Czy wszędzie w Polsce muzykowano tak samo?
Podsumowanie
W regionie kaszubskim wyszczególniliśmy tańce ilustrujące pracę, czyli szewca i kowala, a także inne, tj. kùflôrz, czyli taniec uradowanych rybaków, owczarz, polonez kaszubski, walc kaszubski – Laura i interesujące tańce wyszydzenia. Wśród wielkopolskich pojawiły się: wiwaty, wisielok, walcerek oraz przodek szamotulski. Z kolei region kurpiowski to przede wszystkim powolniak, będący w rzeczywistości tańcem szybkim, okrąglak i olender. Kurpiowskie tańce często były odzdabiane klaśnięciami, okrzykami, gwizdami. Szczególną uwagę tancerze zwracali na ukształtowanie rytmiczne tańca. Podobnymi cechami odznacza się folklor taneczny Warmii i Mazur, w którym dominuje szot, baba i koseder.
W regionie łowickim wyszczególniliśmy wesołego oberka, kujona, chodzonego (taniec korowodowy), klapoka i polkę. Wśród tańców ziemi rzeszowskiej pojawiły się: krzyżak rzeszowski, cebulka, chodzony oraz polki. Z kolei na Lubelszczyźnie są: niezwykle liryczny Świeć miesiączku, żywiołowy mach, cygan oraz taniec z rózgą weselną. Na Żywiecczyźnie najpopularniejszym tańcem jest popisowy hajduk. Folklor ten obfituje też w inne formy, tj.: obyrtka, siustany, krzyżok, szewiec, koń.
Tańce góralskie są widowiskowe. Najważniejszymi są: taniec góralski i zbójnicki.
Pamiętajcie, że niektóre tańce mogą występować jednocześnie w kilku regionach. Ich przejmowanie wiąże się jednak z adaptacją zarówno w sferze ich języka muzycznego, jak i figur tanecznych. Obecnie tańce regionalne można oglądać głównie w wykonaniu zespołów pieśni i tańca. Wyjątkiem są regiony zamieszkiwane przez górali – dla nich folklor jest nieodzownym towarzyszem codziennego życia.
