzyna II, Stanisław August Poniatowski, Ludwik XV, Maria Teresa
Austria
Prusy
Francja
Rzeczpospolita
Rosja
Wielka Brytania
Źródło: Contentplus.pl sp. z o.o., licencja: CC BY 3.0.
tFJNsPuWN8_0000001X
Nowy król i 'stare' układy
Początek rządów Poniatowskiego nie obył się bez zgrzytów. Do najważniejszych należało powolne rozchodzenie się dróg 'Familii' oraz samego króla. Pozorna emancypacjaemancypacjaemancypacja monarchy była zgodna z intencjami Katarzyny II, która dzięki temu zyskiwała na niego przemożny wpływ. Budowa własnego, królewskiego stronnictwa wymagała czasu. Rozpoczęła się od sejmowego nadania tytułu książęcego rodzinie Poniatowskich – braciom, m.in. Kazimierzowi generałowi wojsk koronnych i Michałowi późniejszemu prymasowi. Władca miał jednak ograniczone możliwości pozyskiwania stronników. Opozycja, chociaż czasowo zneutralizowana i przebywająca na emigracji, cały czas dyskredytowała młodego monarchę. Środowisko 'Familii' miało mu za złe zbytnią samodzielność, a protektorka ani myślała o zmianach, które mogłyby w przyszłości grozić wymknięciem się Rzeczypospolitej spod jej supremacji.
RtEsrI4yrmQUJ
tFJNsPuWN8_00000026
Problem dysydentów i dyzunitów
Sprawa dysydentów stała się dogodnym pretekstem do zatrzymania koła reform rozpędzonego osiągnięciami skonfederowanych sejmów.
Na sejmie konwokacyjnym w 1733 r. odebrano dysydentom (tu: protestantom) część praw politycznych. Podobnie postępowano z tzw. dyzunitami, czyli prawosławnymi, których praw jeszcze od czasów Piotra I bronić mogła Rosja. Jakiekolwiek ustępstwa na rzecz różnowierców spotykały się z gwałtownymi sprzeciwami. Od dawna nie działały mechanizmy, które w XVI w., a nawet w początkach XVII w. czyniły z Rzeczypospolitej jeden z bardziej tolerancyjnych krajów w Europie. Szlachta w obawie o swoje przywileje stanowe nie godziła się na jakiekolwiek ich ograniczenie z powodów różnic religijnych.
Politycy rosyjscy uznali, że najlepszym sposobem powstrzymania kolejnych reform będzie pogrążenie kraju w konfliktach wewnętrznych związanych z kwestiami religijnymi. W Słucku i Toruniu zawiązane zostały w 1767 r. dwie konfederacje szlachty prawosławnej i protestanckiej, domagające się natychmiastowego przywrócenia im pełni praw politycznych. Król, generalnie popierający takie rozwiązanie, po doświadczeniach sejmu 1766 r. zdawał sobie jednak sprawę,że natychmiastowa realizacja tych postulatów rozogni emocje i zdestabilizuje kraj.
anektowanie
anektowanie
przyłączanie siłą do swego państwa części lub całości terytorium innego państwa
emancypacja
emancypacja
[łac. emancipatio ‘wyzwolenie’], tu uwolnienie się spod czyjegoś wpływu
myto
myto
opłata za jednorazowy przewóz towarów przez rogatkę, most, groblę, promem itp.; formą myta były także opłaty targowe; w XIII–XIV w. podział na opłaty od towarów (cła właściwe) i myto; do XIX w. myto pobierano na rogatkach przy wjeździe do miasta
cło
cło
cło [niem. < gr. télos ‘podatek’], ekon. opłata pobierana przez państwo od przywozu i wywozu towarów
deputaci
deputaci
[łac. deputatus ‘wyznaczony’ ]: w przedrozbiorowej Polsce przedstawiciele szlachty wybierani na sejmikach deputackich, którzy zasiadali jako sędziowie w trybunałach: Koronnym (utworzonym 1578) oraz (od 1581) Litewskim;
desygnować
desygnować
powołać kogoś na stanowisko
skonfederowany
skonfederowany
sejm skonfederowany - taki, którego nie można było zerwać zasadą liberum veto, uchwały przyjmowano większością głosów
tFJNsPuWN8_0000002B
Konfederacja radomska
Przewidywania króla względem rozbudzenia negatywnych emocji przy próbach równouprawnienia niekatolików spełniły się. Dawna opozycja przy współdziałaniu ambasadora rosyjskiego Nikołaja Repnina zawiązała konfederację w Radomiu. Skierowana ona była przede wszystkim przeciwko królowi, ale także przeciwko reformom. Jak na ironię 'radomianie' zwracali się z prośbą o poparcie do Katarzyny II, protektorki dwóch konfederacji – słuckiej i toruńskiej – przeciw którym protestowano. Na czele konfederacji radomskiej stali Karol Stanisław Radziwiłł 'Panie kochanku' jako jej marszałek oraz Jan Klemens Branicki, Adam Stanisław Krasiński, Józef Mniszech, Gabriel Podoski, Wacław Rzewuski, Kajetan Sołtyk, Józef Andrzej Załuski.
R9WkU9d7iiM8K1
Nadzieje na detronizację Poniatowskiego spełzły jednak na niczym. Caryca zadowoliła się upokorzeniem króla, skłóceniem go z Familią i zahamowaniem tendencji reformatorskich. Pacyfikacja miała odbyć się na specjalnie zwołanym sejmie, który obradował w latach 1767‑1768. Opozycja miała teraz przekonać masy o konieczności ustępstw wobec innowierców, co oczywiście kompromitowałoby ją. Plany te niespodziewanie napotkały opór, który zdecydowano usunąć siłą. Repnin rozkazał aresztować najbardziej zajadłych opozycjonistów: biskupów Sołtyka i Załuskiego oraz hetmana Rzewuskiego wraz z synem.
Po sterroryzowaniu parlamentu wyłoniono specjalną delegację (stąd sejm 1767 r. nazywany jest sejmem delegacyjnym), mającą przygotować uchwały, które z góry zobowiązywano się zatwierdzić. Najważniejsze było przyjęcie tzw. 'praw kardynalnych'. Zaliczono do nich: liberum veto, wolną elekcję, prawo do nieposłuszeństwa, monopol szlachty na sprawowanie urzędów i posiadanie dóbr ziemskich. Dysydenci i dyzunici otrzymali pełnię praw.
R1Oq1xufCJJXk
tFJNsPuWN8_0000002T
Konfederacja barska
Brutalne potraktowanie przez Rosjan przywódców konfederacji radomskiej i wywiezienie ich na polecenie Repnina do Kaługi (w Rosji) zrodziło nową, zawiązaną w 1768 r. konfederację barską, tym razem pod hasłami obrony katolicyzmu, wolności i niezależności. Dążąc do umiędzynarodowienia sprawy polskiej, konfederaci ogłosili detronizację Stanisława Augusta i zorganizowali na niego nieudany zamach (Kazimierz Pułaski - jeden z przywódców konfederacji), który w opinii europejskiej raczej im zaszkodził. Konfederaci mogli trwać dzięki wsparciu Francji, jednak posiadając szlachecką jazdę nie byli w stanie przeciwstawić się skutecznie regularnej armii rosyjskiej, z którą walczyli. W konflikt włączyła się też Turcja. Konfederacja barska stała się pretekstem do dokonania w 1772 roku pierwszego rozbioru Rzeczypospolitej, do którego dążyły przede wszystkim Prusy (od lat przekonujące do rozbioru Rosję) ale przyczyniła się do niego i Austria, która już w latach 1769‑1770 zajęła Spisz, Podhale i ziemię sądecką.
R1Zb7mGmnXIOv
R8xNBQdiGR1SS
R1HFcKEDfaEiM
tFJNsPuWN8_0000003E
Pierwszy rozbiór Rzeczypospolitej (1772)
Traktat między trzema państwami: Prusami, Austrią i Rosją w sprawie rozbioru ziem polskich został podpisany w Petersburgu 5 sierpnia 1772 roku. W uzasadnieniu podjętych działań wskazywano na 'ducha niezgody', który 'zawładnąwszy częścią narodu, zniszczył w jednej chwili wszystkie […] nadzieje'. Zdaniem zaborców 'należy działać niezwłocznie, by do pokoju i porządku w Polsce doprowadzić'.
Rozpoczęty proces anektowaniaanektowanieanektowania ziem polskich i litewskich spowodował narastanie zatargów między mocarstwami. Rosja, będąca swoistym dysponentem swojego dawnego 'protektoratu', chciała na tym ostatnim etapie możliwie mocno ograniczać apetyty pozostałych państw. Sama zagarnęła peryferyjne tereny Rzeczpospolitej, które w znacznej części pochodziły z szesnastowiecznych nabytków Batorego. Było to zaledwie 92 tys. km kw. z 1,3 mln mieszkańców. Z punktu widzenia Rosji były to tereny drugorzędne, z przewagą gospodarki rolnej, bez znaczących ośrodków miejskich. Większość ludności była ruskojęzyczna i unicka, procent katolików niewielki, podobnie stosunkowo mało mieszkało tam Żydów.
Znacznie bardziej wartościowe były tereny zagarnięte przez Prusy i Austrię. Szczególnie dotkliwą stratą było 36 tys. km kw. i 580 tys. mieszkańców Prus Królewskich i północnej Wielkopolski. Były to tereny gęściej zaludnione, o nowocześniejszej gospodarce, a przede wszystkim – o kapitalnym znaczeniu strategicznym. Łączyły dwie części Prus, a dla Polski stanowiły drogę dostępu do morza. Wprawdzie handel Wisłą miał być wolny, a Gdańsk i Toruń pozostały w granicach Rzeczypospolitej, ale nałożenie ceł było łatwe i bardzo prawdopodobne.
Duże znaczenie dla polskiej państwowości miały ziemie zaboru austriackiego, Stanowiły one historyczny rdzeń Korony, a Lwów bez wątpienia należał do najważniejszych ośrodków gospodarczych Polski. W dodatku ziemie te miały wprawdzie słabsze rolnictwo, ale na 83 tys. km kw. żyło aż 2,6 mln mieszkańców polsko - i ruskojęzycznych, z których zdecydowana większość należała do Kościoła katolickiego. Podkreślić też należy, że po wygaśnięciu najazdów tatarskich ziemie południowowschodnie przeżywały rozkwit i rozwój demograficzny.
R4tuK0MLO1tn7
RFNtJacyKCOAn
RnebzwUGIIcse
Polecenie 4
Wymień państwa uczestniczące w I rozbiorze Polski, w którym roku on nastąpił.
Ra6jcCzWG0goU
Państwa uczestniczące w I rozbiorze Polski: Rosja, Prusy, Austria. Nastąpił on w 1772 roku.
Polecenie 4
Wymień państwa uczestniczące w I rozbiorze. W którym roku on nastąpił?
RHqpOYQeRJuMN
W rozbiorze uczestniczyły: Rosja, Prusy, Austria. Nastąpił on w 1772 roku.
tFJNsPuWN8_0000004A
Sejm rozbiorowy
Latem 1772 r. rosyjskim ambasadorem w Polsce został Otto von Stackelberg [czyt.: oto fon sztakeberg]. Wpływał on w zasadniczy sposób na to, co działo się w Polsce do 1790 r. Na początek jednak, zgodnie z wolą Katarzyny II, chciał doprowadzić do formalnego potwierdzenia przez Polaków decyzji rozbiorowych. Działania na zwłokę podejmowane przez króla Stanisława Augusta nie przyniosły rezultatów wobec coraz wyraźniejszego niebezpieczeństwa kolejnych zaborów terytorialnych. Mocarstwa rozbiorowe zdecydowały się na zwołanie sejmu. W celu niedopuszczenia do jego zerwania zdecydowano się na formułę 'sejmu skonfederowanegoskonfederowanysejmu skonfederowanego', na którym nie obowiązywało liberum veto i głosowano większością. Zaborcy przygotowali odpowiednie środki pieniężne na korumpowanie posłów, a ewentualne protesty miała stłamsić świadomość obecności wojsk rosyjskich.
Rl5NCNN6GOhOl1
Marszałkami konfederackimi zostali Adam Poniński oraz Michał Radziwiłł. Słaby opór posłów, w tym najbardziej znany Tadeusza Rejtana, który próbował zablokować obrady i zerwać sejm, został złamany pieniędzmi i zastraszaniem. Ostatecznie przeforsowano sejm delegacyjny z niemal nieograniczonymi prerogatywami.
Traktat rozbiorowy ratyfikowano we wrześniu 1773 roku, a limitowane obrady sejmu potrwały do 1775 roku. Wprowadzono szereg zmian, które niekiedy szły w dobrym kierunku. Powołano m.in. Komisję Edukacji Narodowej, królewskie rozdawnictwo starostw zastąpiono systemem licytacji, w miejsce rad senatu powołano organ kolegialny Radę Nieustającą. Na czele tego organu stał król, ale nieformalnie kierował jej pracami ambasador rosyjski, powołując się na traktat gwarancyjny z 1768 r. Rada Nieustająca stała się obiektem nienawiści i krytyki, choć jednocześnie była urzeczywistnieniem części postulatów zmierzających do naprawy państwa. Wprowadzono odpowiedzialność rządu (Rady) przed parlamentem i wprawdzie kolegialny, ale rzeczowy podział kompetencji poszczególnych departamentów i komisji.
Polecenie 5
Podaj, jakie korzystne dla kraju reformy wprowadzono w trakcie obrad sejmu rozbiorowego?
Ra6jcCzWG0goU
Założenie Komisji Edukacji Narodowej, pierwszego w Europie ministerstwa oświaty i utworzenie Rady Nieustającej - pierwszego stałego rządu w Rzeczypospolitej. Sejm ujednolicił też prawo podatkowe, wprowadzając podymne generalne, przywrócił cła generalne, zniósł prawo, które stanowiło, że szlachcic osiedlający się w mieście automatycznie tracił szlachectwo, a także unowocześnił strukturę wojska, którego liczebność miała być zwiększona do 30 000 (co nie zostało nigdy zrealizowane).
tFJNsPuWN8_0000004O
Rejtan na sejmie rozbiorowym
Tadeusz Rejtan stał się symbolem i wzorcem osobowym dla Polaków od końca XVIII w. do dziś.
Rv4lbcDbPvXZG1
Ten bohater wywodził się z grona średniej, mało znaczącej szlachty nowogródzkiej na Litwie. Na sejm w 1773 roku wybrano go po raz pierwszy, prawdopodobnie z poparciem Familii. Zaopatrzony został w instrukcję zabraniającą poparcia dla rozbiorów. Wykorzystując procedury parlamentarne usiłował nie dopuścić do skonfederowania sejmu i objęcia laski marszałkowskiej przez zdrajcę Adama Ponińskiego. Przez blisko 36 godzin przebywał w sali obrad blokując procedowanie. Ostatecznie opuścił Zamek po zagwarantowaniu bezpieczeństwa osobistego, ale jego próba złożenia protestacjiprotestacjaprotestacji w grodzie warszawskim (tzw. oblatowanie) nie udała się. Zrobił to jednak w innym miejscu.
Po powrocie do swoich posiadłości Rejtan nigdy nie odzyskał równowagi psychicznej. Nigdy się nie ożenił i ostatecznie targnął się na swoje życie.
protestacja
protestacja
wystąpienie przeciw czemuś
ReD3nqVdlJDcx
tFJNsPuWN8_00000055
Rejtan symbol 'obywatelskiego sprzeciwu'
Postać Rejtana stała się symbolem oporu obywatelskiego wobec zgody elit na poczynania mocarstw zaborczych. Już w końcu XVIII w. zaczęły pojawiać się portrety Rejtana. O jednym z nich napisał Adam Mickiewicz w 'Panu Tadeuszu' opisując Soplicowo:
Pan Tadeusz
Adam MickiewiczPan Tadeusz
I też same portrety na ścianach wisiały. […] Dalej w polskiej szacie Siedzi Rejtan żałośny po wolności stracie, W ręku trzyma nóż, ostrzem zwrócony do łona, A przed nim leży Fedon i żywot Katona.
bib_01 Źródło: Adam Mickiewicz, Pan Tadeusz, t. Księga I. Gospodarstwo, Wrocław 2012.
Adam Mickiewicz nawiązuje tu do samobójczej śmierci bohatera (Fedon to dzieło Platona mówiące m.in. o samobójstwie).
Do bardziej znanych dzieł należy obraz Jana Matejki przedstawiający dramatyczny protest Rejtana. Podobnie jak większość matejkowskich obrazów historycznych także ten pełen jest nieścisłości. Wyraźne oskarżenie magnaterii o spowodowanie upadku kraju budziło niechęć i zastrzeżenia u jej potomków. Obraz namalowany został w 1866 r. na wystawę w Paryżu, gdzie otrzymał złoty medal. Nie powiodły się zabiegi arystokratów, aby nie dopuścić do jego ekspozycji. Płótno kupił cesarz austriacki Franciszek Józef, a po odzyskaniu niepodległości w 1918 r. rząd polski odkupił je do zbiorów Zamku Warszawskiego.